คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : บทที่๑๔
เ้าหลวสุริยารนั้นทรพระำเนินามาทั้ในพระทัยมีเรื่อ้าาอยาถาม
บี ที่บรรพีเยเอ่ยถึนั้นือใรหรือ
ทว่าเมื่อเธอำเรื่อราว่วนั้นไม่ไ้ะถามไถ่ทำไมให้เ้าหล่อนสสัย
รอให้วามริระ่าแล้วะัารทุอย่าให้ยุิธรรมมิหวัล่วเินเธอโยไม่รับผิอบ
แ่ในทาลับันถ้าปราว่าทรเป็นสายเลืออบูรพาเ่นเียวันับบรรพี
เรื่อน่าบัสีและผิารีนี้ะไ้ไม่ทำร้ายวามรู้สึอบรรพี ีเสียอีที่เธอำไม่ไ้
พระบาทที่สาวยาวหยุะั
่าวลือ นาำนัลและำนินทามีมาู่ัน ปล่อยบรรพีไว้ับนาำนัลนั้นไม่ไ้ อาพูาอะไรให้เ้าหู
ทรหันลับไปยัห้อพัอบรรพีที่เห็นหลัไว ๆ ลับหายเ้าไป
“บรรพี” รับสั่เรีย
่อนมาหยุยืนหน้าประูที่แ้มอยู่
“เพะ” บรรพีผลุนผลันออมาทำหน้าน
“ให้พวนั้น่วยเ็บอ เธอไปับัน”
ทรวย้อมือหิสาวแล้วูไปยัห้อพระบรรทม
บรรพีืนัวไม่ยอมเ้าไป
ทรรับรู้ไ้ึรับสั่เบา ๆ “เ้ามามีทาให้ไปห้อนั้นโยไม่้อผ่านำหนันิทรา
ลไปบอให้เรียมัวให้พร้อม เี๋ยวะให้ราหุลเอาอาหารเ้าไปให้”
ทรพาบรรพีเ้าไปในห้อบรรทมแล้วปิประูแน่นหนา
่อนทรพระำเนินไปปุ่มลับพระแท่นบรรทมเลื่อนออ เผยให้เห็น่อลับที่ยัปิ ทรสอนิ้วพระหัถ์ไปปุ่มเพื่อเปิออ
เผยให้เห็นบันไที่ทอลไป้านล่าทำเอาบรรพีเบิาโ
พลาิไปถึรั้ที่ัวเธอบาเ็บแล้วนอนพัในห้อนั้น พอหายีารพาเธอออมาำไ้แ่ว่าึ้นบันไเพราะมออะไรไม่เห็น
ทานี้นี่เอ
“ลไป”
เมื่อบรรพีลไปแล้วทรปิ่อนั้นไว้เ่นเิม
่อนะทรพระำเนินออไปาห้อ มิสนสายาใร่สสัยอนาำนัลเวรที่อยู่ไม่ไล เพราะไม่มี่าวลืออะไรที่ไม่เป็นวามริอีแล้ว
!
ทรเรียประุมเสนาบีเป็นาร่วน
พร้อมมอบหมายาน านั้นบวนเส็เป็นารส่วนพระอ์็เริ่มออเินทา
เมื่อบวนมุ่หน้าออนอเมือไปแล้ว
บูรพา็ัม้านำหน้าบวนึ่ใ้ม้าทั้หมเพื่อสะวและรวเร็วในารเินทา ไม่หยุพัแรมแ่เปลี่ยนม้าและพัรับประทานอาหาร
หนทาที่บูรพาี่ม้านำเส็นั้นเี้ยวไปามไหล่เาและอหลืบอหินให่
ยิ่ในวามมืสลัวารเินทายิ่ลำบา
แม้บไฟในมืออราหุลและวิรุฬห์ะทำหน้าที่ส่อแส ผนวับแสะเียเล็ ๆ
อนนราที่รั้ท้ายบวน ็ไม่ทำให้ารเินป่า้ามเาในเวลาลาึสั่ายายึ้นแ่อย่าใ
ีที่ม้าทรและม้าใ้่าไ้รับารฝึฝนให้ใ้เส้นทาภูเาและเนินสูเป็นประำ
ะมีแ่หมอหลวที่ร่วมบวนเท่านั้นทีู่ะยาว่านอื่น
เพราะเป็นหมอในราสำนัมิใ่หมอทหารเ่นที่เยออเยี่ยมเยียนราษรในถิ่นทุรันาร
หมอึไมุ่้นเยับม้าและเส้นทาสู่ำลหลั่น
