คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : อยากทำให้ผมโกรธทำไมล่ะ
งอน! นี่แหละ คำเดียวสั้นๆได้ใจความ ตอนนี้ผมกำลังนั่งหงุดหงิดอยู่ข้างๆตู้ขายน้ำอัตโนมัติ ใกล้ห้องแต่งตัว ในมือถือกระป๋อง…โอ๊ยยย เงี้ยมันต้องดื่นย้อมจายยย ให้หายอายไปเลย!!!
อึก อึกๆ
ผมกระดก เลมอนทีเย็นเจี๊ยบลงหลอดอาหาร อารมณ์เหมือนคนกรึ๊บเบียร์ (ไรเตอร์: อย่าตกใจไป แค่อารมณ์เหมือนเฉยๆ หุหุ
“อ๊ะ ริวทาโร่ ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะ” 2 หนุ่มที่หล่อที่สุดใน shonen club เดินมาหาผม
“ป่าวฮะ ไม่มีไร ในห้องมันน่ารำคาญน่ะ” ผมตอบโคยาม่าคุง พร้อมกับกระดกน้ำในมือให้หมด
“หือ? มีอะไรกันหรอ” นากามารุคุง ถามผมด้วยสีหน้าสงสัยปนเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอกฮะ ว่าแต่พี่สองคนมาทำอะไรแถวนี้หรอ” เวลานี้พวกเขาก็น่าจะอยู่ในห้องเตรียมตัวสิ
“อ๋อๆ คือพวกชั้นจะมาบอกสคริปต์วันนี้อ่ะ ว่าแต่แต่งตัวกันเสร็จแล้วใช่มั๊ย” โคยาม่าคุงถามผม
“ฮะ ก็เสร็จกันหมดแล้วล่ะ”
“งั้นเข้าไปในห้องกันเหอะ” นากามารุคุงพูดขึ้นและพาผมกับโคยาม่าคุงกลับไปที่ห้องแต่งตัว
ให้ตายสิ ยังไม่อยากเห็นหน้าไอ้เม่นเลย หงุดหงิด - -
ณ ห้องแก้ผ้า เอ๊ย ห้องแต่งตัว
“อ้าว ริวทาโร่กลับมาแล้วหรอ” ยามะจังลุกขึ้นมาหาผม
และเคย์โตะที่หันมามองหน้าผม ตั้งแต่วินาทีที่ผมเปิดประตูห้องเข้ามา
“อืม พอดีโคยาม่าคุงกับนากามารุคุงเขาจะมาแจ้งสคริปต์น่ะ” ผมหันไปเรียก รุ่นพี่ทั้งสองที่รออยู่หน้าห้อง และ เดินไปเซ็ตผมตัวเองหน้ากระจก โดยไม่ใจเคย์โตะที่ยืนอยู่แถวๆนั้นเลย
“เอ่อ แฮมทาโร่” มันเรียกผมด้วยน้ำเสียง ติดขัด แต่ผมก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ และโคยาม่าคุงก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนที่มันจะพูดขึ้นมาอีก
“เอ้าพวกนาย วันนี้พวกเราจะเล่นเกมส์ เก้าอี้ดนตรี ในคอนเนอร์ Jumping paradise นะ”
นากามารุคุงยืนพยักหน้าอยู่ข้างๆโคยาม่าคุง
“ว้าววๆ เล่นเกมส์ล่ะ น่าหนุกจังเลย” ไดจังกระโดดโลดเต้นอยู่กับฮิคารุคุง คู่หูคู่เกมส์ - -
“แค่นั้นเหรอฮะ ไม่ได้มีอะไรเพิ่มเติมหรอ” ยาบุคุงถามในฐานะพี่ใหญ่ (เกี่ยว?)
