ฟิคแก้บนคยูbyเมนอุค

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคคยูอุค วอนซิน เฮอึน

 

เนื้อเรื่อง

  ณ วันปัจฉิมนิเทศของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

“ น้องๆที่อยู่คณะทันตแพทย์มาเข้ากิจกรรมรับน้องได้ทางนี้เลยนะครับ! ” ฮีชอล ซีวอนและคยูฮยอนพูดผ่านไมค์เรียกน้องๆในคณะของพวกเขามาทำกิจกรรม

น้องๆที่เข้ามาใหม่เดินกันโกลาหลวุ่นวายมาก หาแถวไม่เจอบ้าง มัวแต่ยืนคุยโทรศัพท์บ้าง ไม่นั่งเป็นแถวกันสักทีคยูฮยอนจึงต้องเข้าไปจัดแถวให้รุ่นน้อง  ระหว่างที่เขาจัดแถวให้รุ่นน้องอยู่นั้น  เขาก็สังเกตเห็นเด็กน้อยคนหนึ่งวิ่งไปหาคยูฮยอนอย่างอารมณ์ดี

“ พี่ซิน จำผมได้ไหมฮะผมเรียวอุคไงฮะ ”  ผู้ชายตัวเล็กๆผมสีน้ำตาลเปร่งประกายดวงตาที่ซุกซนราวกับกระรอกน้อยคนหนึ่งถามคำถามฮีชอลอยู่

“ อ้อ น้องเรียวอุค ไม่ได้เจอกันนานพี่คิดถึงแย่เลย ” ฮีชอลรีบกอดน้องชายของตนอย่างแน่น

“ พี่ซินฮะ ปล่อยผมได้แล้วฮะ ผมจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วเนี่ย ”  เรียวอุคพูดพร้อมกับเสียงใสๆ

“ อ่าโอเคๆ ว่าแต่ไปไงมาไงถึงมาที่นี่ได้หล่ะครับน้องเรียวอุค ” ฮีชอลปล่อยมือออกจากน้องของเขา

“ ผมอยากกลับมาหาพี่ชายนี่ฮะ ผมเลยจะมาเรียนที่นี่ พ่อกับแม่ก็อนุญาตแล้วด้วย แล้วคนที่อยู่ข้างๆพี่ใครเหรอฮะ แนะนำให้รู้จักหน่อยซิฮะ ”  เด็กน้อยถามเพราะเห็นว่ามีอีกคนที่ยืนอยู่ข้างพี่ชาย ซึ่งก็คือซีวอนนั่นเอง

“ เอ้าคุณชายแนะนำตัวให้น้องฉันรู้จักหน่อยสิ ” ฮีชอลพูดกวนประสาทซีวอนเล่น

“ สวัสดีครับน้องเรียวอุค พี่ชื่อซีวอนนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ” ซีวอนพูดพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่ม เด็กอะไรกันนะ น่ารักจังว่ะ

“ แฮ่มๆ พอเลยๆมึง ไม่ต้องมาทำหน้ายังงั้นใส่น้องกู ม่อเด็กอีกแล้วนะมึง ” ฮีชอลพูดพร้อมกับดึงน้องของเขาให้เขยิบเข้ามาใกล้ตนเอง

“ แหม่ๆ กูแค่มองว่าน้องมึงน่ารักดี ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ”  ซีวอนพูดอย่างด้วยสีหน้าทะเล้น

“ เออๆ อย่ามายุ่งกับน้องกูและกันกูหวง! ว่าแต่ไอ้คยูฮยอนไปไหนของมันเนี่ย? ” ฮีชอลมองไปรอบๆเพื่อหาคยูฮยอน มองไปทั่วก็ไม่เจอ จนหันไปทางแถวน้องๆแถวหนึ่งจึงเห็นคยูฮยอน

“ เฮ้ยไอ้วอน แกไปตามคยูฮยอนมาดิ ให้มันมาแนะนำตัวให้น้องกูหน่อย ” ซีวอนเดินไปตามคยูฮยอนตามที่ฮีชอลสั่ง

  ระหว่างนั้นคยูฮยอนเองกำลังยืนอึ้งกับสิ่งที่ตนพบอยู่ คนอะไรกัน หน้าหยั่งกับเจ้าหญิงตัวน้อยๆในเทพนิยายอย่างนี้ ตากลมโตราวกับเด็ก แก้มขาวๆใสๆอมชมพู ริมฝีปากสีแดงระเรื่อ  โว้ย!จะน่ารักอะไรขนาดนี้ ขณะที่คยูฮยอนยืนอึ้งอยู่นั่นซีวอนก็เดินมาตามคยูฮยอน

“ เฮ้ยไอ้คยูฮยอน ไอ้ซินให้มาตามให้แกไปทำความรู้จักกับน้องมันน่ะ ” ซีวอนสะกิดคยูฮยอน

“ … ”  เงียบ คยูฮยอนกำลังตกอยู่ในภวังค์

“ เฮ้ยไอ้คยู เป็นอะไรของมึงเนี่ยทำไมไม่ตอบ ” ซีวอนถามคยูฮยอนด้วยสีหน้างงๆ

“ … ” เงียบ คยูฮยอนยังมองไปที่เรียวอุคอยู่

เจ้าหญิงตัวน้อยในฝันชัดๆเลยไอ้คยูเอ๊ย

“ เฮ้ยไอ้คยูเป็นไรหน้าแดงๆตัวสั่นๆเป็นอะไรของมึงว่ะ ” ซีวอนเรียกคยูฮยอนอีกครั้ง

ซินมันดูแลน้องมันยังไงกันนะน้องถึงได้น่าฟัดขนาดนี้

 เมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่มาสักทีฮีชอลจึงพาน้องชายเดินไปหาเพื่อนๆของตน

“ เอ้าๆไอ้หมาป่าแนะนำตัวให้น้องฉันรู้จักหน่อยสิ ” ฮีชอลพูดกับคยูฮยอน

“ … ” เงียบ

โอ้ย! อย่าเข้ามาใกล้ซิครับน้อง พี่ใจจะหยุดเต้นอยู่แล้วนะครับน้อง

“ เฮ้ยไอ้คยูมึงเป็นอะไรของมึงเนี่ยกูถามก็ไม่ตอบ ไอ้ซินพูดก็ไม่ตอบ ” ซีวอนถามคยูฮยอนอีกครั้ง

“ ตกลงพี่เขาชื่ออะไรเหรอฮะพี่ซิน? ”  เรียวอุคถามพี่ชายดวงตากลมโตซุกซนนั้นมองคยูฮยอนด้วยความสนใจ

“ มันชื่อ คยูฮยอนครับ เป็นคนหน้าตาดีรองจากซีวอนเลยหล่ะแต่หน้าตามันแบบเจ้าเล่ห์ทุกคนเลยให้ฉายามันว่าหมาป่าน่ะครับ ” ฮีชอลหันไปพูดกับน้องชายของเขา

“ เอ..หมาป่าเหรอฮะ ” เรียวอุคเอียงคอถามกลับอย่างน่ารัก ตากลมใสๆซุกวนนั้นจ้องไปที่ใบหน้าอันงดงามของคนที่สูงกว่า

“ ใช่ครับ มันเป็นเรื่องมากเจ้าเล่ห์ถึงได้โสดอยู่ถึงตอนนี้555   ”  ฮีชอลพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง

หมับ….

