#Fanfic Nakayama (Hey!Say!Jump) สัญญานะ

ลำดับตอนที่ #2 : บท1 : การกลับมา (ชื่อโหด?!)

บท1 . 
"เรียวสุเกะ! นอนได้แล้ว! ตั้งแต่ลงจากเครื่องก็เอาแต่เล่นโทรศัพอยู่นั่นแหละ นี่มันญี่ปุ่นนะ เมืองบ้านเกิดลูก ใม่คิดจะสนใจหน่อยหรอ?"
ผู้เป็นแม่บ่นลูกชายที่มีหน้าตาสวยราวกับผู้หญิง
ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่สนใจ แต่เขารู้สึกน้อยใจที่ไม่ได้กลับไปบ้านเก่าของเขา ที่ๆ เขาจะได้เจอคนๆ นั่น คนที่เขาสัญญาว่าจะแต่งงานกัน เพราะเขาต้องมาเรียนต่อม.ปลายที่นี่ .. ที่โตเกียว
ถึงจะรู้สึกเสียดาย แต่ว่าม.ปลายที่โตเกียวก็มีเพื่อนสนิทของเขาเรียนอยู่ และเขาก็จะเข้าที่นั่น พอมาถึงบ้าน บ้านใหม่ของเขา เขาก็ต้องจัดเตรียมเก็บของกลับเข้าที่ และเตรียมชุดนักเรียนและกระเป๋านักเรียนให้พร่อม เพราะในเมื่อวันนี้เป็นวันเสาร์ ร่างอวบเลยตัดสินใจไปซื้อชุดนักเรียนพรุ่งนี้ เพราะเขบจะเริ่มเข้าเรียนในวันอังคารนี้แล้ว เมื่อตัดสิรใจเช่นนั่นได้ ร่างอวบก็รีบคว้าโทรศัพเครื่องใหม่ และกดเบอร์ที่เพื่อนสนิทของเขาให้มา ก่อนที่จะมาถึงโตเกียว 
เบอร์ที่ร่างอวบกดโทรหาถูกเมมไว้โดยใช้ชื่อ 'ชี่' วงเล็บไว้ว่า 'จิเนน ยูริ' 
ในโทรศัพของเขา มีเพียงแค่ 3 เบอติดต่อเท่านั่น แม่ พ่อ และ จิเนน .. 
"เห้อ.." เสียงถอนหายใจกรอกเข้าไปในโทรศัพทันทีที่ปลายสายนั่นรับ
'ยินดีต้อนรับกลับน้าา ยามะจัง~ ' เสียงน่ารักๆ นั่นที่เขาคุ้นเคย ตอบกลับมาโดยไม่สนใจเสียงถอนหายใจของร่างอวบเลย "ชี่จังงงงง~~~" เสียงของผู้ที่โทรไปลากเสียงยาวเพื่อเปนการอ้อน ปกติเขาไม่เรียนจิเนนว่าชี่หรอก เขาก็เรียกจิเนนว่าจิเนนเนี้ยแหละ แต่ว่าพอถึงเวลาอ้อนเขาก็จะเปลี่ยนทันที น่ารักจริงๆ "มีอะไรให้ช่วยหรอครับ " ผู้ชี่อยู่ปลายสายจับได้ซะแล้ว แต่มันกึ็เป็นเรื่องปกตินานะ เขาชินแล้วหละ "แหะๆ รู้ได้ไงอ่าา ยูริ~ " น่ันไง เปลี่ยนเปนเรียกยูริแล้ว =*= เหอะๆ 'ก็น้ำเสียงของนายและวิธีที่นายเรียกชั้นไปเล่ายามะจัง' ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงโกรธๆ แต่ก็รู้ๆ กันอยู่ว่บแค่เล่นๆ.. "พรุ่งนี้ไปซื้อชุดนักเรียนด้วยกานนนหน่อยยยจิ~ ๆๆๆๆ " ยามะดะอ้อนร่างบางที่อยุ่ปลายสายต่อไปเรื่องๆ จนในที่สุดร่างบางก็ต้องตอบตกลง ช่วยไม่ได้นิหนา ก็เพื่อนสนิทนิ "งั้นพรุ่งนี้เจอกัน10 โมงหน้าสถานี นะ ~ บ้ายบ่ายย~ " พูดเสร็จก็ตัดสายพลางเก็บเสื้อผ้าและหาชุดใส่ไปพรุ่งนี้ โชคดีที่บ้านของเขากับจิเนนใกล้กัน เขาจะได้ไม่ต้องไป โรงเรียนคนเดียว แต่บางทีก็ตื่นสาย เลยต้องให้จิเนนไปรอที่สถานี เปนแบบนี้มาตลอด ตั้งแต่อยู่ที่อเมริกาแล้ว 
เช้าวันรุ่งขึ้น กะต๊ากๆๆ <-- นี่เสียงไก่หรอ? 
