[Fic exo]love dangerous! รักอันตรายของน้องชายสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #4 : นายแน่ใจนะว่าเราสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆ100%

 

นายแน่ใจนะว่าเราสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆ

    "วู้ฮู~"วันหยุดครับวันหยุด ผมเลยนอนสบายใจเฉิบอยู่บนโซฟาแล้วดูทีวี สวรรค์ของคนเรียนก็คือวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่แสนสบายแบบนี้หล่ะครับ:)





ศุกร์กันเถอะเรา
เสาร์ไปทำไม
อาทิตย์แล้วไง
เอ๊ะ  จันทร์ไวไปป่าวววว~    (CR:คนในทวิตนะเค้าขอโทโจำเครดิตไม่ได้)





    "ถ้าว่างมากนายก็มาช่วยฉันทำงานบ้านดีกว่ามั้ย โอ เซฮุน-*-"
    "..."ทำเป็นไม่ได้ยินครับ ผมหยิ่งๆ-.......-
ลู่ฮานกระฟัดกระเฟียดอยู่สักพักส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่าขัดใจ ไม่มีอะไรน่าสนุกไปกว่าการได้แกล้งผู้ชายคนนี้เลยครับ ฮ่าๆๆๆ
    "เซฮุนนา!!ทำงานบ้านซะบ้างสินายน่ะ!!"ผมเหลือบมองแล้วยิ้มยียวนให้

 

     "ขอร้องสิ:)"ลู่ฮานหน้าเหวอเล็กน้อยปากนี่อ้าเหมือนคนกรามข้าง ตานี่ไม่ต้องบอกแทบถลนออกมากเหตุจากการถลึงตาใส่ผม555555555555555555555ทำไมพี่ชายผมนี่ซื่อบื้อจัง

     "เอ้า เร็วสิจะให้ช่วยก็ขอร้องดิ"
     "ก็ได้!!ทำเองก็ได้ ฉันจะฟ้องแม่ว่านายไม่ช่วยฉันทำงานบ้านสักนิด-3-"
พูดจบเจ้าตัวก็สะบัดตูดเดินไปถูบ้าน ผมยิ้มกับตัวเองแล้วลุกเดินไปหาเจ้าตัว
     "นายนี่ขี้งอนจิงเลย"ผมยีหัวคนเป็นพี่เจ้าตัวสะบัดมือผมออกแล้วมองหน้าเคืองๆ
     "ฉันเป็นพี่นายนะ!"
     "แล้วฉันบอกตอนไหนล่ะว่านายเป็นแม่:P"
     "เซฮุน!"
     "เอ้าๆ อะไรกันอีกพี่น้องคู่นี้ฮึ?"
แม่เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับแอปเปิ้ลในจานและ....ชาไข่มุก*0*
     "แม่ก็ดูลูกชายสุดที่รักของแม่สิ ไม่ช่วยผมทำงานบ้านเลยสักนิดอ่ะ!"ผมกำลังเดินไปเอาชาไข่มุกที่ใส่แก้วสวยงาม อีกนิด จะถึงแล้ว  เอื้อมไปจะถึ ง....เอ๊ะ=[]=!!! 
     "ลู่ฮาน!"
เค้าแย่งโพ้มมมม แย่งชาไข่มุกโพ้มมมมมมมมมมมมมTT^TT
     "เอามานะ!"
     "ขอร้องดิ แบร่ๆ:P"
     "เอามานะ!!"
     "ใครน้าา ไม่ช่วยฉันทำงานบ้านเลย เอ๋~ไข่มุกน่ากินจัง ซู้ดดด  อ๊าาา อร่อย^3^"ย้ากกกกกก  ลู่ฮานดูดไข่มุกผมแล้วอ่ะ
     "โอเคๆยอมแล้วๆ นายจะให้ฉันถูบ้านใช่มั้ย ก็ได้แต่ห้ามกินนะ!"
     "อือฮึ^^ ไปถูบ้านสิ นั่นตรงนั้นน่ะยังไม่เสร็จเลย"ผมเดินไปทางที่ลู่ฮานชี้แล้วถูๆๆๆๆ
     "โน่นด้วยๆ"


