ร้ายรักกับดักหัวใจ

ร้ายรักกับดักหัวใจ

พระเอก : เอกรัตน์ พงศานุชิต อายุ 28 ปี (เอก)

นางเอก : พิมพ์ดา อิ่มอมร     อายุ 21 ปี (พิมพ์)

      ทักทายคนอ่านนะคะ ขอบคุณมากๆเลยที่แวะเวียนเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้กันนะคะ พล็อตที่วางไว้มีทั้งบีบคั้นไปจนถึงรักหวาน ติดตามกันต่อไปนะคะ ฝากให้กำลังใจกันด้วยนะคะ

                                                                                                      ญ

ตัวอย่างบางตอน

ผู้หญิงตรงหน้าคือเด็กผู้หญิงคนนั้น คนที่เขาเกลียดที่สุดในหัวใจ ตั้งแต่มีเธอเข้ามาในชีวิต เขาไม่เคยสงบสุข จากวันนั้นเค้าอยากจะหนีไปให้พ้นหน้า แต่วันนี้ต้องกลับมาเจอเธออีกครั้ง จากคำว่าเกลียดแต่ทำไม หัวใจถึงได้เต้นแรงนักแค่ได้เห็นหน้าเธอ ไม่ได้ เขาบอกตัวเอง ยายนั่นคือเด็กผู้หญิงจอมมารยา

          “พิมพ์ดีใจที่สุดที่พี่เอกกลับมา” หญิงสาวหน้าตาสวยหมดจด รูปร่างระหง รีบเดินเข้ามาหาเขา ทันทีที่เขาเดินเข้าบ้านใหญ่ ด้วยท่าทีที่เขาเองก็ใจสั่น แต่ต้องทำใจให้นิ่งไว้ก่อน

          “ฉันจำได้ว่า ฉันไม่เคยมีน้องสาวมาก่อนนะ” ชายหนุ่มตอบกลับเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย โดยไม่หันมามองหน้าเธอด้วยซ้ำ

          “พิมพ์ขอโทษค่ะ” หญิงสาวที่กำลังจะเดินเข้าหาเขาต้องชะงักทันที

          “เธอยังไม่ออกจากบ้านฉันไปอีกเหรอ ที่นี่ไม่ใครคอยคุ้มกะลาหัวเธอเหมือนเมื่อก่อนละนะ” ชายหนุ่มหันไปจ้องหน้าเธออีกครั้ง สายตาเรียบเฉยจนอีกฝ่ายขนหัวลุก

ตัวอย่างบางตอน

“น้ำค่ะ พี่ เอ่อ คุณเอก” หญิงสาวก้มหน้างุด เมื่อได้รับสายตารังเกียจจากเขา เธอเผลอเรียกเขาว่าพี่อีกแล้ว เธอไม่ได้ตั้งใจจริง

“เมื่อไหร่จะจำได้สักทีว่าฉันไม่ใช่พี่ชายเธอ” ร่างสูงละสายตาจากงานตรงหน้า มองไปยังร่างบางที่ก้มหน้า ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มารยาซะไม่มี ขยันตีหน้าเศร้าซะจริง

“พิมพ์ขอโทษค่ะ พี่ เอ่อ คุณเอก” ร่างบางยกมือไหว้แล้วรีบเดินออกไปหันหลังออกไป ยังไม่ทันที่จะก้าวผ่านประตู ก็ถูกมือแข็งแรงกระชากเอาไว้ จนตัวเซถลาล้มยังอกของคนตัวสูง ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมอกเขา คนที่เธอคิดว่าใจร้ายที่สุดในชีวิต

“สงสัย ฉันต้องเตือนความจำให้เธอ บ่อยๆเสียแล้ว พิมพ์ดา” ไม่พูดเปล่า ตอนนี้ร่างหนาดึงร่างบางมาแนบชิดด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างเฉยคางที่กำลังหลบเขาอยู่ให้มาเผชิญหน้า ค่อยๆก้มลงไปยังริมฝีปากชมพูระเรื่อ พิมพ์ดาใจเต้นรัวกับสัมผัสนั้น ได้แต่หลับตาหนีใบหน้าหล่อที่ก้มลงมาหาเธอเรื่อยๆ และแล้วเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะ

“เธอคิดว่าฉันจะจูบเธอเหรอ ฝันไปเถอะ ผู้หญิงกำพร้าแบบเธอ ฉันไม่อยากจะยุ่ง” พร้อมผลักร่างบางจนเซถลาไปอยู่กับพื้น ส่วนเขากลับไปนั่งผิวปากอย่างอารมณ์ดีที่โต๊ะทำงานตัวเดิม

ฝากพี่เอกและน้องพิมพ์ด้วยค่ะ ขอบคุณนะคะ

                                             ญ