คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : บทที่๙
บวนเส็ไปเยือนวิสาลรัอย่าเป็นทาารสมพระเียริ รถทรเทียมม้าาวปลอสี่ัว หมู่ม้าามเส็เพียบพร้อม ม้าทุัวไ้รับารูแลเอาใใส่เป็นอย่าี ูไ้านหาและแผอหวีเรียบเป็นมันวาว เหล่าทหาริามแ่ายเ็มยศสีำิเรื่อหมายสีทอัเาวับ เหล่า้าหลว ุนนามาเ้าแถวน้อมส่เส็
ธประำพระอ์อยู่แถวหน้า เสียเป่าเาให้สัา เสียยิสลุส่เส็ พร้อมำสั่เลื่อนบวน หายัมิไ้เลื่อนบวน รถเทียมม้าอีัน็แล่นเ้ามาวา นในรถแหวม่านยื่นหน้าออมาให้เห็นว่าเป็นใร พร้อมรับสั่ลอย ๆ
“ไป้วย”
ราหุลทำหน้านิ่ทั้ที่รุ่น ๆ วิรุฬห์แทบะโนลั่นอย่าเรี้ยวรา เสียมารยาทผิธรรมเนียมอย่าแร มีหรือไม่แ้ล่วหน้า็ผ่าเ้าลาบวนเ่นนี้
“ไปไ้” เ้าหลวรับสั่สั้น พระอนุามิเยไว้พระพัร์ บวนเส็อย่าเป็นทาารที่นรอส่เส็มามายยัมาวาและแทรเ้ามาไ้ หาะามเส็ไยมิแ้ล่วหน้า แ่็นั่นแหละแผ่นินอเา ทุอย่าทำเหมือนเป็นอเามาั้นานแล้วนี่ ีที่ทหารามเส็รานี้เป็นอพระอ์ที่แท้ริ
บวนเส็มุ่หน้าไปทาวิสาลรั ธประำพระอ์ทั้สอออนำู่ันนวิรุฬห์หมั่นไส้ ับม้าแหวอทหารึ้นไปู่ับนอัเิธประำอ์เ้าฟ้าายุมล สั่ให้ับวนใหม่เสียในทันที
“นนำธลวามเร็วหน่อย ให้ธประำพระอ์เ้าหลวเส็่อน เว้นระยะหนึ่่วัวม้า บวนะไ้เป็นบวน ำไว้อย่าึ้นไปเสมอ” เาเว้นระยะ พร้อมพูเบาหาเน้น ๆ
“ไม่อย่านั้นศพะไม่สวย”
นเิธพระอนุาแทบหัวทิ่ม !
แ่นี้บวน็ไ้ั่ใ เสียผิวปาเป็นเพลศึอันฮึเหิมอย่าอารม์ีัลอเ้ามาในรถพระที่นั่ เ้าหลวแหวพระวิสูรทอพระเนรทา้นเสีย วิรุฬห์อารม์ีผิาทั้ที่่อนเส็ยัหน้าูม เมื่อทอพระเนรเลยไป้านหน้าบวน ธประำพระอ์ลหลั่นอย่าที่วระเป็น็ทรแ้ใ วิรุฬห์อารม์ีเรื่อนี้เอ หาแ่มิทรทราบว่าทำเ่นไร
ทรถอยเ้ามาในรถพิพระนออย่าพอพระทัย ยามนี้พระหทัยบิน้ามสันเาไปยัวิสาลเสียนานแล้ว พระพัร์เสลายามแย้มโอษ์อ่อนโยนอเ้าฟ้าหิราาวีลอยเ่นอยู่ไม่ไล
‘แ่ไม่นานะไ้พบหน้า แ่ไม่นานะไ้พูุย แ่ไม่นาน ไม่นานริ ๆ ยอรั’
ยามะวันหลบเร้นหลัเหลี่ยมภูผา ทิ้ไว้เพียแสสีส้มอมมพูแรอบสันเา หมู่วิหบินลับรันอน าวนาาวไร่ลับืนเรือนาน เ่นเียวับบวนเส็ที่หยุพัแรม พลับพลาั่วราวถูสร้าึ้นอแ่ภายในเในำหนัหลว ้วยเป็นารเส็อย่าเป็นทาารเ็มอิสริยยศ
