[Fic exo]love dangerous! รักอันตรายของน้องชายสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #3 : งานเข้า(?)100%

งานเข้า(?)







 

  กริ๊งงงงงงงงงง~






    "พักแล้วโว้ยยยย!!"เสียงตะโกนขัดอาจารย์ที่กำลังสองก่อนที่ใครคนนั้นจะรีบวิ่งออกจากห้องทันที-*- รีบไปไหนวะ
    "เลิกคลาส...- -"เสียงอาจารย์พูดหน่ายๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป พวกผมลุกขึ้นทำความเคารพตามหน้าที่
    "เห้ย  มึงไปกินข้าวกันหิวแล้วววว*0*"ไคเดินมาคล้องคอผม แน่นล่ะชานยอลมันสูงนี่ครับ555555555555555 เอื้อมไม่ถึงก็บอก...  ผมเดินลงมาที่โรงอาหารพร้อมกับ ไคและชานยอลที่เดินตามหลังมาติดๆ
    "เห้ยยย แถวยาวอ่ะ-3- หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ยยยยยยยย"ไคบ่นแล้วโอดโอย
    "มึงจะแดกมั้ยล่ะครับ?"ชานยอลถามนิ่งๆ ก่อนที่มันจะเดินไป
    "เฮ้ยๆๆๆ   มึงไปไหนอ่ะ?"ผมตะโกนถามเพราะตอนนี้เข้าคิวอยู่แต่มันกลับกำลังเดินปลิวไปไหนไม่รู้ มันหันหน้ากลับมา
    "รอแดกก็ควายละ:P"ไอ้@#%^^@$!#&^%$&%#$
    "กูรู้ละ-........-"ไคทำหน้าตาที่ผมเกลียดที่สุด รู้ของมึงที่ไรพากูซวยตลอดอ่ะ-*- มันเดินออกจากแถวไปหาผู้หญิงผมประบ่าคนหนึ่ง คุยอะไรสักอย่างที่ผมก็ไม่สามารถจะได้ยินเหมือนกัน มันยิ้มเหมือนถูกใจก่อนจะกวักมือเรียกผม  ห้ะ? เรียกผม? แล้วแถวล่ะมึงไม่ต่อแล้วจะได้แดกมั้ยครับ? ผมไม่เดินไปตามที่มันเรียก มันกวักมือเรียกผมอีกครั้งแต่ผมยังคงอยู่ที่เดิมคราวนี้มันเดินมาหาผม
    "มึงไม่เดินมาห้ะ!กูอุตส่าห์เรียกตั้งนาน  โว๊ะ!!"มันลากผมมาแล้วแทรกผู้หญิงผมประบ่าคนนั้น  เชี้ยยยยยยยย  มึงแซงเค้าเลยเรอะ?
    "เฮ้ย! มึงแซงเค้าทำไมเนี่ยเค้ายืนต่อมาตั้งนานแล้วนะ"
   



โป๊ก!



