Alone เพราะความคิด

ข้อมูลเบื้องต้น

จากวันที่ความคิดป่วยไข้ ส่งผลต่อจิตใจให้พิการ

เนื้อเรื่อง

             ณ จุดยืนที่สวยงามนี้ มีใครมองเห็นฉันบ้างไหม ฉันที่ยืนอยู่นี่ไง มีใครมองเห็นไหม ช่วยบอกที…

ฉันที่โตขึ้นนิดหนึ่ง ฉันที่ซึ่งเป็นเด็กเมื่อวานนี้ ฉันที่ยังโตไม่เต็มที ฉันที่รอบางสิ่งมาเติมเต็ม…

ฉันไม่ได้มีอะไรที่ขาดหาย ฉันแค่อยากคลายความเบื่อหน่ายที่มีอยู่ในทุกวันนี้ มันคืออะไรเหรอความรู้สึกที่มี ใครเป็นเหมือนฉันช่วยบอกที มันคืออะไร?...

บางครั้ง ฉันรู้สึกว่าตัวคนเดียว ฉันสามารถอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครมาเอาใจได้ แต่จริงเหรอ ที่คนๆนึงจะอยู่อย่างนี้ได้ตลอดไป ฉันคิดว่าเป็นไปไม่ได้ และไม่มีทาง!

อ่านดูแล้ว เหมือนฉันกำลังท้อ ฉันไม่ได้ท้อเพียงแค่ฉันสับสน บางครั้งฉันเหมือนจะเป็นอีกคน หรือแท้จริงแล้วตัวตน ฉันกำลังจะเผยออกมา… ฉันรู้สึกว่า ฉันไม่กลัวอะไรเลย หรือเพราะความเฉยเมยมันปรากฏในหัวใจฉัน ฉันเป็นอะไรน่ะ ไม่ทราบเหมือนกัน แต่ที่ฉันรู้คือฉัน กำลังจะโต…

ความฝันตอนนี้คืออะไรรู้ไหม คือฉันอยากเดินทางไกล ไปไหนซักแห่ง ไปไหนก็ได้ที่ช่วยเพิ่มแรง ที่ที่ทำให้ฉันแซง ความก้าวหน้าของใครหลายคน… ณ ตอนนี้ ฉันเริ่มรู้สึก ว่าลึกๆ ตัวฉันไม่ได้เกี่ยวกับใครคนไหน ฉันคือฉัน ที่มีที่ยืนและมีที่ไป ฉันขอขอบใจ ความเป็นผู้ใหญ่ที่สวยงาม^^

ฉันไม่ได้จะเดินออกจากชีวิตของใคร เพียงแค่ฉันรู้สึกได้ ว่าชีวิตไม่ได้มีอะไรน่ากลัวทั้งสิ้น ไม่ต้องมีผู้ปกครองที่ต้องคอยปกป้องชีวิน แต่เราสามารถเดินดิน ได้ด้วยเท้าของเราเอง…

ฉันไม่ได้จะเดินออกจากชีวิตของใคร เพราะฉันคิดว่าไม่มีอะไร ที่ฉันไม่สามารถทำได้ ขอเวลาฉันซักนิดเถิด ซักนิด ให้ฉันได้โบยบินไป ไกลแค่ไหนก็ได้ เท่าความสามารถที่ฉันมี…

ฉันมีความสุขกับอิสรภาพ ฉันต้องการเป็นอย่างมากกับความอยากที่จะทำอะไรก็ได้ ตราบที่ความต้องการไม่มีความผิดใด ทำไปเถิดทำไป เท่าที่ใจต้องการ… ฉันเพิ่งรู้จากปากเพื่อน ว่าฉันเป็นคนไม่กลัว ฉันนอนคิดใต้แสงไฟสลัว เออ ฉันไม่กลัวจริงๆด้วย! มีอะไรต้องกลัวด้วยหรือ กับการดำเนินไป หากอะไรจะเกิดไป ก็ไม่มีใครห้ามได้ หากพระองค์ประสงค์มัน…

บางครั้งฉันก็รักอิสระมากเกินไป จนฉันพลั้งพลาดไปกับหน้าที่ของฉัน มันแย่!มากเลยน่ะ ที่คนๆนึงละเลยหน้าที่ที่ต้องทำ มันแย่เหลือเกินจะทำ ให้โอกาสที่ดีกลับคืนมา…

ณ จุดนี้มีใครมองเห็นฉันไหม ฉันนี่ไง ฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้ ฉันที่พบแล้วว่าทางเดินที่มี จะเลี้ยวไปทางไหนดี ซักทาง…