แขนของซีวอนถูกจับด้วยมือของคยูฮยอน ตอนนี้คยูฮยอนตัวสั่นไปหมดแล้ว

“ เฮ้ย! มึงจับแขนกูทำไมว่ะ แล้วทำไมมึงตัวสั่นๆ ” ซีวอนสะดุ้งเฮือกตอนที่มือคยูฮยอนมาจับ แต่เขาก็ต้องแปลกใจ เพราะตัวเพื่อนสั่นมากๆตอนนี้

“ พี่คยูฮะ พี่เป็นอะไรหรือเปล่าฮะ ”  เรียวอุคเจ้าหญิงน้อยผู้น่ารักเขยิบเข้ามาใกล้คยูฮยอน

“ … ”

น้องครับอย่าเขยิบมาใกล้พี่มากสิ

พี่เขินนะครับ ใจพี่จะหลุดออกมาด้านนอกอยู่แล้วเนี่ย

อย่ายิ้มอย่างนั้นซิครับ

พี่เกินจะทนทานแล้วนะครับ

“ ไม่เป็นไรนะฮะพี่คยูเป็นไข้รึเปล่าฮะหน้าแดงๆ ” เจ้าหญิงน้อยถามด้วยน้ำเสียงใสๆ พร้อมกับเอามืออันนุ่มนิ่มของตัวเองไปเตะที่หน้าผากของคยูฮยอน

แน่ะ! แตะตัวพี่อีก

น้องรู้ไหมครับว่ามือน้องนุ่มมากเลย

พี่เคลิ้มแล้วนะครับ

ปล่อยมือออกก่อนได้ไหมครับ

พี่จะตายอยู่แล้ว…..คร่อก

คยูฮยอนถึงกับสลบ  ร่างอันสูงโปร่งของเขาหงายลงกับพื้นท่ามกลางความตกใจของซีวอนและฮีชอล

“ เฮ้ย!ไอ้คยู ” ซีวอนกับฮีชอลตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน

คยูฮยอนร่วงลงไปอยู่กับพื้น ฮีชอลเห็นดังนั้นจึงบอกซีวอนว่าให้ช่วยกันเเบกคยูฮยอนไปห้องพยาบาลก่อน ซึ่งเรียวอุคก็เดินตามพวกพี่ๆไปด้วย เมื่อคยูฮยอนตื่นขึ้นมา..

“ ที่นี่ที่ไหนน่ะ? ” คยูฮยอนค่อยๆลืมตาอันสะลึมสะลือของเขาขึ้น

“ พี่คยูฮะเป็นยังไงบ้างฮะ? ” เรียวอุคถามคยูฮยอนด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงเป็นใยอย่างยิ่ง

คยูฮยอนตาเหลือกเมื่อเห็นเจ้าหญิงน้อยของเขา นี่น้องยังอยู่อีกเหรอครับ ทำหน้าน่ารักให้พี่ใจเต้นอีกแล้วนะครับ

“ เอ้อ! ไอ้ซินแกกลับไปส่งน้องแกที่หอก่อนดีกว่าไหมมันเย็นมากแล้ว แล้วนี่ไอ้คยูมันก็ตื่นแล้วเดี๋ยวกูพามันไปหอเอง ” ซีวอนหันไปพูดกับฮีชอลเมื่อเห็นคยูฮยอนฟื้น

“ อือ ดูๆแล้วมันก็ไม่น่าจะเป็นมากนะไอ้คยูฮยอนอ่ะ งั้นกูไปส่งน้องก่อนนะ ไปกันเถอะครับเรียวอุค ”  ฮีชอลพูดพร้อมกับยิ้มให้น้องชายของเขา

“ พี่คยู พักผ่อนมากๆนะฮะ ผมไปก่อนนะฮะพี่ซีวอน พี่คยู ”  เรียวอุคพูดเสียงหวาน พร้อมกับจับมือคยูฮยอนทีนึงก่อนไป

เอามือมาโดนพี่อีกแล้วนะครับ

รู้ไหมพี่ไม่มีแรงเลยนะที่น้องจับมือพี่

“ เฮ้ยกลับหอกัน มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ยทำท่าเหมือนคนไม่มีแรงเลย ” ซีวอนถามคยูฮยอน

“ มึงช่วยแบกกูกลับหอหน่อยดิกูไม่มีแรงเลยว่ะ ” คยูฮยอนพูดกับซีวอน

“ โอเคๆเดี๋ยวกูช่วย ” ซีวอนพูดพร้อมกับประคองคยูฮยอน

  หลังจากนั้นทั้งคู่ก็กลับไปที่หอพักของพวกเขาทั้งสามคน ส่วนฮีชอลไปส่งน้องที่หอเสร็จ เขาก็กำชับเรียวอุคว่าอย่าไปยุ่งกับคนอื่นมากนักมันอันตราย หลังจากนั้นเขาก็กลับมาที่หอพักเพื่อมาดูอาการคยูฮยอน แต่พอกลับไปถึงห้องเขาเห็นว่าคยูฮยอนหลับแล้ว ส่วนซีวอนก็ออกไปหาของกิน เขาก็เลยไปอาบน้ำแล้วก็เข้านอนเลย

  ณ  วันรุ่งขึ้น

“ เห้ยไอ้คยูมึงพรีเซนต์งานได้เจ๋งไปเลยว่ะ กลุ่มเราเลยได้คะแนนเต็มเลย วันนี้ไปฉลองกันไหมมึงด้วยซีวอนไปไหม? ”  ฮีชอลพูด

“ ไปก็ได้ ว่าแต่ไปกินที่ไหนกันดีว่ะไอ้คยู? ” ซีวอนหันไปถามคยู

“ ไปไหนก็ได้แล้วแต่พวกมึง ” คยูขี้เกียจคิดเลยตอบไปอย่างนั้น

“ งั้นไปกินไอศกรีมกันโอเคไหม? กูจะได้ชวนน้องกูไปด้วย ” ฮีชอลเสนอความคิดเห็น

“ ก็ได้ ว่าแต่น้องเรียวอุคอยู่ไหนน่ะ ” ซีวอนมองหาเรียวอุค

  คยูฮยอนรู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน วันนี้เขาต้องเจอน้องเรียวอุคอีกแล้วเหรอ เขาไม่รู้จะทำตัวยังไง น้องเรียวอุคน่ารักจริงๆ น่ารักจนเขาเองแพ้ความน่ารักของน้องเค้าไปแล้ว

 ระหว่างนั้นฮีชอลก็เห็นฮยอกแจเดินมากับเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งก็คือ “ ทงเฮ ”  ทั้งคู่กำลังเดินมาทางเขา แต่แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งขวางเรียวอุคกับทงเฮอยู่ ซึ่งก็คือน้องรหัสของเขาเองที่ชื่อ “ ฮยอกแจ ”

“  เรียวอุคครับ ผมชอบเรียวอุคนะครับ ” ฮยอกแจพูด ในขณะที่เรียวอุคที่ยืนฟังอยู่นั้นได้แต่หน้าแดงไม่กล้าสบตากับฮยอกแจ

“ แต่เรายังไม่ได้รู้จักกันเลยด้วยซ้ำนะฮะ ” เรียวอุคยังคงก้มหน้าถาม

“ งั้นผมจะแนะนำให้รู้จักนะครับ ผมชื่อฮยอกแจ อยู่คณะเดียวกับเรียวอุคและเป็นน้องรหัสของพี่ชายเรียวอุคด้วยครับ เรารู้จักกันแล้วนะครับ ผมขอเลี้ยงข้าวเรียวอุคสักมื้อได้ไหมเอ่ย? ” ฮยอกแจพูดพร้อมกับยิ้มอย่างเขินๆ

“ ไม่ได้! ” คยูฮยอนกับฮีชอลพูดพร้อมกัน

  ฮีชอลรีบเดินไปดึงน้องชายมาอยู่ที่ข้างหลังของเขา ส่วนคยูฮยอนก็ไปยืนเผชิญหน้ากับฮยอกแจ