*ถูๆๆๆๆ*


     "ตรงนั้นอีกๆๆ"


*ถูๆๆๆๆ*


     "นั่นๆตรงนั้นยังไม่สะอาดเลย:)"


*ถูๆๆๆๆๆ*


      "น่านนน เห็นมั้ยน่ะ!!ยังไม่สะอาดเล้ยถูดีๆสิ"
      "แม่ฮะ ช่วยผมด้วยTT^TT"ผมหันไปหาแม่แล้ววิ่งไปกอด ฮึ่ยยยยยย ลู่ฮานอย่าให้เอาคืนนะฉันจะเล่นให้หนักเลย-^-
      "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ สมน้ำหน้าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"แล้วเจ้าตัวก็ระเบิดหัวเราะยกใหญ่  เอ้ออออ อย่าให้เอาคืนนะ
      "เราก็ไปแกล้งน้องลู่ฮาน"
แม่ส่ายหน้ายิ้มๆแล้วยีหัวผมก่อนจะเรียกเจ้าตัวที่นอนหัวเราะเสียสติอยู่ที่พื้นมากินแอปเปิ้ล ผมไปแย่งชาไข่มุกที่มือลู่ฮานแล้วนั่งฝั่งตรงข้ามกับลู่ฮานโดยที่แม่อยู่หัวโต๊ะ เราส่งสายตากัดกันสักพักก่อนจะเลิกไปเอง ฮึ่ยๆๆๆๆฝากไว้ก่อนเถ๊อะะะะะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.









































































หลังจากทำความสะอาดบ้านเรียบร้อย โดยที่ผมก็โดนบังคังให้ทำ-*-ผมกับลู่ฮานนั่งอยู่บนโซฟาส่วนแม่ผม..ทำงานในห้องน่ะครับช่วงนี้ท่านยุ่งๆ อย่าพูดว่าผมกลัวพี่นะ!!ผมก็แค่เห็นใจแล้วก็ช่วยทำก็แค่นั้นแหละ-3-
     "นี่เหลืออีกกี่เดือนนายถึงจะเตรียมสอบปิดเทอมเนี่ย"
อ้อ ผมลืมบอกไปผมใกล้จะขึ้นมหาลัยแล้วนะครับแล้วมหาลัยที่ผมจะเข้าก็กะว่าจะเข้าที่เดียวกับลู่ฮานนี่หล่ะผมไม่อยากไปไหนไกลแล้วอีกอย่างผมมีพี่ชายอยู่ที่มหาลัยที่แล้วก็ไม่อยากถ้าผมจะปรับตัว ถึงแม้ว่าเมื่อผมเข้ามหาลับแล้วลู่ฮานจะออกพอดีอ่ะนะ- -
     "ประมาณเดือนกว่าๆอ่ะถามทำไม??"
     "ถามได้นายก็ต้องเตรียมสอบแล้วน่ะสิ!สอบเข้ามหาลัยไม่ใช่เรื่องง่ายนะ!!"
     "รู้หรอกน่า-3-"
     "หรออ แล้วตกลงนายจะเข้าคณะอะไรกันแน่ฮะ?"
     "ก็ว่าจะเข้าบริหารธุระกิจอ่ะ เพื่อจะสืบทอดต่อจากมะม๊าซะหน่อย"ผมยักคิ้วให้กวนๆ
ลู่ฮานทำหน้าบอกบุญไม่รับแล้วหันไปดูทีวีต่อ ลู่ฮานก็เรียนบริหารธุระกิจแหละครับเนื่องด้วยบ้านเราแม่ของผมมีธุระกิจส่วนตัว ถึงจะไม่ใหญ่โตเท่ากับ ไค และ ชานยอล แต่มันก็ยังพอมีชื่ออยู่บ้างล่ะนะ
     "นายต้องพยามนะรู้มั้ย?อย่างน้อยถ้าฉันไม่สามารถจะช่วยแม่ได้นายก็ต้องเป็นตัวเลือกที่สองให้กับแม่เข้าใจหรือป่าว"

