The Following Moment
บางทีกว่าจะได้รู้ว่าอีกคนนั้นสำคัญ มันก็คือวันที่เราตระหนักได้ว่าอาจจะกำลังสูญเสียเขาไปแล้ว
ผู้เข้าชมรวม
771
ผู้เข้าชมเดือนนี้
9
ผู้เข้าชมรวม
771
หมวด : ฟิคนิยาย การ์ตูน เกม
อัปเดตล่าสุด : 15 ส.ค. 59 / 17:27 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
ในที่สุด การต่อสู้อันยืดเยื้อยาวนานที่เดิมพันด้วยทุกอย่างแบบหมดหน้าตัก ระหว่างหัวหน้าใหญ่แห่งสิบสามหน่วยพิทักษ์และควินซี่ผู้ครอบครองอักษร X ในนามผู้ส่งสารของพระเจ้าก็ดำเนินมาจนถึงบทสรุป
อดีตที่ถูกปิดบังเอาไว้เพื่อปกป้องหญิงสาวได้รับการเปิดเผย
พร้อมกับความรู้สึกระหว่างคนสองคนที่เพิ่มพูนระหว่างกันผ่านการพูดคุยอย่างเปิดอกเป็นครั้งแรก
หญิงสาวคนหนึ่งที่ก้าวข้ามความกลัว จนเอาชนะศัตรูร้ายได้ด้วยน้ำมือของตัวเอง
กับชายคนหนึ่งที่สัญญาว่าจะคอยค้ำจุนนางอยู่ด้านหลังเสมอ
แต่เมื่อการต่อสู้จบลงอย่างเงียบงัน ชัยชนะที่ได้มาด้วยการทุ่มทุกสิ่งทุกอย่าง จะมีความหมายต่อไปหรือไม่
โอเค เราอาจจะเว่อร์ แต่การอ่านตอนเหล่านั้นที่ไล่เรียงมา ทำให้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ
และที่สำคัญ นานาโอะคือสวยมาก เลอค่ามาก เจิดจรัสเป็นประกายอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน
(จาก 600 กว่าตอนนับแต่อ่าน Bleach มา)
เหมือนดวงดาวหรือพระจันทร์ที่ส่องสว่างสะท้อนลงมาบนผืนน้ำดำมืดของเคียวราคุเลย
เอาเป็นว่า เขียนตรงนี้เยอะมาก
เห็นด้วยหรือไม่ยังไง ลองไปอ่านตอนที่ยกมาก่อน แล้วค่อยมาอ่านฟิค
ไม่แน่ว่า ลึกๆ อาจจะคิดเหมือนกันนะคะ
อดีตที่ถูกปิดบังเอาไว้เพื่อปกป้องหญิงสาวได้รับการเปิดเผย
พร้อมกับความรู้สึกระหว่างคนสองคนที่เพิ่มพูนระหว่างกันผ่านการพูดคุยอย่างเปิดอกเป็นครั้งแรก
หญิงสาวคนหนึ่งที่ก้าวข้ามความกลัว จนเอาชนะศัตรูร้ายได้ด้วยน้ำมือของตัวเอง
กับชายคนหนึ่งที่สัญญาว่าจะคอยค้ำจุนนางอยู่ด้านหลังเสมอ
แต่เมื่อการต่อสู้จบลงอย่างเงียบงัน ชัยชนะที่ได้มาด้วยการทุ่มทุกสิ่งทุกอย่าง จะมีความหมายต่อไปหรือไม่
หากสมมติว่าคนใดคนหนึ่งในพวกเขาไม่ได้กลับไปร่วมรับรู้
-------------------------------------------------------------------
แฟนฟิคสั้นหนึ่งตอนจบค่ะ
แพร์ริ่ง: Kyoraku Shunsui X Ise Nanao
อ้างอิงจาก: Bleach 647 - 654
จากใจผู้แต่ง:
จากใจผู้แต่ง:
เป็นช่วงตอนที่ตระการตา และตราตรึงประทับแน่นในความรู้สึกอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ
ทั้งจากการร้อยเรียงเรื่อง การลำดับภาพ ไอเดียในการสร้างผลของการปลดปล่อยดาบ รวมถึงการเผยปมบางอย่าง
...รู้สึกเหมือนดูละครเวที ในเรื่องที่บาดลึกสะเทือนอารมณ์ สมกับชื่อของช่วงตอนนี้มาก...
