คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : บทที่๑๔
“เราเนรุหรือ ?” รับสั่ลอยล้ายรำพึ ยามอยู่ลำพัับสอราอรัษ์นสนิทในห้อพระบรรทม
“ถ้าทรเนรุ ะทรรอมพระหทัยและห่วหาพระมาราอยู่ทุะิหรือพระเ้า่ะ” ราหุลราอรัษ์และเพื่อนสนิททราบเรื่อีทุอย่า
แม้ภายนอะูเหมือนทรวาเยหาั่วเวลาเพียนิ สายพระเนรหม่นเศร้า และเสียถอนพระปัสสาสะยาวะัแว่ว
ัมีเรื่อใถ้ามิใ่ห่วหาพระนนี
“แ่เราำลัะเป็นอย่านั้นใ่ไหม ถ้าไม่ยอมไปพบหน้า…รั้สุท้าย” มิทรมีรับสั่เรียอันใับบุลที่ล่าวถึ
ไ้แ่เว้นระยะลืนพระเฬะ
“สุแล้วแ่พระราหฤทัย เล้าระหม่อมทราบีว่าทรมีเหุผลส่วนพระอ์”
“แ่เล้าระหม่อมิว่า สมวรเส็ไปทูลถามร ๆ อย่าปล่อยให้วามลาแลพระหทัยมาทำร้ายพระอ์อีเลย เล้าระหม่อมเบื่อที่ะฟัเสียถอนพระทัย”
วิรุฬห์ทะลุลาปล้อึ้นมา
นราหุลหันไปหาึาใส่ แ่เ้าัวยัทำหน้าเยไม่รู้สึรู้สม
ไม่เรหัวบนบ่าะหลุปลิวับำว่า ‘เบื่อะฟั’
“เห็นะริ น่าะถามให้รู้ ะไ้ลาบัลลั์เสียที เ้าอัวริเาอยนานแล้ว” รับสั่ทอเนิบ วพัร์อเ้าายุมลพระอนุา่าพระมาราวาบึ้น เ้าอบัลลั์ที่แท้ริ เพราะเป็นโอรสอ ‘ทูลหม่อมพ่อ’ เป็นโอรสสวรร์อย่าแท้ริ มิใ่สายเลือลุมเรือเ่นพระอ์ และเหนือสิ่อื่นใ ใร่ให้ัเนในัวบรรพี
“เล้าระหม่อมหมายถึะไ้หายลาแลพระทัย ไม่เี่ยวับราบัลลั์” วิรุฬห์แ้่าให้นเอ
ทรระบายพระปัสสาสะยาว
ยามระลึถึใบหน้าสวยามอ่อนหวาน หิสาวที่ทำให้ทรสับสน วิริไปมามาย
ถ้าเส็ามบูรพาไป อาไ้วามระ่าทั้สอเรื่อไม่้อ้าาและรู้สึผิบาป และเหนือสิ่อื่นใทรปิเสธอ์เอไม่ไ้ว่า
ทรระลึถึ ‘ทูลหม่อมแม่’ เหลือเิน
“ไปบอให้บูรพารอ”
รับสั่ที่ไม่เาะ
ทำให้ทั้สอึมอหน้าัน ท้ายสุราหุล็ลุึ้น ลบันไไปทา่อลับ
และเป็นอย่าที่าาร์ไว้
ในห้อลับที่รั้หนึ่เยนำบรรพีมาพำนัรัษาอาารบาเ็บ ลี้ภัยาเ้าฟ้าายุมล
ในห้อที่เปิโล่ ร่าแบบบาอบรรพีนอนทอยาว หลับานิ่บนเียนอน
สอบุรุษ่าวัยนั่พิผนับ่ัว่าใ้วิธีนั่หลับเมื่อถึเวลานอน
“ุราหุล”
นนราทัึ้นเมื่อเห็นัว่าผู้ใ้าวเ้ามาในห้อ
บูรพาลุึ้นยืนรอรับฟั
เื่อแน่ว่า้อมีระแสรับสั่ฝามาับราอรัษ์ประำพระอ์ ในารรออยนั้นเาหวัว่าะเป็น่าวี
“รับสั่ใหุ้รอ ะเส็ไป้วย”
บูรพายิ้มว้าับ่าวี
วามหวัอใรบานประสบผล ทรรออีไม่นาน
“่วยลับไปทูลว่า ้อเส็ให้เร็วที่สุ อนันมาพระอาารน่าวิมา”
“อรับ แล้วเอ่อ”
ราหุลายำเลือไปทาบรรพีที่นอนหลับบนเีย
แม้มีเสียพูุย็มิไ้สะุ้สะเทือน
บูรพาที่มอามสายาอราหุลรับรู้และบอล่าวทันที
“ันลมือหนัไปนิ ไม่ไ้สิเสียนาน
แ่ไม่้อห่วไม่เป็นอะไรหรอบรรพีถูฝึมาเหมือนทหารทั่วไปแร่เินหิ