ลู่ฮานพูดแล้วยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน

     "คุยกับนายแล้วชอบจิงจังทุกที"ผมยีหัวคนเป็นพี่อีกครั้ง
     "นี่ฉันบอกนายแล้วนะว่าอย่าเล่นหัว ฉันเป็นพี่นายนะ-*- นี่แหนะๆๆๆ"เจ้าตัวเอาคืนโดยการเอื้อมมือมายีหัวผมกลับคิดว่าผมจะยอมแพ้หรอ นี่แหนะๆๆๆ สงคารยีหัวขนาดย่อมเกิดขึ้นบนโซฟาจนเราสองคนหมดแรงแล้วนั่งพิงเงยหน้าขึ้นเพดานเพื่อสูดอากาศเข้าปอด
     "เหนื่อยจิงเลย เพราะนายเลยเซฮุน! แฮกๆ"
     "ถ้านายไม่เอาคืนฉันก็ไม่ยีหัวนายกลับหรอก"
     "เพราะนายแหละ"
     "นายแหละ"
     "นายต่างหาก"
     "เราทั้งคู่แหละ- -"
     "นั่นสินะ ฮ่าๆๆๆๆๆ"เราสองคนระเบิดเสียงหัวเราะอีกครั้ง จนสุดท้ายเราสองคนหันหน้าเข้าหากันพอดีรอยยิ้มที่ยังประดับบนใบหน้าเม็ดเหงื่อที่ยังเกาะอยู่ตามหน้าผาก ดวงตาใสๆ แก้มแดงๆคงเพราะเราเล่นยีหัวกันจนเหนื่อยหรือเพราะอะไรก็ไม่รู้แต่ว่านะผู้ชายตรงหน้านี้...
     " นายแน่ใจนะว่าเราสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆ  "  
คิ้วสวยๆสองข้างขมวดเข้าหากันก่อนที่เจ้าตัวจะเด้งตัวขึ้นมาจากโซฟา
     "ก็แน่สิเราเป็นพี่น้องกันนายไม่เชื่อหรือไง"แล้วลู่ฮานก็วิ่งขึ้นไปบนบ้านทันที
     "อา ให้ตายเถอะ"
ผมสบถกับตัวเอง นี่ผมถามอะไรออกไปเนี่ย?แล้วลู่ฮานจะคิดยังไงกัน ว้ากกกกกกก  ผมทึ่งหัวตัวเองอีกครั้งแล้วนั่งดูทีวีให้ใจสงบขึ้นบ้างผมพลาดจิงๆแหละ







 

 

----------------------50%------------------

20.20   pm




ผมลงมาด้วยชุดนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ อ๊า~กลิ่มหอมๆลอยมาเตะจมูกเดินมาเรื่อยๆจนถึงโต๊ะอาหาร นั่นมันกิมชีจิแก***(หรือแกงกิมจิ รสชาติมันก้อคล้ายๆแกงส้มบ้านเรา แต่เปรี้ยวกว่าหน่อย ส่วนใหญ่เค้าจะเสิร์ฟในชามร้อน )หนิ พลุโกกิ***(เนื้อย่างเกาหลีนั่นเอง)ด้วย โอ้ววววววว ของโปรดผมทั้งนั้นอ่ะ




แปะ


 

     "นายตีมือฉันทำไมเนี่ยลู่ฮาน-0-"ผมกำลังจะเอื้อมไปหยิบเนื้อที่อยู่ในจานแต่โดนมือลู่ฮานตีเข้าเสียก่อน
     "ใครใช้ให้นายเอามือมาหยิบอาหารในจานหล่ะ- -"
      "ทำเป็นหวงไปได้-3-"พูดจบผมก็จัดวางตัวมานั่งที่เก้าอี้ แต่ว่านะ ทำไมบนโต็ะมีจานใส่ข้าวแค่สองจาน แม่ล่ะ??
      "ลู่ฮาน  แม่หล่ะ??"
      "แม่บอกให้กินข้าวก่อนน่ะ"เจ้าตัวพูดจบก็จัดแจงมานั่งฝั่งตรงข้าม บนโต๊ะมีเพียงเสียงของการตักโน่นนี่นั่น โดยไม่มีการสนทนาใดๆเกิดขึ้นความเงียบที่ก่อตัวทำให้ผมอึดอัดจนต้องเป็นฝ่ายทำลายมันเสียเอง
      "พรุ่งนี้นายไปมหาลัยกี่โมงน่ะ"เป็นคำถามที่แย่จิง-*-
      "ตอนเช้าปกตินั่นแหละ นายจะถามทำไมปกติไม่เห็นจะถามเลย"

