คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ : ผลงานชิ้นโบว์แดง :
บทนำ
ผลงานชิ้นโบว์แดง
ย้อนกลับไปเมื่อ 2 วันก่อน
‘พ่อคะ !! นี่พ่อรักพวกสิ่งประดิษฐ์อะไรบ้าๆนี่ของพ่อมากกว่ายุ่งอีกหรอ TT___TT !?’
ฉันถามและคำตอบที่ฉันหวังจะเป็น ‘พ่อรักยุ่งที่สุด’ แต่คำตอบที่ฉันได้ ..
‘พ่อก็ต้องรักสิ่งประดิษฐ์ของพ่อมากกว่าสิ’
โอเค .. จบข่าว .. จบความพยายามของตัวยุ่งครั้งที่ 1
วันถัดมาหลังจากนั้น
‘พ่อคะ ... ยุ่งเหงาอ่ะ =3=’
ฉันพูดขึ้นก่อนจะเดินไปกอดพ่อจากด้านหลังแล้วกอดพ่อ อ้อนพ่อเหมือนแมวตัวน้อยๆที่กำลังต้องการความรัก
‘แต่พ่อไม่ว่างนี่ยุ่ง อ๊ะ !? ยุ่งอย่า เดี๋ยวโดนหลอดแก้วของพ่อ โธ่ ! ยุ่ง !’
‘TT_____TT หนูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะพ่อ แค่กอดเอง’
พ่อพยายามแกะมือฉันออกเลยทำให้หลอดทดลองหล่น ... แต่กลายเป็นความผิดของฉันซะงั้น
และล่าสุดคือเมื่อวาน
‘พ่อคะ !! นี่พ่อจะทิ้งยุ่งไปพลอดรักกับพวกสิ่งประดิษฐ์ของพ่ออีกแล้วหรอคะ TT___TT !?’
‘นี่ลูกยังไม่ชินอีกหรอ -_-? พ่อไปต่างประเทศนะยุ่ง .. เดี๋ยวพ่อก็กลับมา’
‘แต่พ่อไปนานมาก !!’
‘พ่อทิ้งเงินไว้ให้ยุ่งแล้วนะ ขาดเหลืออะไรก็ส่งอีเมล์มาหรือโทรมาบอกพ่อละกัน line มาหาพ่อก็ได้’
พ่อพูดในขณะที่กำลังเตรียมลากกระเป๋าออกไปจากบ้าน และพ่อก็กำลังก้าวเท้าออกไป ... แล้วพ่อก็กำลัง ..
‘พ่อคะ !!’
ปึง !!
พ่อปิดประตูใส่หน้าฉัน TT____TT !!
โอเค ... กลับมาที่ปัจจุบัน ฉันชื่อ ‘ตัวยุ่ง’ ตอนนี้กำลังเรียนอยู่มัธยมศึกษาตอนปลาย อาศัยอยู่กับพ่อสองคน เพราะแม่ฉันเสียชีวิตไปตั้งแต่ฉันยังเล็กๆ ฉันมีพ่อเป็นนักประดิษฐ์ที่ชอบประดิษฐ์หรือสร้างหุ่นยนต์ขึ้นมาบ้างล่ะ หรือทดลองการหายสาบสูญของไดโนเสาร์บ้างล่ะ ตามหาศตวรรษที่แท้จริงของโดราเอมอนบ้างล่ะ
ทำไมผลงานสุดท้ายที่ฉันยกมาเหมือนจะนอกเรื่องนะ =___=;
เข้าเรื่องต่อละกันนะ ... พ่อฉันจะชอบไปต่างประเทศเพื่อหาแรงบันดาลใจในการประดิษฐ์ผลงานของพ่อ พ่อตระเวนไปทุกที่ ผลงานของพ่อสร้างรายได้เข้าบ้านเยอะมาก จึงทำให้ฉันมีเงินใช้และสามารถเข้าโรงเรียนที่เป็นเอกชนแพงหูฉี่ได้อย่างสบายๆ เพราะค่าเทอมของมันไม่ได้ทำให้ขนหน้าแข้งพ่อของฉันร่วงแม้แต่นิดเดียว ในขณะที่บางคนแทบจะต้องขายบ้านมาเรียน = =;
แต่สิ่งที่ฉันต้องการคือ .. ฉันอยากให้พ่อให้เวลากับฉันบ้าง !! บางทีการอยู่คนเดียวบ่อยๆมันก็ไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะ TT_____TT บางทีฉันก็คิดนะว่าพ่อไม่ห่วงฉันบ้างเลยรึไงนะ ฉันเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของท่านนะ ฮึ่ย !!
Romeo take me somewhere, we can be alone… ~
ใครโทรมากันฟระ !? ถ้าไม่สำคัญแม่จะฆ่าทิ้งเสียเลย = =" !