ที่โล่หน้าพลับพลา่ออไฟ พร้อมปูลา้วยพรมสีแ โ๊ะเี้ยสำหรับอัเิพระระยาเสวยนำมาวา พระระยาหารอัเิมาวาเ็มพื้นที่ เ้าหลวทรพระำเนินมาประทับลหลัาทหารเ้าไปราบบัมทูล ทรปรายพระเนรมอหาพระอนุา ่อนรับสั่ถาม
“ายุละ”
“ทหารไปเิเส็แล้ว เี๋ยวมาพระเ้า่ะ” ราหุลอบรับสั่ พร้อมนั่ล้า ๆ แ่ไม่นานพระอนุา็เส็เ้ามา แ่นที่ามเส็นี่สิทำเอา ทั้เ้าหลวและราหุลแทบสำลัน้ำั์
แหม่มผมทอแย้มยิ้มว้า เินมานั่ใล้ ๆ อท่อนพระรไว้แน่น
“ริสิน่าอยาไปเที่ยววิสาล้วย หม่อมันเลยวนมา้วย หวัว่าเ้าพี่ไม่ั”
ไม่ั ะัไ้หรือ แ่เินทาอีไม่นาน็ผ่านเ้าเวิสาลรัแล้ว
“ามสบาย” พระสุรเสียราบเรียบ หาึมือแหม่มออาท่อนพระร แล้วทรยืนึ้น “พี่ไม่หิว ายับริสิน่าินันไป่อน” ทรพระำเนินาไปในทันที โยราหุลามไปไม่ลละ
เ้าฟ้าายุมลทอพระเนรามแย้มพระโอษ์หยัน ๆ ่อนปรายพระเนรไปทาริสิน่าอย่ามีเลศนัย
เ้าหลวทรอึอััพระทัยยิ่ที่พระอนุาพาริสิน่ามา้วย ทรลัวว่าถ้าพบพระพัร์แล้วเ้าฟ้าหิราาวีอาทรเ้าพระทัยผิ เพราะาล่อนนั้นวามสัมพันธ์อพระอ์ับริสิน่ามีใรในมหาวิทยาลัยบ้าที่ไม่ทราบ ายสูศัิ์ับาวเ่นประำมหาวิทยาลัย ทุที่ที่เส็้วยันนะมอาม้วยวามอิาแล้วมีหรือราาวียอรัะไม่รู้ แม้เมื่อทรเลิราและหันมาสานสัมพันธ์ับราาวี ยัทรระแวและทวถามเสมอ ๆ
‘เลิบไม่เี่ยว้อันริ ๆ นะเพะ’
‘สาบาน้วยเียริอเ้าหลวแห่สินทูร ในวาหม่อมันะนี้ไม่เยมอหิใ นอาพระอ์’
ำรัสรานั้นทรเื่อ หาราวนี้เล่าะเื่อไหม ทรถอนพระทัยให่
พลันสายพระเนรเห็นเาไหว ๆ ผ่านพุ่มไม้ไป พระวรอ์สูส่า้าวามทันที ราหุลรีบิ้าวนำไป่อนอย่าระวั มีสั้นเรียมพร้อม ทั้สอนหยุยืนุ่มมอสอนรูปร่า่าัน บ่ัว่าหนึ่ายหนึ่หิ ำลัพูุยอย่าสนิทสนม อยาเินเ้าไปใล้เพื่อให้ไ้ยินว่าพูุยเรื่ออันใ หามิสมวร เพราะนอาที่โนไม้รนี้พอะำบัายไ้แล้ว พ้นไปนั่นเป็นที่โล่ าารสัเเรื่อแ่ายฝ่ายายนั้นเป็นทหารในบวนเส็แน่แท้ ผู้หินั้นเล่า็บรรพีเพราะเส้นผมสีอ่อนยาม้อแสันทร์สะท้อนแวววามุ้นา
“บรรพีับใร” ทั้สอุ่มมออยู่รู่ให่สอน็แยาัน ายัล่าวเินไปอีทาึ่ไปเ้าเวรามปิ ราหุลอาสาสะรอยามไปู บรรพีเินไปทาระโมที่พัเ้าหลวรีบามไปทันที