      "กะ  ก็ป่าวหนิแค่ถามดู"

      "นายกินยาผิดขวดหรือป่าวเซฮุน-*-"
     "ชั่งเถอะน่า - -"ผมก้มหน้าก้มตากินข้าวรู้สึกร้อนๆที่หน้าแฮะ
      "พรุ่งนี้ก็ตื่นเช้าๆหน่อยละกันฉันกะจะไปเตรียมงาน"
      "งาน? อะไร?"
      "กีฬาสีน่ะ นายจะไปมั้ยล่ะปีนี้น่ะ?"ที่ถามแบบนั้นเพราะปีที่แล้วผมไปงานกีฬาสีของที่มหาลัยลู่ฮานมาครับทุกคนให้ความสนใจกับผมมากกกกกกก ก็แน่ล่ะผมมันหล่อนี่นะคึคึคึคึคึคึ เข้าเรื่องๆคือความจริงปีที่แล้วลู่ฮานเป็นประธานสีน่ะครับผมเลยไปเป็นเพื่อง ไม่สิ ผมโดนลากให้ไปเป็นเพื่อนต่างหาก-*- เพียงเพราะข้ออ้างที่ว่าคนช่วยงานไม่พอ(?)ครับอ่านไม่ผิดคนช่วยงานไม่พอเป็นไงหล่ะพี่ชายผมรักผมมากแต่ก็ยังดีอ่ะนะที่ไม่ต้องช่วยอะไรมากก็แค่เก๊กหล่อในฐานะน้องชายประธานสี-......................-

     "ไม่ไปได้มั้ยอ่ะ??-0-"
     "ไม่!!"นั่นไงกูว่าละ- -.....
     "นายโดนจับให้เป็นประธานสีอีกหรือไง?"
     "ก็ป่าวหรอกแต่ฉันเป็นฝ่ายสวัสดิการ รอบนี้ฉันไม่ยอมเป็นหรอกประธานสีน่ะ-*- นายก็ช่วยๆไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยเหอะน่า"
     "ขอคิดดูก่อนแล้วกัน แล้วววมันเริ่มวันไหนอ่ะ?"
     "อีกสามวัน"
     "โอเค๊ แล้วจะมาให้คำตอบพรุ่งนี้นะ ล้างจานด้วยล่ะเดี๋ยวเป็นภาระแม่อีก:)"เจ้าตัวอ้าปากค้างกำลังพ่นคำด่าใส่ผมแต่ไม่ทันหรอกครับ55555555555 ผมวิ่งหนีมาข้างบนก่อนผมเดินเข้าห้องตัวเองตรงดิ่งไปที่โต๊ะซ้ายมือสุดของห้อง



 

  


 

 

 

