สัมผัสที่6

ตอนที่ 1 วันเกิดของพีด้า

คุณเชื่อเรื่องคนที่ตายไปแล้วไปเกิดเป็นวิญญาณไหม? ตอนแรกครอบครัวของฉันก็ไม่เชื่อหรอกจนฉันเกิดมาไงล่ะ.....

ณ โรงพยาบาล คอนเนียล วันที่ 31-12-92  เวลา 11.59 pm

มีครอบครัวหนึ่งได้ให้กำเนิดบุตรของเขา เขาได้บุตรเป็นเพศหญิงหน้าตาน่ารักน่าชังผิวขาวเนียนละเอียด พ่อแม่เธอตั้งชื่อให้เธอว่า ด.ญ  พีรดา อังศกุรินนนท์  ชื่อเล่น พีด้า เธอเกิดมาบนกองเงินกองทองความสุขสบายต่างๆนานา ความสมบูรณ์แบบเพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง พ่อแม่ของเธอเป็นเจ้าของธุรกิจร้อยล้านพันล้าน  ทุกคนต่างมายินดีกับการมาของเธอแต่หารู้ไม่เธอจะนำเรื่องราวต่างๆเข้ามาในชีวิตของทุกคนที่ได้รู้จักเธอ......

“ นี่คุณทำไมลูกเราชอบกรีดร้องเสียงดังๆอยู่เรื่อย “ คนเป็นพ่อเอ่ยถาม

“ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ลูกเราร้องเสียงดังกว่าลูกคนอื่นตลอดแล้วชอบร้องบ่อยด้วย”

“ผมว่ามันเริ่มจะไม่ปกติแล้วล่ะ” บทสนทนาหยุดลงแค่นั้นเมื่อมีเสียงลูกสาวของพวกเขาร้องดังขึ้นมาเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง  ทั้งๆที่เขาไม่เคยรับรู้เลยว่าลูกสาวของเขานั้นได้พบเจอกับอะไรที่เป็นสาเหตุให้เธอต้องร้องเช่นนั้น...

5 ปีต่อมาวันนี้เป็นวันครบรอบวันคล้ายวันเกิดเธอเธอได้มาทำบุญทีวัด มีหลวงพ่อเรียกเธอเข้าไปหาแล้วท่านได้พูดกับเธอว่า” ถ้าเจออะไรไม่ต้องกลัวเขานะเขาแค่ต้องการความช่วยเหลือ” พ่อแม่เธอได้ยินดังนั้นก็ตกใจว่าท่านจะพูดถึงเรื่องอะไร ก่อนจะลากลับหลวงพ่อได้บอกพ่อของพีด้าว่าเอาสร้อยพระนี้ไปใส่ให้ลูกของเขาซะจะได้ไม่กรีดร้องเสียงดังอีก

ผู้เป็นพ่อสงสัยเลยถามหลวงพ่อว่า “หลวงพ่อครับทำไมลูกผมชอบส่งเสียงร้องเหมือนตกใจอะไรสักอย่างแต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร” ผู้เป็นพ่อได้รับคำตอบก็ตกใจว่า ลูกของเขามีสัมผัสที่6 ทำให้เห็นวิญญาณต่างๆที่จะมาขอความช่วยเหลือ พอผู้เป็นพ่อรู้ก็รีบนำสร้อยมาสวมใส่ให้ลูกสาวของตน แล้วรีบบอกกับภรรยาของเขา......

ตั้งแต่วันนั้นพีด้าก็ไม่เคยส่งเสียงกรีดร้องอีกเลย................จนวันหนึ่งที่โรงเรียนของพีด้า เธอกำลังเล่นกับเพื่อนของเธออย่างสนุกสนาน อยู่ๆพีด้าก็กรี๊ดขึ้นมาอย่างคนเสียสติ จนครูของเธอต้องรีบวิ่งเขามาหา “พีด้า พีด้า เป็นอะไรไปลูก “ พีด้ารับรู้แค่นั้นแล้วเธอก็หมดสติไป “คุณครูคะ ลูกฉันอยู่ไหนค่ะ “ ผู้เป็นแม่วิ่งเข้ามาหาคุณครูด้วยอาการเหนื่อยหอบ “ครูพาน้องไปที่ห้องพยาบาลแล้วคะตามมาทางนี้ค่ะ “ ครูตอบแล้วรีบพาแม่ไปหาลูกสาวอันเป็นที่รักของเธอ “พีด้าเป็นอะไรลูก”แม่ถามด้วยความเป็นห่วง พีด้าตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาว่า “หนู...เห็นผู้ชายและผู้หญิงแก่ๆเดินเข้ามาหาหนูแล้วพอเขาเข้ามาใกล้ๆหน้าเข้าก็มีเลือดมีหนองไหลออกมาเต็มไปหมดเลย หนูกลัวแม่คะหนูกลัวพาหนูกลับบ้านที “ พอแม่เธอได้ยินดังนั้นเธอจึงถามลูกสาวของเธอว่า”แล้วสร้อยที่พ่อกับแม่บอกว่าห้ามถอดหายไปไหนล่ะ” พีด้าเลยจับที่คอเธอปรากฏว่าสร้อยเส้นนั้นหายไปจริงๆ เธอไม่รู้ตัวว่าสร้อยที่เธอใส่ไว้นั้นได้หล่นหายไปตอนไหน....