ขนลุกวันเข้าค่าย

เนื้อเรื่อง

 เรื่องมันมีอยู่ว่า...ที่ๆทางโรงเรียนพาไปเข้าค่ายนั้นเป็นเขาค่ะ

มีเด็กไปทั้งหมด 800 คน เยอะใช่ไหมคะ? (แค่เฉพาะ ม.1อย่างเดียว)

แบ่งกันเป็นกองๆ และในกองนั้นๆก็จะแบ่งเป็นหมู่อีก 5-6 หมู่

ตอนเช้าไปก็ไม่มีอะไร...เราก็ไปตามฐานทำกิจกรรมที่ทางค่ายจัดไว้ให้

ตกเย็นเราก็แบ่งกันไปอาบน้ำ 2 กอง (หรือ 3 เนี่ยล่ะ) ไปกินข้าว 2 กอง

กองของเราถูกให้ไปกินข้าวแต่ตอนนั้นข้าวยังไม่มา

ก็เลยนั่งจัดของไว้สำหรับอาบน้ำไปพลางๆก่อน

แล้วอาจารย์ก็เรียกกองที่เหลือไปอาบน้ำ(เพราะข้าวยังไม่มา)

พอกินข้าวอาบน้ำกันเสร็จ ต่อไปก็เป็นกิจกรรมรอบกองไฟ

ท้องฟ้าเริ่มมืดยิ่งอยู่บนเขาอากาศก็เย็นแบบเงียบสงบ

แต่ว่านี่มีเด็กตั้ง 800 คนมันก็เลยยังครื้นเครงอยู่บ้าง

การแสดงดำเนินไปเรื่อยๆทีละหมู่ ทุกๆคนก็ยังดูครื้นเครงกันร้องเพลงบ้างอะไรบ้าง

มีอยู่ช่วงนึง.... เพราะสัมผัสที่แปลกเกินมนุษย์ของเราล่ะมั้ง?

อยู่ดีๆเราก็รู้สึกว่าไม่อยากให้ถึงเวลาเข้านอน เวลาที่ค่ายทั้งค่ายจะเงียบสงบ...

มองไปบริเวณที่ทางค่ายกางเต้นท์ไว้ให้ บริเวณนั้นแทบจะไม่มีไฟมองไปก็เห็นเป็นสีดำ

ตอนนั้นทั้งๆที่กิจกรรมหน้ากองไฟก็ยังคงส่งเสียงร้องเสียงดังไปทั่วเขา

แต่...เรากลับได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงขึ้นทุกทีๆ

เราคงอาจจะแสดงออกทางสีหน้าเกินไปจนเพื่อนที่นั่งข้างๆหันมาเห็น

มันจับไหล่เราแล้วบอกว่า"ไม่มีอะไรหรอก" อย่ากังวลไปเลย

แล้วเราก็สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วหันไปสนใจกิจกรรมต่อ

พยายามทำตัวร่าเริงไว้ให้มากที่สุด...

และแล้ว...เวลาก็ดำเนินมาจนถึง 5 ทุ่ม กว่าๆ เพื่อนที่นั่งข้างเรา(อีกฝั่งนึง)

ก็หันมาบอกเราว่าเห็นใครไม่รู้ยืนอยู่ตรงนั้น มันบอกพร้อมกับชี้ไปที่มุมมืดๆแต่มีแสงรางๆ

แล้วเราก็เห็นเป็นเงาคล้ายๆคน

มันก็พูดต่อว่า "เราเห็นมันยืนอยู่อย่างนั้นตั้งนานแล้วไม่ขยับไปไหนสักที"

มันพูดแล้วพยายามทำท่า ทำตาเหลือกๆมือกางออก

....ตอนนั้นเรารู้สึกขนลุกขึ้นมา....

แล้วพอหันไปดูอีกทีมันก็หายไปแล้ว...

