คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : บทที่ ๑๐
บทที่ ๑๐
บวนเส็เรียมพร้อม
รถทร ม้าร่วมบวน
ทหารราอรัษ์่าั้แถวรอหน้าโรพยาบาลที่ึ่บรรพีรัษาัว และเป็นที่พัแรมอทุนมาห้าืน
ในห้อพัผู้ป่วยที่อาารภายนอไม่น่าห่ว
แผลแหลัศีรษะแห้สนิท อาารมึนร้าวไปทั้ศีรษะหมสิ้น
ยัมีแ่วามำที่ไม่ลับืนมา บรรพีในวันนี้ึเสมือนเาอเ้าหลวสุริยาร
เพราะเธอะทำท่าระแวระวัและหวาลัวเมื่อนอื่นเ้าใล้ มีเพียเ้าหลวเท่านั้นที่เธอรู้สึวาใอย่าบอไม่ถู
วิรุฬห์วัสายามอหิสาวที่ิเ้าหลวแอย่านึหมั่นไส้
อที่ะแวะไม่ไ้
“ิว่าัวเอเป็นราินี”
ำพูเล่นอวิรุฬห์ระุพระทัย
่วเวลาที่บรรพีนอนรัษาัว พระอ์เฝ้าไ้ใล้ิ้วยเหุใ สำนึบุุอย่าเียวหรือมีอย่าอื่นแอบแฝยัไม่แน่พระทัยอ์เอนั
ทรรับรู้แ่ว่าในวันนั้น อนเธอโถมเ้าหานล้มลิ้ันลมา วาสีอ่อน แ้มมพู
ปาแระเรื่ออยู่ใล้แ่ปลายพระนาสิ รับรู้ถึทั้ีวิเธอมอบให้พระอ์สิ้นแล้ว
ไม่เรแม้วามาย
ถ้าแม้นบรรพีไม่เ้า่วยไม่แล้วถูปลพระนม์าริสิน่า
ามปาำอุมล แม้ไม่ทรเื่อนัหาไม่มีเวลาใร่รว ทุวินาทีหลัานั้น
ทรหวัให้บรรพีฟื้นึ้นมาเพื่อไ้รับำอบใ
แ่เมื่อสวรร์เล่นลบรรพีฟื้นึ้นมาในสภาพที่ำแม้แ่นเอไม่ไ้
วามสำนึรับผิอบในีวิหิสาวยิ่อย้ำ ไม่แปลถ้าะทรรับเธอไว้
แ่ะยย่อถึั้นเป็นราินีไ้หรือ แล้วราาวีเล่า ป่านนี้านพระราพิธีราาภิเษผ่านพ้น
พระราพิธีัยิ่ให่สมพระเียริ ่าวานเลิมลอแพร่ระายไปทั่ว ่วเวลาที่เฝ้าบรรพีใล้ิ
มิไ้สนพระทัย่าวสารแ่อย่าใ
หวัว่าราาวีเ้าพระทัยที่ไม่สามารถเส็ไปร่วมานไ้
ทรถอนพระทัยยาว
ิไม่
สัมผัสแนบแน่นที่ท่อนพระรทำให้ทร้มลทอพระเนร
บรรพีอแนพระอ์แน่นวาสายามออย่าระแวระวั เมื่อเินออมาหยุเบื้อหน้าอทหารที่เรียมส่เส็
นแปลหน้ามามายทำให้บรรพีรู้สึหวาลัว พระหัถ์ให่เรียวไ้รูปบลบนหลัมือหิสาวเบา
ๆ รับสั่ระิบอ่อนโยน
“ทหารอเรา ไม่้อลัว”
“ทหารหรือ ? มีทหาร เป็นแม่ทัพหรือนายอ”
เสียึัในลำอวิรุฬห์ยามลั้นหัวเราะับำถามอบรรพี
่อนหน้านี้หูหนวเป็นใบ้ มาทีนี้เือบปัาอ่อน !
