คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : นายจะทำให้ชั้นอับอายไปถึงไหน!
“ไงทุกคน” เมื่อมาถึงที่ทำงาน เคย์โตะก็เอ่ยทักทาย เมมเบอร์ดังเช่นปกติ แต่ที่เรียกว่าสิ่งผิดปกตินั้น เป็นเพราะ เขาหิ้ว เอ๊ย อุ้มอะไรมาด้วยต่างหาก
“อ๊ะ ริวทาโร่!”
“ริวทาโร่!!”
“ริวจัง!!”
ทุกๆคนตกใจ เมื่อเห็นเคย์โตะเดินอุ้มริวทาโร่ที่หมดสติเข้ามา
“เฮ้ย เคย์โตะ ริวทาโร่เป็นอะไรอ่ะ” พี่ใหญ่วิ่งมาคนแรก
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกฮะ หนูมันเป็นลมไปน่ะ หึหึ” เคย์โตะตอบยิ้มๆ และค่อยๆเดินไปวางริวทาโร่ลงบนโซฟาโดยที่วางหัวหนุนตักยามะจังไว้
ยามะจังมองอย่าง งงๆ แต่ก็รับหัวริวทาโร่มาไว้บนตักแต่โดยดี
ทุกคนมองเคย์โตะอย่างสงสัย เพราะถ้าเป็นลมงั้นก็แย่น่ะสิ แต่ทำไมเคย์โตะดูทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนเลยล่ะ แถมยังยิ้มๆจิตสะท้านออกมาอีก
“เฮ้ย เคย์โตะ ทำไมริวทาโร่ถึงเป็นลมอ่ะ” ยูโตะถามพื่อนซี้ด้วยความสงสัย
เคย์โตะหันไปมองเพื่อนแบบยิ้มนิดๆ
“ปล่าว ก็เมื่อเช้าชั้นไปชาร์ตแบตมาก็เท่านั้นเอง” เคย์โตะพูดจบก็เดินไปแต่งหน้าทำผมต่อจาก อิโนจังที่ดูเหมือนจะพึ่งทำผมเสร็จ
“ชาร์ตแบตอะไรอ่ะ” ฮิคารุเดินไปถามเคย์โตะที่หน้ากระจก
เคย์โตะยิ้มไม่ตอบ พลางหันไปเซ็ตผมอย่างอารมณ์ดี
ทุกคนเห็นอย่างนั้นก็เลย เลิกสนใจ ไว้ค่อยถามริวทาโร่เองก็ได้ และทุกคนก็หันไปสนใจเรื่องของตัวเองกันต่อ
ผ่านไปซัก 15 นาที
“งืมมมม” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ
“อ้าว ริวทาโร่ตื่นแล้วหรอ” ผมลืมตาขึ้นมาเห็นหน้ากลมๆของยามะจังเต็มตา และก็ค่อยๆรู้สึกตัวว่า ตัวเองนอนหนุนตักยามะจังอยู่
ผมมองไปรอบๆ อ่าว นี่ผมอยู่ที่ที่ทำงานแล้วนี่นา ก็เมื่อกี้ยังอยู่แถวบ้านอยู่เลย
“ยามะจัง ทำไมชั้นมาอยู่นี่ล่ะ” ผมค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้น
“อ๋อๆๆๆ ก็เคย์โตะอุ้มนายมาไง เห็นว่านายเป็นลมไปน่ะ” ผมทำตาโต O_O เคย์โตะ! ใช่แล้ว ไอ้หมอนั่นมันจูบผม! แล้วมันก็พูดว่า…
‘ก็นายมันน่าจูบนี่นา’
บึ้ม! หน้าผมแดงอีกครั้ง ใช่แล้วๆ แล้วผมก็เป็นลมไปเลยอ้ะ >< อีกแล้วหรือเนี่ยย
“นายเป็นอะไรมากป่าว ไหวมั๊ย อยู่ๆตื่นขึ้นมาก็น่าแดง” ยาบุคุงเดินเข้ามาถามผม
“นั่นดิ พักก่อนก็ได้นะ ยังมีเวลาอีกเยอะ” ทาคาคิ คุงเดินมานั่งข้างๆผม ในมือถือกาแฟร้อนอยู่
ส่วนยามะจังก็เดินออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว อ๊ะ ผมก็ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้านี่นา คิดได้เช่นนั้นผมก็หันไปบอก ยาบุคุง กับทาคาคิคุงว่า ผมไม่เป็นไรแล้ว ว่าแต่ไอ้เม่นหายไปไหนนะ
ระหว่างที่ผมกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ริวจังง เคย์โตะบอกว่าเมื่อเช้าชาร์ตแบต ริวจังเลยเป็นลมน่ะ หมายถึงอะไรเหรอ” อยู่ๆชี่ก็พูดขึ้นมาข้างๆหูผม
ผมสะดุ้งเฮือก! เมื่อได้ยินคำว่า ชาร์ตแบต
“อะ อ่ะ ชี่พูดเรื่องอะไรน่ะ ชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย ฮะๆ” ผมแกล้งหัวเราะแห้งๆให้ชี่
ไอ้เม่นนี่มันไปพูดอะไรให้เมมเบอร์คนอื่นเขาฟังอีกล่ะเนี่ย! ><
“เห ริวทาโร่อย่างงี้มันน่าสงสัยอยู่นา” อดีตชายหนุ่มผู้ระลึกชาติ แซวผมด้วยน้ำเสียงจับผิด
“อิโนจัง!”
“นั่นสิๆ บอกมาเดี๋ยวนี้นะริวทาโร่ เมื่อเช้ามันเกิดอะไรขึ้นห๊า” ไดจังเริ่มส่งเสียงขู่ผม แง่ง!
