ตอนที่ 29 : ตอนที่ 29 การพบเจอ...
ตอนที่ 29 การพบเจอ...
2 ปีผ่านไป ยูริกับเจสสิก้าก็ยังคงติดต่อกันเหมือนเช่นเดิม ตอนนี้ร่างสูงเรียนอยู่ปี 3 แล้ว ร่างสูงแทบไม่มีเวลาว่างเลยเมื่อต้องเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย ชีวิตที่หนักหน่วงบวกกับการทำงานอย่างหนักทำให้ยูริไม่ค่อยมีเวลาติดต่อกับเจสสิก้า ร่างบางเองก็เรียนปี 4 เป็นช่วงที่เรียนหนักอยู่เหมือนกันอีกทั้งยังต้องทำงานในโรงพยาบาลอีก
สายฝนโปรยปลาย ร่างบางมองผ่านกระจกที่โรงพยาบาล เธอคิดถึงยูริมากๆ ช่วงนี้แทบไม่ได้คุยกันเลย จิตใจที่ล่องลอยไปไกล ทำให้ไม่รู้สึกว่ามีใครยืนอยู่ข้างหลังของเธอ
“เหม่อไปถึงเกาหลีเลยเหรอครับ”
“คุณหมอดงเฮ ตกใจหมดเลยค่ะ”
“ขวัญอ่อนจริงๆเลยนะ มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่รู้สึกเหงานิดหน่อยน่ะค่ะ”เจสสิก้ายิ้มให้ชายหนุ่ม
“งั้นคืนนี้เราไปเที่ยวกันมั้ยครับ ชวนเพื่อนๆในแผนกไปด้วย คลายเครียดไง”
“ลองชวนคนอื่นก่อนดีกว่าค่ะ หากไม่มีใครไป ฉันก็คงไม่ไป”
“อีก 2 ชั่วโมง ผมจะมาเอาคำตอบนะครับ ผมขอตัวไปห้องตรวจก่อน”ดงเฮยิ้มให้เจสสิก้าก่อนเดินจากไป
“..............................”เจสสิก้าได้แต่มองตาปริบๆ
เจสสิก้าเดินไปที่ห้องทำงานของเธอและเปิดดูอีเมล์ แต่ก็ไม่มีอะไรเลย ร่างบางได้แต่ถอนหายใจ น้ำตาเริ่มคลอออกมาอย่างช้าๆ 2 อาทิตย์แล้วนะที่ยูริไม่ติดต่อกลับมา
เสียงโทรศัพท์มือถือของร่างบางส่งเสียงดังให้เธอได้ยกขึ้นมาดูเบอร์ก่อนจะรับ
“ว่าไงคริส”
“พี่เจส วันนี้ไปธุระกับฉันหน่อยสิ”
“ธุระอะไร สำคัญมั้ย”
“สำคัญมากๆเลยพี่ 5 โมงเย็นพี่มาหาฉันที่สวนสาธารณะแถวมหาลัยฉันนะแค่นี้นะพี่”คริสตัลรีบวางสายไป ปล่อยให้เจสสิก้านั่งงงอยู่ที่เดิม
“อะไรของเค้า หึหึ น้องใครเนี่ย”เจสสิก้ายิ้มให้มือถือแล้วส่ายหัวไปมาก่อนจะตั้งใจทำงาน
............................................................
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“สวัสดีครับคุณผู้ช่วย ผมมาเอาคำตอบครับ”ดงเฮยิ้มหวานอยู่หน้าประตู
“ฉันต้องขอโทษคุณหมอจริงๆค่ะ พอดีน้องสาวฉันโทรมาให้ไปธุระด้วย คุณหมอไม่โกรธฉันใช่มั้ยคะ”เจสสิก้ายิ้มแห้งๆให้ดงเฮ
“ไม่หรอกครับ เอาไว้เราค่อยไปเที่ยวกันวันหลังก็ได้นะ”ดงเฮยิ้มให้ร่างบางก่อนจะเดินออกไป
สวนสาธารณะที่คริสตัลนัดเจสสิก้าไปนั้นเป็นสวนที่สวยมากๆสวนหนึ่งในอเมริกา ร่างบางเดินไปนั่งรอที่สวนดอกไม้ กลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้เจสสิก้ายิ้มออกมาเพราะคิดถึงใครบางคน
“มานั่งคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวใครฉุดไปเหรอคะ”
“..............................”ร่างบางหันไปตามเสียงอย่างรวดเร็ว
T^T
“ยูล ยูลจริงๆด้วย มาที่นี่ได้ยังไงคะ”เจสสิก้ากระโดดกอดยูริแน่น