“ ห่วงน้องจังเลยนะครับพี่ซิน ผมจีบหน่อยก็ไม่ได้ ” ฮยอกแจพูดพร้อมกับทำหน้าเบ้

“ ใช่กูหวง ก็น้องกูสวยนิจะไม่ให้กูหวงได้ไง ” ฮีชอลพูดพร้อมกับเสียงที่แข็งกร้าว

“ ก็ผมจะจีบพี่จะทำไม ” ฮยอกแจพูดด้วยสีหน้าเย้ยๆ

“ อย่ามายุ่งกับเรียวอุค! ” เสียงห้าวของเรียวอุคดังขั้น

“ … ”

“ หวังว่าคงไม่ต้องย้ำนะฮยอกแจ ” คยูฮยอนเน้นคำสุดท้ายด้วยเสียงเหี้ยม ฮยอกแจเห็นอย่างนั้นจึงรีบโค้งตัวแล้วรีบหนีไป ใครๆก็รู้ว่าโจวคยูฮยอนเป็นบุคคลที่ไม่น่ามีเรื่องด้วยมากที่สุด อย่าไปมีเรื่องดีกว่า

เรียวอุคซึ่งยืนอยู่หลังฮีชอลได้แต่กระพริบตาปริบๆอย่างงงๆ ก่อนจะหันไปมองคยูฮยอน

พี่คยูฮ่ะพี่เท่จริงๆฮ่ะ  ทุกคนมองว่าพี่เป็นหมาป่าไม่น่าไว้ใจ แต่ทำไมผมถึงมองพี่เป็นคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัยเลยนะฮ่ะ  เรียวอุคคิดไปหน้าก็แดงไป

 “ พี่คยูฮ่ะ ”  เรียวอุคเดินไปหาคยูฮยอน

“ ห่ะ..หืม มีอะไร ” คยูฮยอนพูดอย่างตะกุกตะกักเมื่อเรียวอุคเดินเข้ามาถามเขาใกล้ๆ

“ ทำไมพี่คยูต้องไล่ฮยอกแจไปด้วยล่ะฮ่ะ? ”  เรียวอุคเอียงคอถามกลับอย่างน่ารัก ตากลมใสซุกซนนั้นมองคนร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า

“ …. ” ยุ่งแล้วไงกูหลุดไปซะได้

“ พี่คยู ” เรียวอุคพูดพร้อมกับยิ้มและส่งสายตาเหมือนแมวน้อยกำลังอ้อนเจ้านาย

จะยิ้มให้พี่ทำไมครับ

พี่จะละลายอยู่แล้วนะครับน้อง

คนอะไรน่าฟัดขนาดนี้

โอ๊ย!โจวคยูฮยอนชอบจริงๆ

“ คือเดี๋ยวพี่ตอบให้นะครับ ที่พวกพี่ต้องโมโหเพราะพี่หวงน้องนะครับ พี่ไม่อยากให้พวกนั้นมายุ่งกับน้องพี่น่ะครับ น้องพี่ยิ่งสวยเกินหน้าเกินตาคนอื่นอยู่ ” ฮีชอลอธิบายให้เรียวอุคฟังแทนคยูฮยอน

“ เห้ยไอ้คยูขอบคุณนะเว้ยที่ช่วยไล่มันไปให้ ” ฮีชอลเดินไปตบที่หลังของคยูฮยอนจนคยูฮยอนสะดุ้งเฮือก

“ อะ..อือ ” คยูฮยอนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“ ไปกินไอศกรีมกันดีกว่าว่ะกูร้อน ” ซีวอนบ่น

เมื่อทั้งหมดไปถึงร้านไอศกรีม ก็หาที่นั่งกันฮีชอลนั่งกับซีวอน ส่วนคยูฮยอนได้นั่งคู่กับเรียวอุค หลังจากนั้นพวกเขาก็สั่งไอศกรีมมากินกันระหว่างนั่งกินอยู่นั้น  เรียวอุคเผลอทำไอศกรีมเลอะตรงมุมปากของตัวเอง คยูฮยอนสังเกตเห็นก็เลยเอามือไปเช็ดให้แล้วก็เอามากินต่อ ทำเอาอึ้งกันไปทั้งโต๊ะทีเดียว ในขณะเดียวกันเรียวอุคก็ได้แต่อึ้ง พูดอะไรไม่ออก ใบหน้าของเรียวอุคเริ่มแดงขึ้น

“ เฮ้ย! ทำอะไรของมึงว่ะคยู  ”  ฮีชอลทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

“ ป่าวๆก็แค่เห็นปากน้องเรียวอุคเปื้อนไอศกรีมเลยเช็ดให้เฉยๆ ”  คยูฮยอนรีบแก้ตัว

“ แต่มันไม่มากไปหน่อยเหรอ? ” ฮีชอลถามพร้อมด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่พอใจมากขึ้น

“ ก็ไม่มีกระดาษมาเช็ดอ่ะ ”  ไม่น่าหลุดเลยกูคยูฮยอนพูดในใจ

“ อย่าให้มีอีกละกัน กูหวง ”  ฮีชอลจึงตักไอศกรีมมากินต่อ

ระหว่างที่พวกเขานั่งกินไอศกรีมต่ออยู่นั้น โทรศัพท์ของซีวอนก็ดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นเบอร์ลีทึกจึงรีบรับ

“ ฮัลโหลไอ้ทึก มีอะไรรึเปล่าครับถึงได้โทรมา ” ซีวอนรีบกดรับโทรศัพท์

“ เห้ยไอ้วอนๆ นายช่วยไปบอกคนที่ยังไม่รู้ด้วยนะว่าพรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวกันที่น้ำตกน่ะ เตรียมเอาข้าวของไปนอนค้างด้วยนะเราจะไปที่นู่นกัน 3 วัน 2คืน เตรียมตัวกันให้พร้อมหล่ะ  ”  ลีทึกชี้แจงรายละเอียด

“ พรุ่งนี้เลยเหรอครับ! ทำไมรีบจังว่ะไอ้ทึก ” ซีวอนรีบถามถึงกำหนดการณ์ที่เขาไม่คาดคิด

“ ก็เซอร์ไพรส์ไงหล่ะครับ เอาเป็นว่าเตรียมตัวมาละกันแค่นี้นะ ” ลีทึกรีบกดวางสาย

“ เอ้า!ตัดสายไปซะละ ” ซีวอนบ่นอย่างเซ็งๆ

“ มีอะไรว่ะ/มีอะไรว่ะไอ้วอน? ”  คยูฮยอนกับฮีชอลถามขึ้มาพร้อมกัน

“ เฮ้อ ก็ไอ้ทึกอ่ะสิ มันบอกว่าพรุ่งนี้เราจะไปรับน้องกันที่น้ำตกกันน่ะ 3วัน 2 คืน ให้เตรียมของไปเลย ” ซีวอนพูดอย่างเหนื่อยใจ

“ งั้นเรารีบกินรีบไปจัดของกันดีกว่านะ เดี๋ยวไม่ทัน ” คยูฮยอนเสนอความคิดเห็น

หลังจากนั้นพวกเขาก็รีบจ่ายเงินแล้วรีบกลับหอพักฮีชอลต้องไปช่วยเรียวอุคจัดกระเป๋าเลยแยกทางกับซีวอนและคยูฮยอนก่อน พอจัดของให้เรียวอุคเสร็จ ฮีชอลก็รีบกลับมาจัดของของตัวเองที่หอก่อนพวกเขา3คนจึงได้ปรึกษาว่าพรุ่งนี้จะทำอะไรยังไง