นนราึอาสาให้นั่ม้าัวเียวันไป
ทุฝีเท้าม้าที่้าวย่าอย่าระมัระวัามำสั่อันเียบา
แ่ทว่า่าเื่อ้าเินว่าพระหทัยที่โบยบิน
บินไปที่อันใมิอาาแ่รับรู้ว่าที่นั่น ‘นอย’ ำลัอยพระอ์อยู่
ถ้าไปถึแล้วะเรียว่าอย่าไร ะเรีย ‘แม่’ ไ้เ็มปาเ็มำหรือไม่ สิบห้าปีที่ไม่พบพัร์ะเปลี่ยนแปลพระสิริโมไปเ่นไร
ม้านำบวนอบูรพาพ้นแนวป่าหิน
เ้าลึไปใน่ออุโม์ว้า บไฟในมืออราหุลและวิรุฬห์ยสูเพื่อให้แสส่อไป้าหน้าไ้มาที่สุ
แสที่ลอลึเ้าไปพวยพุ่เป็นลำ นนำทาัม้าไม่ลวามเร็วเพียั่วอึใ็ลอผ่านอุโม์
พร้อมแสสีทอเริ่มับอบฟ้าเรือ ๆ แสให้เห็นว่าเินทามาทั้วันและืนแ่ยัไม่ถึุหมาย
และไม่มีใรสั่ให้พั้วย่าหวัไปให้ ‘ทันเวลา’
ม้าวบอีไม่นาน็เ้า่อระหว่าแผ่นหินที่้อนทับไม่ถึัน
ม้าวิ่เียันไม่ไ้้อวิ่ทีละัว
เมื่อโผล่พ้นออมา็เห็นหมู่บ้านที่เสมือนแอบ่อนอยู่รอพ้นสายาผู้นและทหารที่ไล่ล่า้วยแนวป่า
ทิวเาและแผ่นหินธรรมาิ ที่ั้นระห่านแทนาสวยาม
เหุนี้นี่เล่าารไล่ล่าิามอทหารหลว
ึไม่เยทันและพบพาน ลุ่มนที่พาพระราินีเส็หนีออมาาลานประหาร แม้ะพลิแผ่นินหา
หาแ่ลืมพลิแผ่นหิน ารไล่ล่าึเสียเวลาเปล่ามาสิบห้าปี
บูรพาสั่ให้ม้าหยุหน้าบ้านหลัให่ที่สุในหมู่บ้าน
แ่ถ้าเปรียบเทียบับบ้าน้านอ นับว่าหลัเล็นั แ่ไ้ยินเสีย้านนอ
ประูอันทำ้วยไมุ้หนา็เปิว้า แสสว่าา้านในพวยพุ่ เาไหว ๆ
้าในบอำนวนนที่มาว่าสอ
“เิเส็้านใน พระเ้า่ะ”
เ้าหลวสุริยาร้าวพระบาทยาวเหมือนรับรู้ว่านอยไม่่อยมีเวลานั
ในห้อบรรทมเล็ไม่มีเรื่อเรือนสวยหรู
มีเียนอน ับเ้าอี้ ไม่มีโ๊ะ
ไม่มีู้เสื้อผ้าไม่มีเาผิให้วามอบอุ่นในฤูหนาว วรอ์เล็ผอมบาบรรทมเหยียยาวหลับพระเนรนิ่บนพระแท่นบรรทม
มีภูษาลุมถึพระอุระ
อาารสาวพระบาทยาว
ๆ หยุะัเมื่อทรผ่าน่อประูเ้ามา ใบหน้าสรีที่เฝ้าถวิลหาปราับนเียนอนเล็
ๆ ใบหน้ารูปไ่ที่เยสิริโมแม้าลเวลาัทำร้าย หายัวามามล้ำไว้
ิที่่อน้าะีเียว วรอ์สมส่วนในรา่อนบันี้ผ่ายผอมเหลืออ์นิเียว
อาารบรรทมบนพระที่นั้นแสให้รู้ว่าทร ‘รอ’ เพราะทันทีที่พระอ์พ้น่อประูเ้ามา เปลือพระเนร็เปิปรือึ้น
พัร์หน้าอิโรยนั้น็แย้มสรวล พระหัถ์เล็เรียวยับยึ้นไว่ว้า
หิสาวในห้อที่แุ่สะอาสะอ้าน
ถวายวามเารพ่อนออไป เพราะรู้แน่ัาท่าทีทรส่าแม้ะทรลอพระอ์เรียบ่ายำสลับทอ
ทว่าผ้าโพเล้าสีำนั้นิสัลัษ์แห่วามเป็นเ้า
เ้าหลวทรเส็เ้าไปใล้โยเร็ว
ทรุพระานุล้าพระแท่น