ทั้งจากการร้อยเรียงเรื่อง การลำดับภาพ ไอเดียในการสร้างผลของการปลดปล่อยดาบ รวมถึงการเผยปมบางอย่าง
...รู้สึกเหมือนดูละครเวที ในเรื่องที่บาดลึกสะเทือนอารมณ์ สมกับชื่อของช่วงตอนนี้มาก...
ที่ผ่านมา ไม่ได้เป็นแฟนเดนตายของ Bleach แต่ยอมรับว่าชอบการดีไซน์และอ่านสนุกทุกครั้ง
โดยที่ในบรรดาตัวละครทั้งหลาย คาแรคเตอร์ของเหล่าหัวหน้าหน่วยพิทักษ์และรองทุกคน
โดยที่ในบรรดาตัวละครทั้งหลาย คาแรคเตอร์ของเหล่าหัวหน้าหน่วยพิทักษ์และรองทุกคน
ถือว่ามีเสน่ห์ในการนำเสนอตัวตนได้อย่างน่าสนใจมาก
ซึ่งคนที่เด่นกว่าใครเพื่อน เรายกให้หน่วยแปด คือ คู่ของเคียวราคุ และรองอย่างนานาโอะจังนี่แหละ
โดดเด่นกันมาตั้งแต่คอสตูม ยันฉากเปิดตัว (ฮา)
เพียงแต่ คาดไม่ถึงจริงๆว่า คนที่วันๆเอาแต่เอ้อระเหยลอยไปลอยมา จนต้องคอยให้ผู้หญิงตามจิกทุกวันอย่างนี้
จะมีความลับบางอย่างที่เก็บซ่อนไว้ไม่ให้ใครรู้ โดยทั้งหมดที่ทำไป ก็เพราะรัก เพราะห่วงหาและอาลัยต่อคนใกล้ชิดทั้งนั้น
ไปๆมาๆก็เลยโดนใจเข้าอย่างจัง มันทั้งเศร้า ทั้งซึ้ง ทั้งมืดหม่น เดียวดาย แต่ในขณะเดียวกันก็อบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ
ซึ่งคนที่เด่นกว่าใครเพื่อน เรายกให้หน่วยแปด คือ คู่ของเคียวราคุ และรองอย่างนานาโอะจังนี่แหละ
โดดเด่นกันมาตั้งแต่คอสตูม ยันฉากเปิดตัว (ฮา)
เพียงแต่ คาดไม่ถึงจริงๆว่า คนที่วันๆเอาแต่เอ้อระเหยลอยไปลอยมา จนต้องคอยให้ผู้หญิงตามจิกทุกวันอย่างนี้
จะมีความลับบางอย่างที่เก็บซ่อนไว้ไม่ให้ใครรู้ โดยทั้งหมดที่ทำไป ก็เพราะรัก เพราะห่วงหาและอาลัยต่อคนใกล้ชิดทั้งนั้น
ไปๆมาๆก็เลยโดนใจเข้าอย่างจัง มันทั้งเศร้า ทั้งซึ้ง ทั้งมืดหม่น เดียวดาย แต่ในขณะเดียวกันก็อบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ
โอเค เราอาจจะเว่อร์ แต่การอ่านตอนเหล่านั้นที่ไล่เรียงมา ทำให้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ
และที่สำคัญ นานาโอะคือสวยมาก เลอค่ามาก เจิดจรัสเป็นประกายอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน
(จาก 600 กว่าตอนนับแต่อ่าน Bleach มา)
เหมือนดวงดาวหรือพระจันทร์ที่ส่องสว่างสะท้อนลงมาบนผืนน้ำดำมืดของเคียวราคุเลย
เอาเป็นว่า เขียนตรงนี้เยอะมาก
เห็นด้วยหรือไม่ยังไง ลองไปอ่านตอนที่ยกมาก่อน แล้วค่อยมาอ่านฟิค
ไม่แน่ว่า ลึกๆ อาจจะคิดเหมือนกันนะคะ
Credit รูปภาพ Tumblr ค่ะ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ร่าอสิ่มีีวิประหลาที่มีปีมอูล้ายนยัษ์แระายออเป็นิ้นเล็ิ้นน้อย
