Harry Potter & Child of the Gods

ลำดับตอนที่ #27 : Chapter : Jackpot!

เช้าวันต่อมา

 

ช่างเป็นเช้าที่ง่วงนอนมากที่สุด...ถ้าไม่ติดว่าเป็นวันแรกที่ต้องเริ่มเรียนผมจะนอน แผ่หลาอยู่บนเตียงแน่นอน ผมไม่รู้ว่าผม หาวนอนเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วตั้งแต่ลงมาที่ห้องโถงใหญ่ 

 

"นี่ฟีอัส...ฉันเห็นนายหาวเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง" เฮอร์ไมโอนี่ยัยนี่กำลังบ่นๆ ๆ ๆ ผมอยู่นั่นเอง

 

"ก็คนมันง่วงนี่...ให้ทำไงได้ " ผมทำหน้ากวนๆ ใส่เฮอร์ไมโอนี่ ก่อนจะโดนสันหนังสือผ่าเข้าที่หน้าผากเต็มๆ

 

"โอ๊ย!เจ็บนะยัยบ้า...."ผมเอามือลูบหน้าผากเบา ยัยเฮอร์ไมโอนี่แลบลิ้นใส่ผมเป็นการล้อเรียน

 

"ไปกันเหอะ...เดี๋ยวจะสายเอา" แฮรี่ที่นั่งขำผมสองคนเอ่ยขัดคอขึ้น

 

"จำไว้ให้ดีเฮอร์ไมโอนี่...เจ็บนี้ฉันเอาคืนแน่" พอผมพูดจบก็เดินตามแฮรี่ไป

 

วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด

 

"ทำไมเราต้องมานั่งเรียน ร่วมกับพวกบ้านสลิธีลินด้วย...ไม่ปลื้มเลยแฮะ"ผมเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์บ่จอย เมื่อต้องทนร่วมเรียนกับพวกมัลฟอย

 

"ฉันว่าเราก็เรียนร่วม กันทุกปีนั่นแหละ นายยังไม่ชินรึไง" แฮรี่ส่ายหน้าไปมา เหมือนเค้ากำลังคุยกับเด็กอายุสามขวบอะไรเทือกนั้น

 

"ก็ไม่ชินนะสิ..." พรางหันหน้าไปมองค้อมกลุ่มของมัลฟอย อย่างไม่สบอารมณ์

 

อัมบริดจ์เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่เธอคิดว่า...มันสดใสที่สุด สำหรับพวกนักเรียนอย่างพวกเราแล้ว แต่ผมไม่คิดแบบนั้น...มันช่างน่าสยองเสียนี่กระไร

 

"สวัสดีนักเรียนทุกคน...ฉันคิดว่าการเรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดเราไม่จำเป็นต้องใช้คาถาในชั้นเรียนพวกเธอคิดว่าไงจ๊เด็กๆ" แล้วเจ๊แกก็ฉีกยิ้มออกมา

 

"หมายความว่าไงครับ...?" ผมเอ่ยขึ้นพรางทำหน้าขมวดคิ้ว

 

"ก็เราจะไม่ใช้คาถาในห้องเรียนไงจ๊...ฉันคิดว่าการเรียน การสอนของฮอกวอตส์ตกต่ำอย่างเห็นได้ชัด เพราะฉะนั้น...ฉันคิดว่าการเรียนทฤษฏีควบคู่กันไปเป็นเรื่องที่เด็กๆ อย่างพวกเธอควรทำ" โอ้!ให้ตายสิ ยัยอาจารย์นี่เข้ามาสอนผิดวิชาป่าวฟร๊ะ-[]- ผมถึงกับเอามือตบหน้าผากตัวเองเบาๆ

 

"ฉันจะแจกหนังสือให้พวกเธอ" เมื่อหนังสือลอยมาอยู่ตรงหน้า ผมนี่แทบอยากเอาหัวโขกกับโต๊ะแรงๆจังเลย

 

