คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : แถลงการ ตอนที่ 17
“สวัสดีค่ะ ฉันมาแสดงความยินดีค่ะ” หญิงสาวร่างเล็กส่งยิ้มก่อนแทรกตัวเข้ามาในห้องพร้อมกระกระดาษในมืออีกมากมาย ทั้งอีทึกและคยูฮยอนหันมองหน้ากันแวบหนึ่งก่อนที่อีทึกจะเชิญไปนั่งอย่างสุภาพ พอดีกับฮันกยองยกถ้วยซุปออกมา
“อาหารน่าทานจังเลยค่ะ” จีอามองอาหารบนโต๊ะ “ยินดีด้วยนะค่ะ คู่แต่งงานใหม่”
“จีอา กลัวอ้วนไหม? ถ้าไม่กลัวลุยเลยนะ” ฮันกยองบอกอย่างเอ็นดู ใบหน้าเล็กยิ้มอย่างตื่นเต้น
อาหารมื้อแรกของงานขึ้นบ้านใหม่เริ่มขึ้น เจ้าบ่าวตักอาหารให้แขกทั้งสองอย่างสุภาพพลางนั่งมองภรรยาของตัวเองเป็นระยะ อีทึกก้มหน้าก้มตากินคุยบ้างเป็นบางคำสายตาแอบเหลือบมองฮันกยองอยู่เนื่องๆ
“จีอา อาหารอร่อยไหม?” ร่างสูงหนาถาม
“อร่อยมากค่ะ”
“ฝีมือพี่ฮันกยองล่ะ”
“ฉันรู้หรอกค่ะว่าไม่ใช่ฝีมือพี่” หญิงสาวบอก คยูฮยอนยู่หน้าใส่
“ความจริงคยูฮยอนเขาทำซุปไว้เต็มหม้อเลย แต่ก็ต้องเททิ้งทั้งหม้อเพราะกินไม่ได้” ร่างบางบอกเสริมบ้างคยูฮยอนก้มหน้าอายเมื่อนึกถึงฝีมือการทำอาหารของตัวเอง
“นายนะเป็นนักกินอย่างเดียวก็พอแล้ว” พี่ชายเสริมบ้าง อีทึกหัวเราะเบาๆพลางตักหัวไชเท้าชิ้นโตให้ร่างสูง คยูฮยอนหันมองยิ้มเชิงขอบคุณก่อนจะมองผักในถ้วยอย่างลังเล
“เดี๋ยวฉันทานให้เองค่ะ” จีอาตักหัวไชเท้าในถ้วยไปใส่ถ้วยตัวเอง อีทึกมองตามอย่างตกใจนิดๆกับการกระทำของหญิงสาวแต่ไม่โวยวายอะไรกลับข้องใจเสียมากกว่า
“พี่คยูฮยอนไม่ทานหัวไชเท้าค่ะ” จีอาตอบเมื่อเห็นสายตาเชิงคำถาม
“ไม่กินผักหรอกหรอ?” เสียงหวานหันไปถามสามีเบาๆ
“แค่หัวไชเท้าค่ะ” หญิงสาวชิงตอบแทน “พี่เขายังแพ้ถั่วด้วย อาหารวันนี้ไม่มีถั่ว ไม่อย่างนั้นแย่แน่ๆพี่คยูฮยอนเป็นคนผิวบางแพ้ง่ายน่ะค่ะ”
“หรอครับ” อีทึกก้มหน้ากัดหัวไชเท้าคำนึงแล้วเงยหน้ามองคยูฮยอนลอบถอนหายใจออกหนักๆ เขาแทบไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับคยูฮยอนในขณะที่จีอารู้ดีแทบทุกเรื่องมันเริ่มทำให้เขาหงุดหงิด