ิ้นส่วนเหล่านั้นระัระายไปทั่วท้อฟ้าอันมืมิ
่อนะลมาสู่พื้นิน้านล่านมอูเหมือนพายุาว
ทุอย่าเิึ้นในั่วพริบา
และเิึ้นเร็วมาเสียนนายัไม่อาทำวามเ้าใไ้ว่าเรื่อทั้หมเป็นวามริ
เมื่อรู้สึัวอีที สอาที่เยหยัยืนผ่านาร่อสู้เมื่อรู่มาไ้็พาลหมแรเอาื้อๆ
ร่าอนาทรุล แ่่อนะล้ม หิสาว็รู้สึถึแรึร้นแนทั้สอ้า
เมื่อฝ่ามือให่อนที่อยู่้าหลัวเ้ามารับัวนาเอาไว้
“เ้าทุ่มเททุอย่าริๆสินะ
นานาโอะั”
“หัวหน้า” เาลายฝ่ามือออและเริ่มเยิบถอยออไปแล้วอนที่นาเหลียวไปมอ
“เอาล่ะ ไ้เวลาามทุนไปันไหม”
เียวราุ้าวนำออไป่อน แ่เพียพริบา่อานั้น ร่าสู็ทรุลไปนั่ับพื้น
“อะ โอ๊ะ” เาอุทานออมา
ะที่นาเบิาว้า้วยวามใ “หัวหน้า!”
นานาโอะร้อ แู่เหมือนเาะไม่ไ้ยิน
“อ่า ให้ายสิ ท่าทาร่าายำลับอให้้าพัแล้ว”
เสียบ่นอเาแผ่วเบาราวับลอยมาาที่ไหนสัแห่ที่ไลออไป
และมัน็เียบลอย่ารวเร็วพร้อมับที่ร่าสูนั้นหายลับมา้านหลั
“หัวหน้า! หัวหน้าะ!”
หิสาวทิ้าบฟันวิาอนไประหว่าที่พุ่เ้าไปทรุร่าลนั่้าายเา
นาพยายามเรีย แ่วาสีเทาอเาไม่แม้แ่ะเบนลับมาหานา้วย้ำ
แล้วนา็มอเห็นหัวไหล่วาถูเาะเป็นรูนาให่เหมือนถูอะไรว้านเนื้อออไป
พอมอไล่ลมา็เห็นรูโหว่รูเบ้อเริ่มที่ลาลำัว รวมถึรอยอเนื้อที่เว้าลึเ้ามารเอว้าน้าย
นานาโอะหน้าี ...ทั้ๆที่เ็บหนันานี้
แ่เา็ยัไม่ทิ้นา...
“หัวหน้า ไ้ยิน้าไหม? อบ้าสิะ!” หิสาวัริมฝีปาัวเออยู่รู่หนึ่
่อนยับเ้ามาหานที่นอนอยู่ เียวราุยัไม่อบ
วาที่เหลือเพีย้าเียวหรี่ปรือ ้อมอเลยไปยัท้อฟ้าเบื้อบน
“หัวหน้า”
นาโน้มัวลไปเอามือประอใบหน้าเา
้อมอใบหน้าเรียบเยนั่นระหว่าที่วามหวาลัวเริ่มเพิ่มึ้น
แ่่อนที่ะทันไ้พู่อ อยู่ีๆลูาที่หยุนิ่็ลอลับมา้อนา
พร้อมับมีเสีย “บู่ว” ัออมา
ผลัวะ! ฝ่ามือ้ายฟาสวนลับไปเร็วว่าวามินเียวราุหน้าหัน
และนานาโอะ็ยิ่หน้าีไปันให่เมื่อรู้ว่าเพิ่ทำอะไรลไปับหัวหน้าหน่วยอัวเอ
“...ยัแรีอยู่นะ นานาโอะั”
“โธ่เอ๊ย เวลาอย่านี้ยัะเล่นอี” หิสาวอไม่ไ้ให้หลุยิ้มออมา ่อยลายวามัวลลไปหน่อย
“ท่านนี่บ้าริๆ
ถ้ายัมีแ่ใล้อ้าล่ะ็ รีบๆลุึ้นมาไ้แล้ว่ะ เร็วเ้า”
แ่ัวอเาลับแ็นิ่ไม่ยับเลยสันิเมื่อนาเยิบเ้าไปพยายาม้อนหัวไหล่้าที่เ็บึ้นาพื้น
นานาโอะเสียหลัลื่นล้มลมานั่ มือรูหลุออมาาสาบเสื้อลุมัวนอ
อนนี้มีแ่สายาอหัวหน้าเท่านั้นที่ยับามมา
และนา็รู้ว่านอาเผลอบหน้าเา นา็ไม่เหลือเรี่ยวแรมาพอะพาเาไปาที่นี่
“...ที่นี่อันรายนะ”
เียวราุฝืนยิ้ม “าาร่อสู้เมื่อี้ อาะมีวินี่นอื่นเห็น
เ้าทิ้้าไว้แล้วรีบหนีไปีว่า”
“ – ะบ้าเหรอะ?! ะให้้าทิ้ท่านไ้ยัไ!”