ระโมเล็ที่ทหารสร้าให้บรรพีหิสาวนเียวที่ามเส็อย่าเป็นทาาร มินับรวมริสิน่าเพราะมาับพระอนุาโยไม่มีใรทราบ ระโมหลันี้บรรพีึเป็นเ้าอแ่เพียผู้เียว ในทีแรเมื่อหิสาว้าวเ้ามาในระโมที่มีพรมหนาปูนอน ำลัะทิ้ัวลนอน็มีแไม่ไ้รับเิพรวเ้ามา แ่ผ้าทบที่ึทำประูสะบัหิสาว็หันวับ พร้อมทำหน้าเหมือนผีหลอ เ้าหลวทรยืนเ่นร่อ พร้อมทรพระำเนินเ้ามา้า ๆ บรรพีถอยรูทั้ที่ไม่ทราบว่าะเส็เ้ามาทำไม แ่พระพัร์้อแสะเียบึ้ึอย่าน่าเร
“สุริยาร !” เสียเรียรั้อยู่้านหลั พร้อมแหม่มสาวแทรายเ้ามายืนรเบื้อพระพัร์
บรรพีลอบถอยใอย่าโล่อ
“เธอับผู้หินนี้เป็นเหมือน่าวลือหรือ” แหม่มสาวถามหน้าาบึ้เล็น้อย
เ้าหลวแล้ามไหล่ริสิน่าไปสบาบรรพี ที่อนนี้ลับมาทำาแป๋วไม่รู้ไม่ี้ ทั้ที่เมื่อรู่ทรสัเเห็นว่าแววระหนายัในวาสีอ่อน แ่ำถามอริสิน่านั้นทรีพระทัยที่เป็นภาษาอัฤษ าว่าบรรพีฟัไม่ออ มิเ่นนั้นเ้าหล่อนหรือะทำหน้าระรื่นไ้ล แม้ะแล้หูหนว็เถิ
“่าวลือ็่าวลือสิ เธอเ้ามาทำไม”
“ันมานอนในนี้สิ ุบอว่าให้นอนับผู้หินนี้ แล้วเธอละเ้ามาทำไม” ริสิน่าย้อนถามนพระอ์แทบสะอึ ทรทำพระสุรเสียเออออเบื่อหน่าย ่อนเลี่ยเ้าไปใล้บรรพีสอพระหัถ์ให่ว้าหมับเ้าที่้นแน ำแน่นมิยอมให้เธอถอยหนี สายพระเนรำล้ำนิ่
“ริสิน่าะมานอนในนี้้วย” มิไ้รับสั่้าอ้าพระโอษ์ว้าเ่นที่เย เพราะถึอย่าไรเ้าหล่อน็ไ้ยินถนัถนี่อยู่แล้ว านั้น็เส็ลับออมา พบว่าราหุลอยอยู่้านหน้าระโมแล้ว มิทรมีรับสั่อันใ แ่ทอพระเนรเห็นสีหน้าราอรัษ์หนุ่ม็ทรทราบ ล้มเหลวเ่นเียวับพระอ์
“เล้าระหม่อมไร้สามารถามไม่ทัน ายผู้นั้นหายไปเร็วมา” ราหุลราบทูลเมื่ออยู่ในพลับพลาที่ประทับ
“่าเถิ เราเื่อใบรรพี ไม่ไ้ิร้าย”
“ทำไมถึเื่อนั”
ทรยัพระอัสาบอมิไ้เหมือนันว่าทำไม เื่อนั ! แ่แ่เห็นเธอุยับายลึลับ็ไม่อาปัใไ้ว่า บรรพีมุ่ร้ายหมายเอาีวิพระอ์
เ้าวันใหม่บวนเส็เริ่มออเินทามุ่หน้าไปยัวิสาลรััผ่านภูเาสูัน สอ้าทา้นไม้ผลัใบอ่อนูโล่ แสแแห่วันสาส่อเ็มอัรา นเหื่อไลไหลย้อย เ้าหลวะโพระพัร์ออมาทอพระเนรบรรพีที่ี่ม้าามหลับวน ผมสีอ่อนแม้ลุมทับ้วยผ้าหายัแพลมออมาส่อแสสะท้อนเปลวแ ใบหน้าสวยที่เร้นภายใ้ผ้าลุมแั น่าสสาร บวนนี้มีหิสาวสอน ริสิน่านั่ในรถทรอเ้าฟ้าายุมล แ่บรรพีี่ม้าามหลั
“หยุ่อน” รับสั่ั พร้อมบอราหุล “ไปเรียบรรพีให้ึ้นมา”
