ลำดับตอนที่ #42
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : Chapter : Fear (100%)
"มีดพวกนี้อาบยาพิษเอาไว้...อาจจะทำให้เห็นภาพหลอนซักระยะหนึ่ง" เสียงของใครบางคนแว่วเข้ามาในหูของฟีอัส
ฟีอัสลืมตาตื่นขึ้นมา พรางมองไปรอบๆ
"พี่ฟื้นแล้ว" ธีน่าดีใจสุดขีดที่เห็นพี่ชายของเธอลืมตาตื่นขึ้น
"อาเธน่าละ?" คำถามแรกที่ฟีอัสเอ่ยขึ้น คือเรื่องของอาเธน่า ธีน่าเงียบไปครู่หนึ่ง
"เธอ...ถูกไรเซลจับตัวไป" ธีน่าทำสีหน้าสลด ทำให้ฟีอัสรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้ง เค้ารีบลุกออกจากเตียงทันที
"อ๊าก ก ก ก" ความเจ็บถาโถมขึ้นมา ทำให้ฟีอัสล้มลงกับพื้น
"พี่!เป็นบ้าไปแล้วรึไง?" ธีน่าตะคอกเสียงใส่พี่ชายของเธอ
"พี่ต้องไปช่วยอาเธน่า" ฟีอัสพยายามลุกขึ้น
"พี่จะไปช่วยเธอยังไง?...แล้วพี่รู้หรอกว่าเธออยู่ที่ไหน?" ธีน่ายืนมองสภาพพี่ชายของเธอ ด้วยความเสียใจ
"พี่ไม่รู้!...แต่ยังไงพี่จะต้องออกไปตามหาเธอ แล้วช่วยเธอให้ได้" ฟีอัสพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"ตอนนี้พี่ยังออกไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น?....พี่ดูสภาพตัวเองบ้างสิ!" ธีน่าร้องไห้ออกมา
"โธ่เว๊ย! " ฟีอัสกำหมัดไว้แน่น เค้ารู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่เข้มแข็งพอ ที่จะปกป้องใครได้ แม้กระทั่งน้องสาวที่กำลังยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าของเค้า
"นายไม่ได้อ่อนแอหรอก...พลังที่แท้จริงของนายยังไม่สมบูรณ์เท่านั้นเอง" ชายหนุ่มในชุดทักสิโด้สีดำเอ่ยขึ้น ในขณะเดินเข้ามาในห้องพยาบาล เหมือนเค้าจะอ่านใจของฟีอัสได้
"นายเป็นใคร...แล้วพร่ามอะไรอยู่?" ฟีอัสจ้องหน้าชายหนุ่มปริศนาอย่างเอาเรื่อง
แต่ชายหนุ่มผู้นั้นกลับเมินคำพูดของฟีอัส ก่อนจะเดินไปหยิบของบางอย่างที่วางอยู่ข้างเตียงคนไข้
"นายตามหาเธออยู่ใช่ไหม...ผู้หญิงที่ครอบครองสร้อยเส้นนี้?" ชายหนุ่มหยิบสร้อยคอรูปสายฟ้าขึ้นมา สร้อยคอที่คล้ายกับของฟีอัส แต่จี้รูปสายฟ้านั้นเป็นสีแดง มีปีกสีดำอยู่ระหว่างจี้รูปสายฟ้า
ชายหนุ่มยื่นสร้อยคอเส้นนี้ให้กับฟีอัส ก่อนจะนั่งลงที่เตียงของคนไข้
"นายได้สร้อยเส้นนี้มาจากไหน?" ฟีอัสเลิกคิ้วขึ้น
"กลางป่า" ชายหนุ่มทำสีหน้าเรียบเฉย
ฟีอัสจ้องมองสร้อยคอเส้นนี้อย่างพินิจพิจารณา
"นายบอกฉันได้ไหม ว่าไอร่รูปสายฟ้านี่มันมีความหมายว่าอะไร?" ฟีอัสทำหน้าสงสัย ส่วนธีน่าพยุงตัวของฟีอัสขึ้น
