Harry Potter & Child of the Gods

ลำดับตอนที่ #28 : Chapter : This...Book

ช่วงคำเป็นช่วงเวลาที่ตื่นเต้นสำหรับผมมากที่สุด-[]- ผมกับแฮรี่ เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของอัมบริดจ์ 

 

"น่าตื่นเต้นว่าไหม?" ผมยิ้มเจือนๆ ส่วนแฮรี่แค่พยักหน้า แฮรี่เคาะประตู ก่อนจะมีเสียงลอดผ่านออกมา

 

"เข้ามา.." พอเราสองคนเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า คือห้องทำงานสีชมพู

 

"นี่มันอะไรกันเนี่ย...สยองชะมัด" ผมเอ่ยขึ้น

 

"ขอบใจที่ชมจ๊ะ" อัมบริดจ์แสยะยิ้ม ก่อนจะยื่นกระดาษเปล่าให้เราทั้งสองคน ผมกับแฮรี่ มองหน้ากันไปมา ด้วยความงุนงง ก่อนจะรับกระดาษเปล่าทั้งสองแผ่นนั้นมา 

 

"คุณพอตเตอร์...ฉันอยากให้คุณเขียนว่า 'ฉัน...จะ...ไม่...โก...หก" แล้วอัมบริดจ์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น 

 

"ส่วนคุณปฐพี...ฉันอยากให้คุณเขียนคำว่า  'วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด' "

 

"ทำไมคำของตู...มันถึงได้ยาวเป็นหางว่าวแบบนี้ฟร๊ะ -[]- ผมบ่นงึมงำ แต่ก็ไม่ได้โต้เถียงอะไรออกไป เราสองคน ต่างหาที่นั่ง แฮรี่กำลังหยิบปากกาขนนกของตัวเองขึ้นมา แต่อัมบริดจ์ก็พูดขัดขึ้นซะก่อน

 

"ไม่ต้องจ๊ะ...ใช้ปากกาขนนกที่ฉันเตรียมไว้ให้" แฮรี่ทำหน้างุนงง ก่อนจะหยิบปากกาขนนกขึ้นมา ส่วนผมยังคงนั่งจ้องกระดาษตาไม่กระพริบ

 

"คุณปฐพี...ฉันไม่คิดว่าคุณกำลังพูดคุยกับกระดาษแผ่นนั้นอยู่หรอกนะ" 

 

"ให้พวกเราเขียนกี่ คำละครับ?" ผมถามขึ้น

 

"ก็จนกว่า...มันจะซึมเข้าไป" อัมบริดจ์แสยะยิ้มอีกครั้ง 

 

"อะไรฟร๊ะ...ปากกามันจะวิเศษวิโสอะไรจะขนาดนั้น-[]-" ผม กับ แฮรี่ ลงมือเขียนทันที พอเขียนได้ซักพัก ผมรู้สึกเจ็บที่มือ เหมือนมีคนกำลังเอาเข็มมาทิ่มรัวๆ ผมหันไปมองแฮรี่ ใบหน้าของแฮรี่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ตัวผมก็ไม่ต่างกัน พอผมมองไปที่มือ ตัวหนังสือ ที่ผมเขียนลงในกระดาษ ก็เริ่มปรากฏขึ้น ผมกัดฟันตัวเองเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด แฮรี่ก็เช่นเดียวกัน ถึงหมอนั่นจะไม่แสดงท่าทีออกมา แต่ความรู้สึกเจ็บของแฮรี่ ก็เท่าๆกับผมนั่นแหละ พอผมเขียนต่อไปเรื่อยๆ มันก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น ผมรีบปล่อยปากกาขนนกด้ามนี้ทันที....

 

"พอแค่นี้แหละ...แล้วฉันหวังว่าพวกคุณคงได้บทเรียนในครั้งนี้" ผมกัดฟันกรอด ด้วยความเจ็บ อัมบริดจ์แสยะยิ้มอีกครั้งดูเหมือนเธอจะสะใจอยู่ไม่น้อยเลย

 

"อาจารย์ไม่คิดบ้างหรอครับว่า...นี่คือการทารุณนักเรียนทางอ้อม?" ผมพูดขึ้น พรางจ้องหน้าของอัมบริดจ์อย่างเอาเรื่อง

 

"นักเรียนอย่างพวกเธอ...ก็สมควรโดนแล้วไม่ใช่รึไง"อัมบริดจ์พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย เราสองคน