    "เอ๊อะ ตบหัวกูทำไมวะ!?"
    "หัดฉลาดบ้างดิมึง กูขอเค้าแล้ว ใช่มั้ยจ้ะ^^"ประโยคสุดท้ายมันหันไปพูดกับผู้หญิงผมประบ่าที่อยู่หลังผม
    "ใช่จ้ะ พวกนายอยู่ไปเลย เราไม่ว่าหรอก-////////-"หน้าแดงไปเลย  ใช้เสน่ห์เป็นประโยชน์มาก-*-
    "วู้ววววว  เบื่อพวกบังคับผู้หญิงเค้า  เอาเปรียบเค้าอีกต่างห่างแซงคนอื่นทั้งๆที่เค้าต่อมานาน!!" ^_-ตาขวากระตุกครับท่านมันกระตุกแล้วไงครับ
    "พูดถึงใครวะมึง!"ไคหันไปด้านหลังแล้วตะโกนใส่เรียกให้คนระแวกข้างหันมามอง
    "ใครจะรับก็รับดิวะ  เนอะ"มันหันไปขอความคิดเห็นจากเพื่อนอีกคนที่ต่อแถวอยู่หลังมัน  ซวยห่าแล้วไง  
    "พูดงี้ก็สวยดิวะ!"ไคถลาตัวเบียดผม เป็นผลให้โดนผู้หญิงที่คั่นระหว่างไอ้หน้าจิ้งจกกับพวกผมไว้ เธอดูตกใจมากที่เกิดเรื่องข้างตัวแบบนี้ ผมดึงไคไว้แล้วหันไปขอโทษผู้หญิงข้างหลังแล้วให้เธอรีบออกไปก่อน งานเข้ากูอีกละ- -*
    "ไมวะอยากมีเรื่อง ไง??!!"ชานยอลโว้ยยย  มึงอยู่ไหนวะ?!ให้ผมต้านคนเดียวนี่ไม่ไหวหรอกนะ เมื่อเช้าแค่ตื่นสายยังโดนลู่ฮานบ่นจนหูแทบชาตอนมาส่งนี่ถ้ามีเรื่องมีหวังปีหน้าก็บ่นไม่จบล่ะครับ
    "ขอโทษทีครับๆเดี๋ยวเราไปหาร้านอื่นแทนแล้วกัน"ผมพูแล้วพยามลากไคออกมาแต่มันไม่หยุดรับ-0-
    "ขอโทษ แม่งทำไมวะ ก็ผู้หญิงเค้าให้อยู่แล้วกูก็ไม่ได้บังคับยุ่งไรด้วยวะ!!"นั่นไงๆ
    "ทำไมก็มึงมาแซงกูนี่หว่าก็เห็นอยู่ว่าคนอื่นเค้าต่ออยู่อ่ะ"เพื่อนไอ้จิ้งจกเรื่องออกเสียง 
    "มีปัญหาก็ไปกินร้านอื่นไป๊ กูบอกแล้วว่าเค้าให้อยู่แล้วไงวะ!"
    "โห่ยยย ไอ้หน้าตัวเมี.....อั้ก"





พลั่ว




พูดไม่ทันจบประโยคหมัดหนักๆกระแทกเข้าหน้าไอ้จิ้งจกอย่างจัง
    "0[]0!!!!!!"<-------หน้าไค
    "0.0!!"<-------เพื่อนไอ้จิ้งจก
    "มึงจะพูดอะไรก็แล้วแต่  แค่อย่ามาด่าพวกกูว่าหน้าตัวเมียเพราะกูไม่เคยบังคับใคร!!!"







พลั่ว พลัก ตุบ ตับๆๆๆๆๆๆ








และอีกหลายๆหมัดตามมาที่ผมปล่อยใส่ไอ้จิ้งจกและเพื่อนมันการตะลุมบอกเกิดขึ้นเป็นสงครามขนาดย่อยโดยมี   ปาร์ค ชานยอล  ยื่นมองอยู่- -*







 

----------------------------------------60%-----------------------------------------------

 

    "โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังจะหาเรื่องทะเลาะเป็นเด็กๆไปได้"เสียงอาจารย์ฝ่ายปกครองพูดขึ้นหลังจากที่เราตะลุมบอลกันยกใหญ่ก็ถูกเรียกตัวเข้าพบ  ผม  ไคและไอ้จิ้งจกกับเพื่อนมันและที่ขาดไม่ได้  ชานยอล<---ผู้เห็นเหตุการณ์-0-
    "ก็พวกมันมาแซงแถวนี่ครับอาจารย์!!"
    "พวกมันก็ด่าผมเหมือนกัน!"ไคโต้กลับ
    "เอาหล่ะพอๆๆๆ  ปวดเฮดจิงๆ(/-_-)"อาจารย์คุมขมับแล้วมองหน้าผมเหนื่อยๆ











โผล่ว



     