"นี่นายไม่รู้จริงๆ?" ชายหนุ่มยังคงทำสีหน้านิ่งเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาทั้งสิ้น (เหมือนพวกตายด้านไม่มีผิด)
"ใช่...ไม่รู้ " (ถ้ารู้จะถามเอาแมวไรฟร๊ะ)
"เธอคงไม่เคยบอกอะไรกับนายเลยใช่ไหม?" ชายหนุ่มพูด พรางถอนหายใจ
"สัญญาลักษณ์รูปสายฟ้า คือตัวแทนของเทพเจ้าซูส มวลมหาเทพแห่งปรปักษ์กรีก
สัญญาลักษณ์รูปสายฟ้านั้นมีอยู่สองชนิด
ชนิดแรก คือสายฟ้าแห่งสายเลือด เป็นรูปสายฟ้าที่หล่อหลอมจากทองคำบริสุทธิ์ ซึ่งนั่นคือของนาย กับ เธอ" ชายหนุ่มชี้มือไปยังธีน่า
"นายคือทายาทที่สืบเชื้อสายมาจากซูสโดยตรง หรือเรียกอีกอย่างว่า เด็กเลือดผสม แน่นอนว่านาย กับ น้องสาวของนายมีส่วนที่คล้ายกับซุสหลายๆอย่าง... และพวกนายยังเป็นผู้ถูกเลือกให้ครอบครอง หนังสือแห่งมนต์ตรา และ หนังสือแห่งจันทร์ทรา ...แต่น่าเสียดาย หนังสือแห่งจันทร์ทราได้ถูกขโมยไป โดยฝีมือของพวกเอลฟ์ นับแต่นั้นมาก็ไม่มีผู้ใดพบเห็นหนังสือเล่มนั้นอีกเลย" ฟีอัส และ ธีน่า มองชายหนุ่มด้วยความงุนงง (ประมาณว่าพูดอะไรของเองฟร๊ะ!)
"พูดไป นายก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี..." ชายหนุ่มทำน้ำเสียงเบื่อหน่าย
"และชนิดสุดท้าย คือ สายฟ้าแห่งพันธสัญญา ซื่อถูกหล่อหลอมด้วยอัญมณีโลหิตของปีศาจ ซึ่งคือสร้อยคอเส้นนี้! เธอผู้นี้ได้ทำพันธสัญญากับซูส โดยแลกกับพลังที่เหนือมนุษย์ และชีวิตอันเป็นนิรันดร์..." ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"หมายความว่าไง? อาเธน่า เธอรับใช้ซูสงั้นหรอ?" ฟีอัสทำหน้าขมวดคิ้วขึ้น เค้าครุ่นคิดถึงเรื่องที่คินน่าเคยเล่าให้เค้าฟังอีกครั้ง เรื่องของหญิงสาวที่ถูกกักขังไว้ในวิหารโอลิมเปียนเซอุส
"ใช่! ผู้หญิงคนนี้คือผู้ทำพันธสัญญากับซูส พันธสัญญาที่ไม่มีวันลบล้างได้ ตราบชั่วชีวิตของเธอ" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉย ก่อนจะลุกขึ้นยืน
วินาทีนั้นฟีอัสแทบหยุดหายใจทันที เค้านั่งนิ่งพรางกลั้นน้ำตาเอาไว้ เค้ารู้สึกเหมือนคนโง่ ที่ถูกอาเธน่าหลอกซ้ำๆ เรื่องทั้งหมดเป็นการจัดฉากขึ้น และดัมเบิลดอร์ก็มีส่วนรู้เห็น หนังสือเล่มนั้นมันไม่เคยเป็นของดัมเบิลดอร์มาก่อน แต่อาเธน่าต่างหากที่มอบหนังสือเล่มนี้ให้กับเค้าในวันที่เธอมาถึงที่นี่ และเธอคอยตามฟีอัสไปเกือบทุกที เพียงเพราะซูสเป็นคนสั่งการ พวกเค้าต้องการอะไรจากฟีอัสกันแน่ พวกเค้าพยายามยัดเยียดพลังบ้านี่ให้กับเค้าเพื่ออะไร ฟีอัสรู้สึกโกรธ และเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก ส่วนธีน่าเธอก็นั่งเงียบเช่นกัน เธอยังไม่เข้าใจถึงสายเลือดอะไรนั่น แต่เธอก็พอจะเดาออกว่า แท้จริงแล้ว เธอ และฟีอัส ไม่ใช่ลูกแท้ๆของครอบครัว ปฐพี ทั้งคู่ได้แต่นั่งเงียบ ไม่มีใครยอมปริปากพูดอะไรออกมา