อาหารมื้อแรกของวันผ่านไปจีอารื้อถุงกระดาษที่หล่อนหิ้วมาด้วยหยิบของมากมายออกมาโชว์ให้ดูของจุกจิกน่ารักสไตล์เจ้าหล่อนวางเรียงตรงหน้า และยื่นถุงสุดท้ายให้ร่างสูง
“ของขวัญชิ้นพิเศษค่ะ” คยูฮยอนหยิบของด้านในออกมาก่อนจะยิ้มกริ่ม ไวน์แดงยี่ห้อดีถูกห้อด้วยกระดาษใยอย่างสวยงามร่างสูงหมุนขวดดูปีการผลิต ยิ่งบ่มนานรสชาติยิ่งดี ปากกระจับฉีกยิ้มอย่างดีใจ
“ยิ้มแก้มจะฉีกแล้ว” พี่ชายแซว รู้ว่าน้องชายชอบดื่มไวน์เป็นพิเศษ
“พี่คยูฮยอนชอบดื่มไวน์แดงก่อนนอนค่ะ ฉันเลยซื้อมาเป็นของขวัญซะเลย คุณอีทึกชอบดื่มไหมค่ะ? ยี่ห้อนี่รสชาติดีมาก” ร่างบางส่ายหน้าปฏิเสธ ในใจนึกตกใจกับคำพูดของหญิงสาวความสนิทสนมที่เจ้าหล่อนกล้าพูดออกกล้องและทีมงานอย่างไม่อาย ตาสวยเหลือบมองพีดีที่ไม่ยอมสั่งคัทและยังปล่อยให้ถ่ายต่อในเมื่อมันนอกสคริปออกมาจนเขากับฮันกยองเริ่มรู้สึกอึดอัด
“อะแฮ่ม!” ฮันกยองกระแอ้มไอ เมื่อคยูฮยอนและจีอาเริ่มสร้างโลกส่วนตัวกันด้วยไม่รู้ตัว น้องชายตัวดีมั่วแต่หมกมุ่นอยู่กับไวน์แดงขวดใหม่ ร่างสูงหนาละสายตาจากขวดไวน์มองอีกสองคนและเริ่มรู้สึกตัวเมื่อพี่ชายส่งสายตาดุใส่
“ทานของหวานกันไหม เดี๋ยวผมไปเอาให้นะ” คยูฮยอนรีบบอก
“เดี๋ยวฉันไปช่วยค่ะ” จีอาวิ่งตามร่างสูงเข้าครัว อีทึกมองตามจนสุดสายตาและหันมายิ้มให้ฮันกยอง หยิบถุงกระดาษของจีอามารื้อของดูบางในขณะที่กล้องไม่ได้ตามอีกสองคนเข้าครัว ของจุกจิกที่ดูจะไม่มีประโยชน์กับพวกเขาสักเท่าไหร่
“มีตุ๊กตาลูกดกด้วย”
“จีอาเข้าใจซื้อของนะ”
“ถ้ารวมกับที่คยูฮยอนซื้อมา ก็เกือบยี่สิบตัวแล้ว ไม่รู้ว่าชอบอะไรนักหนา” ร่างบางวางตุ๊กตาลงแล้วหยิบขวดไวน์มาหมุนดูบ้าง “อยากลองชิมดูไหม?”
“อืม”
“เดี๋ยวไปเอาแก้วก่อนนะ”
ใบหน้าเรียวเล็กมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาห่วงหา มือเล็กโอบรอบเอวหนาก่อนจะเขย่งปลายเท้ากดริมฝีปากตนจูบกับร่างสูง คยูฮยอนยืนนิ่งตกใจที่หญิงสาวจู่โจมแต่ก็ไม่ผลักไสหรือห้ามปราม จีอาซบหน้าลงอกอุ่นอย่างออดอ้อน
“ฉันคิดถึงพี่มากนะค่ะ พี่ไม่เคยไปหาฉันเลย” ร่างสูงดันไหล่เล็กให้จีอาออกจากการโอบกอดตน
“พี่ขอโทษนะ”
“หลังจากนี้พี่จะไปหาฉันไหม?”