ฉันอยู่ตรงนี้ คุณมองเห็นไหม คุณเคยจำได้ไหม ว่าเคยมีฉันตรงนี้ ณ วันนี้ฉันยังอยู่ที่เดิมที่นี่ หรือเมฆหมอกที่มี มันบังสายตาของคุณไป… ฉันไม่รู้ ว่าอะไรทำให้ฉันรู้สึกอย่างนี้ ฉันรู้ ว่าความจริงที่มีมันไม่ได้หายไปไหน เพียงแค่ฉันเท่านั้นเองที่รู้สึกเดียวดาย หรือเพราะความพร่างพราย ของความผูกพัน…  มันไม่มีอะไรหรอก ฉันคิดไปเองก็เท่านั้น ฉันรับรู้อยู่ถึงความเป็นห่วงกัน แต่ทำไม ฉันถึงรู้สึกว่าฉัน อยู่คนเดียว…

เฮ้ย! จะบ้าไปแล้ว ที่เธอรู้สึกอยู่ตอนนี้คือความคลาดแคล้วของความคิด เธอไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก อย่าเข้าใจในทางที่ผิด จริงๆแล้วมันคือจิต ที่มีความน้อยใจ…  

ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันบอกตัวเองเสมอว่าฉันโตพอที่จะรับรู้อะไรได้ ความจริงแล้ว ฉันไม่ยอมรับความเป็นเด็กที่มีในตัวฉันไง ฉันเลยเสแสร้งเข้มแข็งไป ตลอดมา… ฉันเข้าใจ ว่าคนเราต้องมีจุดนี้ ฉันซะเอง หากไม่มีฉันก็อยู่ไม่ได้ ฉันเลยคิดว่า ถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องเดินทางไกล เดินทางไป หาจุดนั้นของฉันที่ควรจะมี…  สิ่งเหล่านี้ คือสิ่งที่อยู่ในใจ ฉันไม่เคยเปิดเผยออกไปจากข้างในนี้ ฉันคิดว่าไม่มีประโยชน์ ที่จะเปิดเผยความรู้สึกที่มี มันเหมือนกับปล่อยขี้ ให้คนอื่นได้ชื่นชม… ฉันเพิ่งรู้ ว่าเมื่อเรียงร้อยเป็นถ้อยคำ ความรู้สึกในใจฉัน มันรุนแรงเหลือหลาย กับสิ่งที่แสดงออก มันมองเห็นไม่ง่ายดาย ฉันเลยต้องระบายออกเป็นภาษาที่สวยงาม…

หลายปีก่อน ฉันเคยรู้สึกเช่นนี้ แต่เมื่อรู้ความจริงที่มี มันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ ฉันคิดร้ายไว้เยอะ ซะจนฉันอยากจะหายไป หายไปจากใคร ใครทุกคน ที่เคยรู้จักกัน… ความเป็นจริง มันเกิดจากความห่างเหิน แล้วฉันก็คิดเกิน ว่าทุกอย่างคงเมินหาย แต่เมื่อสัจจะมา ความเท็จก็มลาย ความจริงฉันสำคัญมากมายกับตำแหน่งที่แท้จริง… ฉันเศร้าเพราะอะไร ฉันเศร้าเพราะความคิด ฉันเศร้าที่จิต ที่ไม่สดใสของฉัน คิดไม่เป็นแล้วเรื่องดีๆ ที่ควรคิดกัน คิดเป็นแต่เรื่องสั้นๆ ที่ทำให้ใจพิการ…   มาวันนี้เอาอีกแล้ว เขาแสดงให้เห็นอีกแล้ว ว่าฉันมีค่าแค่ไหน แต่ฉันนี่สิ โง่บรรลัย เอาตำแหน่งไปเทียบได้ คนละชั้นกัน…  ฉันสำคัญ อีกคนก็สำคัญ แต่ความสำคัญเอาเปรียบเทียบกัน ไม่ได้ คนละจุด คนละตำแหน่งไป หน้าที่ใคร ก็ทำไปไม่เกี่ยวกัน… สิ่งสำคัญอยู่ที่ว่า หน้าที่ใครก็ทำจุดนั้นให้ดีมากกว่า ไม่ต้องมาตีราราคา ว่าใครแพงกว่าคนไหน  เลือดคือเลือดจะเปลี่ยนเป็นน้ำได้อย่างไร อย่าเศร้าใจกับสิ่งผิดตำรา…

ซักวันเธอก็จะรู้ ว่าสิ่งที่เธอคิดอยู่ มันทำร้ายตัวเองแค่ไหน ลบเถอะความเกลียดชังแล้วให้อภัย แล้วเธอจะมีหัวใจ ที่สวยงาม…