"การสอบ ว.พ.ร.ส ทฤษฏีล้วนๆ -+-" รอนหันมากระซิบผม

 

"ช่างเป็นหนังสือที่น่าขยะแขยงสิ้นดี..." แค่ผมเห็นตัวหนังสือที่เรียงรายกันตะพึดตะพือนั้น ผมแทบจะอวกออกมาให้ได้

 

"ในหนังสือไม่มีวิธีการสอนร่ายคาถาไว้เลยหรอคะ?" เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้น

 

"ทำไมเด็กๆ อย่างพวกเธอถึงต้องใช้คาถาในชั้นเรียนด้วยละจ๊ ... ทางกระทรวงมีกำหนดกฏใหม่ขึ้น เนื่องจากการใช้คาถาในชั้นเรียนอาจก่อให้เกิดอันตรายกับพวกเธอได้" อัมบริดจ์พูดด้วยสรหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ที่เสแสร้ง

 

"เอาละใครมีคำถามอีกไหม?" ผมนี่รีบยกมือขึ้นทันที

"ผมคิดว่าอาจารย์มาสอนผิดวิชารึป่าวครับ?....นี่มันวิชาป้อง...กัน...ตัว...จาก...ศาสตร์มืดนะครับ...ไม่ใช่วิชาพยากรณ์อากาศ" ผมพูดเน้นคำมากเพื่อให้เจ๊แกเข้าใจ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะสะใจ ของใครหลายๆคน

 

"เธอชื่ออะไรจ๊?" เจ๊แกยังคงยิ้มหน้าระรื่น

 

"ออร์ฟีอัส ปฐพี ครับ" 

 

"กักบริเวณคุณปฐพี...เย็นนี้ที่ห้องทำงานของฉัน เอาละจ๊ใครมีคำถามต่อไหม?" แจ๊คพอตแตกครับ ผมนี่ยืนพะงาบๆ เหมือนวิญญาณออกจากร่างทันที

 

"นี่ตูทำอะไรลงไป...หมดกันวันแรกของตู-[]-" ผมบ่นงึมงำก่อนที่จะนั่งลงอย่างสงบสเงี่ยมเจียมตัว รอนเอามือตบไหล่ผมเบาๆ

 

"เสียใจด้วย...คุณไม่ได้ไปต่อครับ" รอนพูดแซวผมทันที

 

"นายนะเงียบไปเลย...เดะก็เสยให้ซะหรอก" หลังจากนั้นก็ถึงคิวของแฮรี่ ที่ถูกกักบริเวณต่อจากผม มันช่างเป็นวันที่มืดมนอะไรเช่นนี้ เมื่อหมดเวลาเรียน ก็เป็นเวลาพักเที่ยง ข่าวของผมกับแฮรี่ที่ถูกกักบริเวณ แผ่ขยายไปอย่างรวดเร็ว ยิ่งกว่าพวกไวรัสซะอีก- []- พวกเรานั่งทานมื้อเที่ยงกันอย่างเงียบๆ 

 

"ไง!ได้ข่าวเปิดศึกกับยัยป้าคางคกหรอพวก...เจ๋งนี่" ไอร่แฝดนรกนั่นเข้ามาทักทายก่อนจะนั่งลงข้างผม 

 

"หุบปากไปเลยเองนะ..." 

 

"ไม่เอาน่า...ยิ้มเข้าไว้พวก" สองแฝดพูดขึ้นพร้อมกับ ยัดของบางอย่างลงที่กระเป๋าเสื้อของผม

 

"มีอะไรให้พวกเราช่วย...ก็บอกนะเพื่อน" แล้วสองแฝดก็เดินจากไป- + - ผมจึงหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมาดู ผมหันไปมารอบๆ ก่อนจะสแยะยิ้มออกมา

 

"เย็นนี้สนุกแน่..." อยู่ดีๆผมก็หัวเราะออกมาเหมือนคนสติแตก เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับสำลักน้ำฟักทองออกมา

 