ันึวาใให้มาเิเส็แ่ไม่ิว่าะล่า้า เลยส่นนรามาามแล้ว็หายมาทัู้่” ำอธิบายอบูรพาแทบะระ่าแ้ในทุอย่า
ราหุลนำวามที่ไ้ยินมาราบบัมทูล
ทรลายัวลเมื่อราหุลบอว่าบรรพีอยู่ับบูรพาริ ๆ
แม้ในพระทัยะัวลในเรื่ออื่น็ามที
“ลับไปนอน พรุ่นี้เรียประุมเสนาบีแ่เ้าแล้วะไปทันที เรียมัวเถิ
อ้อใร็ไ้ไปบอหมอหลวให้เรียมัวให้พร้อม เราะพาหมอไป้วย”
่อนรุ่เ้าในวันที่บรรทมไม่หลับ
ทั้ื่นเ้นที่ะไปพบหน้านอบอแ้ว
ทั้วิัวลในวามสัมพันธ์อพระอ์ับบรรพี ลัวเหลือเินว่าะเี่ยว้อันทาสายโลหิ
วรอ์ทรส่าทรพระำเนินวนเวียนใล้พระบัร ท้อฟ้า้านนอยัมัวสลัวแสไฟามุ่า
ๆ ยัส่อแสสีส้มัเน
ร่าแบบบาสูระหเินแว่มือไปมาในอุทยานที่ทอมอลไป
ร่านั้นุ้นพระเนรนแย้มพระโอษ์ว้า่อนทรพระำเนินแทบถลาไปยับานพระทวาร เปิออแล้ววิ่ลำหนัไป
“บรรพี” ทรสวมออย่าแสนิถึ
แม้ไม่เห็นหน้าเ้าหล่อนเพีย้ามืน
“เอ๊ะ ! ปล่อยนะ”
บรรพีเบี่ยัวปลพระหัถ์ทั้ัืนอย่าหนั
้อศอแ็อหิสาวระทุ้เ้าเ็มพระนาภีอเ้าหลวที่สวมอเธอทา้านหลั นพระวรอ์อ
ลายวแนออ พร้อมบรรพีหันมาทำหน้าบึ้
“ฝ่าบาท หัเอานิสัยอบวยโอาสมาาพระอนุาหรือ”
เสียนั้นแ็นน่านลุ และน่านลุึ้นไปอีเมื่อ สรรพนามที่เอ่ยนั้นบ่ั
รับรู้ว่าทรเป็นเ้า มิไ้เรีย สุริยาร พระนามร ๆ เ่นที่ผ่านมา
“บรรพีเรียันว่าอะไรนะ” รับสั่ถามย้ำและอยรับฟั
“ฝ่าบาท ? แปลพระทัยอะไรหรือ เพะ...อุ๊ย !” มือน้อยยึ้นปิปา
เมื่อนึึ้นไ้เธอแล้เป็นใบ้มาลอนี่นา
ัแ้ในำพูอหิสาว
บรรพีนเิมลับมาแล้ว แ่เธอะรู้ไหมว่าวามสัมพันธ์อทัู้่ไม่เหมือนเิม
“ำไ้แล้วหรือว่าเธอเป็นใรแล้วันเป็นใร”
บรรพีเบิาโ
ทำหน้าน้อมอพัร์สลัเสลาทีุ่้นา พัร์ที่ำลัมีแวววิัวล
่อนะยิ้มบา ๆ ลบเลื่อนแล้วแล้แหว
“ฝ่าบาทือเ้าหลวแห่สินทูรรั อย่าทรเไเบี่ยเบนไปทาอื่น
หม่อมันำลัำหนิที่ฝ่าบาททรทำเหมือนนวยโอาส
หรือะแ้่าว่าเ้าใผิเห็นหม่อมันเป็นนาห้าม”
เห็นเป็นมาว่านาห้าม
หาแ่เป็นเมีย ! ทรแย้ในพระทัย
เพลานี้ทรรู้แน่แล้วบรรพีทำทั้หมไ้ี
ทว่า่วเวลาที่เธอำเรื่อราวไม่ไ้ะเลือนหายไปาวามทรำอเธอหรือไม่
“แล้วเธอละ เป็นใรบอไ้หรือยั”
บรรพีถวายวามเารพอย่าสวยามเ่นสาวาววั
่อนะราบทูลอย่านอบน้อม “หม่อมันอประทานอภัยที่แล้เป็นใบ้ปปิานะที่แท้ริ
แ่อนนี้าว่าทรพบพ่อหม่อมันแล้ว พวเราแ่อยาเิเส็ไปพบพระนา
มิไ้หวัปอร้าย ถ้าทรำไ้ารที่ทรถูลอบทำร้ายหลายรั้ พวเรา เอ่อ! หมายถึทุนที่อยู่ในหมู่บ้านอเราอยอารัา”
เหุาร์หน้าอไฟ
ในระท่อมลาป่า
และในแถวอนเส็เยี่ยมาวบ้าน
ทุเหุาร์รื้นึ้นมาในวามทรำ
ทว่าอยารู้นัเหุาร์ล่าสุเธอะำไ้ไหม
“แล้วระหว่าเินทาไปวิสาล เราถูโมี”
“อ้อทรหมายถึทำไมไม่มีพวเรามา่วยหรือ ็...”