“เดี๋ยวพี่โทรหาล่ะกัน” คยูฮยอนลูบผมยาวสลวยกระซิบบอก ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นนัยน์ตาดุที่กำลังจ้องมาที่ตน อีทึกยืนนิ่งมองพวกเขาใบหน้าและแววตาดุกร้าวจนเห็นได้ชัด จีอาระบายยิ้มให้ร่างบางอย่างไม่มีท่าทีเขินอายใดๆจนร่างบางรู้สึกหงุดหงิด
“ฮันกยองอยากชิมไวน์ของนาย คงไม่ว่ากันนะ” พูดจบก็เดินไปหยิบแก้วแล้วกลับออกไป คยูฮยอนรีบกลับออกไปเช่นกัน
ใบหน้าสวยเรียบนิ่งถูกจับตามองตลอดเวลา คยูฮยอนพยายามหาเรื่องคุยให้มากกว่าเดิมแต่ร่างบางกลับถามคำตอบคำจนคนถามรู้สึกอึดอัดแต่ก็ยังไม่กล้าเซ้าซี้ถามมากไปกว่านี้ ความรู้สึกสำนึกผิดที่คยูฮยอนอยากจะแก้ตัวทั้งที่ไม่รู้ว่าอีทึกนั้นโกรธเขาหรือไม่แต่การแสดงอาการเย็นชาและเมินหน้าหนียิ่งทำให้ร่างสูงอึดอัดอกแทบระเบิด
ร่างบางเก็บของใส่กระเป๋าหลังจากถ่ายของวันนี้เสร็จก่อนจะถอนหายใจออกหนักๆ ฮันกยองเดินตรงเข้ามาหาเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของร่างบาง
“วันนี้นอกสคริปเยอะทำฉันเหนื่อยเลย” ร่างบางชิงพูดก่อนที่ร่างสูงจะถาม
“ผมเองก็ไม่คิดว่าจีอาจะมา พีดีคงต้องการเพิ่มเรทติ้ง”
“นายมีงานต่อหรอ?”
“อืม...ไปนะ” ฮันกยองบีบข้อมือเล็กเบาๆ ก่อนไป
“พี่จะกลับบ้านเลยรึเปล่า?” ซึงฮยอนถาม
“กลับเลย เหนื่อย”
“งั้นรอผมหน้าคอนโดฯนะ เดี๋ยวไปเอารถมารับ” ร่างบางพยักหน้าตอบวาดเป้พาดบ่า
ตาสวยมองเบื้องหน้าหาจุดวางสายตาไม่ได้สักทีก่อนจะถอนหายใจทิ้งอย่างเบื่อหน่าย กลิ่นน้ำหอมลอยติดจมูกอยู่ใกล้อีทึกหันมองที่มาของกลิ่น เจ้าเด็กตัวโตนั่งลงที่วางข้างๆสายตามองตามที่อีทึกมองอยู่ก่อนหน้า
“มีอะไรอีกล่ะ?”
“ผมยังไม่ได้ให้ของขวัญขึ้นบ้านคุณเลย”
“ไม่อยากได้” อีทึกรีบบอกและลุกหนี คยูฮยอนรีบลุกตามคว้าต้นแขนดึงไว้ “เลิกตามฉันจะได้ไหม?
“ไม่ได้”
“อย่ามากวนฉันนะ!”
“ผมขอโทษ”
“ขอโทษเรื่องอะไร?!” เสียงหวานตวาดดุ
“คุณโกรธผมเรื่องอะไรล่ะ ผมก็ขอโทษเรื่องนั้นแหละ”
“ฉันไม่โกรธนายสักเรื่อง เพราะฉันไม่สนใจเรื่องของนายอยู่แล้ว” อีทึกกัดฟันตอบ ดึงแขนตัวเองออกจากมือหนา “ไม่ต้องมาแตะฉันด้วย เดี๋ยวคุณจีอามาเห็นจะหาว่าฉันแย่งแฟนหล่อน”
“ผมไม่ได้เป็นแฟนจีอานะ”
“แล้วจูบกันทำไม?!” อีทึกสวนกลับทันที คยูฮยอนกระตุกยิ้มน้อยๆเมื่อร่างบางถามกลับทันควัน คนที่ปฏิเสธว่าไม่สนใจเขาแต่คิดเรื่องของเขาอยู่ในหัวจนเผลอพูดออกมาในทันทีจนเขาจับได้
“หึงหรอ?”