แล้วกดเบอร์โทรหาใครบางคน
     (ฮัลโหล มึงโทรมาทำไมเนี่ย)เสียงตอบรับช่างน่าฟัง-*-
     "กูอุตส่าห์โทรมามึงก็ช่วยพูดกับกูดีๆหน่อยได้มั้ยครับ?- -"
     (เออๆ มีเรื่องไรพูดมา)
     "ลู่ฮานให้กูไปงานกีฬาสีเป็นเพื่อน..."
     (แล้วไงเกี่ยวไรกะกู-0-)
     "ฟังให้จบก่อนได้มั้ยมึง-*-"
     (เออว่า....)
     "แล้วเค้าให้กูไปช่วยงานมั้ง แต่คิดว่ากูคงไม่ได้ช่วยอยู่ดีเลยจะชวนมึงแล้วก็ชานยอลไปด้วย"
     (แล้วทำไมกูต้องไปวะ)
     "มึงอยากเจอดาวมหาลัยที่ชื่อคริสตัลป่าววะป่าววะ:)"
     (เฮ้ย!!มึงอย่าบอกนะว่า....)
     "เออไงกูเลยกะว่าจะชวนไปซะหน่อยแต่ไม่ไปก็ได้นะกูไม่ว่าไปชวนไอ้ชานยอลก็ได้:)"ผมลอบยิ้มอย่างเป็นต่อแน่ล่ะครับมันกำลังตามจีบผู้หญิงคนนี้อยู่และก็รู้สึกเหมือนมันจะถูกใจผู้หญิงคนนี้เอามากๆด้วยครั้งนึงมันถึงกลับมาบ่นให้ผมฟังจนปวดหูว่าเจอคนที่ชอบแต่เหมือนฝ่ายนั้นจะไม่เล่นด้วยเท่าไหร่เห็นอย่างนี้มันเลยยิ่งถูกใจเข้าไปอีก ยิ่งได้มายากๆมันก็ยิ่งมีคุณค่า จริงมั้ย:)
     (ตกลงกูไป!!)
     "แล้วมึงต้องตอบแทนกูนะอย่าลืม:)"
     (ตลอดอ่ะมึงเออแล้วมึงค่อยบอกกูละกันว่าให้กูทำไร แค่นี้น่า-0-)เสร็จธุระก็เชดหัวผมทิ้งทันที-*- เอ้อออจำไว้
     "เออๆก็ไม่รบกวนเวลาอันมีค่าของมึงหรอก- -"ผมกดตัดสายแล้วกดหาอีกคนรอสักพักแล้วก็...




     (ฮัลโหลอะไรมึง)นั่นไงเสียงตอบมาช่างน่าฟัง....ซะเมื่อไหร่
     "สวัสดีครับไม่ทราบพอมีเวลาว่างมั้ยผมจะมาขายป ระ......"
     (ไม่ซื้อครับผมมีประกันแล้ว ถ้ามึงจะโทรมาแค่นี้กูวางนะ-*-)
     "กูล้อเล่นนนนน งอลไปได้"
     (มีเรื่องไรถึงโทรมาล่ะ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะโทร เสียเวลาอ่านหนังสือกู)
     "กูจะไปงานกีฬาสีของลู่ฮานอีกสามวันไปกะกูป้ะ??"
     (ไม่แค่นี้นะกูจะอ่านหนังสือ)
     "เฮ้ยยย เดี๋ยวๆๆๆๆไม่ไปจิงดิ>0<"
     (เออฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องไงมึง-*-)
     "รู้เว้ย!แต่ไอ้ไคก็ไปนะมึงไม่ไปกะกูจิงดิ-0-"
     (เออกูมีนัดแล้วจบแค่นั้นนะ)
     "เฮ้ยเดี๋ยวๆๆๆ....."
     (ตู๊ดๆๆๆๆๆๆ......)ไรว๊าาา ร้อยวันพันปีไม่เคยจะทิ้งเพื่อนไหงงี้อ่ะ-3-    เฮอะๆไปสองคนก็ได้วะไม่ง้อ
     "แบร่ๆๆๆๆ"ผมแลบลิ้นใส่โทรศัพท์เหมือนกันว่าเป็นชานยอลเอาเถอะอย่างน้อยผมก็ยังได้ค่าตอบแทนจากไคอ่ะนะหยวนๆละกัน อาาา อีกสามวันสินะคงต้องนับถอยหลังรอ คึคึคึคึคึคึ 































































































































 

เย็นของอีกวัน





 

ผมอยู่ที่โรงเรียนครับตอนนี้ก็ใกล้จะเลิกแล้วล่ะอีก 5  4  3  2  1




กริ๊ง~



ครับหมดเวลาพอดี:) 
     "เฮ้ย!!เล่นบอลกันมึง"ผมชวนอีกสองคนที่กำลังเก็บกระเป๋าอยู่จึงต้องเงยหน้ามามองผม
     "เออ เอาดิยืดเส้นยืดสายกันหน่อย"ไคตอบรับผมหันไปหาอีกคนที่ยังไม่ตอบผม ชานยอลเพียงแค่พยักหน้ารับผมก็ร้องออกมาอย่างดีใจ เย้ๆๆๆ ผมมีเพื่อนเล่นบอลแล้ววววววว^0^
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.