 

"ผมก็หวังว่าดัมเบิลดอร์คงจะเห็นด้วยกับคุณนะ" พอผมพูดจบก็ลากแฮรี่ ออกไปทันที ผมแอบเห็นสีหน้าของอัมบริดจ์ที่ทำหน้าไม่พอใจ เมื่อผมพูดถึงดัมเบิลดอร์ และผมก็ไม่ลืมที่จะทิ้งของเล่นให้กับอัมบริดจ์ ผมหวังว่ามันจะทำให้เธอปรี๊ดแตกได้ 

 

พอเราสองคนเดินออกมาจากห้องทำงานของอัมบริดจ์ ผมก็เอาหูแนบกับประตู

 

"นายทำอะไรอยู่นะ?" แฮรี่ถามขึ้น แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป พอเสียงกรี๊ดรอดออกมา ผมรีบลากแฮรี่ให้วิ่งทันที

 

"นายทำอะไรเธอนะ...." แฮรี่ยังคงถามผมไม่เลิก แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร จนมาถึงห้องโถงใหญ่ เหล่าบรรดานักเรียน กำลังทานมื้อค่ำอย่างเอร็ดอร่อย 

 

"เราจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร...โอเคไหมแฮรี่?" ผมหันไปถามแฮรี่ แฮรี่ทำหน้าแบบงงๆ ก่อนจะพยักหน้าเออออตามผม 

 

เราสองคนเดินไปที่โต๊ะกริฟินดอร์ ก่อนจะนั่งลง

 

"ไงสหาย...ภาระกิจราบรื่นดีใช่ไหมเพื่อน?" สองแฝดเมื่อเห็นหน้าของผมก็รีบพูดประสานเสียงขึ้นมาทันที ผมทำสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น

 

"โอ้ว!ดูจากสีหน้าของนายแล้ว...ภาระกิจล้มเหลวใช่ไห?" ผมละชอบๆเวลาที่ไอร่สองหน่อนี่ทำหน้าแตกตื่น ก่อนผมจะหัวเราะออกมาเหมือนกำลังสะใจอะไรบางอย่างอยู่

 

"แจ๋ว!!" สองแฝด แปะมือกันอย่างสะใจ 

 

"อะไรของพวกเค้า?" เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตามองพวกเราอย่างจับผิด...ส่วนแฮรี่ ก็ยังคงไม่เข้าใจเหตุการณ์อยู่ดี ผมเลยปล่อยให้มันงงไปครึ่งค่อนคืนเลยแล้วกัน

 

ครึ่งชั่วโมงให้หลังอัมบริดจ์ก็เดินเข้ามา พรางมองเราสองคนด้วยสีหน้าโมโห ก่อนหล่อนจะวีนแตกให้บรรดาเหล่าอาจารย์ฟัง ว่าเกิดอะไรขึ้นกับห้องทำงานของเธอ

 

" ขอโทษที่ขัดจังหวะนะเด็กๆ... เชิญคุณพอตเตอร์และคุณปฐพีที่ห้องอาจารย์ใหญ่เดี๋ยวนี้!" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดขึ้น พรางส่ายหน้าไปมา  

 

" ขอโทษฮะอาจารย์!... ถ้าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องของศาสตราจารย์อัมบริดจ์ ผมเองที่เป็นคนทำ... พอตเตอร์ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ครับ" ผมคิดไว้แล้วว่าเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้...ผมไม่ยอมให้แฮรี่โดนลงโทษอีกแน่

 

"งั้นเธอ...ก็ควรตามฉันมา" ดัมเบิลดอร์เอ่ยขึ้นก่อนที่เค้าจะเดินออกไป 

 

" ให้ตายสิ ! ทำไมพี่ชายฉันถึงได้ชอบสร้างปัญหานักนะ"ธีน่าเอามือกุมขมับทันที ทุกคนในห้องโถงต่างมองมาที่ผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น แฮรี่เอามือตบไหล่ผมเบาๆเป็นการปลอบใจ

 

ผมเดินตามดัมเบิลดอร์มาอย่างเงียบๆ ผมไม่รู้ชะตาตัวเองด้วยซ้ำ...ผมอาจจะโดนไล่ออกก็ได้ใครจะรู้ 

 