     "สวัสดีครับอาจารย์"เสียงบุคคลใหม่ที่เข้ามาเยือนในห้อง ใบหน้าน่ารัก ตัวเล็กๆหน้าตาคุ้นๆ......พี่กูเองอ่ะ-*-
     "อืม เด็กในปกครองของคุณมีเรื่องทะเลาะวิวาท"
      "ครับ ผมต้องขอโทษอาจารย์ด้วย"
     "ผมจะสั่งทำทัณฑ์บน เพราะถือว่าโตๆกันแล้ว"พี่ชายผมตาโต แน่ล่ะครับเรื่องที่พี่ผมพยายามมากที่สุดคือการเลี่ยงทำทัณฑ์บน!!  ลู่ฮานหันมาค้อนผมก่อนที่จะหันไปหาอาจารย์
      "ไม่ทำไม่ได้หรอครับนี่ก็ความผิดครั้งแรกเอง ผมสัญญาเลยนะครับว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีก"ลู่ฮานพยามของร้องอาจารย์
     "ไม่ได้ครับ!!กฎก็คือกฎแล้วอีกอย่าง เด็กในปกครองของคุณข้อหาเยอะที่สุด!!"ผมหันไปมองหน้าไค  มันหัวเราะใส่ผมใหญ่เลย อย่าให้กูเอาคืนนะมึง- -*  ชานยอลกูอีกตัวมันยืนมองพวกผมต่อยกันแล้วรอดไปแบบสบายๆเพราะเป็นเพียวผู้เห็นเหตุการณ์ไม่ได้ช่วยอะไรกูเล้ยยย  แต่ไอ้จิ้งจกกับเพื่อนมันก็โดนเหมือนกันแต่ น้อยกว่าผมอยู่ดีอ่ะ-^-
     "นะครับอาจารย์TT^TTขอร้องล่ะครับ  ถือว่าเห็นแก่เด็กมันเถอะนะครับ"ลู่ฮานพยามอ้อนวอนสุดชีวิต
      "มะ..ไม่เด็ดขาดครับ!"
      "นะครับผมขอร้องงงงTT0TT"
       "อะ...เอ่อ"
      "*^*"
      "อะ..โอเค ครับTT^TT"เป็นอาจารย์เสียงเองที่ต้องยอมแพ้ลูกอ้อนของลู่ฮาน  แน่ล่ะครับครั้งหนึ่งที่ผมโดนอ้อนแบบนั้นผมล่ะใจอ่อนยวบเลย ยิ่งปกติตาลู่ฮานใสๆกลมๆอยู่แล้วนะยิ่งทำแบบนั้นมันยิ่งน่าตามใจเอามากๆเลยล่ะครับ
      "ขอบคุณมากครับอาจารย์^0^"
     "ถ้าอย่างนั้น ก็ถือซะว่าให้เค้าทำความสะอาดตามถนนเป็นการไถ่โทษแล้วกันนะครับ"
      "ได้เลยครับอาจารย์^^"
      "เฮ้ยได้ไง!!/เฮ้ยได้ไง!!/เฮ้ยได้ไง!!"เสียงผม ไค และไอ้จิ้งจกประสานเสียงกันครับ  ผมกับไคหันไปมองหน้ามัน  แง่งงงง    แค่ผมก็ไคไม่เท่าไหร่ครับ  แล้วมันมาได้ไง กะพวกผมทำไม!
      "พวกนายทำผิดก็ต้องรับผิดชอบ!! เข้าใจมั้ย"รอยยิ้มสวยกรีดขึ้นบนใบหน้าสำหรับคนอื่นคงใช่  แต่นั่นน่ะ  รอยยิ้มเคลือบยาพิษชัดๆเห็นๆอยู่ว่าลู่ฮานจ้องมาทางผมนี่ถ้าขยำ้คอผมได้คงทำไปแล้ว-0-
      "ถ้าอย่างนั้นผมของตัวกลับก่อนนะครับอาจารย์  สวัสดีครับ^^"
      "สวัสดีเช่นกันครับ^^"ลู่ฮานเดินออกจากห้องโดยมองเหมือนหมายหัวเอาไว้ แล้วพูดโดยไม่ออกเสียงใจความประมาณว่า 'นายตายแน่โอเซฮุน!!'    ช่วยผมโด้ยยยยยยยยยยยยยY0Y



















































































