“ เฮ้ยพรุ่งนี้มึงตื่นกี่โมงกันว่ะ ” ฮีชอลเริ่มบทสนทนา

“ สัก 7 โมงดีกว่าจะได้ไปทันพวกนั้น ” ซีวอนพูด

“ อือๆ งั้นไปนอนกันดีกว่านี่ก็ดึกแล้ว เฮ้ยไอ้คยูเป็นอะไรของมึงว่ะดูเหม่อๆ? ”  ฮีชอลหันไปถามคยูฮยอนที่นั่งเหม่ออยู่ๆ

“ เปล่าๆนอนกันเหอะๆ ” คยูฮยอนรีบปฏิเสธแล้วรีบขึ้นไปนอนบนเตียงของตัวเอง

 ฮีชอลกับซีวอนหลับไปแล้วแต่คยูฮยอนยังไม่หลับ เขากำลังทบทวนสิ่งที่เขาทำลงไปในวันนี้ ทำไมถึงทำอย่างงั้นลงไปได้นะโจวคยูฮยอน! เดี๋ยวคนอื่นก็จับพิรุธได้กันพอดี ไอ้ซินมันยิ่งหวงน้องมันอยู่ด้วย เฮ้อวันหลังคงต้องเก็บๆอาการไว้บ้างแล้วเรา คยูฮยอนคิดอะไรเพลินๆไปสักพักเขาก็ไปนอน ส่วนทางด้านเรียวอุคเองก็นอนไม่หลับเช่นเดียวกับคยูอยอน ทำไมเราต้องใจเต้นด้วยนะตอนที่พี่คยูเช็ดปากให้  โอ๊ย!เรียวอุคนายเป็นอะไรของนายเนี่ย  เรียวอุคบ่นกับตัวเอง เมื่อเรียวอุคเห็นว่าดึกแล้วจึงคิดว่าควรไปนอนได้แล้วเดี๋ยวถ้าตื่นสายพี่ซินจะบ่นเอา

ณ วันรุ่งขึ้น

“ เอ้าๆทุกคน มากันพร้อมแล้วใช่ไหม วันนี้เรามีกิจกรรมให้ทุกคนทำกันซึ่งก็คือ เราจะให้จับฉลากไปทำภารกิจเป็นคู่ๆให้ไปหาธงในป่าบริเวณรอบๆน้ำตก ซึ่งเราจะมีแผนที่ให้ และธงของแต่ละคู่สีจะไม่เหมือนกัน แต่ส่วนผมจะนั่งรออยู่ที่นี้เพราะผมจะเป็นกรรมการให้ ” เมื่อลีทึกอธิบายเสร็จจึงจับฉลากกัน

 ผลก็คือ คยูฮยอนคู่กับเรียวอุค ภารกิจของทั้งคู่คือธงสีแดง ซีวอนคู่กับฮีชอล ภารกิจของทั้งคู่คือไปหาธงสีน้ำเงิน และฮยอกแจได้คู่กับทงเฮ ภารกิจของทั้งคู่คือไปหาธงสีเขียว พอรู้ภารกิจทั้งหมดก็ออกไปตามหาธงตามที่ได้รับภารกิจโดยเดินตามแผนที่ที่ได้มา

คู่ของคยูฮยอนกับเรียวอุคเดินไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังหาธงไม่พบ ทั้งคู่ก็เริ่มเหนื่อยแล้ว

คยูฮยอนนึกในใจว่า ป่านนี้คู่ของซีวอนกับคู่ของทงเฮคงหาธงเจอไปแล้วหล่ะมั้ง เฮ้อ!เขารู้สึกผิดที่ต้องทำให้น้อง

เรียวอุคจะต้องมาลำบากเพราะเขา

“ น้องเรียวอุคครับ เหนื่อยรึเปล่าครับ? ” คยูฮยอนถามเรียวอุคด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงอย่างมาก

“ ก็นิดหน่อยฮะ แล้วพี่คยูเหนื่อยไหมฮะ? ”  เรียวอุคตากลมโตใสๆหันมามองทางคยูฮยอน

“ พี่ไม่ค่อยเหนื่อยหรอกครับ ถ้าน้องเรียวอุคเหนื่อยจะพักก่อนก็ได้นะครับ ” คยูฮยอนยืนเกาหัวแก้เขิน

“ งั้นพักกันก่อนก็ได้ฮะ ” เรียวอุคพูด

 ทั้งคู่จึงหาที่นั่งพักข้างๆต้นไม้ ขณะเดียวกันคู่ของซีวอนกับฮีชอลก็ยังหาธงไม่เจอเช่นเดียวกับคู่ของคยูฮยอนและ เรียวอุค ทั้งคู่เดินตามแผนที่ไปเรื่อยๆ แต่เดินยังไงก็กลับมาที่ต้นไม้ต้นเดิมอยู่ดี ทั้งคู่เลยตัดสินใจแยกกันหาคนละทาง ขณะที่ซีวอนกำลังเดินหาธงอยู่นั้น

“ ไอ้วอน ช่วยกูด้วย โอ๊ย! ” ฮีชอลพยายามตะโกนให้ใครมาช่วยเนื่องจากตอนนี้เขาตกลงมาจากหน้าผาจนขาถลอกเป็นแผลใหญ่

“ ไอ้ซิน !เป็นอะไรแล้วมึงอยุ่ตรงไหน? ” ซีวอนมองไปรอบๆเพื่อหาต้นตอของเสียงจนพบว่ามันอยู่ทางขวามือของเขานี่เอง

“ ไอ้ซิน อยู่ตรงนี้รึเปล่าว่ะ? ” ซีวอนตะโกนถาม

“ กูอยู่นี่เว้ยไอ้วอนๆ! ” ฮีชอลรีบตะโกนเมื่อเห็นซีวอนอยู่ข้างบนจากที่เขาตกลงมา

 ซีวอนมองลงมาแล้วเห็นว่าฮีชอลตกลงไปด้านล่างจึงรีบหาทางลงไปช่วยฮีชอล พอลงมาได้จึงรีบถามอาการ  ฮีชอลว่าเป็นอะไรรึเปล่า

“  เห้ยไอ้ซินเป็นไรป่าวว่ะ  ” ซีวอนรีบสำรวจตัวฮีชอลว่าเป็นอะไรไหม พอจับไปตรงขาข้างซ้ายของฮีชอลโดยบังเอิญ

“ โอ๊ย! ” ฮีชอลร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวด

“ เห้ยไอ้ซินมึงเป็นแผลใหญ่เลยนี่หว่า! เดี๋ยวกูแบกมึงเอง กอดให้แน่นๆนะเดี๋ยวร่วง ” ซีวอนให้ฮีชอลขี่หลังเขา แล้วเขาก็แบกฮีชอลไปหาที่นั่งพัก เขาเดินๆไปก็ไปเจอถ้ำ

“ งั้นเราพักกันในถ้ำนี้กันก่อนนะ เดี๋ยวกูปฐมพยาบาลให้ ” ซีวอนพูดพร้อมกับวางฮีชอลลงกับพื้นอย่างเบาๆ

 “ ขอบใจว่ะมึง ” ฮีชอลอย่างจริงใจให้ซีวอน ซึ่งซีวอนก็ยิ้มกลับให้เช่นกัน

 ซีวอนรีบปฐมพยาบาลให้ฮีชอล อีกด้านหนึ่งซึ่งก็คือคู่ของทงเฮกับฮยอกแจก็กำลังหลงทางเช่นเดียวกัน

“ พี่ทงเฮพี่อ่านแผนที่เป็นรึเปล่าเนี่ย!ทำไมถึงยังไม่เจอธงสักที ” ฮยอกแจบ่นกระปอดกระแปด