พระเนรำวัปราม
แม้พระอ์เอะอมยิ้มับำถาม อยู่ี ๆ าเ้าหลวเ้าออทหารทั้ประเทศ
ลับถูลำแหน่เหลือเพีย แม่ทัพนายอ วาสีอ่อนยัับ้อเหมือนรอำอบ ึทรมีรับสั่อบเบา
ๆ
“เป็นมาว่านั้นนิหน่อย ่าเถิวันหลั่อยบอ ไปึ้นรถ” ทรพระำเนินโยมีบรรพีอแท่นพระรแน่น วิรุฬห์ลั้นหัวเราะนหน้าแ
แ่ราหุลหน้านิ่ และนิ่มานานแล้ว
ท้อฟ้ายามอัสมัวสลัว
แสแห่วันปลิปลิวหลัทิวเา ไม่ทิ้แม้ระทั่ลำแสสีุหลาบ
้วยเมทะมึนเลื่อนล้อยเ้ามาบบัเวิ้ฟ้า ระโมที่ทหารเร่สร้าไหวเอนามแรลมที่รรโหนัึ้นทุะ
เสียฟ้าร้อ ฟ้าำรามลั่น ่อนเม็ฝนะร่วพรูลมา
ในพลับพลาั่วราวที่ใ้พัแรม
พรมทอมือผืนให่ที่ใ้บัพระแท่นบรรทมไหวน้อย ๆ
เมื่อแรลมระหน่ำเ้ามาทา้านหน้า นผ้าหนาที่ึทำประูปลิวสะบั
หลัพรมผืนให่บรรพีนั่ัวนิ่บนพระแท่นบรรทมที่ทำาแร่ไม้
ลา้วยพรมนุ่มเนื้อหนาปูทับ้วยภูษาสีแ
หิสาวนั่อเ่ามอวาในวามว่าเปล่า
บุรุษทีุ่้นหน้าบอให้รอในนี้แล้วเา็ออไป นป่านนี้ยัไม่มา
นาฝนหนัอย่านี้ยัไม่เ้ามา
้านอะมีที่หลบฝนหรือไม่ เมื่อนึห่วใย บรรพีึยืา้าวลาแร่
เินมุ่ไปแหวพรม
บรรพีเถอยหลัเมื่อทรวิ่เ้ามานในะที่ำลั้าวออไป
เอวบาถูรวบไว้่อนหิสาวะล้ม้นระแท
“อุ๊ย !”
“ไม่เป็นไรนะ อโทษ ะไปไหน” ยัมิทรลายวแน
สายพระเนรยัรึวาสีอ่อนที่ับ้อพระอ์นิ่เ่นัน
นานเนิ่นนมีเสียฟ้าำรามอีรั้ทั้สอึไ้สิ ทรลายวแน
ันให้บรรพีลับไปหลัพรมทอมือ เพื่อหลบละออฝนที่สาระเ็นเ้ามา หยาน้ำเาะเ็มวพัร์และเส้นพระเศาสะท้อนแสวาลาแ้วเียระไนแวววามุเพรเลอ่า
หิสาวเลี่ยหยน้ำบนพระปราอย่านุ่มนวล
เสียถามหวานล้ำอ่อนโยน “หนาวไหม”
พระหทัยไหววูบับิริยาอ่อนโยน
ทรรวบมือน้อยไว้แน่น ่อนเลื่อนมาทาบริมพระโอษ์ุมพิแผ่วเบา
สายาที่บรรพีมอพระอ์ยาที่ะหัพระทัยมิใหุ้มพิ ทรปล่อยมือที่ำมาระับ้นแนรั้เ้าแนบิ
ุมพิเปลือาบาที่หลับพริ้ม ่อนเลื่อนมาที่ั้มูโ่พอาม ยับล่ำมาประทานวามหวานหวามที่ริมฝีปาระเรื่อแอย่าูื่ม
ทรอ้อยอิ่บนลีบปาบาเนิ่นนาน ถ่ายทอวามอบอุ่นอ่อนโยนอย่าที่ไม่เยประทานให้ใรมา่อน
บรรพีนั้นเลิบเลิ้มยอมรับวามอ่อนหวานที่ถ่ายทอโยไม่บิพลิ้ว
“บี”
เสียพึมพำที่ลอออมาาลีบปาบาใ้พระโอษ์หยัทำให้ทรหยุะั
พระหัถ์ที่วัไปโอบอลูบไล้แผ่นหลัหิสาว้าและลายออ
ทรยับพระวรายออห่า ทอพระเนรบรรพี้วยสายพระเนรำหนิ
เธอเอ่ยื่อผู้ใออมา
บรรพีสบพระเนรุน
ไม่เ้าใับท่าทีห่าเหินที่ทรระทำ
สายาสสัยอหิสาวไ้รับารปลอบประโลม้วยารแะ้นแน พาเินไปที่พระแท่นบรรทม
“นอนเถิ พรุ่นี้ะไ้ออเินทาแ่เ้า”
“บี โรธหรือ ?”
