#Fanfic Nakayama (Hey!Say!Jump) สัญญานะ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำๆๆๆ~ // นำๆ (เอกโควววววว )

เ

"ยามะจางงงงงง " ร่างของเด็กน้อยผมดำอายุเพียง 11 ปี เรียกเด็กน้อยหน้าตาน่ารักอีกคนที่มีอายุเท่ากัน เพียงแต่ร่างที่ถูกเรียกว่า 'ยามะจัง' นั่น มีใบหน้าที่หวานเหมือนผู้หญิง .. ร่างเล็กที่อวบกว่า และใบหน้านั่น ทำให้หลายๆคนไม่รู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย..

"หวัดดียูโตะคุง ^_^ " ยามะจังตอบกลับด้วยน้ำเสียงร่าเริง 

"ว่นนี้เราจะเล่นอะไรกันดีหรอออ *_* " เด็กที่มีนามว่ายูโตะตอบพูดต่ออย่างตื่นเต้น ทั้งๆ ที่รู้จักกันมานานแล้วแท่ๆ... แต่ทำไมเขาไม่เคยเบื่อที่จะต้องเล่นกับยามะจังเลยนะ

"เล่นอะไรดีหละ~? ยูโตะคุง .."

ก่อนที่ร่างอวบจะพูดจบ ร่างที่สูงกว่านิดหน่อยแบบเด็ก11 ขวบก็พูดขัดขึ้นมาว่า "เล่นพ่อแม่ลูกกันเถอะ!!"

ไม่ต้องรอช้า ร่างอวบหน้าตาน่ารักก็ตอบกลับไปแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด "อือ! ^^"

"ลาล้าลา~ แม่จ๋าวันนี้พ่อจะออกไปซื้อของน้า~" เด็กยูโตะบอกกับยามะจังที่รับบทเป็นแม่ด้วยเสียงร่าเริง 2 คนเล่นกีนสนุก ทำให้เวลาผ่านไปเร็วจนทั้ง 2  ตกใจว่าใกล้จะเย็นแล้ว ยามะจังเลยเสนอว่าให้กลับบ้าน 

ระหว่างเก็บของอยู่

"ว้าา~~ วันนี้สนุกมากเลย! ถ้าได้แต่งงานกะยูโตะคุงจิงๆ ก็คงดีสิเนอะ! ^0^" ยามะจังพูดขึ้นขณะที่เก็บของเตรียมเดินกลับเข้าบ้าน

"นั่นสินะยามะจัง~ ^3^ " ยูโตะตอบรับไป แต่ว่า ณ ตอนนั่น เจ้าตัวร่างสูงก็คิดอะไรได้ขึ้นมา และพูดมันออกไปแบบไม่คิดก่อนที่ร่างที่เตี้ยกว่าจะตอบกลับ

"งั้นยามะจัง! โตขึ้นเราแต่งงานกันเถอะนะ!! ><" 

ร่างเล็กทำหน้าดีใจแบบออกนอกหน้า "ได้สิ! สัญญานะ! " ทั้งสองคนเกี่ยวก้อยสัญญากัน แต่ว่า มันไม่ได้ง่ายขนาดนั่นนะสิ.. 

สองอาทิตต่อมา 

"แงงงงงงง อย่าไปเลยนะยามะจังง !! " 

ยูโตะตะโกนเรียกร่างบางที่เปิดกระจกโบกมือลา จากในรถของตน ทั้งคู่ร้องไห้ แต่จะทำยังไงได้หละ ในเมื่อครอบครัวของยามะจังจะต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศเพราะคุนพ่อได้งานใหม่ที่นั่น .. "ไม่เป็นไรนะ ยูโตะคุง! ชั้นจะกลับมาแต่งงานกะยูโตะคุงแน่นอน! " ยามะจังยิ้มพร้อมน้ำตา โบกมือลาในขณะที่รถกำลังออก 

2 เสียงลากันเนินนานจนภาพของร่างสูงค่อยๆ เล็กลง และหายไป.. 'ชั้นกลับมาแน่ ยูโตะคุง' 

-
-
เหออ.>.< บทนำคาา ติชมได้นะคะ มือใหม่ อาจไม่เก่งมาก สมองไม่ค่อยแล่น แต่งไปโดนครูขัดไป มียึดโทรบูงไรบ้าง =.,= แหมๆ พลงตอาจไม่สนุก แต่ฝากนิยายด้วยนะคะ ขอบคุนค่าา // โค้ง