คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : บทที่๑๓
บรรพีที่เินหน้า้ำอย่าน้อยใออมาาห้อทรพระอัษรที่เ้าหลวสุริยารรับสั่เหมือนไล่เธอออมา
ทาเินระหว่าพุ่มไม้เี้ย ๆ ในอุทยานหลว อไม้นานาพันธุ์เบ่บานแ่ันรับแสที่ทอทาบาวสุริยา
ผีเสื้อปีบาบินวนเวียนไล้เลียลิ่นหอมและูน้ำหวานาเสรอไม้
สายลมโยเอื่อยไล่วามร้อนอเวลาสายทำให้ิใหิสาวสื่นึ้น
อไม้อแล้วอเล่าถูบรรพีแะและสูลิ่นหอม ทว่าเมื่อมาถึอสุท้ายที่ำลัยื่นมือเรียวออไปสัมผัส
“อุ๊ย !”
มือเรียวถูไปรวบไว้ในมือให่แ่นุ่มนวลอเ้าฟ้าายุมล
ที่ทอพระเนรมอบรรพีอยู่เนิ่นนานแล้ว
แววพระเนรนั้นยาแท้หยั่ะเน
ทว่าน่าสะพรึลัว
บรรพีสะบัมือหามิหลุพ้น
ทรำแน่น “ปล่อย !” น้ำเสียอเ้าหล่อนวาอำนาอยู่ในที
แม้ะำไ้ีว่าายรหน้าือเ้าบ่าวเมื่อืน ือน้อายอสุริยารอเธอ
“รู้ไหม มีห้ามเ็อไม้ในอุทยาน ใรเ็ะ้อถูลโทษแบบนี้”
โยมิาิและไม่ทันั้ัว
เ้าฟ้าายุมลทร้มพระเศียรล่ำ พระนาสิรเ้าู่โมสูลิ่มแ้มบรรพีที่ำลัะลึั่วรู่
และเปลี่ยนเป็นรุ่นโรธนวยโอาส สัาาารป้อันัวึไ้นำออมาใ้
หิสาวสะบั้อมือนหลุส่ำปั้นเสยเ้าเ็มพระหนุนวรอ์สูนั้นวนเประทับโนเน
บรรพีามเ้าไประทุ้เ่าเ้าเ็มพระนาภีนทรุพระอ์ลไปนัุู่้ พร้อมวาเท้าึ้นสูแม้ะสวมระโปรยาวเ่นสาวสรรำนัลในทั่วไปแ่เนื้อผ้าที่นำมาัเย็บนั้นีว่าสมับเป็นนโปรามปามานานแล้ว
“บรรพี ! อย่า” พระสุรเสียห้าวรับสั่ห้าม
พร้อมทรพระำเนินเ้าระาแนบรรพีนเเ้าหาแผพระอุระ บรรพีวัสายาึ้นมอ
เ้าหลวสุริยารนห้ามถึับสะุ้พระทัย
แววาเอาเรื่อแบบนี้เหมือนบรรพีน่อนไม่มีผิเพี้ยน
“มัน ! ูบแ้มัน”
น้ำเสียที่เยอ่อนหวานเ้มอย่าโรธั นิ้วเรียวี้เม็
ทว่าใ่แ่นบอะมีอารม์เ่นนั้น
แม้นฟัยัรุ่นโรธ พระอนุาที่เพิ่อภิเษสมรสับผู้หิที่พระอ์รัเมื่อวาน
วันนี้ลับมาทำเ้าู้ยัษ์ับผู้หิอีนอพระอ์ แม้ะมาทีหลั หาวามสัมพันธ์ับบรรพีนั้นแนบแน่นว่าเ้าฟ้าหิราาวี
“อะไรนะ” รับสั่้าเน้นทุำ
พระเนรำล้ำวัไปมอพระอนุาที่ำลัทรพระอ์ึ้นมา พระหัถ์ยัุมพระนาภี
พระเนรที่ับ้อเ้าหลวและบรรพีไม่มีแววสะทสะท้านแ่ประารใ
้ำร้ายยัส่แววอาาไปทาบรรพีที่ยัี้พระพัร์พระอ์อี้วย
“แ่นาบำเรอในวัทำไม้อหว นาอฟ้าแห่วิสาลยัประทานให้หม่อมันเลย” รับสั่นั้นล้อเลียน เย้ยหยัน ทิ่มแทนั ่อนะพระำเนินพระวรอ์อลูบปลายพระหนุลับไป
ไม่สนพระทัยพัร์บึ้อเ้าหลว
บรรพีมอพัร์แปลไปอเ้าหลวสุริยารนิ่
ทั้ไม่เ้าใำอายที่เินาไป
รับรู้แ่ว่าำพูนั้นทำให้สุริยารอเธอไม่สบอารม์แน่ ๆ มือน้อยที่ี้หน้านเินาไป
วาลบนพระหัถ์ที่ำ้อมือเธออยู่ เรียให้พัร์สลัเสลา้มลทอพระเนร
สลายแววบึ้บนพระพัร์แล้วถามหิสาว
“เาทำอะไรอีหรือเปล่า” รับสั่นุ่มนวลห่วใย พระหัถ์ยึ้นแะแ้มนวลเนียนอ่อนโยน บรรพีส่ายหน้าแทนำอบ ่อนเบียัวเ้าหาแผพระอุระอพระอ์นิ่ ทรออบหิสาวในทันที นุ่มนวล ปลอบประโลม
ฝาอิบุ๊ ลิที่ปไ้เลย่ะ อบุ่ะ
ความคิดเห็น