“...นานาโอะั”
“มา้วยัน็ลับ้วยันสิ”
“นานาโอะ...” น้ำเสียทุ้มอเาในยามนี้แผ่วลนเือบไม่ไ้ยินทั้ๆที่เ้าัว็นอนอยู่ใล้แ่นี้
นานาโอะิอย่าเ็บปว เริ่มรู้สึผิและนึ่น่าัวเอว่าถ้าหานามีฝีมือมาว่านี้
็่วยเหลือเาไ้มาว่าที่ผ่านมา
“...เ้าบาเ็บอยู่ สภาพแบบนี้แ่ะหนีไปนเียวยัลำบา
ะพาภาระไป้วยทำไม”
หิสาวหันใบหน้าบึ้ึลับมา้อเาทันที
เียวราุเบิาว้าึ้นเล็น้อย
่อนะหรี่ลับลมาใหม่เมื่อเายิ้มให้นาอีรั้ ระหว่าที่ยัมอสบสายาเียึ้้วยวามไม่พอใ
นานาโอะไม่รับปา ไม่พูอะไรทั้นั้น
“...นีอ้า เ้าไปเถอะ”
เายัพยายามล่อม
แ่รั้นี้หิสาวลับพุ่เ้ามา แล้วึร่าท่อนบนอเาึ้นาพื้น
แ่้วยน้ำหนัและพละำลัที่่าันแม้ในยามปิ
นาึทำไ้เพียแ่อร่าท่อนบนอเาเอาไว้ในอ้อมแนเท่านั้น
เียวราุนึอยาพูอะไรบาอย่าับนาเ่นัน
แ่เมื่อ้อนสายามอลับึ้นไปเห็นใบหน้าอหิสาวในยามนี้ เา็หลับา
และเปลี่ยนไปบหน้าับนาแทน
นานาโอะระับวแนอนึใบหน้าอหัวหน้าหน่วยเ้ามาอเอาไว้
นาำลับอัวเอว่าอย่าร้อไห้ อนนี้นาะแสวามอ่อนแอออมาไม่ไ้
ในเมื่อนที่สามารถปป้อนาไ้ำลัอ่อนแรอยู่
“...เ้าว่า บรรยาาศอนนี้
่าาเมื่อรู่หรือเปล่า”
“...ิว่าโลอนนี้ ...ยัมืมนอย่าโเี่ยวและน่าสิ้นหวัอยู่ไหม”
หิสาวสูหายใเ้าลึๆ
่อนะลืมาึ้นและ้อมอเา “ไม่่ะ”
“มันไม่ไ้โเี่ยวสิ้นหวัั้แ่เ้านั่นระเบิเป็นิ้นเล็ิ้นน้อยแล้ว”
รอยยิ้มบาปราึ้นมาบนใบหน้าอเา
“...อย่านั้นเหรอ”
“...ถ้าอย่านั้น็ีแล้ว”
“ุุนุย”
“ว่าไ...”
“ท่านไม่ไ้อยู่ัวนเียวนะะ
ไม่ำเป็น้อแบรับอะไรเอาไว้เอลอเวลา็ไ้”
“...่าเป็นำพูที่ีเหลือเิน”
“้าพูริๆนะ” นาว่า
เอามือมาบแ้มเาเบาๆ ไม่ยอมให้เียวราุหลบสายาหรือสิหลุไป่ายๆ
“ที่ผ่านมา ถ้าไม่ไ้้าอย้ำี้้ำไ
ท่าน็ะมัวแ่เอ้อระเหย แล้วเรื่ออะไร้าะ้อมาามใท่านอนนี้ล่ะ”
“นานาโอะันสวย ะให้้าทำอะไรอี...”