     "เหนื่อยชิบ!!!"ผมสบถออกมาดังๆแล้วทิ้งตัวลงที่พื้นหลังจากออกจากห้องปกครองอาจารย์สั่งให้พวกผมและไอ้จิ้งจก(ยังไม่รู้ชื่อ)ทำความสะอาดอาคารเรียนของผมชั้น2-4  ส่วนพวกไอ้จิ้งจก5-7  เนื่องด้วยว่าถ้าทำที่เดียวกันกลัวจะทะเลาะกันอีก
     "สมละพวกมึงอ่ะ"




แผละ





     "เชี้ยไค!!สกปรกมั้ยมึง!!"ชานยอลโยนผ้้าขี้ริ้วใส่ไคกลับเพราะไคมันดันโยนใส่หน้าไอ้ชานยอลพอดีเป๊ะ  ก็สม-....-ไม่ช่วยยังจะแดกดันพวกกูอีก
    "มึงหุบปากไปเลยไอหยอย ไม่ช่วยแล้วยังเสือก แดกดันกูอีก-*-"
    "กูก็อยากจะช่วยนะ...แต่มันไม่ทันจิงๆว่ะ"
    "ไม่ทันพ่องงงงงงงง"
    ":P"พวกผมจัดการเก็บอุปกรณ์ต่างๆให้เข้าที่แล้วสะพายกระเป๋าเตรียมกลับบ้าน
    "กูกลับละแล้วเจอกัน"ไคขอตัวกลับโดนที่มันแม่งดีที่สุดละ  มีรถขับมาแต่ความจริงโรงเรียนไม่ให้เอารถมาขับนะครับไม่รู้มันไปทำอีกท่าไหนใช้เส้นสายยังไงได้ขับซะอย่างนั้น  ผมลืมบอก เพื่อนผมมีแต่รวยกันทั้งนั้นนะครับบบบบ  อข่างไคนี่พยาธิ  เอ้ยยยยย  ทายาทนักธุรกิจของประเทศนะครับโฮะๆๆ  ส่วนชานยอลนี่พ่อมันเป็นเจ้าของค่ายเพลงครับค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ที่มีหุ้นเกือบแนวหน้าของประเทศ  แต่มันไม่ยักกะออกสื่อ ด้วยเหตุผลง่ายๆว่ามันขี้เกียจ- -*
      "เออๆ  แล้วเจอกันเว้ย"ผมโบกมือให้มันตามด้วยเจ้าตัวที่ย้ายตัวไปในรถแล้วขับออกไป





บริ๊นนๆๆๆ




      "บีบทำเชี่ยไร!!-0-"ผมด่ามันเพราะก่อนจะขับออกยังมีหน้ามาบีบแตรใส่พวกกูอีก
      "แล้วมึงอ่ะเมื่อไหร่พี่ลู่ฮานเค้าจะมารับอ่ะ??"ชานยอลถามผมหลังจากเดินมายืนหน้าโรงเรียน
      "กูคงเดินกลับเองว่ะ  ลู่ฮานแม่ง ทำโทษกูอีกแน่นเลย"ผมพูดกับมัน  เป็นอย่างนี้ทุกทีแหละพอผมทำผิดอะไรหน่อยชอบทำโทษโดยการไม่มารับผม  จนผมต้องกลับรถเมล์บ้างเดินกลับบ้างแต่ระยะทางก็ไม่ไกลเท่าไหร่เดินสักหน่อยก็ดี
      "เออๆ กลับกะกูป่ะล่ะ  นั่นรถกูมาโน่นละ"ผมมองไปตามรถคันหรูสีดำที่ใกล้จะมาเทียบท่าแล้ว
      "ไม่เป็นไรว่ะ  มึงไปเหอะขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อนกูละกัน"
      "เจอกันเว้ย!!"มันตตบบ่าผมพร้อมกับเตรียมขึ้นรถที่มาได้จังหวะพอดี  มันโบกมือให้ผมสองสามทีแล้วรถก็เึคลื่อนตัวออกไป  ก็ยังดีแหละครับอย่างน้อยถึงมันจะยืมมองผมมีเรื่อง- - แต่มันก็ยังอยู่เป็นเพื่อนผมกับไคมีบ้างที่มันยังซื้อน้ำมาให้พวกผมเลยโชคดีจิงๆที่ผมมีเพื่อนแบบพวกมัน   
ผมเดินเลียบทางมาเรื่อยๆผ่านสะพานที่โดยปกติผมต้องนั่งรถข้ามเพื่อไปโรงเรียนและกลับบ้าน แม่น้ำที่เริ่มส่องแสงวาวน้อยๆกระทบกับแสงอาทิตย์ที่ค่อยๆลับฟ้ามันสวยมากครับถึงแม้จะอยู่ที่ตัวเมืองกรุงโซลที่มีแต่ตึกแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าแสงสีที่ประดับอยู่ที่ตึก ตามทาง และ แสงของอาทิตย์ร่ำไรนั้นสวยมากเพียงใด

