กำราบร้ายยัยมาเฟียสุดฮอต

          “นี่คุณ ไม่มีห้องนอนเป็นของตัวเองหรือไง เดินเข้าออกห้องคนอื่นทั้งวัน แถมยังเป็นห้องผู้หญิงด้วย เสียมารยาทมาก!” พีชญาต่อว่าลู่หานที่กำลังเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง หลังจากที่เพิ่งเดินออกไปได้ไม่ถึงสิบนาที ซึ่งครั้งนี้ในมือของเขาถือแล็ปท็อปหนึ่งเครื่องติดมาด้วย

          “คิดซะว่าในห้องนี้ไม่มีผมอยู่ด้วยแล้วกันนะ” หันมาบอกเสร็จเขาก็เดินไปนั่งลงที่โซฟามุมห้องต่อ จัดการเปิดเพื่อใช้งานอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ โดยไม่สนใจสายตาราวกับจ้องจะกินเลือดกินเนื้อเขาจากเธอแม้แต่น้อย

          “คุณ! ฉันป่วย ต้องการพักผ่อน ไม่เข้าใจหรือไง!?” พีชญาเริ่มพูดใส่อารมณ์ เพราะการที่มีคนแปลกหน้าเดินเข้าออกเป็นว่าเล่น ก็ต้องข่มความโมโหที่ไม่สามารถห้ามปรามเขาได้มากพอแล้ว หากถามว่าทำไมไม่ล็อกประตู ตอบเลยว่าตอนแรกๆ ก็เดินไปล็อก แต่ล็อกไปก็เท่านั้น เพราะเขามีกุญแจพร้อมทั้งตัดโซ่เล็กที่เธอคล้องเอาไว้ สรุปคือแม้แต่โซ่ก็สกัดกั้นความต้องการของคนเอาแต่ใจไม่ได้อยู่ดี โดยครั้งนั้นเขาได้ให้เหตุผลกับเธอว่า ‘ถ้าเกิดว่าพบศพดาราดังนอนขึ้นอืดอยู่ในห้อง เขาจะกลายเป็นฆาตกร’ ฟังแล้วเธอก็อยากให้ตัวเองกลายเป็นฆาตกรแทนเขาทันที

          ‘ผู้ชายอะไร ปากคอเราะร้ายที่สุด!’

          “ผมแค่จะนั่งทำงานเงียบๆ เพราะฉะนั้นวางใจได้ ผมไม่มีทางทำอะไรกับคนป่วยอย่างแน่นอน” ลู่หานบอกโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง เอาแต่ตั้งหน้าสนใจกดพิมพ์ข้อความบนคีบอร์ดไม่หยุด ซึ่งสีหน้าท่าทางของเขาเหมือนคนกำลังง่วนอยู่กับการทำงาน

           เมื่อออกไปไล่แล้วไม่ยอม พีชญาจึงข่มจิตข่มใจก่อนจะพลิกร่างหนีเขาไปอีกทาง ‘มีคนแปลกหน้าอยู่ด้วย ใครจะไปหลับลงกันล่ะ!’

          พีชญาคิดในใจด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ถือคติว่าจะไม่หันหลังให้กับศัตรูเด็ดขาด แต่กับผู้ชายคนนี้ เธอรู้สึกว่าเขาไม่ใช่ศัตรู แต่ก็ไม่ไว้ใจจนถึงขั้นกล้านอนหลับต่อหน้าเขาได้

          “อยากจะบ้าตาย ทำไมถึงได้ตีมึนเก่งขนาดนี้นักก็ไม่รู้” บ่นเสร็จพีชญาก็ข่มตานอนเพราะร่างกายเหนื่อยล้า รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เป็นบางเวลา จึงหยิบยาที่นายแพทย์ให้ไว้มาทานสามสี่เม็ด แล้วหลังจากนั้นยาก็เริ่มออกฤทธิ์

          ส่วนลู่หาน ขณะที่มือกดพิมพ์งานก็เงยหน้าขึ้นไปมองแผ่นหลังบางเป็นระยะๆ หลังเห็นว่าเธอเงียบไปนานกว่าครึ่งชั่วโมง จึงลุกออกจากบริเวณที่นั่งเพื่อตรงเข้าไปหยุดยืนข้างเตียง ฝั่งที่สามารถมองเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน

          “ตอนคุณหลับน่ารักที่สุดแล้ว โรซี่ พีชญา” ลู่หานมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ หลังเห็นว่าคนที่เคยเอาปืนจ่อหน้าผากนอนหลับตาพริ้มเหมือนผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่พอเลื่อนสายตาลงต่ำเพื่อต้องการตรวจเช็คดูว่า เวลานี้บาดแผลของเธอยังมีเลือดซึมออกมาอีกหรือไม่ ทว่ายังไม่ทันได้เลื่อนไปถึงบริเวณที่ต้องการ ดวงตาคมก็สะดุดเข้ากับบางอย่าง มองพร้อมรอยยิ้มที่เคยมีค่อยๆ จางหายไปในอากาศ

          “ผู้หญิงอะไรนอนกอดปืน แทนที่จะเป็นตุ๊กตาหมีน่ารักๆ” ลู่หานกล่าวกับตัวเองเบาๆ ก้มลงหมายจะดึงปืนออกไปเก็บไว้ในลิ้นชักบนโต๊ะข้างเตียง ก็มีอันต้องชะงักค้าง เมื่อความทรงจำยามถูกเอาอาวุธสังหารจ่อเข้าที่ศีรษะ ฉายวาบขึ้นมาในภวังค์ความคิด

          ‘อย่าเลย เพราะถ้าหากเธอตกใจตื่นขึ้นมาตอนนี้ แกอาจจะซวยเอาได้ง่ายๆ เลยนะ’

          เตือนตัวเองในใจเสร็จ ลู่หานก็ยืดตัวยืนกอดอกหลังตรง จ้องดวงหน้างดงามโดยไร้ซึ่งเครื่องสำอาง ด้วยความสงสัยที่เพิ่มมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว

          “โรซี่ พีชญา ตัวจริงของคุณเป็นยังไงกันแน่?”