“ไม่ใ่ ัน้อารรู้แ่หลัานั้น เธอำอะไรไ้บ้า” ทริส่ำถาม พระทัยับ พระเนร้อวาสีอ่อนอย่ารออย
ทว่าไม่แน่พระทัยนั อยาให้บรรพีำเรื่อราวไ้หรือไม่ไ้ันแน่
“หม่อมันเห็นปาระบอปืนยื่นออมาารถทรอเ้าฟ้าายุมล
ึโถมระแทให้ฝ่าบาทพ้นวิถีระสุน ำไ้ว่าเราลิ้เนินไป
านั้น็รู้สึเ็บเหมือนถูทุบหัวแล้วทุอย่า็ับวูบ มารู้สึอีทีเมื่อไม่นานมานี่
ในห้อที่เยนอนพบพ่อ เอ่อ พ่อบอว่าทรยินยอมามพวเราไป แล้วให้หม่อมันมาเ็บ้าวอ
แ่” บรรพีระอึระอั “เอ่อหม่อมันลับไปที่ห้อเ่า
ไม่มี้าวอเรื่อใ้เลยไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนหม
ะถามใรอนนี้นาำนัลเวร็เรียมานันยุ่” หิสาวทำหน้าแหย
“ำไ้แ่นี้หรือ” รับสั่่อยอย่ายิ่ พระทัยวับหาย
อยาให้เธอำวามสัมพันธ์ั่ว้ามืนหรือ แม้ในวัน้าหน้าเมื่อวามริปราอาทำร้ายทั้สอนถ้ามีวามเี่ยวพันันทาสายเลือ
“มีอะไรมาว่านี้หรือ เพะ แ่็ใ่ ยัสสัยพ่อมาไ้อย่าไรแล้วทำไมหม่อมันับนนรา...น้อายถึไปอยู่ในห้อนั้น”
บรรพีเริ่มแสอาารสสัย
หามิหมายะอธิบาย ทรเอื้อมหัถ์ไปโอบไหล่เุ้นเยทว่าทรหยุแ่ปลายพระรรนี
แะ้นแนหิสาวเบา ๆ แทน
“ไปะพาไปเ็บอ เี๋ยวันะเ้าประุมแล้วเินทาันเลย”
บรรพีเินามไปอย่าว่า่าย
แม้ะุนไนห้อพัอเธอึโยย้ายมาอยู่บนำหนัหลว ทั้ใล้ิห้อพระบรรทมอเ้าหลวนั
แววาที่นาำนัลและมหาเล็เวรลอบมอ บรรพีใ้ำว่าลอบมอเพราะทั้หม้มหน้าทว่าแอบ้อนสายาึ้นมอ
แววานั้นแปลออไป ปนแววอิาสำหรับพวสาว ๆ และแววื่นมสำหรับมหาเล็หนุ่ม
“เ้ามา่วยุบรรพีเ็บอ้วย”
รับสั่ยามเส็ผ่านนาำนัลเวรเฝ้า
ุบรรพี
? เ้าอสรรพนามยย่อแอบเบิา ไ้เป็นุเียวหรือเรา
“ันไปเรียมัวเ้าประุม ให้พวนี้่วยเ็บอ
เธอไปบอพ่อและน้อให้เรียมพร้อม ่อนสอโมเ้าเราะออเินทาัน” รับสั่ระิบยามเอียพระเศียรเ้าใล้
บรรพีพยัหน้ารับ แม้ยัมิแ้ใวามนัยอีอย่าในวเนรเ้มนั้น ทรมีแววัวลระนสสัยใร่รู้ ทว่าเมื่อไม่ถามเธอึไม่อาอบไ้ หรือเป็นไปไ้ว่าอาะปรับพระอารม์ไม่ทัน ?
ฝาอิบุ๊ ลิที่ปไ้เลย่ะ อบุ่ะ
ความคิดเห็น