"ฟีอัสนาย...สมองกลับรึไงอยู่ดีๆก็หัวเราะออกมา" ผมเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหยิบพายฟักทองเข้าปาก

 

"ฉันว่าหมอนี่กำลังคิดทำอะไรแผลงๆอยู่แน่เลย" รอนหันไปกระซิบเฮอร์ไมโอนี่

 

"ฉันก็คิดแบบนั้นแหละ...อยู่ดีๆฉันเหมือนจะได้กลิ่นความชั่วลอยออกมาจากตัวหมอนั่น- +-" ขนาดนั้นเลยรึเฮอร์ไมโอนี่

 

พอหลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จก็เป็นเวลาอิสระของเด็กกริฟฟินดอร์อย่างพวกเรา ผมเลือกที่จะขอแยกตัวออกมายืนรับลมที่ริมทะเลสาบ ที่ๆผมกับเธอ เต้นรำด้วยกันเป็นครั้งแรก พอคิดถึงเรื่องวันนั้น ใบหน้าของผมก็เริ่มแดงขึ้นมา

 

"ว่างมากรึไง...ถึงได้มายืนพูดอยู่คนเดียว" เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยทักขึ้น ผมแหงนขึ้นไปมองยังบนต้นไม้ ก็เห็นอาเธน่าเธอกำลังนั่งอยู่ข้างบนนั้น

 

"แล้วเธอละ...ว่างถึงขนาดที่ว่าต้องมานั่งห้อยขาอยู่บนนั้นเลยรึไง?" ผมพูดย้อนกลับทันที

 

"มันก็คงเป็นงั้นแหละ" แล้วเธอก็สแยะยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะกระโดดลงมายืนอยู่ตรงหน้าผม ถ้านี่คือการแข่งขันกระโดดไกล ผมให้เต็มสิบครับ-[]-

 

"อย่าลืมสิ...ว่าเธอเองก็ใส่กระโปรงอยู่นะ" ผมพูดขึ้น

 

"นี่นายแอบมองใต้กระโปรงฉันงั้นหรอ...ไอ้โรคจิต" 

 

"ฉันไม่พิศวาทเธอขนาดนั้นหรอก" ผมพูดพรางทอดสายตาไปมองน้ำในทะเลสาบแทน

 

"ชิ!" แล้วเราทั้งคู่ต่างก็เงียบ

 

"ไอ้พ่อบ้านของเธอ...ยอมให้เธอคาดสายตาด้วยหรอ?" ผมพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

 

"ไรเซลเค้าก็มีหน้าที่ของเค้า...ไม่จำเป็นต้องมาตามติดฉันหรอกย๊" 

 

"ว่าแต่นายเหอะ...ไม่ต้องไปนั่งเฝ้าแฟนตัวเองรึไง?"

 

"แฟน?" ผมเลิกคิ้วขึ้น พรางหัวเราะเบาๆ

 

"ลีอาเธอไม่ใช่แฟนฉัน...แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่สนใจใครนอกจากเธอด้วย" ผมพูดไปยิ้มไป

 

"นายพูดบ้าอะไรอยู่...?" อาเธน่าเธอมีอาการหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย ผมเลยจับมือของเธอไว้

 

"นายอย่ามาทำอะไรบ้าๆ..แบบนี้นะ" อาเธน่ารีบสบัดมือผมออก

 

"ก็ได้...อาเธน่าฉันไม่รู้หรอกนะ...ว่าเธอรู้หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้กันแน่...แต่สิ่งที่ฉันทำลงไปทั้งหมดนั้น...ก็เพราะว่าฉัน...คือฉัน...เอ่อ..." แล้วก็ถูกขัดคอด้วยเสียงของใครบางคน ใครบางคนที่ผมเกลียดขี้หน้ามากที่สุด

 

"คุณหนูขอรับ...กระผมตามหาคุณหนูอยู่ตั้งนาน" ไรเซล ฉีกยิ้มออกมา

 