"อย่าพึ่งคิดมากไปเลยคุณปฐพี...ฉันเข้าใจเธอดี เพียงแต่ฉันทำตามหน้าที่ของอาจารย์ใหญ่ของฮอกวอตส์ก็เท่านั้นเอง" ดัมเบิลดอร์เอ่ยขึ้นในขณะที่เราสองคนเดินขึ้นไปยังห้องทำงาน

 

---ห้องทำงานของดัมเบิลดอร์---

 

" ผมรู้ครับว่าผมผิด ผมยอมรับว่าผมไม่ควรทำ แต่ที่ผมทำไปผมก็มีเหตุผลของผมเหมือนกัน..." ผมเอ่ยขึ้นในขณะที่ดัมเบิลดอร์ รินน้ำชาให้กับผม

 

" ฉันรู้เหตุผลในข้อนั้นดีคุณปฐพี...นั่งลงก่อนสิ !" ผมนั่งลงที่เก้าอี้...พรางมองไปรอบๆห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ มันช่างแตกต่างกับห้องทำงานของเจ๊อัมอย่างเห็นได้ชัด ฮึ๊ย! ยิ่งจิตนาการห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ให้เป็นสีชมพู...ยิ่งขนลุกเข้าไปกันใหญ่-[]- ผมนี่รีบสลัดความคิดน่าขยะแขยงยั้นออกไปทันที

 

"ที่ฉันเรียกเธอมาในวันนี้...ฉันมีของบางอย่างต้องคืนให้เธอ" ดัมเบิลดอร์หยิบของบางอย่างออกมาจากลิ้นชัก ก่อนจะยื่นให้กับผม

 

"นั่นมันอะไรครับ?" 

 

"ลองเปิดดูสิ..." ผมทำตามที่ดัมเบิลดอร์บอก ของที่อยู่ด้านในนั้น คือหนังสือเล่มมหึมา มาหาไททันจริงๆ ผมยิ่งงงเข้าไปกันใหญ่ 

 

"ฉันควรคืนหนังสือเล่มนี้ให้กับเจ้าของ ที่แท้จริงซักที" 

 

"แม่เจ้าโว๊ย!นี่เค้ายังเรียกสิ่งนี้ว่าหนังสือได้อีกรึ" ผมพึมพำกับตัว พรางมองหนังสือเล่มขนาดมหึมาที่อยู่ตรงหน้า 

 

"เอ่อ...อาจารย์เข้าใจอะไรผิดรึป่าวครับ? ผมไม่ยอมรับแน่ๆ ว่าไอ้หนังสือบ้านี่จะเป็นของผม ถึงหน้าตามันจะดูดี แต่ถ้ามันใหญ่ขนาดนี้ ผมก็คงรับมันไม่ได้หรอก"

 

" เธอคิดว่าฉันกำลังพูดเล่นรึไงคุณปฐพี!" ดัมเบิลดอร์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

" ถ้าเธอไม่เชื่อว่าหนังสือเล่มนี้เป็นของเธอ...ลอง สัมผัสมันดูสิ" ผมไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมผมต้องทำตามที่ดัมเบิลดอร์บอกด้วย ผมเอามือสัมผัสกับหนังสือ อยู่ๆไม้กายสิทธิ์ของผมก็เปล่งแสงออกมา เหมือนมันกำลังเรียกหาอะไรบางอย่าง พอผมเอามือ ออกจากหนังสือ แสงที่เปล่งออกมาจากไม้กายสิทธิ์ก็ดับหายไป

 

"ไม่จริงน่า...ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย" ผมอุทานออกมา 

 

" เธอเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดแล้วใช่ไหม... ว่าหนังสือเล่มนี้เป็นของเธอ " 

 

" ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมหนังสือเล่มนี้ ถึงเป็นของผม...ในเมื่อมันอยู่กับคุณ?"

 

"เอาเป็นว่า...ฉันจะเล่าถึงประวัติของหนังสือเล่มนี้ให้เธอฟัง.... เธอจะเชื่อ หรือไม่เชื่อ มันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอแล้วล่ะ " ดัมเบิลดอร์มองผม ผ่านแว่นตา แววตาของเค้าช่างเป็นแววตาที่หนักแน่ และน่าเชื่อถือเสมอ 

 

"ครับ... ถ้าทุกอย่างขึ้นอยู่ที่การตัดสินใจของผม...ผมก็พร้อมที่จะฟังครับ"

#ไม่ขออะไรมากครับ คอมเม้นผมสักนิด ขอบคุณครับ