ไม่นานบวน็ไป่อ โยมีบรรพีนั่หน้ามุ่ยเีย้าเ้าหลว แม้หิสาวพยายามยับไปนิหน้า่า้าน้า แ่พระวรายสูให่ออ์เ้าหลว่อให้ยับไปนเือบทะลุฝาั้น็ยัิใล้อยู่ี
“นั่ัวลีบเียว เราอาบน้ำแล้วนะ” รับสั่ลั้วสรวลอย่าพระอารม์ี ทำไมถึเบิบานพระราหฤทัยนัยัอบพระอ์เอมิไ้ หรือเพราะแ่พ้นสันเาะมอเห็นพระราวัหลวแห่วิสาลปราในสายพระเนร ที่นั่น ราาวียอรั อยอยู่
วาสีอ่อน้อนึ้นมอเร็ว เหมือนารทำิริยาปะหลับปะเหลือประัษ์่อสายพระเนร
“อ้าว เราพูอะไรผิละ หรือพูอะไรไม่เ้าหู” รับสั่เยมิลัวบรรพีะระแะระายว่าทรรับรู้แล้วว่าเธอแล้หูหนว
นั่น ! เมื่อไหร่ันที่พูไม่เ้าหู ใส่วาม หาเรื่อ
“เียบ เออลืมไป เธอหูหนว”
ทรเน้นำว่าหูหนว นบรรพีแทบสะุ้ เ้านี้ทรแปลไป รับสั่เป็นนัย ๆ หาูพระพัร์เบิบาน พระอารม์แ่มใส
ทรเอียพระเศียรเ้าใล้นอยู่ในระับสายา แย้มโอษ์สวยใส่าหิสาว อาาริใล้นาไออุ่นอลมหายพระทัยปะทะหน้า เรียโลหิแับนวลแ้ม หลบเร้นไม่ล้าสบพระเนร อาารเอียอายุรุีทั่วไปยิ่น่ามอ ทรเผลอทอพระเนรนานเนิ่น พระหัถ์เยาเรียวึ้น ยับพระนาสิเ้าิใล้
บรรพีหลับาพริ้มรอรับสัมผัส้วยอารม์หวั่นไหวเป็นรั้แรในีวิสาว
รถทรระุหยุึ นอารม์หวั่นไหวสอนสะุ้รู้สึัว่อนที่พระโอษ์หยัสวยะประทับบนลีบปาบา เสียม้าวบมาใล้ พร้อมเสียสั่ลั่น
“อารัาเ้าหลว”
“ฝ่าบาท รถทรเป็นเป้า ทรสายหมอีว่าพระเ้า่ะ” ราหุลราบทูล พร้อมูม้าัวโปรสีาวปลอมารอหน้ารถทร
เสียปืนแห่าร่อสู้ัอึ เ้าหลวรีบลมาารถม้าพร้อมวย้อมือบรรพีิมา้วย ราหุลเร่ให้ทรม้า วิรุฬห์บัาารรบลั่น ม้าอรัษ์่าบีบวล้อมรถทรไว้ เ้าหลวเหนี่ยวพระวรายึ้นหลัม้าสายหมอ ทรรั้ร่าบาึ้นไปนั่้านหน้าุเ็น้อยเบาหวิว ระาบัเหียนม้าทรเผ่นโผน ให้พ้นาุปะทะแ่มิวายรับสั่หา
“ายุเล่า”
“เส็่อน เ้าที่ำบั่อน ทาโน้น เี๋ยวเล้าระหม่อมลับไปูเอ” วิรุฬห์อาสา
ม้าทรเผ่นโผนหนีห่าระสุนโยมีร่าบานั่แนบิ ทรระิบำับ “หมอบลบรรพี”
วรอ์หนาทรหมอบอยู่้านหลัทำให้บรรพี้อหมอบราบไปับหลัม้า ในใเ้นระทึ มิใ่เพราะเสียปืนบิน้ามหัว หาเพราะารอยู่แนบิใ้แผพระอุระ่าหา
แ่ออาวล้อม ม้าทร็ลระับวามเร็วทรหันไปทาราหุลที่ัม้าอยู่เีย้า
“อปืน”
ราหุลส่ปืนยาวไปถวาย ทรยืพระอ์พร้อมสั่บรรพี “บัับม้าที” านั้น็ึ้นนทรหันลับไปลั่นไใส่ฝ่ายร้ามที่เ้าโมีลาวันแส ๆ