       "กลับมาแล้วคร้าบบบบบบ"
       "โอ  เซฮุนนนนนน!!"นั่นไงเสียงมาก่อนตัวซะอีก-0-
       "ว่าไงครับพี่ชาย:)"







จึก!!




       "จ๊ากกกกกกกกกกกกกกก  ลู่ฮานนายทำอะไรเนี่ย!!!"ผมร้องจ๊าก เมื่อลู่ฮานเอานิ้วมาจิ้มที่รอยช้ำที่หางคิ้ว
       "สมน้ำหน้าอยากหาเรื่องดีนัก  เดือนนี้ฉันจะบอกแม่ให้หักค่าขนมนาย!!งดเที่ยว!!งดเล่นเกม!!งดทุกอย่าง!!"
       "ม่ายน้าาาา  อย่าทำอย่างนี้เลย อย่างนี้เลย~ ได้โปรดพลีส ถ้าโดนหักค่าขนมแล้วฉันจะพอกินได้อย่างไร  งดเที่ยวแล้วฉันจะสนุกได้อย่างไร งดเกมแล้วฉันจะมันส์ได้อย่างไรเล่าเธอออออTT0TT"ผมเกาะแขนลู่ฮานแล้วอ้อนวอนสุดชวิต
       "ไม่!!นายรู้มั้ยว่าถ้านายโดนทำทัณฑ์บนจะเกิดอะไรขึ้น!!"
       "TT U TT"
       "ฉันไม่สงสารนายหรอกนะ!"
       "TT U TT กระซิกๆ"
       "ลู่ฮานใจเย็นลูก น้องคงไม่ได้ตั้งใจหรอก"แม่ที่มาต้องไหนไม่รู้มาจับแขนลู่ฮานไว้ แม่ช่วยผมด้วยยยยยยยTT^TT
       "แม่ไม่ต้องโอ๋ มันเลยนะ โตแล้วถ้าไม่พูดเดี๋ยวก็เอาแต่ใจอีก -*-"
       "นายมันใจร้าย!!-3-"อ้อนแม่ซะเลย  แบร่ๆ
       "นี่นาย!....."ลู่ฮานจะเดินมาหาผมแต่แม่ห้ามไว้ก่อน
       "เอาหน่าๆ ครั้งนี้มันครั้งแรกก็ยกให้น้องไปเถอะ ถ้ามีครั้งต่อไปแม่ยกให้เราทำโทษเลยเอ้า"เห้ยยย  ไมแม่ทำงี้อ่ะ-3-
ลู่ฮานมาหน้าผมก่อนจะชั่งใจ  ถอนหายใจยาวพรืด เค้าไม่โกรธผมแล้วซ้ะ??o.0
       "นี่หายโกรธน้าาาา  สัญญาเลยว่าฉันจะไม่ทะเลาะก่อเรื่องอีกแล้วนะๆๆๆๆๆ"ผมเดินไปนั่งข้างๆลู่ฮานแล้วชูนิ้วก้อยแกว่งไปมาตรงหน้าเพื่อง้อ ลู่ฮานเบือนหน้าหนี
       "นะๆๆๆๆๆๆ  หายโกรธน๊าาาาาา:)"ผมแอบเห็นหูเค้าแดงมากคงจะอายอยู่แน่ๆ คิกๆๆ  ลู่ฮานยอลหันหน้ามาหาผมโดยดีแล้วเอานิ้วก้อยเกี่ยวที่นิ้วก้อยผม
       "ก็ได้!! แต่ถ้ามีครั้งต่อไปนายเสร็จฉันแน่"ประโยคสุดท้านลู่ฮานหรี่ตาลง คิดว่ากลัว?? ก็กลัวแหละครับ  เอิ๊กๆ5555555555555555555  แต่ผมก็ไม่เคยเห็นลู่ฮานโกรธหรอกนะน่าตาน่ารักๆแบบนี้โกรธก็เหมือนจะไม่น่ากลัว  ล่ะมั้ง....

