คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : บทที่๑๓
แสแอ่อนทอลอม่านเมาาบรัสีแห่รุ่อรุแรสันเาสลับสล้า มวลวิหบินวนเวียนว่อนออารั ้นไม้ผลิุ่มแารอแสแอ่อน ส่วนอบอบบาแสนสวยแย้มลีบน่าเยม บนพื้นห้าสีเียวประายเพรอน้ำ้าสะท้อนแสาม
ในห้อพระบรรทมอเ้าหลวแห่สินทูร
ยับรรทมหลับสนิทอระับร่าแบบบาอบรรพีไว้แนบิ
อาเพราะผลอารเสวยน้ำั์
และผลอารพลั้เผลอมีวามสัมพันธ์ับหิสาวเมื่อืน
ทำให้ทรื่นบรรทมสายว่าปิ
วาสีอ่อน่อย
ๆ ยับและเปิว้าึ้น ปลายพระนาสิโ่เ่นอยู่รหน้ายามเธอ้อนสายาึ้นมอ
มูแบบนี้ าแบบนี้ สัมผัสแบบเมื่อืนทำไมไมุ่้นเย
หาแ่รับรู้ว่าอ้อมอนี้เ็มใอเธอ เพราะอบอุ่นนั
หิสาวยับัวึ้นไปใ้มูสัมผัสปลายพระหนุเ้าหลวเบา ๆ และทรลืมพระเนรับสัมผัสนั้นทันที
พระเนรำล้ำ้อนิ่ลึลไปในวาสีอ่อนอบรรพีที่ยิ้มว้า
ราแรมึน หาลำับเหุาร์็ทรนึไ้ สอพระหัถ์ให่เรียว
รั้หิสาวเ้ามาแนบิอิไปบนพระอุระ รุ่นินิ่นาน
่อไปนี้ะทำอย่าไรับบรรพี เธอเป็นใรมาาไหนไม่ทรทราบแน่ั
แล้วถ้าอาารวามำเสื่อมอเธอหายไปลับมาำไ้เหมือนเิม เธอะิเ่นไร
ะิว่าพระอ์วยโอาสหรือไม่ ?
“ยัไม่ื่นบรรทมหรือ” เสียุ้นพระรรอราหุลที่มาเ้าเวรแ่เ้า
ถามมหาเล็หน้าห้อพระบรรทมแว่วเ้ามา
เ้าหลวทรลายอ้อมพระพาหา
ทรยับลุึ้น้า ๆ เพราะน้ำเสียร้อนรนอราหุลที่หาไ้ยายิ่นั้นสะิพระทัย
“ื่นแล้ว มีอะไร” รับสั่ถามทรพระำเนินพลาเสยพระเศาำลับที่ยุ่เหยิให้เ้ารูปไปใล้บานพระทวาร
โยมิลืมว้าลอพระอ์ลุมมาสวมทับ่อนเปิ
บานพระทวารไม้สลัเปิออ
เ้าหลวประทับที่่อนั้นมอไปที่ราอรัษ์
หาราอรัษ์ลับมอเลยเ้าไปในห้อพระบรรทม ึ่บันี้ที่แท่นพระบรรทมบรรพียันั่อยู่ผมเผ้ายุ่เหยิบ่ัว่าเพิ่ลุาที่นอน
เหมือนมีอะไรมาุอหอย อุหู ทำให้รับสั่ถาม่อมาอเ้าหลวราหุลไม่ไ้ยินแม้แ่น้อย
“มีอะไรท่าทาร้อนใเียว” เมื่อไม่ไ้รับำอบ
และราอรัษ์ยืนนิ่ทอสายาไปในห้อพระบรรทม ทรเหลียวลับไปมอ พร้อมถอนหายใ้า
ๆ ราหุลเห็นบรรพีในห้อพระบรรทม บนแท่นพระบรรทมอพระอ์
รานี้็ไม่้อุ่นใับ่าวลือแล้ว เพราะมันเป็น่าวริไปแล้ว
“ว่าไ” รับสั่ถามอีรั้ หาัว่าเ่า ราหุลไ้สิ
ยับเ้าิระิบทูล แม้มหาเล็เวระถอยไปอยู่ไลแล้ว็ามที
“หือ !” พระนมุ่นิ
“เล้าระหม่อมไปูเมื่อเ้า แ่หายไปแล้ว พระเ้า่ะ”
“วิรุฬห์เล่า”
“ให้นออามหาอยู่ พระเ้า่ะ”
ทรพยัพระพัร์้า
ๆ ่อนรับสั่อีสอสามประโย ราหุลถวายำนับแล้วถอยลับ หายัอปรายสายาเ้าไปในห้อพระบรรทมไม่ไ้
บรรพียันั่มอส่าแป๋วออมา และเหมือนะยิ้มน้อย ๆ ให้เาเ่นเย
เ้าหลวแห่สินทูรเส็พระำเนินลับเ้ามาในห้อ
มอบรรพีอย่ายุ่ยาพระทัย ่อนแย้มพระสรวลบา ๆ ทรแะไหล่หิสาว