"ยังอยากจะตามหาตัวเธออยู่ไหม? ฉันคิดว่าเธอก็คงอยากจะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้นายอเข้าใจเหมือนกัน" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
"อย่าคิดมากเลย...เป็นสายเลือดเทพมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนักหรอก..." ฟีอัสเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มผู้นั้นอีกครั้ง
"ใช่....ฉันอยากเจอเธออีกครั้ง" ฟีอัสพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"งั้นตามมากับฉัน...เธอด้วย!" ชายหนุ่มหยิบแหวนรูปไม้กางเขนกลับหัวที่มีรูปโซ่คล้องรอบไม้ ขึ้นมาวางไว้ที่มือ
"ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ ฉัน ฮาเกรซ เฮล ทาทารัส บุตรชายแห่งฮาเดส" ชายหนุ่มพึมพำอะไรบางอย่างออกมา ก่อนที่ทั้งสามจะหายตัวไป
พึ๊บ ~ ~
"ฉันพานายมาได้แค่นี้...ต่อจากนั้นมันก็เป็นเรื่องของนายแล้วละ" ฮาเกรซ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
"ขอบใจนายมากนะ" ธีน่าคลี่ยิ้มออกมา
"แต่ฉันมีเรื่องที่ต้องเตือนนายไว้อย่างนึงนะ...เมื่อใดที่นาย และ น้องสาวของนาย ก้าวเท้าเข้าไปในปราสาทนั้นแล้ว ภาพหลอนต่างๆอาจจะทำให้พวกนายเป็นบ้าได้...ฉะนั้นตั้งสติให้ดี...ถ้านายผ่านมันไปได้นายก็จะสามารถ เข้าหาตัวของไรเซลได้ง่ายกว่าที่คิด....ฉันไปละ" เมื่อฮาเกรซพูดจบ เค้าก็หายตัวไปทันที
ธีน่า และ ฟีอัส ยืนมองปราสาทสูงใหญ่ที่ตั้งตระหง่าอยู่กลางป่า
"พี่คะ!" ธีน่าจับมือพี่ชายของเธอไว้แน่นด้วยความกลัว
"ไม่ต้องกลัวนะ!พี่จะปกป้องเธอเอง" ฟีอัสเอามือลูบหัวน้องสาวตัวเองเบาๆ
อ๊า ก ก ก กก ก ก ก ~ ~ (เสียงคนตกลงมากองกับพื้น พร้อมเสียงแหกปากดังลั่นไปทั่วป่า)
ฟีอัสหันไปมองยังต้นเสียง
"อะไรของมันฟร๊ะ!" เซเลน่าที่อยู่ในชุดนอน ลุกขึ้นพร้อมกับปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าของเธอ
"ที่นี่มันที่ไหนกันฮะ!" วารันซ่า มองไปรอบๆตัว
"เล่นบ้าอะไรกันเนี่ย" ฟินิกซ์สบถออกมาด้วยความโมโห
"หึ!งานเข้าอีกแล้วสินะ" คินน่ามองทุกอย่างด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย
"ปราสาทกลางป่าเนี่ยนะ?" ออโรร่า หยิบแว่นตาขึ้นมา
"เฮ้!มาได้ไงกัน?" ฟีอัสทำหน้าขมวดคิ้ว
"เราต้องถามนายมากกว่า..." ทุกคนต่างพร้อมเพียงประสานเสียงเป็นเสียงเดียวกัน