“แ็ใสิะ” นาบอ
บหน้าเา้ำอี แรึ้นว่าเมื่อี้เล็น้อย “ั้สิไว้
แล้ว็รวบรวมเรี่ยวแรลุึ้นมา เราะไ้ไปาที่นี่้วยัน”
“อืม...” เ้าอร่าสูราออมาและหลับาล
รู้สึราวับว่าน้ำหนับนเปลือาเพิ่มึ้นนยาะฝืน้าน
เสียหวานอหิสาวยััลอเ้ามา แ่ฟัไม่เป็นำ
เียวราุไม่รู้ริๆว่านานาโอะำลัร้อว่าอะไร หรือะพูให้ถู็ือ
เาไม่อยู่ในวิสัยที่ะสนใ ในเมื่อร่าายและสิสัมปัะเริ่มทำานไ้ไม่เ็มที่
...าุระโนะสุเะ...
เสียเย็นเยียบอันุ้นเยแว่วลับเ้ามาอีรั้
ึรั้ให้เปลือาที่เยหลุบลหรี่ปรือ สิ่แรที่ปราึ้นเป็นรูปร่าพร่าเลือน ือ
ใบหน้าอ่อนเยาว์อหิสาวที่ำลัวัเสีย แ่สิ่ที่ึูสายา
และมอเห็นไ้ัเนว่าลับลายเป็นใบหน้าามแ่เย็นาอหิสาวผู้มีผ้าปิา้าวาเหมือนับน
“โอฮานะ...”
นานาโอะละสายาาใบหน้าีเผือนแทบไร้สีเลืออหัวหน้ามอรไปและเห็นหิสาวนเียวันนั้นนั่อยู่้าายเา
นา้ออีฝ่ายอยู่เพียไม่ี่วินาที ่อนที่ฝ่ายนั้นะหันมามอนาแวบหนึ่
“...้าพร้อมแล้ว”
“หัวหน้า?!”
รอยยิ้มเย็นยะเยือปราึ้นรมุมปาอหิสาวปริศนา
่อนที่นาะลุึ้น ่อยๆเินนวยนาอ้อมไปยืนอยู่รปลายเท้าอเา
...ายผู้ไม่สามารถรัษาสัาที่ให้ไว้
ับสรีผู้ไม่สามารถลืมวามรัที่มีให้ับเาไ้...
นานาโอะมอูหิสาวนนั้น
ะที่เผลออร่าอหัวหน้าหน่วยแน่นเ้ามาเอโยไม่รู้ัว
ู่ๆ็รู้สึลัวาบฟันวิาอเาึ้นมา
...ใ่ไหม าุระโนะสุเะ...
“ุุนุย ั้สิหน่อยสิ! ะมาเหม่ออนนี้ไม่ไ้นะ!”
นานาโอะ้มลมาเย่าัวเาอีเมื่อเห็นว่าสายาอ่อนล้าอเาเริ่มะหยุนิ่อยู่ับที่นานเินไป
แ่เียวราุ็ยัไม่สนในา
เายั้อมอไปที่าบฟันวิานามอนเออยู่ราวับำลััสินใบาอย่า
“...หาเป็นเวลาปิ ้า็...
ไม่มีโอาสไ้รับวามอ่อนโยนนานี้...าเ้า”
อีาบ้านี่พูอะไรอเาเนี่ย...
“ุุนุย”
“...อบในะ นานาโอะั”
เาระิบออมา ่อยๆยมือ้ายที่วาทิ้ไว้ึ้นมาับแ้มหิสาว
เียวราุลี่ยิ้มอีรั้
เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นว่ารั้ใที่นาเยไ้รับ แ่ลับทำให้นารู้สึเสียวปลาบึ้นมา
“...โีที่นอื่น...ไม่้อทนอยู่ในสภาพสิ้นหวั...อ้า...