กว่าละครเรื่องสุดท้ายจะแสดงเสร็จก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าๆเกือบ ตี 1

แล้วอาจารย์ก็ให้เราเข้านอน แน่นอนว่าถ้าใครไม่นอนจะถูกออกมายืนนอกเต้นท์

หมู่ของเรามีทั้งหมด 10 คน เต้นท์กว้างพอนอนได้แต่ต้องนอนคนละฝั่ง

ฝั่งตรงข้ามนอนกัน 6 คน ส่วนฝั่งเรานอนกัน 3 คน เพราะฝั่งเรามีกระเป๋าสัมภาระวางอยู่

แล้วเราก็คิดขึ้นมาได้ว่า

1.ตอนเย็นหลังอาบน้ำเสร็จจำได้ว่าอาจารย์ที่ปรึกษาพูดอะไรแปลกๆประมาณว่า

    "เธอรู้เรื่องที่มีคนหายไปหรือเปล่า?" แล้วพอเรากับเพื่อนบอกไม่รู้อาจารย์ก็หัวเราะ

บอกว่าไม่มีอะไร ล้อเล่นๆ แล้วครูเค้าก็พูดว่าเต้นท์ใครมีคนมาเป็น 11 คน

(เพราะทุกหมู่จะถูกแบ่งให้มีแค่ 10 คนเท่านั้น)

แต่เราฟังไม่ค่อยรู้เรื่องก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร

2.เราใส่ชุดลำลองสีดำทั้งตัว ทั้งเสื้อและกางเกง

3.เรานอนหันหัวไปทางทิศตะวันตก

4.เรา...นอนตรงกลาง...

ทุกองค์ประกอบมันเหมือนจะให้เราเจอสิ่งที่น่าสพึงกลัวทั้งนั้น

ถ้าเป็นคนจิตแข็งอย่างเรามันก็ไม่น่ากลัวอะไรมาก แต่นี่เราจิตแข็งก็จริง

แต่ดันมีพรสวรรค์ที่ไม่อยากให้มันใช้ได้ในตอนนี้มาเกี่ยวด้วย

มันเหมือนจะบอกว่ายังไงก็ต้องเจอดีแน่ๆ...

เวลาผ่านไปประมาณตี 1 กว่าๆ อาจารย์ก็ประกาศตามหาใครคนนึงที่หายไป...

และเรียกทุกคนให้ตื่นมานับสมาชิกของกลุ่มตัวเอง

พอเจอตัวบุคคลที่หายไปอาจารย์ก็ไล่ให้คนอื่นกลับไปนอน

เราไม่รู้ว่าบทสรุปของคนที่หายตัวไปเป็นยังไง...?

แล้วเราก็กลับมานอนต่อ...

...ตึก...ตึก...ตึก

เสียงย่ำเท้าลงบนพื้นดินที่มีหญ้าขึ้นเป็นหย่อมๆของใครบางคนดังขึ้น

มันคงไม่สามารถปลุกเราได้...แต่เพราะตอนนั้นเรายังไม่หลับ

แน่นอน...ดึกแบบนี้อาจารย์ยังไม่เข้านอนงั้นหรอ...?

              หรือเด็กคนไหนออกมาเดินเล่นเพราะนอนไม่หลับ...?

ไม่ว่าเหตุผลไหนมันก็ทำให้เราไม่อยากรู้ทั้งนั้น...

เงามันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าเต้นท์

เหมือนกับว่ามันรู้...ว่าคนที่มองเห็นมันนอนอยู่ตรงนี้...

เด็กตั้ง 800 คนไม่มีใครมองเห็นมันเหมือนฉันเลยรึไง?

เราพยามยามข่มตาหลับ...อย่าไปสนใจมัน

เพราะถ้าเปิดเต้นท์ออกไปดูเรื่องไม่จบแค่นี้แน่...

...

ตอนเช้าเราถูกปลุกให้ตื่อนตั้งแต่ ตี 4 ครึ่ง ไม่ใช่เพราะอาจารย์ใจร้ายไม่ให้เด็กนอน

แต่เป็นเพราะเสียงพูดกันระงมของเพื่อนๆในเต้นท์ต่างหาก

...."เป็นไง"....

เสียงของเพื่อนคนหนึ่งถาม...

น้ำเสียงงัวเงียเหมือนเด็กพึ่งตื่นของเราก็ตอบกลับไปว่า "ก็ดี" (กับผีน่ะสิ!!!)

ไม่ได้นอนทั้งคืนเนี่ย จะหลับเอาก็ตอนตี 4 เนี่ย...

ตื่นเช้ามาก็เจอกับฐานกิจกรรมโหดๆจนทำเอาเราลืมเรื่องเมื่อคืนไปหมดสิ้น

มันเป็นเรื่องที่ลุ้นระทึกน่าดู...แต่เอาเข้าจริงๆ

คืนนั้นมันมีอะไรมากกว่านั้น...จะเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกให้ระทึกทุกครั้งที่นึกถึง...