"ไม่รู้เฟ้ย! " และนั่นคือคำตอบจากฟีอัส ก่อนจะเดินเข้าไปในปราสาท แบบไม่กลัวตายเลยสักนิด
"จะยืนเซ่อกันอีกนานไหม? รีบๆตามเข้ามา" ฟีอัสตะโกนบอกทุกคน
พอทุกคนเดินผ่านประตูของปราสาทเข้ามา ทุกอย่างก็มืดสนิทลงทันที มีเพียงเสียงเปียนโนเท่านั้นที่บรรเลงเพลงอยู่
"อ๊าก ก กก ก ก ก~ " วารันซ่าลงไปนอนกลิ้งกับพื้น ภาพเหตุการณ์ที่เค้าจำฝังใจมากที่สุด กำลังตามหลอกหลอนเค้า สีหน้าของวารันซ่ากำลังหวาดกลัว
"ทุกคนฟังฉันไว้ให้ดี! ตั้งสติ...แล้วนึกถึงสิ่งที่พวกนายปราถนา อย่าให้ภาพความทรงจำมันทำร้ายตัวพวกนายได้" สิ้นสุดเสียงของฟีอัส เค้าก็ล้มลงทันที ทุกคนพยายามต่อสู้กับความกลัวของตัวเอง
"ยัยเด็กปีศาจ...เธอนะมันตัวอันตราย...ออกไปจากที่นี่ซะ" คินน่าเธอพยายามต่อสู้กับตัวเอง ความทรงจำที่แสนเลวร้ายของเธอคือถูกผู้คนกล่าวหา ว่าเธอเป็นปีศาจ ดวงตาสีแดงก่ำนั้นกำลังจ้องมองเธออยู่ ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
"เด็กผู้หญิงอย่างเธอ จะทำอะไรฉันได้" เซเลน่ายืนมองตัวเองในวัยเด็ก ที่กำลังถูกพี่เลี้ยงในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าใช้เชือกมัดตัวเธอไว้ ก่อนจะใช้ไม้ตีเข้าไปที่ต้นแขนของเธอด้วยความสะใจ
"ปล่อยฉันนะ...ฉันบอกให้ปล่อยฉันไง" เซเลน่าดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวด เธอพยายามเข้าไปช่วยเหลือตัวเธอในวัยเด็ก แต่จะพยายามสักแค่ไหน ภาพที่อยู่ตรงหน้ามันก็เป็นแค่ภาพลวงตา
"แม่นู๋คนนี้น่าจะขายได้หลายแสนเลยนะเนี่ย! จับตัวเธอไว้" ชายฉกรรจ์สองคนกำลังพยายามลักพาตัวของวารันซ่าไปขายในตลาดมืด ซึ่งในขณะที่วารันซามีอายุได้เพียง 10 ขวบเท่านั้น ด้วยความที่หน้าของเค้าเหมือนผู้หญิง ทำให้ถูกลักพาตัวอยู่บ่อยครั้ง วารันซ่ายืนมองตัวเองในวัยเด็ก เค้าหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา แล้วร่ายคาถาใส่ภาพลวงตาเหล่านั้น ทำให้คาถาพุ่งเข้าหาตัวของออโรร่าอย่างจัง
"หนีไป ฟินิกซ์ " ชายหนุ่มที่กำลังถูกพวกนักเลงรุมซ้อมปางตายนั้น ตะโกนบอกให้ฟินิกซ์วิ่งหนีไป เค้าได้แต่ยืนมองเพื่อนของตัวเองที่ถูกทำร้าย โดยที่เค้าไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย เค้ารู้สึกเกลียดตัวเองในเวลานั้นมากที่สุด เค้าได้แต่คอยวิ่งหนี ไม่เคยสู้ใครได้เลย ฟินิกซ์ กระโจนเข้าใส่ภาพลวงตานั้นด้วยความโกรธ
"ดูสีผมยัยนั่นสิ! น่าขยะแขยงชะมัด" เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ กำลังถูก เด็กวัยเดียวกัน หัวเราะเยาะ เรื่องรูปลักษ์ของเธอ
