Make me love you รักผมนะ...ที่รัก โดย ย่าหยา

สวัสดีค่ะทุกคน นุ้ย วรนิษฐา เองค่ะ 

ก่อนอื่นต้องขอชี้แจ้งก่อนนะคะ ว่านิยายเรื่อง 

Make me love you : รักผมนะ…ที่รัก

ไม่ใช่นิยายที่นุ้ยแต่งเองนะคะ แต่เป็นของน้องที่สนิทกันนามปากกาว่า 'ย่าหยา' 

นุ้ยชอบนิยายเรื่องนี้ เพราะได้อ่านแล้วมันน่ารักมาก แต่น้องไม่มีเวลานำมาลงในเด็กดี นี่เลยไปอาสาขอเอานิยายเรื่องนี้มาเผยแพร่ให้ 

นิยายเรื่องนี้มีฉบับ E-book วางขายที่ Meb ด้วยนะคะ 

ลิงก์นี้ค่ะ

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNTc4MTY0IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiNTk0MzgiO30

ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ให้ทุกคนได้อ่าน ได้ยิ้มกันอีกสักเรื่องนะคะ 

ขอบคุณมากค่ะ 

วรนิษฐา 

โปรย....จ้า โปรยยยย

เพราะมีความจำเป็นต้องหาเงินหลักสิบล้านให้ได้ภายในเวลาสามเดือน!  นั่นจึงเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้คนไม่สวยอย่างธารบุษป์ คิดจะศัลยกรรมยกร่างตัวเองเสียใหม่ เพื่อจะได้ตกถังข้าวสารกับเศรษฐีหน้ามืดสักคน

แต่เหมือนสวรรค์จะไม่เป็นใจ เพราะอะไรๆ  ก็ติดขัดไปเสียหมด

แล้วใคร?...จะเป็นพระเอกขี้ม้าขาวมาช่วยคนไม่สวยอย่างธารบุษป์

ระหว่าง….

พี่ตรัย เป้าหมายอันดับหนึ่ง ชายหนุ่มผู้ที่เคยขอธารบุษป์เป็นแฟนตั้งแต่เรียนอยู่อนุบาล! และตอนนี้เขาก็ยังหล่อ โสด แถมยังรวยมาก เหมาะแก่การจะรื้อถ่านไฟเก่าที่ลุกพรึบๆ

หรือจะเป็นหมอเล็ก หมอฟันที่แนะนำธารบุษป์เรื่องผ่าตัดกราม เขาคือผู้ชายธรรมดาที่ปิ้งสาวไม่สวยเข้าให้ จนถอนตัวไม่ขึ้น หืมมมม   

---------------------------------------------------

“ฉันเหมือนคนเห็นแก่เงิน ฉันอาจไม่ได้รักพี่ตรัยแต่แค่กำลังหลอกตัวเองว่ารัก จนยอมทำทุกอย่าง ทั้งเปลี่ยนตัวเอง ทั้งจีบผู้ชายก่อนก็ยอม เพื่อให้พี่ตรัยรักและขอแต่งงาน…หึ” ธารบุษป์เบ้ปากให้ตัวเอง คิดๆ ดูแล้วเธอก็น่าสมเพชไม่น้อย ดีแค่ไหนที่ไม่ถวายตัวให้ตรัยเชยชม

“ฉัน…มันไม่มีศักดิ์ศรีเอาเสียเลยเนอะ” พูดมาถึงประโยคนี้ น้ำตาของธารบุษป์ก็ร่วง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเธอไม่เคยร้องไห้เลย แล้วทำไมเวลานี้ถึงน้ำตาแตกได้ก็ไม่รู้

รามิลสังเกตเห็นว่าเธอสะอื้นจนไหล่เล็กๆ ไหวขึ้นลง จึงรู้ว่า   ธารบุษป์ที่เอาแต่นั่งก้มหน้าคงกำลังร้องไห้อยู่

“ผมเข้าใจคุณนะ ผมเข้าใจคุณ”

“คุณนี่ก็แปลก ทำไมเข้าใจฉันง่ายจัง”

“คนเราต่างมีเหตุผลของการกระทำเสมอ ผมเชื่อแบบนั้น” คำพูดของรามิล ทำให้ธารบุษป์บาดน้ำตาปอยๆ ก่อนจะสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ แล้วหันมามองเขา ทั้งๆ ที่ตานั้นยังคงแดงก่ำ 

“มีอะไรให้ผมช่วย คุณบอกผมได้เลยนะ ตกลงไหม”

“งั้นฉันขอยืมเงินคุณสักสิบล้านสิ”

“ห๊า!” ท่าทางตกใจของรามิล ทำเอาธารบุษป์หัวเราะ

“ฉันล้อเล่นหรอก กินเถอะ ไก่กับข้าวเหนียวเย็นหมดแล้ว”  ธารบุษป์เปลี่ยนเรื่องได้เร็วตามเคย เธอสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ ยกมือแอบปาดน้ำตาแล้วก้มหน้าก้มตากินไก่กับข้าวเหนียวต่อ

“แต่ผมให้คุณยืมได้นะ”

“ไว้ฉันหาไม่ได้ ค่อยยืมคุณนะ”

“ตกลง พูดแล้วห้ามเปลี่ยนใจนะคุณ”