(yamada's talk)
อ๊ากกกกก สายแล้ววววว =[]= !! นัดกับจิเนนไว้10 โมง ตอนนี้9 โมง40 แล้วอ่า!! ยังไม่ได้ทานข้าวเลยย ;-; แต่ช่างเทอะ รีบไปดีกว่า "ไปแล้วนะคร๊าาบบบ" ผมตะโกนบอกแม่ที่อยู่ในครัว "ใม่ลืมอะไรใช่มั้ย" เสียงตะโกนตอบกลับมาจากห้องครัว "คร๊าาบบบ" ว่างั้นก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปให้เร็วที่สุด
แฮ่กๆๆ 
ผมเหลือบไปมองนฬิกาข้อมือ ก็พบว่านี่ 9 โมง 50 เอง ~ แหม~ ลืมนึกไปว่าบ้านใหม่ผมนี่อยู่ใกล้รถไฟฟ้า แถมผมยังวิ่งมาอีก ~ แหะๆ 
ว่าแต่ จิเนนจะมาถึงรึยังน้า ~ ผมคิดพลางมองไปรอบ ๆ และสายตาผมก็ไปสะดุดกับร่างของคนๆ นึง ร่างสูงนั่น กับผมสีดำ และหนิาตาที่ผมคุ้นเคย ... น้ำตาผมแทบจะไหลออกมา ไม่รู้เพราะอะไร เขาไม่ใช่แฟนผมซะหน่อย แต่ทำไมถึงรู้สึกอยากกอด อยากเจอ คิดถึง โหยหาต้องการ .. ทั้งๆ ที่ตอนนั่น ยังเด็กอยู่แท้ๆ แถมยังไม่ได้เจอกันนานตั้ง 6 ปี ผมอาจจะตาฝาดไปเอง.. อย่าคิดมากน่า เรียวสุเกะ อย่าคิด เราจำหน้าเขาแบบชัดเจนไม่ได้ด้วยซ้ำ อาจจะใม่ใช่เขา.. แต่ทำไมนะ ความรู้สึกนี่.. 
"ยามะจัง? " 
"แว๊ก!!! " ผมร้องออกไปด้วยความตกใจ 
จนร่างเล็กตบผมที่แขนเบาๆ เพราะมันไม่ใช่ใครที่ไหน แต่นั่นก็คือจิเนนที่ผมนัดไว้นิเอง 
เห้ออ แอบเสียใจเหมือนกันนะ.. 
"นี่ชั้นไม่ใช่โจรนะ จะตกใจอะไรนักหนาหาาาา =*=" จิเนนพูดพลางเดินนำไป
"แหะๆ ขอโทษน้าจิเนน><; ว่าแต่โรงเรียนเราอยู่สถานีไหนหรอ? " 
ผมถามปัดๆ ไป จิเนนจะได้ไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้ร
"อยู่สถานี OOO นะ สถานีเดียวเอง " จิเนนพูด พลางเรากำลังต่อแถวขึ้นรถไฟอยฺ่ คนเยอะจิงๆ เลยน้า ญี่ปุ่นเนี้ย 
'ตึก! ' โอ๊ยย 
ในเมื่อคนเยอะ ผมเลยโดนร่างๆ หนึ่งชนเข้า แต่ความเจ็บของผมก็ถูกกลืนกินลงไป เพราะว่า .. 'ยูโตะ' .. ใช่ไหมนะ ใช่เขารึเปล่า เหมือนมากเลย...
"ขอโทษนะครับ" ร่างสูงที่ชนผมหันมาขอโทษ ผมคิดไปเองรึเปล่า แต่เขาหน้าเหมือนยูโตะมากเลย คิดถึงจังน้า.. ตอนนี้ทำอะไรอยู่นะ
ถ้านี่ใช่นาย จำชั้นให้ได้หน่อยสิ..
"นาย"... 
ตานนนน~~~ ตะดาน~ // เอฟเฟ๊ค