“ลับไปอาบน้ำ แล้วมาทานอาหารเ้า้วยัน”
บรรพีลุึ้นอย่าว่า่าย
หา่อนเินาไปหิสาวยัถวายุมพิบาเบาที่ปลายพระหนุออ์เ้าหลว ิริยานั้นอ่อนโยนริใเหมือนภรรยาพึระทำับสามีโยแท้
เวลาสายในห้อทรพระอัษร
หลัเสวยพระระยาหารเ้า โยมีผู้ร่วมโ๊ะหน้าเิมหาสีหน้าแ่ละนนั้นแปลใหม่
พัร์เสลาสลัออ์เ้าหลวบอวามยุ่ยาพระทัย
วิรุฬห์หน้าาเร่เรียเมื่อนนราหายไปาำหนันิทราอย่าไร้ร่อรอย
แม้ะระมำลัออ้นหานทั่ว
ราหุลหน้านิ่วาที่มิแสอารม์ใ
ๆ หาใ้ำลึับภาพย้ำัมิใ่่าวลืออี่อไปแล้ว บรรพีถวายัวและำลัลอยสูนสุปลายมือเา
ะมีเพียบรรพีเท่านั้นที่ีหน้าื่อ
ทว่ายามสบสายพระเนรแบบไม่ั้ใอเ้าหลวะแสท่าทีเอียอาย
“เล้าระหม่อมสะเพร่า หละหลวมมิวาเวรยามไว้ นนราถึหนีออไปไ้” วิรุฬห์ำหนินเอ
“่าเถิ หนีไปแล้ว็่า ไว้่อยะล่อมถามาบรรพี” ระแสรับสั่มีเ้ายุ่ยาพระทัย
วามใล้ิที่มาึ้น่อานี้อาทำให้รู้วามริบาอย่าที่บรรพีเ็บำไว้
ทว่าถ้าเธอำวามไ้รับรู้ว่าทรระทำเหมือนวยโอาสับเรือนายเธอ
บรรพีะทำเ่นไรและิับพระอ์อย่าไร
เมื่อไ้ยินรับสั่ถึื่อนเอ
บรรพี่อยละสายาสีอ่อนมาา่อว่าออาาศที่ทอมอออไปนอ่อแล หันลับมาถาม
“อะไรหรือ สุริยาร”
พระนามร
ๆ นั้นหวานว่าที่เยไ้ยิน นวิรุฬห์ที่ไม่ทราบเรื่อมอเ้าหล่อนแปลใ อยาเอ่ยแวนัว่า
เี๋ยวนี้ทำเสียอ่อนเสียหวานเสีย้วย ทว่าปัหายุ่ยาที่ำลัมีมาให้แ้รุมเร้านมิอาหยอล้อหิสาวไ้
ทั้ยัเห็นแววบาอย่าในวาเพื่อนู่หู อันที่ริ็เห็นมา่อนหน้านี้แล้ว รับรู้ถึวามไม่ปินั
“ไม่มีอะไร นั่อยู่แ่ในห้อนี่อุอู้ ลไปเินเล่น้าล่าสิ” รับสั่เิอนุาหรือับไล่บรรพีไม่อาแยแยะไ้
ทว่าหิสาวเิหน้าึ้นทันที
่อนสะบัเล็น้อยแล้วเินออไปาห้อโยไม่พูอันใ
“อ้าว !” ทรอุทานเบา ๆ
เ่นเียวับวิรุฬห์ที่ำลับ่นพึม
“ัเอาให่ มี้อน้วย หรือิว่าเป็นมเหสี เป็นเมียริ ๆ”
“วิรุฬห์ !” ราหุลนรู้ื้นลึปรามเพื่อนเบา ๆ โยนถูัอยัหันมาทำหน้าสสัยอี
แ่วิรุฬห์ลับเบิาเลิิ้วสูับรับสั่่อมา
“เออ เป็นริ ๆ” รับสั่พร้อมทรระบายพระอัสสาสะยาว
วิรุฬห์ีนิ้วเปาะ
“แสว่าทรใ้แผนใล้ิ ีแล้ว อีไม่นานระ่า บรรพีเป็นใรมาาไหน”
“ไม่ลนะวิรุฬห์ เรา้อรับผิอบีวิบรรพีทั้ีวิ
เราไม่เยิหลอเธอแบบนั้น แ่มัน...เอ่อ ่าเถอะถึยัไบรรพี็เป็นเมียแล้ว”
วิรุฬห์นั้นแทบอยาถามว่า
เมื่อไหร่พระเ้า่ะ แ่มิล้าลัวะพระราทานพระ์ ไ้แ่นิ่ฟัำรัส่อมา
“รอให้อะไรลัว ะทำามประเพีปิปาพวอบนินทาเสีย” ะเหลือำแหน่เพรยอมุไว้ให้ใรอี นอาบรรพี
เพราะนที่อยาประทานัวรินั้นพลิิวหา ลืมสัาอภิเษไปับพระอนุาเสียแล้ว
ฝาอิบุ๊ ลิที่ปไ้เลย่ะ อบุ่ะ
ความคิดเห็น