"ฉันว่ายัยนี่ต้องเป็นปีศาจแน่ๆเลยแหละ...อย่าเข้าไปใกล้เธอจะดีกว่า" เด็กชายกำลังพูดจาดูถูกออโรร่า ทุกคนมองว่าเธอเป็นเด็กประหลาด และไม่มีเด็กคนไหนกล้าเข้าใกล้เธอเลย นั่นทำให้ออโรร่าชอบเก็บตัว ออโรร่าเธอพยายามเข้าไปปลอบใจตัวของเธอในวัยเด็ก แสงสีฟ้าพุ่งเข้าใส่เธออย่างจัง ทำให้ภาพเหล่านั้นเลือนหายไป ออโรร่ากระเด็นไปติดกับกำแพงของปราสาท
"พวกเธอควรควบคุมสติตัวเองไว้...อย่าให้ภาพเหล่านี้ควบคุมตัวเองสิ! วารันซ่าหยุดใช้คาถาสักที...." ออโรร่าตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง เธอพยายามพูดให้ทุกคนได้สติ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเลยสักนิด
"โอ้ว ว วดูแม่สาวน้อยผู้นี้สิ! ยอดเยี่ยมจริงๆ " เสียงของใครบางคนกำลังหัวเราะเยาะเธออยู่
"ใครกัน?" ออโรร่ามองไปรอบๆตัวเธอ ก่อนที่ลูกไฟขนาดใหญ่จะพุ่งเข้าหาออโรร่า แต่ออโรร่ากระโดดหลบได้ทัน
"ฝีมือไม่เลวเลย! ลองอีกสักลูกไหม?" ลูกไฟขนาดใหญ่ ลอยอยู่กลางหัวของออโรร่า ก่อนที่มันจะพุ่งเข้าใส่ตัวของเธอ แต่ก็เหมือนโชคจะเข้าข้างเธออยู่บ้าง ชายหนุ่มเรือนผมสีดำสนิท กับดวงตาสีฟ้าครามนั้นเข้ามาขวางไว้ได้ซะก่อน
"โฮ ๆ ๆ บุตรชายแห่งโพไซดอน ไม่เจอกันนานข้าละคิดถึงพ่อของเจ้าจริงๆ" ลูกไฟขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มอีกครั้ง
"แกพูดเพ้ออะไรอยู่ " ชายหนุ่มดีดนิ้วขึ้น ลูกบอลน้ำขนาดใหญ่ลอยออกมาแล้วเข้าปะทะกับลูกไฟลูกนั้น ก่อนจะเกิดการระเบิดขึ้น ออโรร่ากระเด็นไปกองกับพื้น แรงระเบิดทำให้ ม่านพลังของภาพลวงตานั้น หายไป
"เกิดอะไรขึ้น" ทุกคนหันไปมองหน้ากันอย่างงุนงง
"แก!กล้าดียังไง มาทำลายม่านพลังของข้า" ร่างของแม่มดผู้ชั่วร้าย มีนามว่า มีเดีย จึงปรากฏตัวขึ้น
"ข้าละเกลียดจริงๆ กับการจองหองของเจ้า" แม่มดมีเดีย ร่ายคาถาใส่รูปปั้นมิโนทอร์ รูปปั้นเหล่านั้นล้วนมีชีวิตขึ้นมา
"จัดการพวกมันอย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว" แม่มดมีเดียชี้ไปยังกลุ่มของฟีอัส
"โอ๊ะโอ! เวรละ" มิโนทอร์ทั้ง5 ตัวพุ่งเข้าใส่กลุ่มของฟีอัสทั้นที
"นั่นมันตัวบ้าอะไรฟร๊ะนั่น! ฟินิกซ์ตะโกนออกมา ก่อนจะกระเด็นไปติดกับกำแพง
"ตัวใหญ่เป็นบ้า! คาถาที่เรียนมาก็คงไม่มีปัญญาทำอะไรพวกมันได้หรอก" เซเลน่าตะโกนออกมาด้วยความหัวเสีย
"หาที่หลบก่อนดีกว่า" ธีน่าวิ่งเข้าไปหลบอยู่ใต้โต๊ะ
ตูม ๆ ๆ ~ ปราสาทเริ่มสั่นสะเทือนด้วยแรงของพวกมิโนทอร์ทั้งห้า พวกมันกำลังเดือดได้ที่เลย