“คุณด้วย ให้ฉันยืมแล้วถึงเวลาห้ามบอกว่าไม่มีล่ะ” รามิลน่ะหรือจะเปลี่ยนใจ แม้เขาจะไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้นในเวลานี้ แต่ถ้าเขาจะหาก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็น

ชายหนุ่มได้แต่มองเธอและอยู่ข้างๆ ก่อนจะชวนเธอกลับบ้าน เพราะเห็นว่าดึกแล้ว รถบิ๊กไบค์ของรามิลจอดริมประตูรั้ว ธารบุษป์ก้าวลงไปจากรถ เอ่ยร่ำลาเสร็จก็ก้มหน้าควานหากุญแจจะไขเข้าบ้าน กระทั่งเสียงทุ้มดังขึ้น 

“นี่คุณ”

“อะไร” ขณะถามกลับ ธารบุษป์ก็ยังคงควานหากุญแจอยู่

“เงยหน้ามองผมหน่อยสิ” รามิลที่ตอนนี้ก้าวลงจากรถมายืนอยู่ตรงหน้าธารบุษป์เอ่ยขึ้น

“มองทำไม เห็นหน้าคุณจนฉันเบื่อแล้ว ไม่มอง” อันที่จริงคือเธอกำลังง่วนอยู่กับการหากุญแจมากกว่า หรือจะเผลอหยิบออกมาวางบนโต๊ะตอนกินไก่นะ

“คุณบัว”

“อะไรอีกเล่า เรียกกันอยู่ได้ ตาแว่น”

“ผมชอบคุณนะ” ประโยคที่ได้ยินทำเอาธารบุษป์อึ้ง จนกุญแจเข้าบ้านที่หาพบแล้วหล่นไปกองกับพื้น เมื่อครู่เหมือนหูเธอจะแว่วๆ ได้ยินว่ารามิลบอกว่าชอบ ไม่จริงมั้ง

“ผมชอบคุณ คุณบัว” รามิลย้ำชัดถึงความในใจ ในที่สุดเขาก็กล้าพอจะบอกว่ารักเธอ

“คะ…คุณเมาไก่ทอดหรือเปล่า อยู่ๆ มาบอกชอบกันแบบนี้ ตลกร้ายเนอะ” ธารบุษป์แสร้งทำเป็นหัวเราะ ทั้งๆ ที่หน้านั้นยังอึ้ง คิดแล้วก็งงชวนสับสน รามิลบอกว่าชอบเธอ เขาชอบเธอได้ยังไง ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่

“ความรักของผมมันตลกอย่างนั้นเหรอ”

“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่สงสัยว่าคุณมาชอบฉันได้ยังไง” นั่นเพราะคิดยังไง ก็คิดไม่ออกว่าทำไมรามิลถึงได้ชอบเธอ

“ทำไมจะชอบไม่ได้”

“ก็ฉันขี้เหร่ออกนิ แล้วที่สำคัญ ผู้หญิงรอบๆ ตัวคุณก็สวยกว่าฉันตั้งเยอะ ทำไมไม่ไปชอบ”

“สงสัยผมจะชอบของแปลก”

“เอ้า!”

“สั้นๆ ง่ายๆ ผมชอบคุณ ชอบก็คือชอบ ไม่เห็นต้องมีเหตุผล และผมก็จะทำแบบนี้กับคนที่ผมชอบเท่านั้น” รามิลดึงตัวธารบุษป์เข้ามาใกล้

ร่างบางแนบชิดกับอกแกร่ง ก่อนที่สติของธารบุษป์จะกระเจิดกระเจิงมากกว่าที่เป็นอยู่หลายเท่า เมื่ออยู่ๆ รามิลก็โน้มใบหน้าลงมาขโมยจูบจากเธอไป จูบที่ทำให้ธารบุษป์ใจสั่น ขาสั่นจนแทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่

เพราะรักทำให้จูบของรามิลนั้นนุ่มนวลราวกับสัมผัสของผีเสื้อ ธารบุษป์คล้ายกำลังตกอยู่ในห้วงของความฝัน เธอเผลอหลับตาพริ้มรับสัมผัสจากรามิล จูบแรกที่เธอหวังจะมอบให้ตรัย แต่ตอนนี้รามิลได้จูบนั้นไปครองเสียแล้ว

“คนอย่างผม ถ้าไม่ชอบจะไม่ทำแบบนี้กับใครเด็ดขาด” เสียงทุ้มดังขึ้นทันทีที่ถอนจูบออก ใบหน้าของรามิลกับธารบุษป์ห่างกันเพียงไม่กี่เซ็น ทำให้ต่างฝ่ายต่างรับรู้ลมหายใจร้อนๆ ของกันและกัน

            “ถ้าคุณยังไม่เชื่อ เรามาจูบกันอีกครั้งก็ได้นะ”

            “เชื่อแล้ว ฉันเชื่อแล้ว”

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้

รวมทั้งการจัดเก็บ ถ่ายทอด สแกน บันทึก ถ่ายภาพ ไม่ว่าในรูปแบบหรือวิธีการใดๆ

ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร

ยกเว้นเพื่อการประชาสัมพันธ์

E-book โดย ย่าหยา

Make me love you : รักผมนะ…ที่รัก

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNTc4MTY0IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiNTk0MzgiO30

กรงรักกับดักซาตาน

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNTc4MTY0IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiNTc4MjEiO30

อุดหนุนกันได้นะคะ 

ขอบคุณค่ะ