“ อย่าบ่นนักสิ นี่พี่ก็ดูแผนที่อยู่นี่ไง ” ทงเฮเริ่มขึ้นเสียงด้วยความโมโห

ทั้งคู่เดินไปทะเลาะกันไปจนพลบค่ำแล้วทั้งคู่ก็ยังหาไม่เจอ

“ นี่หยุดทะเลาะกันแล้วหาที่กางเต็นท์นอนกันดีกว่า ยังไงเราก็กลับไปที่พักไม่ได้หรอก เพราะเราหลงทาง! ” ทงเฮพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ ก็ได้ แล้วพี่จะกางตรงไหนหล่ะ ตรงหลังพุ่มไม้นั้นไหม?ดูปลอดภัยดี ” ฮยอกแจเสนอความคิดเห็น

“ โอเคๆตรงนั้นก็ได้ ” ทงเฮเห็นด้วยกับสิ่งที่ฮยอกแจพูดเพราะตรงนั้นก็เป็นที่ๆเหมาะเลยทีเดียว

 พอทั้งคู่ตกลงกันเสร็จ ทงเฮก็เริ่มกางเต็นท์โดยมีฮยอกแจคอยช่วย ฮยอกแจไม่รู้ตัวเลยว่าข้างหลังเขาตอนนี้มีงูเขียวหางไหม้อยู่ ซึ่งงูเขียวหางไหม้ก็ได้ฉกเข้าที่ขาของฮยอกแจพอดี

“ โอ๊ย!อะไรกัดเนี่ย เฮ้ยงูนี่หว่าๆ ” ฮยอกแจตกใจมมากที่งูกัดจนทำอะไรไม่ถูก

“ ไหนๆเดี๋ยวพี่เอาพิษออกให้ ” ทงเฮพูดพร้อมกับดูดพิษออกจากขาของฮยอกแจให้อย่างแผ่วเบาพร้อมกับฉีกแขนเสื้อตัวเองมารัดไว้เหนือแผลที่ขาฮยอกแจ

“ เอิ่ม..เพราะพี่คนเดียวแหล่ะผมถึงได้โดนงูฉก ” ฮยอกแจโทษทงเฮ ทั้งทีความจริงเขาอยากขอบคุณ แต่เขาไม่กล้าพูดออกไปเท่านั้นเอง

“ เออ คนอุตส่าห์ช่วยไม่เห็นบุญคุณก็ไม่เป็นไร เต็นท์ก็กางเสร็จแล้วเข้าไปนอนซะ! ” ทงเฮแกล้งไล่ทำฟอร์มไว้ไม่อยากเพราะเขาไม่อยากให้ฮยอกแจรู้ว่าเขาเป็นห่วง

“ อือ ” ฮยอกแจทำท่าโกรธใส่ทงเฮเสร็จ เขาก็เข้าไปนอนในเต็นท์

ทางด้านคู่ของคยูฮยอนกับเรียวอุค

“ พี่คยูฮะ เดี๋ยวผมไปตักน้ำมาให้พี่ดื่มนะฮะ ส่วนพี่ก็กางเต็นท์ไว้ก่อนได้เลย ” เรียวอุคบอกคยูฮยอน

“ อืมๆขอบคุณนะเดี๋ยวพี่จะรีบกางเต็นท์ให้ ” คยูฮยอนขานรับ

เรียวอุคเดินไปตักน้ำที่ริมแม่น้ำ แต่อยู่ๆเท้าของเขาก็ลื่นจนเขาตกไปในน้ำ เขาเองก็ว่ายน้ำไม่เป็นด้วยจึงทำให้เขาใกล้จะจมน้ำ

“ พี่คยู..อึก..พี่คยูช่วยผมด้วยฮะๆ..แอ่กๆ ” เสียงของเรียวอุคยังเบาเกินกว่าที่คยูฮยอนจะได้ยิน เขาจึงเร่งเสียงให้ดังกว่านี้

“ พี่คยูช่วยผมด้วยฮะๆ...แอ่กๆ ” เสียงของเรียวอุคเริ่มแผ่วลงเนื่องจากเขาใกล้จะหมดสติเต็มทีแล้ว แต่โชคดีที่คยูฮยอนได้ยินพอดี

“ น้องเรียวอุค! ” คยูฮยอนรีบกระโดดลงน้ำไปช่วยเรียวอุค ซึ่งก็ช่วยไว้ได้ทันก่อนทีเรีบยวอุคจะจมลงไป คยูฮยอนจึงรีบพาเรียวอุคขึ้นฝั่ง แต่พอขึ้นฝั่งแล้วเรียวอุคก็ยังไม่ฟื้น คยูฮยอนพยายามปั้มหัวใจแล้วแต่เรียวอุคก็ยังไม่ฟื้นอีกเช่นเคย คยูฮยอนเลยบีบจมูกของเรียวอุคไว้ จากนั้นเขาก็ผนึกริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของเรียวอุคแล้วเป่าลมเข้าไปจนเรียวอุคฟื้น

“ แฮ่กๆ พี่คยูผมกลัวจังเลยฮะ ผมนึกว่าผมจะตายไปแล้วซะอีก ” เรียวอุคโผเข้ากอดคยูฮยอนอย่างแน่นพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

“ โอ๋ๆไม่เป็นไรแล้วนะครับน้องเรียวอุค ” คยูฮยอนปลอบเรียวอุคด้วยน้ำเสียงโอนโยนพร้อมกับกอดเรียวอุคไปด้วย

“ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะนะครับเรียวอุคเดี๋ยวจะเป็นไข้เอา ” คยูฮยอนถอดเสื้อของตัวเองคลุมตัวเรียวอุคที่เปียกชื้นไปยังเต็นท์ที่เขากางไว้ พอถึงเต็นท์เรียวอุคจึงรีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างใน โดยที่คยูฮยอนเองนั่งก่อกองไฟอยู่ข้างนอก พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียวอุคก็เดินออกมาหาคยูฮยอนด้านนอก

“ หนาวไหมครับน้องเรียวอุคมาอยู่ใกล้ๆไฟดีกว่านะจะได้ไม่หนาว ” คยูฮยอนเขยิบที่ให้เรียวอุคนั่ง ซึ่งเรียวอุคก็นั่งตามที่คยูฮยอนบอก

“ พี่ต่างหากหล่ะฮะที่หนาว เสื้อก็ไม่ได้ใส่ด้วย ” เรียวอุคพูด

“ พี่ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง ” คยูฮยอนฝืนยิ้มเพราะความจริงเขาก็หนาวอยู่แต่ไม่อยากให้เรียวอุคเป็นห่วง

“ ผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่ไม่หนาว เดี๋ยวเรียวอุคกอดพี่ให้นะฮะพี่จะได้ไม่หนาว ” เรียวอุคพูดพร้อมกับเขยิบตัวเข้าไปกอดคยูฮยอน

 คยูฮยอนพูดอะไรไม่ออก ตอนนี้หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว หน้าจากที่ขาวซีดของเขาเริ่มกลายเป็นสีแดงเหมือนลูกตำลึง เขารับรู้ถึงไออุ่นที่ออกมาจากตัวของเรียวอุคเลย และตัวของเรียวอุคนั้นก็ช่างนุ่มนิ่มจนเขาไม่อยากปล่อยไปไหนเลยเขาเลยกอดเรียวอุคไว้แน่นๆเช่นเดียวกันกับเรียวอุคที่กอดเขา

“ พีคยูฮะดูดาวนั้นสิสวยมากเลยเนอะ ” เรียวอุคชี้ขึ้นไปบนฟ้าให้คยูฮยอนดู

“ อ๋อ ใช่ครับนั่นคือดาวลูกไก่ครับ สวยมากๆเลยสวยเหมือนเรียวอุคเลยนะครับ ” คยูฮยอนพูดไปแก้มยิ่งแก้มแดงไป