พระหัถ์ให่หาเรียวไ้รูปยื่นไปุมพระหัถ์เรียวผ่ายผอมและอ่อนพระำลัอพระมารา
“สุริยาร...” พระสุรเสียแผ่วลอออมาาพระโอษ์แห้ผา
้าและอ่อนแร หาวเนรระยิบระยับ้วยวามโสมนัส ี่ปีแล้วที่มิไ้พบหน้าลูยา
ี่ปีแล้วที่ทรรออย พัร์เสลาสลัอพระโอรสในวัยเยาว์ที่ามา
บันี้ามมเ้มเป็นผู้ให่เ็มพระอ์
เ้าหลวทรทำอาารุลืนพระเฬะยาลำบา
ทรับ้อพระพัร์อ ‘ทูลหม่อมแม่’ เนิ่นนิ่
“...ทูลหม่อมแม่” ว่าะออพระโอษ์ไ้นั้นยายิ่
หาเมื่อเอื้อนเอ่ยไปแล้ว ทุอย่า็่ายายยิ่ “ายพาหมอมา้วย
แม่ให้หมอรว่อนนะะ อย่าเพิ่เป็นอะไรไป ายอโทษที่เ้าใแม่ผิไป
ยโทษให้ลูเนรุนนี้้วย”
“แม่ไม่เยโรธ แม่เพียแ่รอให้ลูมาหา แม่รอนิว่าอาไม่มีวันนี้แล้ว
แม่ีใที่ลูมา แม่ะไ้ไปอย่าสบายใ หมห่ว” ระแสรับสั่าห้ว
เพราะทรเหนื่อยอ่อนเ็มำลั
เ้าหลวทรพระทัยรับสั่เรียหาหมอลั่น “หมอ ๆ
รีบเ้ามา”
“อย่าลำบาเลยลู ไม่มีประโยน์ แม่ะไปอยู่ับทูลหม่อมพ่อ
ฝาน้อ...ฝาน้อสอนและนอื่น ๆ ืนวามยุิธรรมให้พวเา้วย...” ระแสสั่เสียรั้สุท้าย ที่รับสั่ับอ์เ้าหลวสุริยาร
พระโอรสอ์ให่ ลูายที่รั้ทรพระเยาว์เยรับสั่่อหน้าว่า เลีย
เพราะแม่เป็นนไม่ี ลูายที่ลับมาหาและเอ่ยำอมาและอโหสิรรมทันเวลา
อาารหลับพระเนรูเหมือนารบรรทมหลับเสียมาว่าัเป็นารเส็สู่สวรราลัย
ถ้ามิสัเแรระเพื่อมรแผพระอุระ อาเพราะทรหมห่ว ารรออยนั้นสัมฤทธิผลแล้ว
แม้ะ่วเวลาอันสั้นเพียลมหายพระทัยสุท้าย
แ่ารที่พระโอรสยอมเส็มาเฝ้านั้นเป็นสิ่ที่ปรารถนามาลอพระนม์ีพ
ารเส็สู่สวรราลัยนั้นึเป็นารเินทาอันแสนสุอพระนา
่อานี้ไปัไปประทับในสรวสวรร์ ทอพระเนรพระโอรสและพระธิาลมาาเบื้อบน
เบื้อบนที่พระสวามี้ออยอยู่แน่นอน
เพราะทรเื่อว่าพระสวามีนั้นไว้เนื้อเื่อพระทัยพระอ์เป็นที่ยิ่
แม้ใน่ววาระสุท้ายอพระนม์ีพัถูบีบให้ลพระอาา
แ่ในน้ำพระทัยแล้วยัวาพระราหฤทัยในพระอ์เสมอ
เมื่อรับสั่สุท้ายบสิ้น
พร้อมพระเนรปิลั่วนิรันร์ เ้าหลวทรำพระหัถ์ผอมเล็ไว้แน่น
หาไม่มีน้ำพระเนร มีเพียรอยเ็บลึในนัยน์เนรสีำล้ำลึ
ทรุมพิพระหัถ์ผอมเล็อพระมารา
“ายรัแม่” รับสั่แผ่วหวัให้พระมาราไ้ยินแม้ะรู้ว่าบันี้ทรเส็สู่สวรราลัยแล้ว็ามที
ทรวาพระหัถ์ลราบและลุมพระอ์ถวายถึพระอุระ
หมอหลวที่เรียหาและนอื่น ๆ วิ่เ้ามา ทว่าทรโบพระหัถ์ไล่
ส่วนพระอ์ทรุลราบแทบพระบาทพระมาราเป็นารออโสหิรรมและถวายพระพรลารั้สุท้าย
ความคิดเห็น