ผู้ลอบทำร้ายในุำปิหน้าปิาร่วาหลัม้านแล้วนเล่า ้วยฝีพระหัถ์อเ้าหลวและเหล่าทหารราวัลลภพิเศษที่ ‘ฝึมาับมือ’
ารปะทะินเวลาไม่ี่นาที หาวามสูเสียให่หลว ทหารในบวนเส็บาเ็บหลายนาย รถทรพัยับีที่ทรลมาเสีย่อน หาฝ่ายลอบโมีไม่มีสันที่ะพาลมหายใลับไปไ้
วิรุฬห์รวูศพหลัทหารไปลามาอไว้
ราหุลยัไม่ยอมห่าอ์เ้าหลว
เ้าหลวทรลาหลัม้าทร โยยร่าบรรพีิลมา้วยเหมือนอไร้น้ำหนั ทรโยนพระแสปืนให้ราหุล่อนมุ่หน้าไปทารถทรอพระอนุาึ่เ้าัวและริสิน่ายัอยู่้าใน หาน่าแปลรถทรอพระอ์เป็นเป้าอารโมี ทว่ารถทรอเ้าฟ้าายุมลไร้ร่อรอยระสุน
“ายเป็นอย่าไรบ้า าย” รับสั่ถามลั่น ทรห่วใยโยมิมีสิ่ใเลือบแฝ
รถม้าอสนิทแม้แ่ม่านั้นหน้า่ายัมิไหว วัถุสีำโผล่พ้นผ้าออมาเล็น้อย เ้าหลวมิทรสัเเห็น้วยทรมอหาพระอนุา บรรพีลับเบิาโพลวิ่เ้าโถมอรัพระวรายนล้มลิ้
ปั !
ทุน่าะลึ ! ราหุลวิรุฬห์ั้สิไ้ หนึ่วิ่ไปที่รถม้าพร้อมระับปืน หนึ่นั้นวิ่ลเนินามสอร่าที่อันลิ้ลไป
ภาพเบื้อหน้าสลับสับเปลี่ยนรวเร็วามารหมุนอร่าาย หาวาสีำล้ำนั้นัเนแ่ปลายมู วแนอรัเหมือนมิยอมพราา แม้ภาพรอบ้านเลือนราหาพระโอษ์สีสยอบเ่นั สัมผัสสุท้ายเหมือนเสียใรเอาสันวานเาะะโหล ภาพทุภาพับวูบ หาไ้ยินพระสุรเสียัเน
“บรรพี ! หมอ !”
รับสั่ั้อเมื่อลิ้ามวามลาอเนินเา ว่าะุพระำลัืนพระอ์ให้หยุลิ้ไ้็สายไปเสียแล้ว บรรพีในอ้อมพระพาหาหมสิ ศีรษะแเพราะน้อนหิน โลหิสีแเ้มปรา่อสายพระเนร
“ฝ่าบาท เป็นอย่าไรบ้า พระเ้า่ะ” ราหุลเ้ามาพยุ พร้อมทหารำนวนหนึ่ที่วิ่ลเนินมา
“หมอ !” รับสั่ลั่น ทรพระอ์ึ้นโยมิยอมปล่อยร่าแบบบาที่แน่นิ่ “หมอเร็ว ๆ เ้า” รับสั่เรี้ยวรา พร้อมทรวิ่ึ้นเนินไปอย่ามิรู้ัเหน็เหนื่อย ราหุลและทหารไ้แ่วิ่าม
พรมทอมือผืนให่ถูปูลาใ้้นไม้พอบัแไ้ มิวาร่านั้นลราบ ลับประทับนั่โอบร่าบาไว้ในอ้อมพระอุระ หมอเ้ามาูรอยแที่ศีรษะ พระเนรำมีแววระหน้อแทบไม่ะพริบ นหมอมือสั่น
ใล้รถม้าทรอเ้าายุมล ้นำเนิเสียปืน วิรุฬห์ระับปืนเินเ้าไปสีหน้าเหี้ยมหา พร้อมทหารระแวระวั ยั้าวไปไม่ถึไหน เ้าฟ้าายุมล็ผลัแหม่มสาวลมานอนิ้นเลือไหลอพื้น เห็นัว่ามีสั้นสลัลวลายประำพระอ์เ้าฟ้าายุมลปัอยู่นมิ้ามที่ำแหน่หัวใ
ในมือแหม่มสาวมีปืนสั้น
“อีนี่ แย่ปืนเราเอาไปยิเ้าพี่ มันหึหว” รับสั่ลั่น ่อนพระำเนินเลี่ยไปเสียแ่มิวายทิ้ระแสรับสั่ไว้