“ ถ้าเรียวอุคเป็นดาวลูกไก่ พี่คยูก็ต้องเป็นดาวหมาป่าอ่ะสิฮะเพราะพี่คยูจับเรียวอุคได้อยู่หมัดเลย ” คราวนี้หน้าเรียวอุคแดงบ้างแล้ว

“ น้องเรียวอุคครับ พี่ชอบน้องเรียวอุคนะครับ ” คยูฮยอนพูดพร้อมกับหันมามองหน้าเรียวอุคที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา

“ ผมก็ชอบพี่คยูฮะ ” เรียวอุคกับคยูฮยอนมองหน้ากัน จากนั้นคยูฮยอนก็ก้มลงใกล้ๆหน้าของเรียวอุคซึ่งเรียวอุคก็หลับตาลงแล้วคยูอยอนก็บรรจงจูบอย่างอ่อนโยนลงบนปากของเรียวอุคซึ่งเรีบยวอุคเองก็ตอบรับด้วยการบรรจงจูบเบาๆตอบกลับคยูฮยอนไปเช่นกัน หลังจากที่ทั้งคู่จูบกันเสร็จเรียวอุคกับคยูฮยอนก็มองหน้ากันแล้วยิ้มให้กันอย่างเขินๆ

“ งั้นเราไปนอนกันเถอะเนอะน้องเรียวอุคนี่ก็ดึกแล้ว ” คยูฮยอนเริ่มพูดก่อน

“ ครับ ผมขอนอนกอดพี่คยูได้ไหมฮะ? ” เรียวอุคทำสีหน้าอ้อนวอนเหมือนแมวขออาหารจากเจ้านาย

“ ทำหน้าซะขนาดนี้ไม่ให้คงไม่ได้แล้วหล่ะมั้งเนี่ย ” ฮีชอลตอบอย่างชอบใจ

“ ฝันดีนะฮะพี่คยู ” เรียวอุคบอกคยูฮยอน

“ เช่นกันครับน้องเรียวอุค ” คยูฮยอนขานรับ

จากนั้นทั้งคู่ก็นอนกอดกันแน่นอย่างอบอุ่นจนถึงเช้า

ทางด้านคู่ซีวอนกับฮีชอลซึ่งซีวอนกำลังก่อกองไฟอยู่

“ เห้ยไอ้ซินกูขอโทษว่ะกูลืมเอาเต็นทืมา ” ซีวอนพูดด้วยสีหน้าสำนึกผิด

“ ไม่เป็นไรหรอก เพราะกูเองก็ลืมเอามาเหมือนกัน ” ฮีชอลเองก็พูดด้วยสีหน้าที่สำนึกผิดเช่นกัน

“ งั้นเราคงต้องนอนกันในถ้ำแล้วหล่ะ มึงหนาวป่ะ เจ็บแผลรึเปล่า? ” ซีวอนพูด

“ อืมแผลยังเจ็บอยู่หน่อยๆไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ” ฮีชอลพูดพร้อมกับยิ้ม

“ ก็ดีแล้ว มึงพักผ่อนเถอะครับเดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะหาทางออกจากป่ากัน ” ซีวอนถอดเสื้อของตัวเองมาคลุมให้ฮีชอลอย่างทะนุถนอมแล้วเขาก็จับตัวฮีชอลนอนลงบนแขนอันแข็งแรงของเขา

“ เอ่อ..ขอบฝจเว้ยมึงแล้วมึงไม่หนาวไง้ ? ” ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใย

“ เดี๋ยวกูหนาวกูก็กอดมึงไง ” ซีวอนพูดพร้อมกับโอบตัวเข้าใกล้ๆเพื่อกอดฮีชอล

“ไอ้วอน...ความจขริงกูไม่อยากเป็นแค่เพื่อนมึงว่ะกูขอโทษที่คิดไม่ซื่อกับมึง..” ฮีชอลทำสีหน้ากังวล

“ ไม่ต้องขอโทษหรอกความจริงกูก็คิดไม่ซื่อเหมือนกันไม่งั้นกูจะคอยดูแลมึงไหมหล่ะ “ ซีวอนพูดพร้อมยีผมฮีชอล

“ อืมถือว่าตกลงฝันดีนะมึง” ฮีชอลกอดซีวอน

“ฝันดีนะมึงกูกับมึงเป็นแฟนกันแล้วนะ” ซีวอนจูบบนหน้าผากมนๆอีกคนเบาๆก่อนจะหลับตามอีกคนไป

ทางด้านคู่ทงเฮกับฮยอกแจ

ตอนนี้ฮยอกแจหลับไปได้สักครู่แล้ว ส่วนทงเฮเองนั้นนั่งก่อกองไฟอยู่หน้าเต็นท์ที่ทั้งสองได้กางไว้เขานั่งมองไปบนท้องฟ้าซึ่งตอนนี้มีดวงดาวมากมายอยู่บนนั้นอย่างเหม่อๆ ความจริงเค้าแอบชอบฮยอกแจมานานละแต่เหมือนเค้าจะไม่ชอบเราเฮ้อว่าแต่ฮยอกแจเป็นไงบ้างเนี่ยเงียบไปเลย ทงเฮเดินเข้าไปในเต็นท์เพื่อดูอาการของฮยอกแจ แต่เขากลับพบว่าตอนนี้ฮยอกแจมีเหงื่อท่วมตัว กระสับกระส่ายไปมา และพูดออกมาว่า

“ หนาวจัง ทำไมจึงหนาวอย่างนี้ ” ฮยอกแจพูดพร้อมกับกอดตัวเองอย่างแน่น

“ เฮ้ย!ฮยอกแจนายเป็นอะไรน่ะ ” ทงเฮพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

 ทงเฮนำมือของตนเองไปแตะที่หน้าผากของฮยอกแจ ซึ่งเขาก็พบว่าฮยอกแจตัวร้อนมาก เขาจึงรีบไปนำเอาผ้าซึ่งชุบน้ำแล้วมาจะเช็ดตัวให้ฮยอกแจ เขาเริ่มจากที่ถอดเสื้อของฮยอกแจออกจากนั้นเขาก็เริ่มเช็ดตัวให้ฮยอกแจ พอเขาเช็ดเสร็จเขาก็รีบเอาเสื้อของเขาอีกตัวมาใส่ให้ฮยอกแจ เขาจับมือของอยอกแจไว้เพื่อรอดูอาการของฮยอกแจจนเขาเผลอหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดส่องเข้าไปในเต็นท์ของคยูฮยอนกับเรียวอุค คยูฮยอนลืมตาขึ้นแล้วสำรวจไปรอบๆ ซึ่งเขายังเห็นเรียวอุคนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาอยู่ เขาจึงนอนมองหน้าเรียวอุคอย่างมีความสุข เขาคิดในใจ เมื่อคืนนี้เราฝันไปรึเปล่านะที่น้องเรียวอุคบอกว่าชอบเรา น้องเขาตื่นมาค่อยถามดีกว่า  ดูสิหลับปุ๊ยเหมือนเจ้าหญิงนิทราผู้งดงามเลย เขายกมือขึ้นลูบหัวเรียวอุคอย่างอบอุ่น ขณะนั้นเรียวอุคก็ตื่นขึ้นพอดี

“ อรุณสวัสดิ์ฮะพี่คยู ” เรียวอุคมองคยูฮยอนด้วยตาที่กลมโตซุกซนนั่นแล้วเรียวอุคก็ยิ้มให้คยูฮยอนอย่างอารมณ์ดี

“ อรุณสวัสดิ์ฮะน้องเรียวอุค ” คยูอยอนยิ้มกลับให้เรียวอุคอย่างอ่อนโยน

ทั้งคู่ต่างมองหน้ากันและยิ้มให้กัน แล้วคยูอยอนก็จุ๊บลงเบาๆที่หน้าผากของเรียวอุคได้แต่ยิ้มอย่างเขินๆ