     "เฮ้ยๆ ส่งมาทางนี้ๆ!!"ไคตะโกนบอกชานยอลที่กำลังเลี้ยงลูก ผมวิ่งไปขัดไว้ก่อนจะส่งให้เพื่อนอีกคนที่อยู่ทีมเดียวกับผมไคกับชานยอลอยู่ด้วยกัน ยกเว้นผมที่อยู่กับอีกทีม เพื่อนคนนั้นเตะออกนอกสนามเพราะเลี้ยงไม่ผ่านฝ่ายตรงข้าม
     "เฮ้ยพักก่อนเว้ยเหนื่อน แฮกๆๆ"ไคส่งเสียงบอกพร้อมกับกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่ข้างสนามผมเดินไคมาติดๆสภาพพวกเรานี่เหงือโชกทั้งตัว เสื้อนักเรียนที่หลุดออกนอกกางเกงกระดุมปลดออกสองเม็ดบนเพื่อระบายความร้อน ร้อนจิงๆ=0=
     "ไอ้ฮุนโว้ย!!ระวัง!!"เสียงชานยอลตะโกนมาไกลๆทำให้ผมหันไปตามต้นเสียงเหมือนภาพช้าๆที่ค่อยๆเล่นเป็นภาพสโลวผมเอียงตัวหลบได้พ้นทางบอลลูกนั้นจึงไปทางด้านหลังผมหันตามทิศที่มันเคลื่อนตัวไปโชคร้าย มันโดนหัวผู้ชายคนนึงครับ!!......นั่นมันแบคฮยอนที่อยู่ห้อง3หนิ!! ผมรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างวิ่งผ่านตัวผมไปลมที่ไปตามนั้นเป็นเครื่องบอกได้ดีว่ามันเร็วมาก....ชานยอล เพื่อนผมเองอ่ะครับ=[ ]=มันวิ่งไปหาแบคฮยอนที่โดนลูกบอลเมื่อกี้ผมไม่มั่นใจนะว่ามันเป็นคนเตะหรือป่าว ชานยอลไม่ได้หันมามองพวกผมสองคนเพียงแค่ดูอาการของแบคฮยอนแล้วก็พาเจ้าตัวที่กุมหัวอยู่เดินไป คงจะห้องพยาบาลอ่ะนะ
     "มึงรู้สึกเหมือนกูป่าววะ??"
     "รู้สึกไรมึง-*-"ผมตอบไคเมื่ออยู่ดีๆมันก็โพล่งขึ้นมา
     "โลกนี้มันเหมือนสีชมพูๆเนอะ-0-"
     "ชมพูเชี่ยไรมึง ไปๆๆๆกลับเหอะกูว่าไอ้ชานยอลคนจะต้องดูและแบคฮยอนว่ะ- -"ก็แน่ล่ะเตะบอลโดนหัวเค้าขนาดนั้นถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าใช่มันหรือป่าวอ่ะนะ
     "เออๆแยกย้ายๆ"ผมพูดเพราะพี่ชายผมมารอแล้วล่ะ-.........-  ผมโบกมือให้ไคก่อนจะวิ่งเข้ารถไปนั่งฝั่งผู้โดยสาร

     "นายเล่นบอลกันหรอเนี่ย( ' ')"ลู่ฮานชะโงกหน้ามาใกล้ๆผม
     "อาห้ะ"
     "ไม่ชวนอ่ะ ฉันอยากเล่นอยู่พอดี-3-"
     "ใครจะรู้ว่านายจะเล่นล่ะ-0-"
     "ชิ"ลู่ฮานเบือนหน้าหนีก่อนจะออกตัวเคลื่อนรถ
     "นายอยากเล่นบอลมั้ยล่ะ?"
     "นายจะเล่นเป็นเพื่อนฉันไงล่ะ"ลู่ฮานตอบโดยที่ตายังมองไปที่ถนน
     "อาฮะ ถ้านายจะเล่นฉันจะเล่นเป็นเพื่อนให้^^"
     "จิงอ่ะไปดิๆ^0^"ลู่ฮานยิ้มแต่สายตาก็ยังคงมองอยู่ที่ถนนอยู่เหมือนเดิม นายแน่ใจนะว่าเราสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆ คำพูดนี้ดังก้องในหัวสมองผมอีกครั้งผมสบัดหัวไล่สองสามทีก่อนที่จะเอื้อมมือไปเปิดเพลงเพื่อจะทำให้ผมเลิกคิดอะไรบ้าๆได้