"พวกนายหนีไปก่อนจะดีกว่า! ฉันจะต้านพวกมิโนทอร์ไว้เอง"ชายหนุ่มเรือนผมสีดำเอ่ยขึ้น ก่อนจะดีดนิ้วขึ้นอีกครั้ง แรงดันของน้ำขนาดใหญ่กำลังลอยขึ้นไปในอากาศ
"โชคร้ายหน่อยนะพวก" ชายหนุ่มดีดนิ้วอีกครั้ง น้ำที่ลอยอยู่กลางอากาศ พุ่งเข้าใส่มิโนทอร์ทั้งห้าตัว
"แกคิดว่าจะหนีข้าพ้นงั้นรึ" แม่มดมีเดีย ไล่ต้อนพวกฟีอัส
"โถ่เว๊ย! นี่มันปีศาจชัดๆ" เซเลน่าสบถออกมา
พวกเค้าทั้งเจ็ดคนมุ่งหน้าไปที่เสาหินขนาดใหญ่
"หยุดก่อน! มีอะไรข้างใต้กำลังเคลื่อนไหว!" คินน่าพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย ทุกคนต่างหยุดยืนอยู่กับที่
กรี๊ด ด ด ด ด เซเลน่ากรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะล้มไปกองกับพื้น ด้วยความหวาดกลัว
ทุกคนจึงหันไปมอง ไฮดร้าสามหัวขนาดมหึมากำลังเลื้อยเข้ามาหาพวกเค้าทั้งเจ็ดคน
"วิ่ง!!!!" ฟีอัสตะโกนบอกให้ทุกคนวิ่ง
แน่นอนว่าทุกคนวิ่งแบบไม่คิดชีวิต เซเลน่าเธอได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ ขาทั้งสองกลับไม่ทำงาน
"ลุกขึ้นสิฮะ!" วารันซ่าวิ่งกลับมาหาเซเลน่า ก่อนจะพยุงให้เซเลน่าลุกขึ้น...
ทุกคนวิ่งกันอย่างไม่คิดชีวิต
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกานนนน! " ฟินิกซ์ตะโกนออกมา
"หยุดตะบะแตกแล้วรีบๆวิ่งเหอะ...ถ้าไม่อยากโดนพวกมันงาบเข้าไป" คินน่าสบถออกมา
"สตูเปฟาย" ธีน่าเธอลองใช้คาถาเสกใส่ตัวไฮดร้า= = (มีแค่ควันลอยออกมา)
"ไม่รอด ๆ ๆ แน่ๆ คาถาพวกนี้ทำอะไรพวกมันไม่ได้เลย...แม่จ๋านู๋ยังไม่อยากตาย" เซเลน่าน้ำตาไหลพรากออกมาทันที
"เงียบเหอะ!ยังไม่ตายหลอก พวกนายเห็นเสาต้นใหญ่ข้างหน้าไหม? แยกกันไปคนละทาง ฉันจะล่อพวกมันเอง" ฟีอัสออกคำสั่งอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งแยกตัวออกไป
"ทางนี้พวก!เฮ้" ฟีอัสพยายามเรียกความสนใจจากไฮดร้าสามหัว พวกมันเลื้อยตามฟีอัสไป
ตุ๊บ ~ (สะดุดขาตัวเองล้ม ช่างเป็นตัวเอก ที่น่าสมเพชจริงๆ)
"เวรละ" ฟีอัสหันไปมองสิ่งมีชีวิตที่ต่ำทรามนั้นด้วยความหวาดกลัว ตัวของเค้าสั่นระริก ไฮดร้าสามหัวเลื้อยเข้าไปหาตัวของฟีอัส เค้าได้แต่หลับตาลง
"ตาย! ตายแหง๋แซะ" เค้าพึมพำออกมา
ตูม~ เสียงระเบิดดังขึ้น ฟีอัสหรี่ตามอง
"ฉันลืมบอกนายไปอย่างนึง! ที่นี่ยังเป็นเขตของยมโลก แน่นอนว่าพวกสัตว์ร้ายอย่างไฮดร้ากำลังหิวโหย" ฮาเกรซที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน เค้าซัดไฮดร้ากระเด็นไปติดกับกำแพง
"แล้วทำไมเองพึ่งมาบอกฟร๊ะ!" ฟีอัสพึมพำในใจ
"ใช้พลังที่นายมีอยู่! แล้วจัดการพวกมันซะ" ฮาเกรซแสยะยิ้ม ก่อนจะวาปหายตัวไป....