“ เราเก็บของกันดีกว่านะครับน้องเรียวอุค พี่จะพาเรากลับที่พักของเรากัน เดี๋ยวพี่ไปเก็บของให้ ส่วนน้องเรียวอุคก็ไปล้างหน้าก่อนดีกว่านะครับ ” คยูอยอนพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อไปเก็บกระเป๋าของเขาและของเรียวอุค ส่วนเรียวอุคก็เดินไปล้างหน้าข้างๆริมธารน้ำตก พอทั้งคู่ทำธุระเสร็จก็ออกเดินทางโดยที่ทั้งคู่เดินจับมือกันไปด้วย

ทางด้านอีก 2 คู่ที่เหลือก็ตื่นแล้วเช่นกัน ซึ่งทั้ง 3 คู่ก็เดินมาเจอกันพอดี โดยที่ทงเฮแบกฮยอกแจที่เป็นไข้มา ส่วนซีวอนก็อุ้มฮีชอลที่เป็นแผลที่ขามา ทั้ง 3 คู่ดีใจมากที่เจอกัน พวกเขาจึงพยายามช่วยกันเดินออกจากป่าแห่งนี้ได้จนสำเร็จ คยูฮยอนกับซีวอนจึงรีบพาฮยอกแจไปโรงพยาบาลโดยมีลีทึกเป็นคนโทรตามรถให้ ซึ่งลีทึกเองก็ได้ขอโทษพวกเขาแล้วที่ทำให้พวกเขาต้องตกอยู่ในอันตรายในป่า ส่วนคยูฮยอนกับเรียวอุคนั้นขับรถตามไปทีหลัง พวกเขาไปถึงโรงพยาบาลแล้ว ปรากฏว่าฮีชอลไม่เป็นอะไรมากแค่ทำแผลและระวังไม่ให้แผลติดเชื้อ

ส่วยฮยอกแจก็อาการไม่หนักมาก หมอให้เขานอนอยู่สักวันแล้วค่อยกลับ คยูฮยอน เรียวอุค  และลีทึกจึงไปดูอาการของฮีชอลกันที่ห้องพอเปิดประตูเข้าไปจึงเห็นว่าซีวอนเฝ้าฮีชอลอยู่ในห้องอยู่แล้ว

“ เห้ยพวกกูมาเยี่ยม ไอ้วอน ซินเป็นไงบ้างว่ะ ” คยูฮยอนเอ่ยปากถาม

“ ก็ไม่เป็นอะไรมาก หมอบอกให้นอนแค่2-3วันเอง ” ซีวอนพูดอย่างโล่งใจทีแรกเขานึกว่าฮีชอลนจะเป็นอะไรมากเสียอีก

“ อือดีแล้ว เดี๋ยวพวกกูมานอนเฝ้าเป็นเพื่อน ” คยูฮยอนพูดพร้อมกับหันไปถามความคิดเห็นกับคนที่เหลือ ซึ่งทุกคนก็พยักหน้ารับประมาณว่าโอเค

“ ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวกูเฝ้าเอง ฝากดูแลเรียวอุคด้วยนะเว้ยคยูฮยอน อย่าล่วงเกินน้องกูหล่ะ กูหวงนะเว้ยน้องกูคนเนี้ย ” ฮีชอลพูดอย่างจริงจัง

“ อือๆงั้นพวกกูไม่กวนและ ” คยูฮยอนพุดพร้อมกับพาเรียวอุคไปที่รถ

 เมื่อคยูฮยอน เรียวอุค  ลีทึก กลับถึงหอพัก ได้ชวนให้ฮยอกแจกับทงเฮนอนที่ห้องของพวกเขาซึ่งทั้งสองก็ตกลง โดยที่ทงเฮไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวก่อน

 “ เห้ย ไอ้คยูมึงเป็นแฟนกับน้องเรียวอุครึไงถึงได้นอนเตียงเดียวกันน่ะ? ” คยูฮยอนแกล้งแซวเพราะเห็นทั้งคู่ปูที่นอนนอนด้วยกัน

“ มึงอย่าบอกไอ้ซินนะเว้ย ความจริงเมื่อวานกูทั้งคู่ได้สารภาพความจริงในใจให้กันและกันได้ฟังแล้วเราทั้งคู่ก็ความคิดตรงกันซะด้วย ” คยูฮยอนกับเรียวอุคหน้าแดงไม่แพ้กันในตอนนี้

“ เดี๋ยวกูไปจัดของก่อนนะ ”  ทงเฮบอกคยู

“ ไปจัดของหรือไปดูฮยอกแจว้าเพื่อนน555กูว่านะสารภาพไปเลยเหอะมึงจะเก็บไว้ทำไมว่ะ ” คยูฮยอนหันไปบอกทงเฮด้วยสีหน้าจริงจังไม่แพ้กับทงเฮ

“ กูว่าจะไปบอกแล้วหล่ะเป็นกำลังใจให้กูด้วยนะเว้ย ” ทงเฮยิ้มจางๆออกมาจนคยูฮยอนเห็นแล้วต้องเดินไปตบบ่าเบาๆให้กำลังใจจากนั้นทงเฮก็ไปหยิบไดอารี่เล่มสำคัญของเค้าเดินเข้าไปในห้องพัก ฮยอกแจซึ่งไม่ได้รู้อะไรเลยเพราะมัวแต่เหม่อ

ทำไมต้องใจเต้นตอนแม่งมันทำดีกับกูว่ะ

ทำไมกูมองตามันตรงๆไม่ได้เลย

กูอยากบอกมึงจังว่ากูไม่ได้เกลียดมึงหรอกนะทงเฮ..

ระหว่างนั้นฮยอกแจไม่รู้เลยว่าทงเฮอยู่ข้างหลังเค้า ทงเฮค่อยๆสวมกอดจากด้านหลังซึ่งนั่นทำให้ฮยอกแจสะดุ้งในทันที

“ ทะ..ทำอะไรน่ะ ” ตอนนี้หน้าฮยอกแจแดงราวกับลูกตำลึงเห็นอย่างนั้นทงเฮเลยหอมแก้มด้วยความหมั่นไส้ไปทีนึง

“ ทงเฮชอบฮยอกแจมานานแล้วนะ...อยากมาบอกให้รู้ถึงแม้ฮยอกแจจะเกลียดทงเฮก็ตาม..นี่คือไดอารี่ความรู้สึกที่ทงเฮมีให้ฮยอกแจรับไว้พิจารณาหน่อยนะ.. ” ทงเฮยิ้มจางก่อนจะยีผมฮยอกแจเบาๆแล้วค่อยๆลุกจากเตียง..แต่มือฮยอกแจกลับดึงเค้าไว้โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทงเฮก็ได้แต่มองอีกคนด้วยสีหน้าสงสัยและแฝงไปด้วยความหวัง...

“ ละ..ลองดูก็ได้..ความจริงชั้นไม่ได้เกลียดนาย...แล้วก็ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อวานด้วยนะ ” ฮยอกแจก้มหน้างุดๆอย่างเขินอายส่วนทงเฮนั้นดีใจจนคว้าตัวอีกคนมากอดไว้แน่น

“ เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหมครับฮยอกแจ ” ทงเฮมองตาอีกคนอย่างจริงจัง

“ อื้มมไม่ต้องมองแบบนั้นเลย...มันเขินนะเว้ย ” ฮยอกแจตีไปเบาๆที่อกอีกคนแล้วทั้งสองก็กอดกันกลมดิกจนลืมไปว่ามีคนแอบดูอยู่..

