บาปหวาน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

"คุณเชื่อเรื่องบุญกับปาบไหม ผมเชื่อนะ เชื่อว่ามีจริง

เรื่องที่ผมจะเล่านี้ โปรดใช้พิจารณาด้วยตัวเอง 

ผมแต่งงานมา5ปี ไม่มีลูก แม้จะเสาะหาทุกอย่างมาช่วย

ก็ยังไม่มี ทั้งที่ฐานะผมร่ำรวยเป็นสิบๆล้าน มีกิจการงาน

ที่มั่นคง ใครๆก็อิจฉา ดู2เรามีความสุข แต่ใครจะรู้ว่ามัน

ก็ยังมีเรื่องทุกข์อยู่เช่นกัน วันที่เพื่อนสนิทผมแต่งงาน เป็น

วันเปลี่ยนชีวิตผมตลอดไป คืนแต่งงานมีแขกไม่มากนัก

เพื่อนผมไม่อยากจัดงานใหญ่ ส่วนเจ้าสาวดูสวยมาก ทุก

คนต่างอิจฉารวมผมด้วย ผมดื่มไม่เยอะก็เมาแล้ว จนเดิน

จะไม่ไหว ผมเริ่มคุมสติไม่อยู่ มันร้อนๆไปทั่วร่างกาย จึง

พยายามจะเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าให้มีสติขึ้นมาหน่อย แต่ว่า

ยังไม่ถึงห้องน้ำ ก็มีคนมาจับแขนผม ดึงไปที่ไหนสักที่ แต่

ไม่ใช่ห้อง จากนั้นผมควบคุมสติไม่ได้ จากนั้นก็หลับไป

รู้สึกตัวก็มีคนมาปลุก ผมงัวเงียมองไปรอบๆ เสียงจอแจ

คุยกันนอกห้อง ทำให้ผมตกใจ ตำรวจมาทำอะไรที่นี่ แล้ว

มีเรื่องอะไรกัน ผมหันไปดูข้างๆ"ฉิบหายแล้ว" เธอคือเจ้า

สาวของเพื่อนผม เสื้อผ้าของเราถอดกองอยู่ปลายเท้า ผม

มองเจ้าสาวของเพื่อน เหมือนเธอร้องไห้ แล้วหลับไป แล้ว

ตำรวจจับผมลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า ส่วนเจ้าสาวก็ตื่นขึ้นงัวเงีย

แม่เจ้าสาวเข้ามา เจอผมก็ยกมือตบหน้าผม ร้องด่าสารพัด

ผมเงียบ ตำรวจเอาตัวผมออกมา ผู้คนชี้หน้าด่าผม มือใคร

ต่อใครยื่นมาตีผม ตำรวจกันไว้ พอเดินผ่านภรรยาเธอก็

รีบเข้ามาหาผม ขอร้องตำรวจผมเห็นแล้วก็ร้องไห้ตาม เธอ

คุกเข่าร้องไห้ พอถึงสถานีตำรวจ ก็มีตำรวจมาสอบปาก

คำผม ให้รับสารภาพ ผมก็ยอมแล้วเซ็นลงไป สุดท้ายเจ้า

สาวกับไม่เอาความ ผมจึงเสียแต่ค่าปรับแล้วโดนปล่อยตัว

ออกมา ภรรยาผมก็มารอรับ เธอซึมเศร้าและเข้าใจ เธอก็

จะทำเป็นลืมเรื่องนี้ แต่ผมเห็นภรรยาเป็นแบบนี้ จึงตัดสิน

ใจขอหย่ากับเธอ แรกๆเธอไม่หย่า แต่ผมเสนอสิ่งที่เธอไม่

ปฎิเศษ เราไปที่อำเภอเพื่อขอหย่า และยินยอมยกทรัพย์

สินมรดกทั้งหมดให้ภรรยา แต่เพียงผู้เดียว เมื่อได้ใบหย่า

เธอก็บอกให้ผมรออยู่ที่นี่ เธอมีธุระที่จะต้องไปเซ็น ผมจึง

รอ รอ รอ รอจนมืดค่ำ ผมรู้แล้วว่าโดนทิ้ง น้ำตาผู้ชายที่

อ่อนต่อมารยาก็ไหลอีกรอบ ผมเดินไปแบบไร้จุดหมายไร้

ที่พักพิง หนึ่งวัน สองวัน จนมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ผมไม่รู้