“ไม่ได้หึง” ร่างบางอ้ำอึ้งเมื่อรู้สึกว่าตนเผลอตัว
“แบบนี้เขาเรียกว่าหึงชัดเจน” ร่างสูงหรี่ตามองจับผิด อีทึกถอนหายใจออกอีกครั้งเมื่อใบหน้าตัวเองเริ่มร้อนผ่าวไม่รู้จะระบายหรือซ้อนได้ยังไงนอกจากถอนหายใจ
“ไม่อยากทะเลาะกับนายแล้ว”
“ไม่หึงก็ไม่หึง แค่โกรธที่ผมจูบกับจีอา” เจ้าเด็กตัวโตไม่วายแกล้งให้คนสวยหงุดหงิด
“ถ้าไม่หยุดพูดนะ!” อีทึกชี้หน้าดุใบหน้าขึ้นสีจัด ร่างสูงรีบเอามือปิดปากแต่ยังมีเสียงหัวเราะเล็ดลอดให้ได้ยิน ยิ่งอีทึกแสดงกิริยาเลิ่กลักไปไม่เป็นยิ่งน่าแกล้ง “ฉันจะกลับบ้านแล้ว”
“เดี๋ยวก่อน คุยอีกแปปหนึ่ง”
“รีบพูดมา เดี๋ยวซึงฮยอนเห็นนายจะโดน”
“เป็นห่วงผมด้วย ดีใจจัง”
“ฉันเป็นห่วงตัวเองต่างหาก ได้ถูกดุตลอดทางกลับบ้านแน่”
“ต่อไปนี้ ผมจะไม่จูบใครอีกแล้ว ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังคุณ” คยูฮยอนจับไหล่เล็กยึดไหล่บอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น อีทึกมองด้วยสายตาไม่เชื่อแสดงออกทางแววตา
“ไร้สาระ บอกฉันทำไม ไปล่ะ”
“ยกเว้นคุณนะ” ร่างสูงดึงอีทึกกลับมาอีกครั้งรีบก้มหน้ากดจมูกขโมยหอมแก้มคนสวย “ชื่นใจจัง”
“ไอ้เด็กขี้โกง!” ร่างบางลูบแก้ม ก้มหน้าแอบยิ้มเขินก่อนจะเงยหน้าด่าเจ้าเด็กเจ้าเล่ห์ที่วิ่งหนีหายไปแล้ว
..
ตุ๊กตารูปปั้นสลักหมุนช้าๆตามทำนองเพลง เสียงเพลงคุ้นหูเพลงเดิมไม่ว่าจะฟังกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อใบหน้าสวยนอนเท้าคางมองกล่องดนตรีหมุนอย่างเพลินตา
Rrrrrrrr!
ร่างบางเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเบอร์โทรเข้าก่อนจะพลิกตัวลุกกดรับสาย
“มีอะไร ไม่รู้หรอนี่มันกี่โมง?!”
(ลงมาหาผมหน่อยสิ ผมอยู่หน้าคอนโดฯ)
“ไม่ลง” อีทึกรีบลุกเปิดม่านก้มมองด้านล่าง เจ้าเด็กโข่งเงยหน้ามองฉีกยิ้มจนเห็นฟันขาว
(งั้นผมขึ้นไปหานะ เดี๋ยวจะกดออดเสียงดังๆเลย)
“ฉันจะฆ่านาย รออยู่ตรงนั้นนะ!!” ร่างบางกระชากม่านปิด
(ครับ)
ปากกระจับฉีกยิ้มเมื่อเห็นคนสวยเดินออกจากคอนโดฯด้วยชุดนอนลายน่ารัก สายตามองสำรวจร่างบางสวมเสื้อผ้าแปลกตาจากที่เคยเห็น
“มองอะไร!”