เสียงมือถือฉันดังขึ้นทำให้ฉันต้องเลิกคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดแล้วเดินไปรับโทรศัพท์ ก่อนที่ฉันจะหยุดดูที่เบอร์โทรศัพท์และชื่อคนที่โทรมาจากหน้าจอมือถือ
‘คุณพ่อ’
อุ๊ย...พ่อที่รักนี่เอง *O*
“สวัสดีค่ะ” ฉันกดรับสายแล้วรีบพูดทันที
(ไงตัวยุ่งพ่อมีเรื่องจะให้หนูช่วยหน่อยน่ะ)
ฉันชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะรีบตอบ
“อะไรหรอคะ =O=?”
(คือ..พ่อจะส่งพัสดุไปให้ลูกน่ะ)
“ของฝากหรอคะพ่อ *O* !? แต่ว่า..ไม่ต้องอามาให้ยุ่งก็ได้ค่ะ .. คือยุ่งเกรงใจ แบบว่า ..”
ฉันยังพูดไม่ทันจบพ่อก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
(ป่าวจ้ะ พ่อแค่จะส่งพัสดุที่เป็นสิ่งประดิษฐ์ของพ่อฝากไปให้ลูกน่ะ)
ครืนนน !! โอเค .. หมดกันความฝันอันสวยหรูของยัยตัวยุ่ง TT____TT !!
“อ้อ..ค่ะ TT v TT” น้ำตาจะไหลขอแชร์นะคะ
(มันเป็นผลงานชิ้นโบว์แดงของพ่อเลยนะ เพราะ-ฉะ-นั้น !!)
“???”
(ลูกจะต้องดูแลมันดีๆนะจ้ะลูกรัก !! ความจริงพ่อจัดส่งไปให้ลูกได้สักพักแล้วล่ะ พ่อคิดว่าน่าจะถึงภายในวันพรุ่งนี้นะ )
“ได้ค่ะ หนูจะเก็บไว้อย่างดีเลยค่ะ”
(อืม...งั้นพ่อวางสายก่อนนะ บายจ้ะลูกรัก)
“บายค่ะพ่อ (.___.)”
หลังจากนั้นฉันก็วางสายจากพ่อ ... อ่า ให้ตายเถอะ ! พ่อนี่นะ..น่าจะคุยกันให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย
ว่าแต่ ... พ่อเอาอะไรมาฝากไว้ที่เรากันนะ = = ?
วันรุ่งขึ้น
ตอนนี้ก็ถึง ‘วันพรุ่งนี้’ ที่คุณพ่อพูดไว้เมื่อวานแล้วค่ะ หรือก็คือ ... วันนี้นั่นเอง เล่าให้งงค่ะ สนุกดี = w =
ฉันอาบน้ำเสร็จก็รีบแต่งตัวเตรียมตัวที่จะไปโรงเรียน ก่อนที่จะรีบกินข้าวแล้วรีบเดินไปรอรถเมล์เพื่อที่จะไปโรงเรียนให้ทันเวลา
ตื่นเต้นจังนะ .. พัสดุที่คุณพ่อจะส่งมาน่ะ > < !
ฉันเดินเข้ามาในห้องเรียนก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะของฉันแล้ววางกระเป๋านักเรียนลง
“ยุ่ง !!”
ฉันสะดุ้งเฮือกก่อนจะมองไปตามเสียงเรียก
“อะไรกันเค้ก .. นี่เธอว่าฉันยุ่งหรอ TT[ ]TT !?”
สาวน้อยผมยาวสลวยน้ำตาลอ่อนธรรมชาติที่ถูกรวบขึ้นตามระเบียบของโรงเรียนและหน้าม้าแบบปัดข้าง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนธรรมชาติ ผิวขาวอมชมพูน่ารัก คนนั้นเพื่อนฉันเอง ‘เพลง’
เพลงคือคนที่พูดขึ้นมาน่ะ .. เธอค่อนข้างติงต๊องนิดหน่อยน่ะนะ = =;
“ฉันไม่ได้พูดถึงเธอเพลง ฉันหมายถึงตัวยุ่ง =___= !!”
‘เค้ก’ สาวผมดำขลับที่ซอยจนดูเซอร์ๆเหมือนผู้ชาย แต่พอมองที่ใบหน้าคมสวยของเธอแล้ว เลยทำให้เธอสวยแบบเท่ๆไปเลย !! ช่างไม่เหมาะกับชื่อที่น่ารักของเธอเลยล่ะนะ =__=;;
“อ..เอ่อ..งั้นเองเหรอ .. ฉันก็นึกว่าเธอว่าฉันซะอีก (.___.)”
ฉันลากเก้าอี้ไปนั่งรวมกลุ่มกับพวกเพื่อนของฉันก่อนที่จะนั่งเม้าท์ตามภาษาเพื่อนกันแบบปกติที่ทุกวันพวกฉันจะชอบทำกัน เราคุยกันทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อนข้างห้อง เยอะแยะสารพัดไปหมด แต่แล้วก็มาถึงตาฉันที่ต้องเป็นคนเริ่มบทสนทนาบ้าง
“เอ้อออ ! วันนี้พ่อฉันจะส่งของมาให้ฉันด้วยนะ > <” ฉันพูดขึ้น
“เหหหห !? พ่อเธอเนี่ยนะ ?? ของขวัญเหรอ =[ ]=?”