"โอ้ว!อยู่กับคุณฟีอัสเองหรอครับคุณหนู"

 

"ฉันไปสนิทกับนายตอนไหน?...อย่ามาทำตีสนิทกับฉันจะดีกว่า" ผมกำหมัดไว้แน่น พยายามควบคุมตัวเองให้มากที่สุด

 

"งั้นกระผม...ก็ต้องขอโทษด้วยครับคุณปฐพี" ไรเซลสแยะยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน

 

"ไปกันเหอะไรเซล" อาเธน่าเธอเปลี่ยนน้ำเสียง สีหน้าและท่าทางทันที เมื่ออยู่กับไรเซล

 

"ครับคุณหนู" 

 

ผมได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของคนทั้งสองด้วยความหงุดหงิด อยากจะซัดหน้าไอร่พ่อบ้านนั่น ซักหมัดสองหมัดชะมัด... แล้วผมก็ค่อยๆเอนตัวพิงกับต้นไม้ พรางทอดสายตามองทะเลสาบอันกว้างใหญ่นี้ 

 

"จะมีสักครั้งไหม...ที่ความรู้สึกของฉันจะส่งผ่านไปถึงเธอ...มันจะมีสักครั้งไหมอาเธน่า" ผมทำได้เพียงแค่พูดกับตัวเองอยู่แบบนั้น จนเผลอหลับไป-[]- (หลับง่ายไปนะเอง)

 

เมื่อผมลืมตาตื่นขึ้นมา ผมถึงกับสะดุ้งสุดตัว เมื่อหน้าของ โช เธอเข้ามาใกล้หน้าของผม

 

"เฮ้!...ไงโช" ผมรีบถอยตัวออกห่างเธอทันที

 

"ไง...ฉันเห็นนานยหลับอยู่นะเลยเข้ามาปลุก" โชเธอทำหน้าเขินนิดๆ 

 

"อ่อ...งั้นหรอ.." ผมเอามือปาดเหงื่อบนหน้า

 

"แล้วเธอมานานรึยังละ?" 

 

"ก็ไม่นานหรอก...พอที่จะได้ยินนายพูดชื่อใครบางคนอยู่นะ" แล้ว โช เธอก็ทำหน้าอมยิ้มอีกครั้ง

 

"เห้ย!จริงดิ" ผมทำหน้าเหวอขึ้นมาทันที

 

"ฉันล้อเล่นน่า...ฟีอัส" ผมนี่ถอนหายใจทันที

 

"แล้วนายมานอนอะไรตรงนี้?" 

 

"ก็บรรยากาศมันพาไปนี่" ผมแอบหัวเราะ โชเธอจึงนั่งลงข้างๆผม

 

"เป็นไงบ้าง...กับแฮรี่?" ผมเอ่ยขึ้น

 

"เค้าก็เป็นคนน่ารักดีนะ...แต่ก็เป็นคนไม่ค่อยพูด" โช พูดไปยิ้มไป

 

"หมอนั่น..ก็เป็นแบบนี้แหละ...อย่าพึ่งเบื่อขี้หน้าเพื่อนฉันละ" ผมหัวเราะออกมาอีกครั้ง 

 

"มันก็ขึ้นอยู่กับเพื่อนนายด้วยแหละ...ว่าเค้าคิดยังไง" โชพูดขึ้น ด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป ผมสังเกตเห็นดองตาของเธอที่เริ่มแดงก่ำขึ้น ผมเลยเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ดูเหมือนเธอจะยังทำใจเรื่องของเซดดริกไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

 

"โช...ฉันว่าเรากลับเข้าไปข้างในกันดีกว่า...อากาศเริ่มเย็นขึ้นแล้ว" ผมลุกขึ้น ก่อนจะยืนมือให้โช เพื่อดึงตัวเธอให้ลุกขึ้น ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในปราสาทพร้อมกับโช....

 

#ไม่ขออะไรมากครับแค่คอมเม้นให้กำลังใจผมสักนิด ขอบคุณครับ