“ก็เป็นเก้าอี้ดนตรีธรรมดานั่นแหละ แต่จากที่เดินวนๆอย่างเดียวก็ให้เต้นเพลงของพวกนายเองไปรอบๆน่ะ แต่ต้องเต้นให้ถูกด้วยนะ” นากามารุคุงอธิบาย
“ถูกต้อง เกมส์แบ่งเป็น 3 รอบนะ แบ่งเป็น 6-3-1 โอเค๊” โคยาม่าคุงขยายอีกครั้ง
“โอเค้!!” เสียงฮิคารุคุงกับไดจัง
“โอ้ว ฟังดูน่าสนใจแฮะ” อิโนจังเอ่ย พลางทำมือลูบคาง
“โห ชั้นต้องเต้นผิดแน่ๆเลยล่ะ” ทาคาคิคุงบ่นกับตัวเอง
“น่าๆๆยูยัง ผิดนิดผิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก” ชี่ตบไหล่ทาคาคิคุงเบาๆ
“เฮ้ ยูโตะมาแข่งกันป่าว” ยามะจังถามยูโตะ
“เอาดิ ใครชนะ เลี้ยงข้าวเย็นด้วยล่ะ ฮ่าๆ”
ทุกคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เห็นจะมีก็แต่ เคย์โตะกับผมนี่แหละ ที่ยืนฟังเขาพูดกันอย่างเดียว
อยู่ๆเคย์โตะก็หันมาพูดกับผมเหมือนรอจังหวะมานาน
“เมื่อกี้นี้…” ยังไม่ทันจะพูดจบ
“โอเคฮะ ผมเข้าใจแล้ว งั้นไปเตรียมตัวที่เวทีกันดีกว่า ปะ” ผมเรียกทุกๆคนและก็เดินออกไปทันที
“เฮ้อออออ” เคย์โตะถอนหายใจ
“ไม่เป็นไรไอ้น้อง ง้อไปเรื่อยๆแหละ ริวทาโร่มันใจแข็งที่ไหนล่ะ หุหุ” ฮิคารุสะกิดไหล่เคย์โตะเบาๆก่อนจะเดินตามๆกันออกไป
Jumping conner!!!
“วันนี้เราจะเล่นเก้าอี้ดนตรีกันครับ!!” โคยาม่าคุงประกาศ
“เย้ๆๆๆๆ” ตามด้วยบทของพวกผม
“กติกามีอยู่ว่า…..บลาๆๆๆ” และนากามารุคุงที่กำลังอธิบายกติกาอยู่
คุณสังเกตเห็นมั๊ยว่า เคย์โตะกำลังพยายามเดินมาข้างๆผมอยู่ แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ และทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
“ริวทาโร่…” มันเรียกผมเสียงอ่อย
เคย์โตะเอียงตัวเข้ามาหาผมแต่ก็แทบหัวทิ่ม เพราะผมหลบมันแล้วก็เขยิบไปยืนชิดกับยามะจังที่กำลังฟังโคยาม่าคุงพูดอยู่
“…” เคย์โตะเห็นอย่างงั้นก็เลยถอดใจ ออกมายืนห่างๆ
จนถึงช่วงเวลาที่ต้องไปยืนเป็นวงกลม เขาจึงรีบเดินเข้าไปใกล้ๆผมทันที แต่ทว่า
“ชี่ๆ อยู่ด้วยดิ” ผมก็วิ่งไปหาชี่ เมื่อเห็นเคย์โตะเดินเข้ามาใกล้ๆ
เฮ้ออออ แฮมทาโร่ นายอย่าทำอย่างนี้สิ ใจชั้นมันจะขาดอยู่แล้วนะรู้มั๊ย T^T (ไรเตอร์: สมน้ำหน้าอยากแกล้งน้องโซลเองนี่ -3-) (เคย์โตะ: ก็ชั้นรักของชั้นอ่ะ อีกอย่างเธอเป็นคนแต่งเองไม่ใช่เรอะ ให้แฮมทาโร่คืนดีกับชั้นซะดีๆ!) (ไรเตอร์ : ชะอุ๋ย)
“เอาล่ะครับ โอเคยางง”
“คร้าบบบบบ”
“โอเค music start!”
และการละเล่น? ก็ผ่านไปเรื่อยๆจนมาถึงรอบสุดท้ายฮะ โดยเหลือ แค่ ผม เคย์โตะ และไดจัง ทำไมไอ้เม่นมันถึงอยู่ได้จนถึงรอบสุดท้ายนะ!