“เบาๆค่ะ ยูลหายใจไม่ออก”ยูริยิ้มให้เจสสิก้า
“ยูลมาได้ยังไงคะ”เจสสิก้ามองหน้ายูริให้ชัดๆ
“ยูลมาประชุมแทนคุณพ่อ พอดีประชุมเสร็จแล้ว ยูลเลยแอบมาหาสิก้า”
“ยูลจะอยู่อีกกี่วันคะ”
“อีก 3 วัน จากนั้นก็ไปเคลียร์งานต่อที่บริษัท 3วันนี้ยูลขอใช้เวลากับสิก้า นะ คิดถึงจัง”ยูริกระชับกอดเจสสิก้าเอาไว้แน่น
“แล้วยัยคริสล่ะคะอยู่ไหน”เจสสิก้านึกถึงน้องสาวตัวแสบ
“ไปกลับแอมเบอร์แล้ว 2 คนนั้นเป็นแฟนกันแน่ๆเลยนะ ยูลเห็นเค้าจูบกันด้วย”
“ไปเห็นตอนไหนคะ”
“ตอนที่ยูลไปเข้าห้องน้ำ 2 คนนั้นเค้าสวีทกันเหมือนเราเลย ป่านนี้คงไปเที่ยวที่ไหนแล้วมั้ง”
“งั้นเราก็ไปบ้างดีกว่านะ ยูลอยากไปไหนคะ”
“ไปไหนก็ได้ ขอแค่มีสิก้าอยู่ด้วยก็พอ”
“แหวะ ไปหัดพูดมาจากไหนคะเนี่ย สงสัยที่เป็นข่าวกับสาวๆคงเป็นเรื่องจริง”เจสสิก้ากอดอกมองยูรินิ่ง
“เฮ้ย...ไม่จริงนะ ข่าวมั่วน่ะ อย่างไอยูตอนไปถ่ายแบบกันน้องเค้าสะดุดยูลเลยช่วยเอาไว้ นักข่าวถ่ายยังไงไม่รู้เป็นกอดกันเฉยเลย สิก้าอย่าไปเชื่อข่าวนะ เชื่อใจยูลก็พอ”ยูริทำหน้าอ้อนเจสสิก้า
“สิก้ายังไม่ได้ว่าอะไรยูลเลยนะ สิก้าเชื่อใจยูลเสมอค่ะ เราไปหาอะไรทานกันดีกว่านะ”
“จ๊ะ คืนนี้มานอนกับยูลได้มั้ย”ยูริกระซิบถามเจสสิก้า
“ได้สิ ยูลนี่ช่างโชคดีจริงๆเลยนะคะ”
“โชคดียังไงคะ ยูลไม่เข้าใจ”
“โชคดีตรงที่คุณแม่ไปเล่นไพ่กับเพื่อนๆที่ลาสเวกัสนะสิคะ กว่าจะกลับก็อาทิตย์หน้านู้นแหนะ”เจสสิก้ายิ้มให้ยูริ
“แบบนี้สิก้าก็มานอนกับยูลได้สบายเลยสิ แถมยูลยังเลือกที่พักใกล้โรงพยาบาลสิก้าอีกนะ”
“ชิส์ มาอเมริกาไม่บอกสิก้าสักคำ แถมหายไปตั้ง 2 อาทิตย์ จะงอนดีมั้ย เนี่ย” เจสสิก้าบีบจมูกยูริไปมา
“ฮ้า...เราไปกันเถอะ แต่ยูลว่าเราไปทานที่โรงแรมดีกว่านะ ยูลคิดถึงสิก้าอ่ะ”
“อืม....ก็ได้ค่ะ”เจสสิก้ายิ้มหวานให้ยูริ
ทั้งสองจึงเดินทางไปยังโรงแรมที่ยูริพักอาศัยอยู่ ตลอดทางทั้งสองคนไม่ยอมปล่อยมือออกจากกันเลย รอยยิ้มที่อบอุ่นถูกส่งให้กันเป็นระยะๆ
“เข้ามาสิค่ะ”ยูริโอบเอวเจสสิก้าเข้าไปในห้อง
“ห้องสวยดีนะคะ กว้างด้วย”เจสสิก้ามองสำรวจรอบๆห้อง
“เอาไว้ยูลจะแอบมาหาสิก้าดีมั้ย ยูลคิดถึงสิก้ามากเลยนะ”ยูริกอดร่างบางเอาไว้พร้อมทั้งหอมแก้มเนียนอย่างคิดถึง
“สิก้าก็คิดถึงยูลเหมือนกันค่ะ คิดถึงทุกวัน ทุกวินาที”เจสสิก้าเงยหน้ามองยูริ
“ขอชื่นใจกอดทานอาหารเย็นหน่อยนะ”ยูริก้มลงจูบร่างบางอย่างดูดดื่ม
“อือ...”เจสสิก้าวาดแขนโอบรอบคอของร่างสูง
ความคิดถึงและโหยหากันและกันทำให้ทั้งสองต่างแสดงความรักที่รุนแรงต่อกัน แต่ก็จบด้วยความอ่อนโยนที่ต่างทนุถนอมซึ่งกันและกัน
บทรักอีกกี่ครั้งก็ไม่พอหากสองใจยังโหยหากันและกันแบบนี้
(ราตรีนี้อีกยาวนาน)
************************
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไรเตอร์มาแล้วคิดถึงไรเตอร์สุดๆ
สู้ๆคะไรเตอร์