บรรพีับ้อพระรให่ที่ำไม่รอบแน่นไม่ยินยอมให้พระำเนิน
ทระัพระบาทยาม้าวห่าหันวับไปสบาสีอ่อน
“เรียใร บี” พระสุรเสียเ้ม เนรำเริแร
“อ้าว ไม่ใ่บีหรือ” ิ้วโ่เลิสู ุน
“นื่อบีเป็นใรหรือ” รับสั่อ่อนโยนึ้นเมื่อเห็นแววน
บรรพีำอะไรไม่ไ้ ื่อนี้อามีวามสำั าร่มู่รัแ่ะทำให้ใเสียมาว่า
ทรนั่ล้า ๆ รับสั่ถามอีรั้
“ลอนึี ๆ สิ นื่อบีเป็นใรแล้วเป็นอะไรับเธอ”
บี
ื่อที่ิปา หาพยายามิเท่าไหร่็ิไม่ออ
เาเป็นใรันแล้วทำไม้อนึถึเา แล้วนรหน้านี่เล่าเป็นใรทำไมถึไม่ใ่บี
บรรพีส่ายหน้า้า ๆ วาเป็นประายเมื่อรู่หม่นล แววระหนเ้ามาแทนที่ ทรรั้เธอเ้ามาอแนบิ
“ิไม่ออ็่า ไว้วันหลัิออ่อยบอ็แล้วัน อนนี้นอนีว่า”
บรรพีนอนลอย่าว่า่าย
วาสีอ่อนยัรึพระพัร์ามเสลานิ่ ลัวเหลือเินว่าเาะไม่พอใ
ลัวเหลือเินว่าเาะโรธเธอที่เอ่ยื่อใรออมา ลัวว่าผู้ายนเียวหรือะว่า็เป็นน
ๆ เียวที่เธอรู้สึไว้วาใ รู้สึอบอุ่นใและุ้นเยยามใล้ิะาไป
“อโทษ” เสียอ่อนเว้าวอน
“อโทษเรื่ออะไร หือ ันไม่ไ้โรธนี่ นอนเถินะ”
ทรเอนพระอ์บรรทมลแนบ้า ท่อนพระรวัอรัเอวบา อีพระหัถ์ลูบไล้ริมผม
“ันื่อ สุริยาร ำไว้”
“สุริยารหรือ ุ้น ๆ นะ”
บรรพีินาับารนอนแนบิับายผู้นี้
“เป็นผัวหรือ” เ้าหล่อนโพล่ถาม
เ้าหลวถึับสำลัพระเฬะ
ะอบว่ายัไี ถ้าบอว่าไม่ใ่แล้วารระทำที่ผ่านมาเล่า ? ะอธิบายยัไ
เฝ้าไ้ ห่วใย ท้ายสุุมพิูื่ม แ่ถ้ารับสมอ้าว่าใ่ แล้วนื่อบีนั่นเล่า
ทรระุพระทัยหรือายหนุ่มที่เห็น้าหลั นทีุ่ยับบรรพีือบี แล้วมีวามสัมพันธ์แนบินาไหน
นาเธอยอมใหุ้มพิเพราะิว่าเป็นเา พระวรายให่ลุพรวพรา ้าวลาพระแท่นบรรทม
“นอนไป่อน” ทรพระำเนินออไป้านนอ ฝ่าสายฝนไปยัระโมอวิรุฬห์และราหุล
ฝาอิบุ๊ ลิที่ปไ้เลย่ะ อบุ่ะ
ความคิดเห็น