* 울려 퍼지는 음악에 맞춰
อุลลยอ พอจี นึน อึมมาก เก มัดชวอ

ท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังสนั่นหวั่นไหว

Everyone put your hands up
and get your drinks up
Oh 세상이 함께 미쳐
Oh เซซัง งี ฮามเก มีชยอ

โอ้ โลกทั้งโลกอยู่ในความบ้าคลั่ง

Everyone put your hands up
and get your drinks up

** Now, put your hands up
put your hands up
put put put put put
put your hands up
put your hands up
put put put put put
put your hands up
put your hands up
put put put put put
put your hands up
put your hands up
put put put put put





     "นายฟังเพลงแบบนี้ด้วยหรอ"ลู่ฮานถาม
     "ก็ฟังนะฉันว่ามันดูปลดปล่อยอารมณ์ดี"ผมยิ้มกลับไปจังหวะเดียวกับที่ลู่ฮานหันมาพอดีเราทั้งคู่เหมือนพร้อมใจกันหันหน้าหนีหรือผมคิดไปเองไม่รู้นะแต่ หน้าผมเหมือนร้อนๆไงก็ไม่รู้





볼륨을 높여
บอลรูม มึล โล พยอ
스피커 터지도록
สปีคกอ ทอจี โดโรก

เพิ่มเสียงลำโพงให้มันดังระเบิด
 

그리곤 모두 함께 미쳐
คือรี โกน โมดู ฮามเก มีชยอ
 

แล้วมาบ้าคลั่งไปพร้อมๆกัน
 

정신 빠지도록
ชองชิน ปาจี โดโรก
 

ปลดปล่อยตัวเอง
정신 빠지도록
ชองชิน ปาจี โดโรก

ปลดปล่อยตัวเอง
 

정신 빠지도록
ชองชิน ปาจี โดโรก

ปลดปล่อยตัวเอง

ลู่ฮานจอดที่สโมสรที่มีพื้นหญ้ากว้างๆทางซ้ายเป็นที่นั่งส่วนขวาเป็นสนามเด็กเล่นที่มีเด็กหลายคนกำลังวิ่งเล่นอยู่ลู่ฮานลงจากรถเห็นแบบนั้นผมก็เดินลงตาม
 
     "นายกลับไปบ้านก่อนค่อยมาก็ได้นะนายยังอยู่ในชุดนักศึกษาอยู่เลย"ผมพูดอะไรจะรีบปานนั้น
     "นายยังใส่ชุดนักเรียนเลย ถึงแม้สภาพมัน...จะไม่เหมือนอะนะ555555555"
     "โหยยย มาแข่งกันมาใครถึงสนามก่อนได้บอลคนแรกชนะ!!"ลู่ฮานดึงเสื้อที่ตอนแรกใส่ไว้ในกางเกงออก
     "1!!"
     "2!!"
     "เฮ้ยขี้โกงอ่ะ!!"แต่เมื่อยังนับไม่ถึงสามผมกลับวิ่งออกตัวไปก่อนทิ้งให้อีกคนอ้าปากเหวอด่าผมไล่หลังแล้ววิ่งตามมา55555555555555555นายนี่ซื่อบื้อจริงๆลู่ฮาน




온 몸을 흔들어 봐 봐
โอน มมมึล ฮึนดึล รอ บวา บวา
 

ลองขยับโยกย้ายร่างกายดูสิ
 

아무 생각 안 나도록
อามู เซงกัก อัน นา โดโรก
 

แล้วในเรื่องที่อยู่ในหัวทั้งหมดของคุณจะหายไป
 

오늘 모두 함께 밤 새
โอนึล โมดู ฮามเก พัม เซ
 

เราจะอยู่ด้วยกันทั้งคืน
 

내 말에 동의하는 사람 만세
แน มาเร ดงเง ฮานึน ซารัม มานเซ
 

ทุกๆคนที่อยู่กับผม มาเซ!
 

