??? x OC / Harry Potter / Magic book luv

"เดียน่า พาน้องไปเล่นข้างนอกหน่อยสิ" เอาอีกแล้ว ยัยไดอาน่าตัวแสบร้องไห้อยากไปเล่นนอกบ้านอีกแล้ว "รู้มั้ยว่าทำไมชีวิตช่วงอายุ18ปีหนูถึงเหี่ยวเฉาขนาดนี้ เป็นเพราะแม่ดันมีน้องตอนที่หนูโตแล้วไงล่ะ นี่ไดอาน่า เธออกไปเล่นคนเดียวไม่ได้หรอ" เพียะ "โอ๊ย เจ็บนะแม่" ฉันเอามือลูบไหล่ตัวเองที่เพิ่งโดนตี "น้องเพิ่งจะ4ขวบ จะไปเล่นคนเดียวได้ยังไง" "ชิ ชินจัง5ขวบยังไปได้เลย" "อย่ามาเถียง รีบไปเร็ว" "จ้าๆ" สุดท้ายฉันก็ต้องอุ้มน้องสาวตัวแสบมาเล่นนอกบ้านอย่างช่วยไม่ได้ ฉันพาไดอาน่ามาเล่นที่ภูเขาหลังบ้าน นี่เป็นช่วงปิดเทอม พวกเราจึงมาอยู่กันที่บ้านของคุณยายที่เสียไปแล้ว ที่จริงแล้วฉันน่ะชอบที่นี่ที่สุด ที่นี่มีความทรงจำมากมายของฉันตอนเด็กๆเต็มไปหมด "นี่ เล่นระวังๆล่ะ" ฉันนั่งลงที่ต้นไม้ใหญ่แล้วเปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อดูซีรีย์ต่อ พั่บ "หือ?" ฉันได้ยินเสียงแปลกๆที่คล้ายกับเสียงพลิกกระดาษ ดังมาจากทิศทางไหนสักที่นึง "คงเป็นเสียงในซีรีย์มั้ง" พั่บ ฉันลองย้อนซีรีย์ไปไม่กี่วิก่อนจะได้ยินเสียง ปรากฏว่าเสียงนั้นไม่ได้มาจากซีรีย์ที่ฉันดู ฉันจึงลองปิดซีรีย์แล้วตั้งใจฟังเสียงนั้นอีกครั้ง พั่บ "นี่มันไม่ใช่แล้ว เสียงอะไรกันน่ะ" ฉันวางโน๊ตบุ๊คลง และเตรียมที่จะเดินตามหาต้นตอของเสียงนั้น "แงแงงง!!!" ยังไม่ทันที่ฉันจะก้าวไปไหน ไดอาน่าก็ส่งเสียงร้องเพราะหกล้ม "ไดอาน่า! ไหนดูสิ เจ็บมากมั้ย" ฉันสำรวจร่างกายของน้องสาวตัวน้อยอย่างเบามือ และก็เจอแผลถลอกที่ข้อศอก "กลับบ้านกันเถอะ" ฉันพาไดอาน่ากลับไปที่บ้าน ทำแผล ทานข้าวเย็นและเตรียมตัวเข้านอน . . . พั่บ "เฮือก!" ฉันลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะได้ยินเสียงประหลาดนั่นอีกแล้ว พั่บ ฉันพยายามที่จะหลับแต่ก็หลับไม่ลงเพราะเสียงนี่ดังไม่ยอมหยุด พรวด! "น่าหงุดหงิดชะมัด" ฉันเปิดลิ้นชักคว้าเอาไฟฉายและเสื้อกันหนางก่อนทีาจะค่อยๆแอบย่องไปที่ภูเขาหลังบ้าน พึ่บ เสียงเปิดหน้ากระดาษนั้นค่อยๆชัดขึ้น เมื่อฉันเดินเข้ามาในป่า "หวัดดี" ฉันเอ่ยทักทายเผื่อจะมีใครกวนประสาทมานั่งเปิดซาวด์เปิดกระดาษเสียงดังแถวนี้ "มีใครอยู่มั้ย" พั่บ "เอ๊ะ?" เมื่อเดินเข้ามาลึกเรื่อยๆ ฉันก็เห็นว่ามีหนังสือเล่มนึงวางอยู่กลางป่า และมันกำลังค่อยๆพลิกทีล่ะหน้า "ผะ...ผีหรอ" ฉันเริ่มขาสั่น เพราะฉันแน่ใจว่าตอนนี้ไม่มีลมพัดเลยสักนิด และทันใดนั้น จู่ๆหนังสือเล่มนั้นก็ค่อยๆลอยขึ้นช้า "กะ...