“เอามีไปล้าให้้วย” ทรพระำเนินโวยวายพระสุรเสียลั่นเ้าไปใล้ที่ึ่หมอำลัทำแผลให้บรรพี
“ระยำ บวนเส็ถูโมีในินแนอเราเอ รู้ไปถึไหนอายไปถึนั่น เส้นทาารเส็อเ้าหลวหน่วยลาระเวนหายหัวไปไหนหม” พระสุรเสียราเรี้ยว อออาารพาลรีพาลวา
“เียบ ! หมอำลัทำานเห็นไหม” เ้าหลววาลั่น อย่าที่หาไ้ยา ยิ่ับพระอนุา้วยแล้วมิเยเรี้ยวรา แ่มิทรำริว่า พระอ์เอ็วาารทำานอหมอ ้วยมิยอมวาร่าในอ้อมพระพาหา
เ้าฟ้าายทรสะุ้ หยุรับสั่ ทอพระเนรอาารห่วใยบรรพีอเ้าหลวนิ่
“เป็นยัไหมอ” พระเนรำับ้อรออยำอบ
“แผลภายนอไม่มา แ่มีรอยแเย็บสามสี่เ็ม แ่...”
“แ่อะไร ?” ทรัทันวัน
“้อูอาาร ารระแทอศีรษะอามีเลือั่หรือะโหลร้าวไ้ถ้าระแทรุนแร ้อรอูอาารสัวันสอวัน พระเ้า่ะ”
“้อพั ห้ามเลื่อนไหวห้ามเินทาใ่ไหม หมอ”
“พระเ้า่ะ”
“เรียมรถม้า เราะเ้าหมู่บ้าน” รับสั่ั
“เ้าพี่ ใล้ถึวันานแล้ว” เ้าฟ้าหนุ่มท้ว
“ไม่ไปไหนทั้นั้น เรียมรถ เราะเ้าหมู่บ้านที่ใล้ที่สุ” รับสัุ่ะโน ทหาร่ารีบทำามระแสรับสั่
เ้าฟ้าายพระอนุาลอบแย้มพระโอษ์หยัน ่อนรับสั่
“ใล้ายแนวิสาลแล้ว แล้วานพระราพิธี็วเ้ามาแล้ว ไยไม่เส็แล้วให้ใรสันอยูู่อาารนัใบ้ที่นี่”
เนรำวัอย่ารุ่นโรธ เริแร “นัใบ้ ! อย่าปาเสีย บรรพี่วยีวิพี่เป็นผู้มีพระุ้วย้ำ อย่าให้พี่ไ้ยินเธอิเรียแบบนี้อี ถ้าเธอะไป่อ็เิ พี่ะเ้าหมู่บ้าน ทหาร ! รถพร้อมหรือยั” ทรหันไปะโนเร่ลั่น
“ถ้าอย่านั้น ถือว่าหม่อมันเส็แทนเ้าพี่ไปร่วมาน็แล้วัน เราแยันรนี้ แล้วหม่อมันะแ้ว่าเ้าพี่มีภาริเร่่วนมิสามารถเส็้วยพระอ์เอไ้” พระอนุาทรเสนอ
“ามใ”
รถม้าทรที่่อมแมอย่ารวเร็วนำมาเทียบ เ้าหลวทรอุ้มบรรพีเ้าไปในนั่้านใน พร้อมสั่ให้หมอหลวามึ้นไป้วย านั้นบวนเส็ไปวิสาล็เปลี่ยนเส้นทาเป็นเ้าหมู่บ้านึ่ใล้ที่สุ
เ้าฟ้าายุมลแยบวนไปับอรัษ์ประำพระอ์เส็้ามสันเาไปวิสาลรั
ราหุลที่ี่ม้านาบไปับรถทร ำเลือมอเป็นระยะ ห่วบรรพี หาหัวใวิบวับับท่าทีอเ้าหลว่อหิสาว ห่วใย อ่อนโยนยิ่
วิรุฬห์ส่สายา้ามรถม้ามาทาเพื่อนสนิทที่รู้ันี แววาราหุลที่มอบรรพีนั้นเปลี่ยนไป มีวามหมายึ้นเรื่อย ๆ แ่ัวเายัไม่วาใเธอนั แม้บรรพีะ่วยีวิเ้าหลวรั้แล้วรั้เล่า และในรั้นี้ย้ำั เธอ่วย้วยสัาา ?