오늘 끝까지 계속 달려가세
โอนึล กึด กาจี เกซก ดัลลอ กาเซ
 

เราจะวิ่งกันจนกระทั่งหมดวัน
 

이리야 이리야
อีรี ยา อีรี ยา
 

..เข้ามาสิ เข้ามาสิ

เหมือนเสียงเพลงที่ฟังบนรถยังดังก้องผมวิ่งไปมาพร้อมเลี้ยงลูกบอลกับลู่ฮานอยู่ที่สนามวนไปมาหลายรอบเหนื่อยจนแทบลืมอะไรไปหมด ฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี คนเริ่มลดน้อยลง อากาศเริ่มเย็นขึ้น 

 

 

You know what I'm sayin'

이건 귀로 듣는

อีกอน ควีโร ดึดนึน

สิ่งที่ได้ฟัง
 

피로 회복제 영양제
พีโร ฮเว บกเจ ยองยัง เจ
 

มันจะเยียวยาคุณจากความเหนื่อยล้า
 

확 귀를 터트리는 기폭제
ฮวัก ควีรึล ทอทือ รีนึน คีพก เจ
 

ระเบิดดังกึกก้องอยู่ในหู
 

밤 새 흔들리는 불빛에
พัม เซ ฮึนดึล ลีนึน บุลบิด เช
 

โยกย้ายไปตามแสงไฟตลอดทั้งคืน
 

난어울리지 내 말 맞제
นาน อออุล ลีจี แน มาล มัดเจ
 

เข้ามากับผมสิ มาร่วมวงกัน

...อ้างอิง http://sz4m.com/b2399961

ผมหยุดวิ่งแล้วนั่งลงบนสนามหญ้าไม่สิต้องเรียกว่านอนต่างหาก พร้อมกับร่างใครอีกคนที่อยู่ข้างๆ  อาาา  ถึงตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้วล่ะครับไม่มีใครอยู่แล้วด้วยนอกจากพวกผมสองคน
     "แฮกๆๆ"เสียงหอบหายใจของเราดัวประสาทกับ
     "ฮะๆๆ  เราไม่ได้ยิ่งเล่นกันแบบนี้นานมากเลยเนอะ"ลู่ฮานเป็นฝ่ายพูดทำลายความเงียบ
     "ฮ่าๆ นั่นสิตั้งแต่นายขึ้นไฮล์สคูลเราก็ไม่ได้เล่นแบบนี้กันเลยนายเอาแต่ตั้งใจเรียนอย่างเดียว"ผมพูดแล้วนึกถึงเวลาเหล่านั้นลู่ฮานจะเล่นกับผมตอนเด็กๆเราเล่นแบบนี้กันทุกวันแต่หลังจากขึ้นไฮล์สคูลเราก็ไม่ได้เล่นแบบนี้ วิ่งแบบนี้ เตะบอลแบบนี้ กันอีกเลย ลู่ฮานพยามตั้งใจเรียนมาก
     "นั่นสิเนอะ"เราสองคนหันหน้าเข้าหากันโดยไม่ได้นัดหมายอีกแล้วล่ะครับแต่ครั้งนี้ผมกลับยิ้มให้คนตรงหน้า ไม่เป็นไรหรอกถึงไม่ได้เล่นกันแบบนั้นแต่ผมก็ยังมีความสุขที่มีลู่ฮานอยู่กับผม กลัว กลัวความรู้สึกจริงๆ
.
.
.
.
.
.
.




































































 

จบอีกตอนแล้วนะเอออ่านกันให้จุใจไปเลยยยยย55555555555555555555
ช่วยเป็นกำลังใจติดตามด้วยน๊าาาาาาาาาา
 

 

 

 

 

:)  Shalunla

16px;">’EvE’ music