“ว่าไง ห๊า~~~~” ตายแล้ว! ทำไงดีล่ะ ผมเริ่มโดนไล่ต้อนแล้วสิ ไอ้เม่นนะ ไอ้เม่น ทำผมลำบากจนได้ TOT
เคย์โตะที่นั่งทำผมอยู่ที่มุมมืดของห้อง - - ค่อยๆลุกขึ้น และ แอบลอบเดินมาข้างหลังริวทาโร่ โดยระวังไม่ให้ ริวทาโร่รู้ตัว
“ก็เมื่อเช้าน่ะมัน…!” ผมกำลังจะหาทางเอาตัวรอดโดยการสารภาพความจริง (ไรเตอร์ : แน่ใจนะว่าเป็นทางออกที่ดีน่ะ - -)
“อ๋อ มันก็เป็น็นแบบนี้ไง” อยู่ๆเคย์โตะก็โผล่มาด้านหลังผม พร้อมกับดึงหน้าผมหันกลับไปจูบเค้า!
ท่ามกลางสายตาอันตื่นตระหนกของสมาชิก โดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย แม้แต่คำเดียว
(ไรเตอร์ : อึ้งครับ!)
เคย์โตะ ถอนจูบ (เอ่อ แค่เอาริมฝีปากมาชนกันน่ะ) แล้วก็ยืนยิ้มอย่างพอใจ
.
.
.
.
.
ไอ้เม่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!
ผมตะโกนด่ามันในใจ เพราะปากจริงๆของผมมันดันขยับไม่ได้น่ะสิ (ยังอึ้งอยู่)
“โอ้ววว สุดยอดไอ้น้อง! นายกล้ามาก” ฮิคารุคุงหันไปตบหัวหยอกล้อเคย์โตะ อย่างสนุกสนาน
“แหม ทำพี่เขินเลยนะน้อง เฮ้ย ไอยะ ชั้นว่า ชั้นกับนายคงเป็นพี่ใหญ่ต่อไม่ได้แล้วว่ะ ฮ่าๆ” ยาบุคุงหันไปพูดกับทาคาคิคุง ที่พยักหน้าขึ้นลง อย่างเห็นด้วย
“อุแหม่ เมื่อกี้ได้เห็นเสี้ยววินาทีประวัติศาสตร์ซะแล้วสิ” อิโนจัง ท่าทางจะหาเรื่องเก็บไว้ย้อนอดีตอีกนะเนี่ย - -
ขณะนี้ ทุกคนคงทราบว่า ผมหน้าแดงขนาดไหน โกรธก็โกรธ เขินก็เขิน ไอ้เม่นนะไอ้เม่น ทำไมถึงกล้าทำอย่างงั้นต่อหน้าทุกคนเนี่ย >< แถมดูท่าจะไม่อายอีกด้วยนะ (ไรเตอร์ : อย่างงี้แหละ ดีแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ) (ริวริว : อย่าไปสนใจอิไรเตอร์เลย มันบ้าไปแล้ว)
“หวาๆๆๆ ริวจังเขินหน้าแดงไปแล้ววว” ชี่เดินเอานิ้วมาจิ้มๆแก้มผม >< โอ๊ย อย่าแซวกันมากได้มั๊ยเนี่ย! ไอ้เม่น แกจะไม่ช่วยชั้นเลยเรอะ!
ผมค่อยๆหันไป มองไอ้เม่น ก็ไปพบกับ…
“เฮ้ย เคย์โตะ ไนซ์!” ยูโตะคุงยกมือแท็คกับไอ้เม่นอย่างสนุกสนาน - -
“เยส! ใช่แล้วเพื่อน มันก็งี้แหละ ฮ่าๆๆๆ”
ดูม๊านนนนน T^T
“นี่ๆ ไดจังเมื่อกี้เค้าเรียกว่า ชาร์ตแบตหรอ?” ยามะจังหันหน้าไปถามไดจังแบบขำๆ
“นั่นสิยามะจัง ชั้นก็พึ่งรู้เมื่อกี้นี้แหละ ฮ่าๆๆๆ”
แงๆ ไอ้เม่นนะ ไอ้เม่น ทำให้ผมอับอายยยย ผมหันไปมองหน้ามัน ด้วยความแค้น ความเขิน และ ความดีใจ O_O เมื่อหันไปเห็นมันยังหัวเราะ สนุกสนาน
ชิ งอนแล้วเว่ย! ผมคิดและเดินไปตบหัวมันดัง ป๊าบ!
“โอ๊ย แฮมทาโร่เจ็บนะ” ยังจะมีหน้ามาเจ็บอีกเรอะ !
“สมน้ำหน้า ไอ้ลามก!” ผมทิ้งท้ายไว้แค่นั้น
และก็เดินหนีออกไปข้างนอกห้องเลย
.
.
.
.
.
“งานเข้าแล้วมั๊ยล่ะ” ยูโตะหันไปพูดกับเพื่อนซี้
“เออ ชั้นก็ว่างั้นแหละ” ซวยแล้ว….
To be con…
โอ้ววว ของหวานยามเย็นสำหรับ ปาร์ตี้วันเกิดไรเตอร์จ้า >< อาจจะหวานปนขมนะ ฮ่าๆๆ แต่มันก็เป็นอย่างงี้นี่แหละ ความรัก โฮ่ะๆๆๆ
ตอนนี้อาจจะสั้นๆ ดูครึ่งๆกลางๆไปหน่อย แต่เดี๋ยวมันก็ดีเองแหละ วะฮ่าฮ่าๆๆ (อะไรของมันเนี่ย)
ขอบคุณที่ติดตามน้า >w<
ความคิดเห็น