อีกด้านนึงของเคย์โตะ
ในที่สุดชั้นก็ได้อยู่รอบสุดท้ายจนได้ ชั้นรู้ว่านายต้องเล่นให้มันชนะแน่ๆ ชั้นเลยต้องพยายามเล่นตามนายให้ทันไง ชั้นจะได้มีเวลาง้อนายไง ><
ผมพอรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ ผมเลยเว้นระยะห่างจากมัน อย่างมากกกก โดยการไปยืนข้างไดจัง ซึ่งอยู่ด้านตรงกันข้ามกับมันสิ้นเชิง มันส่งสายตาละห้อยมาที่ผม แต่ผมไม่สนใจหรอก อยากทำให้ผมโกรธเองนี่! (ไรเตอร์ : ริวริว หนูเล่นบทโหดหรอลูก O_o)
“music start!” เอาล่ะ สู้ๆ
ทั้งๆที่ผมคิดว่ารอบนี้ผมชนะแล้วแน่ๆนะ แต่ไดจังดันเล่นตุกติกซะนี่ - - มันเลยทำให้เราต้องมาแข่งกันอีกรอบนึง โดยมีแค่ ผมกับเคย์โตะ??
ผมไม่แพ้มันหร้อก!!!
และแล้วผมก็ชนะมัน ฮ่าๆๆ สะใจ
และเราทั้งหมดก็ บลาๆๆๆๆๆๆ (โหดู ไรเตอร์ขี้เกียจแต่ง)
หลังเวที
“นี่แฮมทาโร่” มันตรงดิ่งเดินเข้ามาหาผม ผมทำหน้าบึ้งและวิ่งหนีมันทันที ตอนแรกผมนึกว่ามันจะหยุด ที่ไหนได้ มันวิ่งไล่ผม O_o
“มาคุยกันก่อน!!!”
“ไม่เอ๊า ออกไป๊”
“ไม่เอาๆๆๆ มานี่นะ!!!”
“ช่วยด้วยยยยยยย” ผมแหกปากดังลั่น ไม่รู้ว่าแฟนๆที่ด้านนอกจะได้ยินหรือเปล่า - - ผมก็ไม่รู้หรอกนะ ผมหวังแค่ว่าจะมีใครช่วย ที่ไหนได้ ทุกคนแหวกทางหลบหมดเลย T^T เอาวะ หนีโลดดดด
ผมวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่หันไปมองด้านหลังเลย ผมคิดว่าวิ่งต่อไปคงไม่ไหวแน่ หาที่หลบดีกว่า แล้วสถานที่ที่ว่านั้นก็คือ ห้องแก้ผ้า เอ๊ย ห้องแต่งตัวของพวกเราเอง
ผมวิ่งเข้าห้องแล้วล็อกประตูทันที
กรึ๊ก!
ตามมาด้วยเสียงเคาะประตูแทบๆจะทันทีที่ผมลงกลอน
ปึงๆๆ!
“แฮมทาโร่! เปิดประตูหน่อย!” เคย์โตะเคาะประตูอย่างบ้าคลั่ง เหมือนจะอ้อนวอนให้ผมเปิดให้มันเข้ามา
“แฮ่กๆๆ แฮมทาโร่เปิดหน่อยนะ” เสียงมันเริ่มอ่อย เหนื่อยล่ะสิ ก็เราสองคนเล่นวิ่งไล่กันรอบสถานีเลยนี่นา อ๊ะ ผมก็เหนื่อยเหมือนกันนะ (พึ่งนึกขึ้นได้)
“ไม่เอ๊า ไม่เปิด ไปไหนก็ไปไป๊” ผมตะโกนไล่มัน (ไรเตอร์ : หนูจะได้ให้เคย์โตะใส่ไอชุดแดงๆเนี่ยเดินกลับบ้านหรอ =[]=)
เสียงด้านนอกเงียบไป ผมค่อยๆเดินไปพิงประตู แล้วเงี่ยงฟังเสียงเคย์โตะ ด้วยความเป็นห่วง
“ริวทาโร่ ขอโทษนะที่แกล้งนาย ชั้นผิดไปแล้ว ยกโทษให้ชั้นนะ ชั้นจะไม่ทำอีกแล้ว” เคย์โตะพูดเสียงเบาลอดผ่านประตูมา
ผมยังคงเงียบและรอฟังมันพูดต่อ
“ชั้นคงเล่นมากไปหน่อยเลยลืมนึกถึงความรู้สึกนาย ขอโทษนะ ที่ชั้นแกล้งนายเพราะนายน่ารักอ่ะ แต่ชั้นก็รู้แล้วว่านายไม่ชอบ ขอโทษจริงๆ คราวหน้าชั้นจะไม่จูบนายอีกแล้วล่ะ…”