“ กูดีใจด้วยนะเว้ยในที่สุดมึงก็มีแฟนกับเค้าสักที! ”  คยูเดินมาตบบ่าทงเฮเบาๆ

“ ดีใจด้วยนะพี่ทงเฮ ในที่สุดความฝันนายก็สมหวังซะที ” เรียวอุคยิ้มให้ทงเฮ

“ ขอบคุณนะเว้ยไอ้วอนไอ้คยู/ขอบคุณนะเรียวอุค ” ทงเฮกับฮยอกแจพูดขึ้นมาพร้อมกัน

“ อือๆ นอนกันเถอะๆ ” พวกเขาทั้งหมดก็ไปนอนเตียงของตัวเอง ซึ่งคยูฮยอนนอนเตียงเดียวกับเรียวอุค ส่วนทงเฮนอนเตียงเดียวกับฮยอกแจ ทงเฮกอดฮยอกแจไว้ในอ้อมกอดของเขาอย่างอ่อนโยนเช่นเดียวกับคยูฮยอนที่นอนกอดเรียวอุคในตอนนี้ แล้วทั้ง 2 คู่ก็หลับกันไปอย่างมีความสุข

ณ เช้าวันรุ่งขึ้น

ฮีชอลตื่นขึ้นมาด้วยตาที่สะลึมสะลือของเขา พอเขาหันมามองที่มือของเขาก็พบว่าตอนนี้ซีวอนนอนอยู่บนมือของเขา ซึ่งซีวอนก็ตื่นขึ้นมาพอดี

“ อ้าว ตื่นแล้วเหรอไอ้ซิน ” ซีวอนเอ่ยปากถาม

“ กูทำมึงลำบากอีกแล้วขอโทษทีนะมึง” ฮีชอลมองด้วยสีหน้าสำนึกผิด

“ มึงอย่าลืมสิว่ากูเป็นแฟนมึงแล้วนะ ” ซีวอนยีผมอีกคนเบาๆฮีชอลยิ้งออกมาอย่างมีความสุขที่สุดก่อนจะกอดกันแน่น

 “ ยินดีด้วยนะไอ้วอน ซิน/ยินดีด้วยนะฮะพี่วอน พี่ซิน ” ทงเฮ ฮยอกแจ คยูฮยอน เรียวอุคพูดขึ้นมาพร้อมกัน

“ ขอบคุณนะ ” ซีวอนกับฮีชอลรีบปล่อยตัวออกจากกัน

ทงเฮส่งซิกให้คยูฮยอนเข้าไปบอกความจริงเรื่องเขากับเรียวอุคให้ฮีชอลฟัง

“ เฮ้ยไอ้ซิน กูมีเรื่องจะสารภาพว่ะ ” คยูฮยอนพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ

“ อะไรของมึงว่ะ มีอะไรพูดกันได้นะเว้ย ” ฮีชอลตบบ่าคยูฮยอน

“ คือ...กูชอบน้องมึงว่ะ! ” ในที่สุดก็พูดออกไปได้สักทีนะโจวคยูฮยอน

“ กูไม่ให้น้องกูกับมึงหรอกนะ ” ฮีชอลพูดตามประสาพี่ชายห่วงน้องที่เปรียบเสมือนน้องสาวของตน

“ พี่ซินฮะให้เรารักกันเถอะนะฮะ เพราะผมเองก็ชอบพี่คยูฮยอนเหมือนกัน ” เรียวอุคพูดอ้อนฮีชอล

“ … ” ฮีชอลอึ้งจนพูดไม่ออก

“ ไอ้ซิน กูสัญญากูจะดูแลน้องเรียวอุคให้ดีที่สุด มึงให้กูกับน้องเรียวอุครักกันเหอะนะ ” คยูฮยอนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ ใช่ๆมึงให้พวกมันรักกันเหอะเห็นแก่น้องมึงนะเว้ย อีกอย่างไอ้คยูมันก็ต้องดูแลคนที่มันรักได้ดีที่สุดอยู่แล้ว ” ซีวอนช่วยพูดให้คยูฮยอนด้วย

“ ใช่เลยไอ้ซิน ปล่อยให้พวกเขารักกันเถอะฮะในเมื่อตอนนี้ทุกคนก็มีคู่หมดแล้ว ถ้าเรียวอุคยังไม่มีคู่ก็น่าสงสารแย่น่ะสิฮะ ” ทงเฮก็ช่วยพูดด้วยอีกคน

“ เออ งั้นก็ได้ แต่มึงต้องดูแลน้องกูให้ดีๆนะเว้ย ” ในที่สุดฮีชอลก็ยอมใจอ่อน

 วันรุ่งขึ้นทั้ง 3 คู่ ก็ไปเดตกันที่สวนสนุกโดยแยกกันไปเป็นคู่ๆ คู่ของคยูฮยอนไปกินไอศกรีมกัน คยูฮยอนป้อนให้เรียวอุค เรียวอุคก็กินแต่ไอศกรีมก็หกเลอะปากเรียวอุคด้วยนิดหน่อย คยูฮยอนเห็นดังนั้นจึงเลียออกให้ เรียวอุคเขินจนหน้าแดงแล้วหยิกแก้มคยูฮยอนแทน

“ พี่รู้ไหมเพราะพี่ทำให้ผมได้รู้จักคำว่ารัก ” เรียวอุคพูดไปหยิกแก้มคยูฮยอนไป

“ พูดถึงขนาดนี้แล้ว คืนนี้ก็ยอมเป็นของพี่ซะดีๆนะครับ ” คยูฮยอนพูดพร้อมกับบรรจงจูบอย่างหวานซึ้งลงที่ปากของเรียวอุค เรียวอุคเองก็ตอบรับด้วยการจูบแบบบดขยี้ด้วยเช่นกัน

 ทางด้านทงเฮกับฮยอกแจทั้งคู่ไปนั่งเรือเล่นในสระว่ายน้ำในสวนสนุก

“ มึงคือคนที่ฟ้าส่งมาให้กูเลยว่ะ” ฮยอกแจหันไปมองทงเฮแล้วยิ้มเหมือนลูกแมวน้อยที่น่ารักน่าฟัดจริงๆ ทงเฮเห็นดังนั้นจึงจูบลงเบาๆที่หน้าผากของฮยอกแจโดยไม่อายผู้คนที่อยู่รอบข้างเลยแม้แต่น้อย ฮยอกแจเองก็หอมแก้มซีวอนอย่างแผ่วเบาแทน แล้วทั้งคู่ก็นั่งเรือกันไปอย่างมีความสุข

คู่ของซีวอนกับฮีชอลนั้น ตอนนี้มานั่งพักหลังจากที่เล่นเครื่องเล่นกันมา

“ มึงรักกูจริงๆนะ ” ฮีชอลเอียงคอถามอย่างน่ารัก

“ ทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งห่วงเลยมึง ” ซีวอนหันมายิ้มให้ฮีชอล

“ ไหนพิสูจน์ดิ ” ฮีชอลดแกล้งซีวอนเล่น ซีวอนได้ยินอย่างนั้นจึงคลุกเข่าลงกับพื้นแล้วหยิบมือฮีชอลขึ้นมาจูบอย่างอ่อนโยน

“กูเป็นเจ้าชายที่มีเจ้าหญิงคือคนเดียวคือมึงนะฮีชอล..กูรักมึงมากและจะรักตลอดไป” ซีวอนตะโกนจนผู้คนหันมามอง

“ พอแล้วอายคนอื่นเค้า..กูเองก็จะเป็นเจ้าหญิงที่จะรักแค่เจ้าชายคนเดียวคือมึงเหมือนกันนะซีวอน” ฮีชอลหอมแก้มซีวอนเบาๆอย่างมีความสุข

-จบบริบูรณ์-