“ชุดนอนน่ารัก”
“ไม่เคยเห็นรึไง?!” สายตาทะลึ่งดุใส่ “มาทำไม มีอะไร จะรีบขึ้นไปนอน”
“เปล่า มาดูเฉยๆว่านอนรึยัง พอเห็นว่าไฟห้องคุณเปิดอยู่เลยไปซื้อไอ้นี่มา ไปกินด้วยกันนะ” ร่างสูงชูถุงไอศกรีมให้ดูแล้วดึงร่างบางไปนั่งในสวนหย่อม
“ถ้าฉันหลับแล้วนายจะทำยังไงล่ะเนี่ย?” ร่างบางถามพลางรับไอศกรีมมาแกะ
“ก็กลับบ้านไง บอกแล้วว่ามาดูเฉยๆ”
“โจว คยูฮยอน นายว่างมากรึไงห๊ะ!” อีทึกดุหลุบตาลงข่มอารมณ์ที่เริ่มหงุดหงิดเพราะความคิดของเด็กไม่ยอมโตคนนี้ แต่ถึงกระนั้นคยูฮยอนยังหันมาฉีกยิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“ผู้จัดการจอมโหดหลับแล้วหรอ?”
“หลับแล้ว ทำไม? กลัวหรอ”
“กลัวสิ เดี๋ยวนี้เขาชอบทำตัวเป็นตาแก่หวงลูกสาว”
“เดี๋ยวฉันจะบอกตาแก่คนนั้นว่านายพูด”
“ผมจะปล้ำลูกสาวเขาก่อนจะได้บอกแน่” คยูฮยอนจับไหล่เล็กก้มหน้าทำเป็นไซร้คอ ร่างบางหัวเราะคิกคักจักจี้
“พอแล้ว”
“ชอบล่ะสิ หัวเราะใหญ่เลย” คยูฮยอนจิ้มแก้มเล่น
“มันจักจี้ว้อย!” ร่างบางขึ้นเสียง ก้มหน้ากลั้นยิ้มแล้วกัดไอศกรีมเข้าปากอีกคำ
“อะ ขนม” ร่างสูงยื่นขนมให้อีกกล่อง
“นี่ก็ชวนกินจัง!!!” อีทึกตีแขนหนา คนที่ยัดเยียดขนมเข้าปาก “ถ้าซึงฮยอนรู้ว่าฉันกินของพวกนี้ หมอนั่นฆ่าฉันแน่”
“กลัวหรอจ้ะ”
“ยอกย้อน?!” อีทึกดึงผมหนาอย่างหมั่นไส้
นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบมองร่างบางเป็นระยะริมฝีปากระบายยิ้มไม่หุบ จนอีทึกเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยแต่ร่างสูงก็ตอบปฏิเสธว่าไม่มีอะไรเสียทุกครั้ง
“ถ้ายังไม่เลิกมองนะ ฉันจะเอานิ้วจิ้มตานาย”
“ไม่ให้มองก็ต้องหลับตา ไม่อยากหลับอะ” อีทึกถอนหายใจหยิบขนมเข้าปากขี้เกียจจะด่า
“คยูฮยอน” เสียงเรียกเรียบนิ่งและแผ่วเบาต่างจากเดิมทำให้ร่างสูงหันมองด้วยสายตาสงสัย
“ครับ”
“ทำไมไม่บอกฉันว่านายไม่กินหัวไชเท้า แล้วซื้อมาเป็นส่วนผสมทำไม?”