นานนั... และ็โีมา...ที่เ้าปลอภัย”
โอฮานะยัยืนอยู่รปลายเท้า
เฝ้ามอเ้านายอนาร่ำรวเหมือนที่เยเป็นมา สีหน้าอนาเรียบเย
ไม่แสออึ่วามรู้สึอย่าที่ผู้หินหนึ่พึมี่อายที่นภัี
แ่ที่นาแสออเ่นนี้ เป็นเพราะนารู้ีว่าสัย์สาบานอนไม่อาผูพันพวเาเอาไว้้วยันไ้
“...นานาโอะั”
เาะแสวหา่อไป
ะรวราและโศเศร้า่อไป
ะพันธนาารัวเอเอาไว้้วยวามรู้สึผิและสิ้นหวัอย่าเ็มใ
เพราะไม่อาให้อภัยโะาอนเอไ้
และวามอ่อนแอ็เป็นอาวุธแท้เพียอย่าเียวที่เามี
“...้าะทำามที่เ้าบอ...”
เียวราุเบนสายาลับมา้อหน้านา
“...แ่อให้้า ไ้อยู่อย่านี้อีหน่อยเถอะ”
นานาโอะ่มริมฝีปาที่สั่นระริเ้าหาันแน่น
ใบหน้าเริ่มปราร่อรอยอวามปวร้าวะที่นา้อมอเา ่อนที่ฝ่ามือ้ายออีฝ่ายะเลื่อนหลุไปาแ้มอนาพร้อมหยน้ำา
“หัวหน้า!”
โอฮานะแหนหน้าึ้นมอท้อฟ้า ม่านหมอหนาทึบลายออแล้วริๆ
และไม่นานัวนาเอ็ะเป็นเ่นเียวัน
แ่นั่น็ไม่ใ่เรื่อสลัสำัเท่าับวามรู้สึอเ็สาวที่ำลัส่เสียร้อและเย่าัวอายผู้นั้นอย่าวัเสีย
“ุุนุย! าบ้านี่ ลืมาึ้นมาสิ!”
อย่ามานา็แ่หายไป
ลับไปเป็นส่วนหนึ่อวามว่าเปล่า่อนที่พวเาะไ้พบัน แ่ับสาวน้อยนนั้น
ารหายไปอใรบาน มันอาเปรียบไ้ับารพัทลายอโล
...สัาที่ให้ไว้ับ้า
เ้าอยาะละเมิเมื่อไร็ไ้...
นาเิมาาิใและวามเหาอผู้ายนนี้
เป็นส่วนหนึ่ในิวิาอเา และเป็นนที่รู้ันิสัยเสียอเาีว่าใร
นิสัยเสียที่ไม่ว่าะอยู่ในสถานาร์หน้าสิ่วหน้าวานนาไหน็ยัทำเล่นทำหัวไ้โยไม่สนในรอบ้า
...แ่มันสมวรแล้วใ่ไหม
ที่เ้าะไม่รัษาำพูับนอื่น...
“หัวหน้าะ!”
...แน่ใแล้วใ่ไหม ว่าเ้าอยาเป็นผู้ายแบบนี้...
“าุระโนะสุเะ”
นานาโอะหยุร้อเมื่อไ้ยินเสียาบฟันวิาอเียวราุเอ่ยึ้น
“สัาที่ให้ไว้
รัษาให้ไ้สัรั้เถอะ”
โอฮานะล่าวเพียเท่านั้น
่อนที่ร่าอนาะเริ่มโปร่ใสนนานาโอะสามารถมอผ่านไปเห็นบรรยาาศ้านหลั สีหน้าอาบฟันวิายัเรียบเย
ไม่ปราทั้วามยินีหรือยินร้าย แ่่อนที่นาะสลายไป
แนเรียวาวนั้น็ยึ้นและี้มือไปราวับ้อารนำทา
นานาโอะสะบัหน้าหันไปมอาม
รู้ทันทีว่าที่สุปลายมืออหิสาวมีอะไร ่อนะหันมาทันเห็นรอยยิ้มมุมปาอาบฟันวิา่อนที่นาะสลายหายไปับอาาศ
หิสาวปาน้ำาออาใบหน้า และัสินใแล้วว่า นาะ้อพาพวเาลับออไปาที่นี่ไ้
ไม่ว่าะ้อแล้วยอะไร็าม
ในเมื่อที่ผ่านมา
เาือนที่อยู่เีย้าและอยปป้อนามาลอ รั้นี้นา็ะอเป็นนปป้อเาบ้าเหมือนัน
ผลงานอื่นๆ ของ Ayumi Saimyou Shiraishi ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Ayumi Saimyou Shiraishi
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น