เค้กพูดพลางมองฉันตาปริบๆและสายตาที่ไม่เชื่อฉัน
“ไม่ใช่ของขวัญอ่ะ...ก็แค่ของที่จะมาฝากฉันไว้ก่อนน่ะ T v T” พูดแล้วน้ำตาจะไหลอีกแล้ว .. ดีใจน้ำตาจะไหล
“ตัวยุ่งน่าสงสารจังเลยนะ ; v ;” เพลงพูดขึ้นก่อนที่จะตบบ่าฉันเบาๆเหมือนจะให้กำลังใจ(?)
“ทำใจนะยุ่ง = =;;;”
ฉันมองเค้กก่อนจะพยักหน้าหงอยๆ .. ใช่เซ่ !! ก็พ่อเอาแต่ขลุกอยู่ในห้องทดลองแล้วก็สร้างสิ่งประดิษฐ์อะไรพวกนี้นี่นา จนไม่มีเวลาให้ฉันเลย TT____TT !!
กริ๊งงงง !
กริ่งเลิกเรียนดังขึ้นทำให้ฉันรีบเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมที่จะรีบกลับบ้าน แหม่...เผื่อของส่งมาถึงบ้านฉันแล้วจะทำไงล่ะจริงมั้ย =3=;
“อ้าว..ทำไมวันนี้รีบกลับจังอ่ะตัวยุ่ง (‘ ‘)?”
เพลงหันมามองฉันงงๆ
“รีบกลับบ้านไปดูของที่พ่อส่งมาให้อ่ะ ฉันกลับบ้านก่อนนะ บายยยยย >[ ]<)/”
เมื่อรถเมล์จอดลงที่ป้ายรถเมล์ที่ฉันลงเป็นประจำ ฉันก็รับเดินลงมาแล้วรีบเดินกลับเข้าบ้านตัวเอง
แล้วฉันก็ต้องแปลกใจกับสิ่งที่ฉันเห็น
“นาย .. =[ ]=? มาหาใครอะ ?”
ฉันมองผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนพิงรั้วหน้าบ้านของฉันอยู่แบบงงๆ
เอ..ฉันว่าฉันไม่ได้มาผิดบ้านนะ ! นี่มันบ้านของฉันจริงๆนะ =__=;
เขาหันมามองฉันก่อนที่จะมองกระดาษที่เขากำลังถือในมือสลับกับใบหน้าของฉัน
เฮ้ๆ !! มีปัญหาอะไรกับหน้าฉันรึไง -*- หน้าฉันสวยเกินไปล่ะสิ
แต่เดี๋ยวสิ !!? นายเป็นโจรรึเปล่าเนี่ย ?
ในขณะที่ฉันกำลังสงสัยและคิดอะไรให้วุ่นไปหมดในสมองเขาก็พูดขึ้น
“คุณคือ .. ตัวยุ่งใช่มั้ยครับ (‘ ‘)?”
“ใช่ แล้วนายรู้จักฉันได้ยังไงน่ะ !?”
เขาไม่ตอบฉันแต่ชูกระดาษในมือขึ้นมาก่อนจะยิ้มกว้าง ฉันจ้องเขม็งไปที่ภาพนั้นก่อนที่จะตกใจ
นั่นมันภาพฉันนี่หว่า =[ ]= !!
“นาย..คือใครน่ะ !!?”
“ลืมแนะนำตัวไป..สินะครับ .. ภาษามนุษย์นี่ยากจังนะครับ (‘ ‘); ผมชื่อ 001 เป็นผลงานที่คุณพ่อของคุณส่งมาให้ดูแลครับ”
เขายกมือขึ้นลูบท้ายทอยนิดหน่อยแล้วยิ้มให้ฉันราวกับจะผูกมิตร
“ฮะ...ว่าไงนะ !?”
ฉันมองเขาอย่างจับผิด เขาเหมือนคนทุกอย่าง .. เขาจะเป็นผลงานที่พ่อฉันส่งมาได้ยังไงล่ะ !? หมอนี่มันคนบ้ารึเปล่านะ ? ก่อนที่จะเห็นรอยเหมือนตัวเลข 001 อยู่ที่ข้างๆคอของเขา และสัญลักษณ์บางอย่างที่พ่อฉันชอบทำให้กับผลงานของเขา
“นายอย่าบอกนะว่านาย .. ?” เป็นหุ่นยนต์เรอะ !!?
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ .. คุณแม่ ^^”
“ยินดีที่ได้รู้จะ..ห้ะ =[ ]= !!? ม..ม...แม่เรอะ !?”
“ต่อจากนี้ไป .. ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ (‘ ‘)”
อะไรนะ !?
ตัวยุ่งจะเป็นลม ขอยาดมที !!!
ความคิดเห็น