บวนเียริยศที่มารอรับเส็เ้าหลวแห่สินทูร้อแปลใเมื่อมีเพียผู้แทนพระอ์เส็ ทั้ที่ในทีแรระทรวาร่าประเทศมีหนัสือยืนยันารเส็พระราำเนิน้วยพระอ์เอ มุราุมารรามัุ์มิทรสบพระทัยเป็นที่ยิ่ ส่วนพระนิษาเ้าฟ้าหิราาวียิ่แล้วให่ แทบะทรเ้นผาเมื่อทรรับทราบว่า ที่ไม่เส็เพราะนาห้ามไม่สบายามรับสั่อเ้าฟ้าายุมล หามิทรเล่ารายละเอียใ ๆ ให้ฟั
“สุริยารเห็นนาในสำัว่าานอเรา ไม่ิถึวามสัมพันธ์ระหว่าแว้น ไม่ิถึวามสัมพันธ์ระหว่าน้อับเา เรื่อ่าวลือน้อไม่มีอะไระถามอีแล้ว” รับสั่แม่นมั่นมิละห้อยหาอี่อไป ่อานี้เส้นทาระหว่าสอพระอ์เหมือนเส้นนาน ไม่มีวันบรรบ ไม่ิะสาน่อวามสัมพันธ์
“แล้วเรื่อุมล” มุราุมารแห่วิสาลทรถามวามเห็นพระน้อนาอีรั้
เ้าฟ้าหิมิมีำรัสอบ หาพยัพระพัร์ ในเมื่อทรผิสัา เรา็ไม่รัษาสัาเ่นัน
เปลือาบาเริ่มยับ เมื่อปรับสายาเพียรู่็เปิว้า วามรู้สึมึนร้าวไปทั้ศีรษะทำให้ิอะไรไม่ออ ภาพที่รับไ้ัเวลานี้แ่รอยยิ้มบา ๆ และเริ่มว้าึ้นอนรหน้า ที่้มลมาเรื่อย ๆ
“ฟื้นแล้วหรือ บรรพี” รับสั่อ่อนโยน
บรรพี?
วาสีอ่อนรอไปมาเหมือนสำรวแลไปทั่วห้อสีาวสะอา บุรุษรหน้ายัยิ้ม้า รับรู้แ่ว่า ยิ้มสวย อบอุ่น แ่ใรัน ?
“หิวน้ำไหม นอนนานน่าะหิวนะ”
“ใร” เสียแหบพร่าถามึ้น
เ้าหลวทระัพระหัถ์ที่ำลัเอื้อมไปหยิบแ้วที่บรรุน้ำใสริบปิฝามิิ เมื่อเ้าหล่อนยอมพูออมา หรือเผลอ แววสนุมาแทนที่แววัวลยามบรรพีไม่ไ้สิมาืนับวันเ็ม ๆ
“เธออย่าไรเล่าหิวน้ำไหม”
“ไม่ใ่ ันหมายถึุเป็นใร แล้วันเป็นอะไร ปวหัวั เหมือนใรเอาอะไรมาทุบ มึน ๆ”
าที่ิะแล้วนุย หลอล่อให้พูลับสะุ้พระทัย ำถามเสมือนไม่รับรู้ ไม่ำสิ่ใ ทรยับเ้าใล้ ทร้อวาสีอ่อนนิ่ แววาที่ส่มาสบนั้นไร้มารยา เธอยั้อาแป๋วไร้เียสาเหมือนเิม
“ำไม่ไ้หรือว่าันเป็นใร แล้วเธอเป็นใร” รับสั่อ่อนโยน ปปิแววระหน เมื่อบรรพีส่ายหน้า้า ๆ เท่านั้น็รับสั่ลั่น
“หมอ !”