เช้าวันต่อมา



 

     "เซฮุนนนนน  ลู่ฮานนนนน   กินข้าวลูก!!"เสียงแม่ตะโกนขึ้นมา ผมเดินลงมาด้านล่างแล้วมองหาใครอีกคน
     "แม่แล้วลู่ฮานล่ะ??"
     "ยังไม่ลงมาอีกหรอ อ้าวนั่นไง"
ผมหันหลังไปก็เห็นลู่ฮานเดินลงมาพอดี  เป็นไรของเค้าแล้วอะไรอยู่ข้างหลังเหมือนซ่อนไรไวงั้นแหละ
     "อะไรอยู่ข้างหลังน่ะลู่ฮาน"
     "(0.0)"เจ้าตัวสะดุ้งหน่อยๆ  แล้วยื่นอะไรมาตรงหน้า


พลาสเตอร์ปิดแผล?



     "อ่ะ ปิดที่คิ้วนายซะมันช้ำแล้วก็เป็นร้อยแผลอยู่หนิ.//."ผมแอบยิ้มเจ้าเหล่ลู่ฮานเป็นคนที่ห่วงผมมากเมื่อตอนเด็กๆก็เป็นอย่างนี้เสมอเวลาผมเล่นซนอะไรแล้วได้รับบาดเจ็บตอนแรกๆก็บ่นอยู่หรอกนะแต่หลังจากนั้นล่ะก็ เค้าจะดูแลและห่วงใยผมมากๆเลยล่ะครับ ผมเอื้อมมือไปหยิบแต่ก็ต้องแปลกใจนิดหน่อยที่มันเป็นลายหมีสีเหลือง หวานแหววงี้เลย?
     "แปะอย่างนี้ฉันก็โดนเพื่อนล้อเอาน่ะสิ"
     "แปะๆไปเหอะน่านายก็!"
     "แปะให้หน่อยสิ:)"ลู่ฮานทำหน้าลังเลใจเล็กน้อยก่อนจะยอมเดินมาแล้วแกะพลาสเตอร์ออก ด้วยความสูงลู่ฮานจึงต้องเงยหน้าเอื้อมมือขึ้นมา ลู่ฮานบรรจงแปะอย่างแผ่วเบาเหมือนกลัวว่าผมจะเจ็บ เราสองคนสบตากันเล็กน้อย





ตึกตัก  ตึกตัก  ตึกตัก  ตึกตัก





อ่าาา  ใจผมเต้นซะแล้ว ก่อนที่จะเตลิดไปไกลกว่านี้เสียงแม่ที่เรียกเราสองคนก็ดึงสติผมกลับมาอีกครั้งลู่ฮานยักเศษที่เหลือลงมือให้ผมไปทิ้งเองแล้วรีบเดินไปที่โต๊ะกินเข้า จะงานเข้าผมก็ถือว่าคุ้มนะครับรอบนี้:)






































 

 

 

แต๊นนนนนนนน  จบไปตอนแล้วนะเออ เม้นไม่มีเลยอ่ะTT^TT
มีสักคนสองคนหน่อยก็ได้ให้มีกำลังใจในการแต่งหน่อยก็ดีนะเออ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณพวกคุณจริงๆ
 

:)  Shalunla