ทันทีที่เคย์โตะพูดจบ ผมก็กระชากประตูออกไปทันที จนคนที่นั่งพิงอยู่แทบกระเด็น
“ระ ริวทาโร่” เคย์โตะลุกขึ้นแล้วเดินมาใกล้ๆผมด้วยสีหน้า สำนึกผิด
“ขอโทษนะ เราดีกันนะ”
ผมไม่ตอบแล้วก็โผเข้าไปกอดเคย์โตะ มันตกใจเล็กน้อยแล้วก็กอดผมตอบ
“ชั้นเองก็ขอโทษ ชั้นขี้อายน่ะ พอนายทำอย่างนั้นต่อหน้าทุกคนชั้นก็เลยเขิน แล้วก็โวยวายทำเป็นกลบเกลื่อนไปงั้นแหละ ขอโทษน้า” ผมค่อยๆเหงยหน้าไปมองหน้ามันแบบเขินๆ
เคย์โตะยิ้มกว้าง
“อื้ม! ^^”
“นี่ แล้วก็ ที่นายว่าจะไม่จูบชั้นอีกแล้วน่ะ ไม่เอานะ -3-”
“เอ๊ะ” เคย์โตะทำหน้าตกใจเล็กน้อย ผมใช้โอกาสตอนมันเผลอนี่แหละ ดึงมันเข้ามาจูบทันที >///<
เคย์โตะอึ้งซักพักก็จูบผมตอบ โดยที่ผมกับเคย์โตะ ไม่รู้ตัวเลยว่า สิ่งที่ทำอยู่มันไปอยู่ในสายตาของคนที่ผมไม่กล้าให้พวกเขาเห็น
.
.
.
.
.
ณ หลืบเล็กๆแถวๆห้องแต่งตัว
“โอ้ววว ของจริงว่ะ” พี่ใหญ่พูด แล้วทำตาโต
“เจ้าพวกนี้นิ >//<” ทาคาคิคุงทำท่าเขินแล้วยกมือขึ้นปิดหน้า โดยมีชี่หันไปมองอย่างเอือมๆ
“เคย์โตะนายนี่มันเจ๋งไปเลยว่ะ” ยูโตะไอเพื่อนยากของคนที่กำลังจูบกับริวทาโร่อยู่พูดขึ้นและ ทำท่าตีมือฉาดหนึ่ง
“ช่างเป็นฉากนี่น่าประทับใจ ควรค่าแก่การระลึกโดยแท้” อิโนจังยิ้มกริ่ม ขณะที่กำลังเก็บภาพลงในกล่องความทรงจำของแกอยู่
“ไดจังๆๆๆๆๆ ชั้นพึ่งเคยเห็นของจริงก็ครั้งนี้แหละ ><!” ยามะจังทำหน้าเขิน พร้อมกับเขย่าแขนเสื้อไดจัง อย่างขวยเขิน?
“ชั้นก็เหมือนกันๆๆๆ >< ไม่นึกว่าจะได้มาเห็นวันนี้นะเนี่ย” ไดจังก็หันไปเขย่าเสื้อยามะจังแก้เขิน? ด้วยอีกคน
เราลืมใครไปรึเปล่า?
“หึหึ ว่าจะมาแอบเชียร์ว่าจะคืนดีกันได้รึเปล่าเฉยๆ ไม่นึกว่าจะได้เห็นของดีนะเนี่ย ฮี่ๆ” ดาร์กฮิคารุแห่งโลกปิศาจ? กำลังบันทึกภาพเหตุการณ์ข้างหน้าลงโทรศัพท์มือถือ??
“โอ้วววว สุดยอดดจริงจริ๊งงงงงงงง” ฮิคารุยิ้มกระโดดโลดเต้น เหมือนลิงกินกล้วย? จนเพื่อนๆทั้ง 7 ต้องรีบจับเอามืออุดปากไว้ ไม่งั้น ความแตกเป็นแน่… - -
เฮ้ออออ เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ!!!
To be con…
เป็นตอนที่ไร้สาระมาก ฮ่าๆๆๆ แบบว่าเห็น ตอน jumping paradise แล้วมันจิ้นง่ะ ฮ่าๆๆๆ แต่ก็แต่งไปแต่งมา แกนหลักไม่ใช่ ตอนเล่นเกมส์ซะนี่ (งงตัวเองจริงๆ) เอาเป็นว่า คืนดีกันเรียบร้อยแล้วจ้า แล้วตอนต่อไปแต่งอะไรดีง่ะ - - (ขอโทษที่ไม่ได้แคปภาพมาเพื่อสะดวกแก่การจิ้นนะคะ)
ความคิดเห็น