ก้าวขาไม่ออก" ฉันพยายามที่จะวิ่ง แต่ขาก็ดันแข็งอยู่กับที่ซะงั้น และหนังสือนั้นก็ลอยมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันก่อนที่จะมีเสียงประหลาดๆออกมา "อากัวแมนตี!!" ซ่า!!!! "แค่กๆ" น้ำซ่าใหญ่พุ่งใส่หน้าฉันเต็มๆ จนสำลัก นี่มันอะไรกันเนี่ย!! "เธอเป็นใครน่ะ!!!" ฉันลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงผู้ชายพูดขึ้น และสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ ตอนนี้กลายเป็นตอนกลางวันไปแล้ว แถมยังมีผู้ชายอีก3คนยืนอยู่ตรงหน้าฉันอีกด้วย "พวกนายเป็นใครน่ะ!! เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆก็เช้าล่ะ" ฉันมองไปรอบๆ "เดี๋ยวนะ นี่ไม่ใช่ภูเขาบ้านคุณยายนี่ ที่นี่ที่ไหนกันน่ะ!!" ฉันโวยวายเสียงดัง แล้วนี่ฉันจะกลับบ้านยังไงกันล่ะเนี่ย "เธอ...โผล่มาจากไหนกันน่ะ" ผู้ชาย1ใน3คนนั้นเอ่ยถามขึ้น "เฮ้ย!!!" นั่นมัน...ระ...รอน วีสลีย์หรอ "ฉันฝัน ฉันฝันอยู่แน่ๆ ตื่นสิเดียน่า ตื่น!" ฉันตบหน้าตัวเองทั้งสองข้างไปมา แต่มันเจ็บจังเลย ฮืออออ ฉันไม่ได้ฝันหรอ แงง เคยอ่านแต่ในนิยาย ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้มาเจอจริงๆ "แปลว่าจะต้องเจอโวลเดอมอร์งั้นหรอ! นี่ฉันจะตายหรอ!!! ไม่นะฉันยังไม่อยากตาย แงงง" "เธอพูดว่าไงนะ" "เธอบอกว่าโวลเดอมอร์" "เธอหลงยุคมารึเปล่า ข้ามเวลาหรอ" "ไม่รู้สิ นายลองถามเธอสิรอน" "นี่! เธอน่ะ มาจากปีไหน" รอนถามฉัน "ฮรึก 2021" "ห้ะ!! ปี2021มีโวลเดอมอร์หรอ เขายังไม่ตายหรอ ทำไงดี เราต้องบอกแม่กันมั้ย!" ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น แปลว่าโวลเดอมอร์ตอนนี้ตายแล้วหรอ ไม่น่า รอนดูโตขนาดนี้ แถมเฟร็ดก็ยังไม่ตาย "เขาตายไปตั้ง17ปีแล้วนะ" "ห้ะ? ไม่สิ เขายังไม่ตาย พวกนายยังอยู่ดีอยู่เลยนี่" "ก็เราอยู่ดีเพราะเขาตายแล้วไงล่ะ เขาตายจริงๆ คุณพอตเตอร์เป็นคนฆ่า" เฟร็ดพูดขึ้นมา "หมายถึง...แฮร์รี่หรอ" "เธอจะบ้าหรอ 17ปีที่แล้วแฮร์รี่แค่ขวบเดียว ฉันหมายถึงเจมส์ ไม่เชื่อเธอไปถามเขาดูสิ เขาอยู่ในบ้านเราน่ะ" "เจมส์ไม่ตายหรอ!!" ฉันเอามือขึ้นป้องปาก นี่มันแฮร์รี่ พอตเตอร์ฉบับไหนกัน "พูดอะไรของเธอ อย่าแช่งเขาสิ จะว่าไปเฟร็ด นายชวนยัยคนนี้เข้าบ้านนี่เรายังไม่รู้เลยนะว่าเธอเป็นใคร สรุปเธอมาโผล่ตรงนี้ได้ยังไง" "นั่นน่ะสิ…ฉันมาได้ยังไงกันนะ" "เกิดอะไรขึ้นน่ะหนุ่มๆ แล้วนั่นใคร เพื่อนพวกลูกหรอ" ผู้หญิงร่างท้วมที่คาดว่าน่าจะเป็นคุณนายวีสลีย์ตะโกนมาจากในบ้าน ตุบ และยังไม่ทันที่ทั้งสามคนจะตอบแม่ของพวกเขา ก็มีใครบางคนร่อนลงมาจากฟ้า เดรโก มัลฟอย! "ไงเดรโก" รอนทักทาย "ไง" มัลฟอยตอบกลับอย่างเป็นมิตร อย่าบอกนะว่าเป็นเพื่อนกันน่ะ "นี่ใครน่ะ" มัลฟอยมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ สภาพฉันตอนนี้มันน่าเวทนาขนาดนั้นเลยหรอ "ไม่รู้สิ" รอนยักไหล่ "เอาเป็นว่าเธอเข้าไปกับเรานั่นแหละ ไปอาบน้ำ ยืมเสื้อผ้าจินนี่ก่อนก็ได้ วันนี้วันเกิดแฮร์รี่ มาฉลองด้วยกันเถอะ Go! Go!"