ว่าเดินมากี่วันแล้ว สายตาผมเห็นแสงสว่างก็เดินตามมา

มืดค่ำลง ด้วยความอ่อนเพีย ปมนั่งกายใจรวยริน ฝีปาก

แห้ง ตาค่อยๆปิดลง สงสัยเราคงจะมาได้แค่นี้ ทันใดนั้น

เสียงแห่งชีวิตก็ดังก้องหู สายตาพล่ามัวมองเห็นพระคุณ

เจ้าเรียกผม มือที่ขาวสะอาด ออร่าแผ่รอบตัว รอยยิ้มที่

แสนอบอุ่น ได้โอบอุ้มชีวิตที่มืดมน มาที่ศาลาเก่าๆ พระ

ประธานองค์ใหญ่ มีแสงเทียนส่องมากระทบตา จากนั้นผม

ก็หลับไป ตื่นมาก็มีชาวบ้านมามุงดูผม พร้อมอาหารคาว

หวาน เมื่อผมเห็นไม่รอช้า มือไม่ล้างตักข้าวกินๆเพราะหิว

เมื่อกินเสร็จ ก็เริ่มพูดคุยกัน ผมเล่าส่วนที่ควรเล่า แต่เรื่อง

ที่ไม่น่าเล่าก็ทิ้งไป ชาวบ้านเตรียมจะกลับ ผมนึกอะไรขึ้น

ได้ เหมือนมีใครให้ผมบอกหวย แล้วผมจะได้บวช เมื่อชาว

บ้านได้ฟังผมพูด ต่างเดินมาล้อมผมอีกครั้ง ผมก็บอกตาม

ตามที่ได้ยินมา ชาวบ้านให้สัญญาว่าถ้าถูกจะตั้งกองบวช

ให้เลย ผมยิ้มอย่างมีหวัง ชาวบ้านก็รีบกลับ เพื่อจะไปซื้อ

หวยกัน ผมเดินดูรอบๆวัด ที่ทิ้งร้างไปเป็นปี ผมคิดว่าคน

บาปอย่างผมคงไม่มีวันจะได้เป็นพระหรอก เมื่อถึงตอน

เย็น ชาวบ้านต่างประชุมกัน เพื่อไปซื้อเครื่องบวช และปิด

หมู่บ้านแห่นาคไปวัดเจ้าคณะตำบล บุญกุศลยังเหลือกรรม

ที่ก่อหมดลง คนจะได้บวชไปไหนก็ได้บวช เมื่อบุญมาถึง

จากนั้นวันเวลาผ่านไป ผมก็พาชาวบ้านพัฒนาวัดจนมี

พระมาเพิ่ม และลูกหลานก็มาบวชเรื่อยๆ วัดเจริญก้าว

หน้าอย่างรวดเร็ว 8ปีผ่านไป ข่าวแก็งถวงหนี้ฆ่ากันเองก็

มีภรรยาผมกับเพื่อนที่เป็นเจ้าบ่าวในคืนนั้น ผมเดินทาง

กว่าจะถึงบางอ้อก็วันนี้เอง ภรรยาเก่ามั่วไปทั่วสามีใหม่ก็

ตามฆ่่า สุดท้ายตายทั้ง3คน ผมพนมมืออโหสิกรรมให้ มัน

คงสนุกมากสินะ บาปหวานหวานหยดแรก หยดสุดท้าย

ไม่พ้นทุกข์ ส่วนเจ้าสาวนั้นทนเลี้ยงลูกชายจนโต เขาคือ

ลูกชายผม ที่ไม่เคยได้ยินเขาเรียกพ่อเลย จนมรณะภาพ

….จบบรบูรณ์