“คุณชอบมัน ผมเลยซื้อมา”
“รู้ไหมว่าฉันหงุดหงิดมากขนาดไหน ฉันไม่รู้เลยว่านายชอบหรือไม่ชอบอะไร นายไม่เคยบอกฉันสักนิดชอบทำเป็นเก่งต่อหน้าฉัน” เสียงแผ่วเบาแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบแต่ในยามค่ำคืนร่างสูงกลับได้ยินมันชัดเจนน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความน้อยใจทำให้เด็กเจ้าเล่ห์ที่ค่อยจะยิ้มกวนตลอดเวลาต้องยิ้มและเก็บความดีใจไว้ในอก เพราะคนที่ปฏิเสธความรู้สึกอย่างอีทึกกลับเผลอพรั่งพรูคำพูดออกมา
“ผมอ่อนแอที่สุดเวลาที่อยู่ต่อหน้าคุณ ผมอยากให้คุณรู้แท้จริงแล้วผมเป็นยังไง” คยูฮยอนมองเสี้ยวหน้าที่ก้มมองมือตัวเอง เขาทำทุกอย่างให้อีทึกรู้แต่ร่างบางต่างหากที่ปฏิเสธจะรู้
“ฉันไม่รู้...” คยูฮยอนประคองดวงหน้าหวานขึ้นมองหน้าตน นัยน์ตาอ่อนโยนจ้องในแววตาที่สั่นไหว
“ผมโจว คยูฮยอนนะ”
“ฉันรู้ว่านายเป็นใคร” คิ้วสวยเลิกขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
“ใครล่ะ?”
“ไอ้เด็กโข่งจอมเจ้าเล่ห์ ที่ชอบขโมยจูบฉันไง” ปากกระจับฉีกยิ้มเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้คนสวย ปลายจมูกทั้งสองสัมผัสกันเบาๆความอ่อนละมุนที่เพิ่งจะได้รับเป็นครั้งแรกจากเด็กจอมกวนคนนี้ทำให้ปากบางระบายยิ้ม ร่างสูงพยายามยับยั้งชั่งใจไม่ประทับริมฝีปากแต่ทว่าร่างบางกลับเป็นฝ่ายหลับตาอนุญาตความต้องของเขาเสียเอง ปากกระจับกดลงเบาๆความนุ่มนวลและหอมหวานสัมผัสที่บางเบาจนหัวใจของร่างสูงเต้นโครมครามแทบจะระเบิดออกมานอกอก อีทึกเผลอเผยอริมฝีปากยิ่งทำให้ชายหนุ่มตื่นเต้นหัวใจยิ่งเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ถึงอย่างนั้นคยูฮยอนก็เพียงแค่กดจูบซ้ำๆเบาๆไม่มีการลุกล้ำ
“ผม...ผมตื่นเต้นจนอกจะระเบิดอยู่แล้ว”
“ฉันรู้แล้ว ได้ยินหรอกน่า” ร่างบางเม้นปากแน่นอมยิ้มเขิน คยูฮยอนบีบมือเขาแน่นจนรู้สึกเจ็บ
“ได้ยินด้วยหรอ ผมอายนะ” ร่างสูงก้มหน้างุดทำท่าสะดีดสะดิ้งจนน่าหมั่นไส้
“ฉันต่างหากที่ต้องอาย!” โจว คยูฮยอนคนที่อ่อนโยนหายไปแล้วกลับมาเป็นเด็กจอมเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม “ฉันจะไปนอนแล้วนะ”
“ไปนอนด้วยได้ไหม?”
“ได้คืบจะเอาศอก กลับบ้านนายไปได้แล้ว” ร่างบางดุดีดหน้าผากเด็กดื้อเสียทีหนึ่ง “ไปนะ”
คยูฮยอนมองตามจนร่างบางหายกลับเข้าคอนโดฯ ก่อนจะหันกลับมานั่งนิ่งยังไม่ลุกไปไหน หัวเราะกับตัวเองเบาๆอย่างกับคนบ้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา
ตอนนี้โคดจะมีอุปสรรคเลย 2วันก่อนที่ไรเตอร์ประกาศเลื่อนอัพฟิคเพราะดันเผลอกดลบ
แล้วพอแต่งใหม่กะจะลงเมื่อเช้า จะกดcopy ดันกดผิด ไปกดลบอีก ต้องแต่งใหม่อีกรอบแต่งเท่าที่จำได้
ถ้ามีคำผิดยังไงเดี๋ยวมาแก้นะค่ะ
ปล.ตอนนี้น้องฮยอน win
ความคิดเห็น