#ไปบู๊แหลกในตอนต่อไปนะครัช ... ตอนนี้ก็วิ่งหนีเอาตัวรอดกันไปก่อน
ออโรร่า ไอซ์เรเนอร์ Aurora Icerener
บ้านในฮอกวอตส์ : สลิธีริน
สายเลือด::เด็กเลือดผสมที่เกิดจากเทพีเฮสเทียเพียงคนเดียวจึงไม่มีที่มาแน่ชัดว่าบิดาของนางคือใคร
นิสัย: นางเกิดมาเพื่อทำลายว่า"สลิธีรินคือบ้านที่มีแต่คนร้ายกาจ" ออโรร่าเป็นคนเงียบๆ แต่ก็ร่าเริง ชอบวางแผน และเป็นคนทะเยอทะยาน อาจดูเป็นพวกไร้อารมณ์แต่ที่จริงเป็นคนมีอารมณ์ขันส่วนตัว นางเป็นบุคคลที่รักหนังสือ เป็นคนสายตาสั้นเพราะเจ้าตัวไม่ชอบเปิดไฟอ่านหนังสือเท่าไร ไม่ชอบที่จะเรียนรู้ในตำรา เวลาเรียนวิชานางแอบอ่านนวนิยายมักเกิ้ลใต้โต๊ะเสมอค่ะ
ทำเป็นทุกอย่างตั้งแต่เขียนแผนที่ฮอกวอตส์(แต่คงไม่เท่าแผนที่ตัวกวน) ทำอาหาร(แต่จะกิรได้รึเปล่าอีกเรื่อง) และอะไรสารพัด เสื้อผ้าชุดฮอกวอตส์นางซื้อมาปีนึง ปีต่อมาก็ใช้ชุดเดิมเพราะมัวแต่นั่งเย็บเอง
มีความขี้งกเล็กๆน้อยๆ เพราะถูกนำไปทิ้งในบ้านมักเกิ้ลจนๆ จึงต้องทำทุกอย่างให้เป็รและประหยัดเข้าไว้
เป็นคนที่ด่าบ้านตัวเองได้เจ็บแสบมาก ออโรร่าชอบคนที่กล้าหาญ ทะเยอทะยานบ้าง อะไรบ้าง
ประวัติ: บุตรสาวแห่งเทพีเฮสเทียเกิดจากเฮสเทียเพียงคนเดียว มีของดูต่างหน้าเป็นกำไลที่เจ้าตัวใส่ประจำ เฮสเทียนำออโรร่าไปทิ้งไว้ที่หน้าบ้านมักเกิ้ลจนๆหลังหนึ่ง
ทำให้นางโตมาทำอะไรเป็นแทบทุกอย่าง ถูกหาว่าเป็นตัวประหลาดเพราะสีผมเป็นสีฟ้าแแถมดวงตาเป็นสีม่วงอเมทิตย์อีก
เมื่อโตขึ้นเรื่อยๆก็เป็นคนดวงซวยมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้อยากจะออกห่างผู้คน จึงเก็บตัวและพยายามไม่ให้ใครเห็นหน้า(แม่นางจะดราม่าเรื่องจิตใจมากกว่าการกระทำ)
ชอบ-เกลียดอะไร: อ่านหนังสือในเวลาเรียน / การเรียนทฤษฎี
ความสามารถพิเศษ: ทำอะไรได้สารพัด อาทิ เขียนแผนที่ บลาๆ
อาชีพในอุดมคติของคุณหลังเรียนจบจากฮอกวอตส์: มือปราบมาร (คือแบบว่าเป็นคนไม่มีอาชีพในดวงใจเลยสักนิด ไรท์เลยขอให้นู๋ ทำอาชีพเป็นมือปราบมารก็แล้วกันนะครัช)
#ขอโทษที่อัพช้าครับ...คอมเจ๊งเลยต้องอัพในมือถือแทนTT
อ่านเสร็จแล้ว คอมเม้นให้ผมสักนิดจะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง/\
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น