หมอ พยาบาล วิรุฬห์ ราหุล ่าเ้ามาันเ็มห้อ ทุสายาับ้อที่ร่าบอบบาบนเียพยาบาล สายาหิสาวเริ่มหวาหวั่นับสายาอนแปลหน้า ึผ้าห่มสีาวึ้นลุมหัวเสียทันที
“ทำไมเป็นแบบนี้หมอ” ระแสรับสั่ร้อนพระทัย
“ผลาารที่ศีรษะไ้รับวามระทบระเทือน พระเ้า่ะ”
“แล้วรัษาหายไหม” ราหุลโพล่ถามร้อนใพอ ๆ ัน
หมอยิ้มแล้วยิ้มอี หาแหยึ้นเรื่อย ๆ “อาหาย แ่้อใ้เวลา”
“เวรรรม !” วิรุฬห์สบถามนิสัย ทั้เ้าหลวและราหุล่าหันสายาำหนิมา้อเาวับ นเ้าัวทำหน้าปั้นยา เินไปหลบอยู่มุมไล หาิในใ บรรพีเป็นใรมาาไหนยัไม่รู้ แล้วนี่เ้าหล่อนมาำอะไรไม่ไ้อี มิยิ่ลุมเรือันไปให่หรือ
“อาารภายนอแบบนี้ เินทาลับวัหลวไ้หรือยั หมอ”
“เล้าระหม่อมิว่า น่าะพัอีสอสามวัน พระเ้า่ะ” หมอเสนอแนะ
“อืม อีสามวันลับัน แล้ว่อยหาหมอเพาะทามารัษา ไปันเถอะบรรพีะไ้พัผ่อน” รับสั่วน เพราะเห็นนในโปผ้านอนนิ่
“อย่าไป !” ผ้าห่มสีาวเปิออ ร้อเรียรั้ฝีพระบาทไว้ ทุนหยุามันหม “อย่าทิ้ันไว้นเียว ลัว” เสียละห้อยเสมือนบอพระอ์เพียผู้เียว เพราะบรรพี้อเ้าหลวนิ่
ทรี้ที่พระอุระอ์เอ “ให้ันอยู่หรือ” พระนเลิสู
“อืม”
“ออไปเถิ เรา้อเฝ้าไ้ามำร้ออ” รับสั่อย่าพระอารม์ีับนอื่น ๆ ่อนทรพระำเนินไปใล้เียลาเ้าอี้มานั่ใล้ ๆ แย้มพระโอษ์ให้บรรพี
“ไม่ไปแล้ว นอนพัเสียหรือว่าหิวไหม ไม่ไ้ินอะไรเลยนี่”
“ไม่หิว ปวหัวอยานอน แ่สัานะ อย่าไปไหน อย่าทิ้ันไว้นเียว” ทำไมถึไ้ลัวารอยู่นเียว ทำไมถึุ้นเยบุลที่นเอำไม่ไ้ว่าเป็นใร แ่เพราะทันทีที่ลืมาึ้น ใบหน้านี้ลอยเ่นแ่มั เหมือนรออยให้เธอฟื้นึ้นมา
ท่อนพระรที่สอประสานไว้เบื้อพระอุระลายออ ส่พระหัถ์ไปให้บรรพี “เอ้า ให้ับไว้เลย ไม่ไปไหนหรอ ปวหัว็นอนเสีย ื่นมาอาีึ้น”
มือเรียวสวยอบรรพียื่นมารับพระหัถ์ให่ไปับไว้แน่น รอยยิ้มบา ๆ ปราบนใบหน้าีเียว วาสีอ่อนู่สวยับ้อพระพัร์ไม่วาา เหมือนไม่วาใทั้ที่เื่อรับสั่ว่าะไม่ไปไหน เนรำล้ำส่ประายอ่อนโอน อบอวลรอยหวานน่ามอ เสียพูเบา ๆ เหมือนเินอายัาปาบรรพี
“าสวย ยิ้มสวย”
“อบใ ไม่เยมีใรมเลย เธอเป็นนแร พัผ่อนเถิ” รับสั่อ่อนโยน ่อนเลื่อนผ้าห่มลุมให้หิสาว พระนาสิโ่เป็นสันรประทับรผ้าพันแผลที่หน้าผาอ่อนโยน
ราหุลและวิรุฬห์า้า หานละวามรู้สึ หนึ่นั้นหวาหวั่น้วยวามห่วใย อีหนึ่ละห้อยัใ ไม่อาแ่ัน ไม่อาเทียบเทียมและีนเสมอ
ฝาอิบุ๊ ลิที่ปไ้เลย่ะ อบุ่ะ
ความคิดเห็น