อินทรวิเชียรฉันท์ : บ่วงแห่งรัก
แต่งโดย *ReAr*
รักนี้ไฉนครั้น จะละมันมิอาจได้
นารีบุรุษไซร้ ก็สะท้านหทัยทรวง
รักดั่งอเวจี มิสุขีประหนึ่งบ่วง
แรงรักรึหลอกลวง นรชนมิเคยหลาบ
รักนั้นประนอมคน ปุถุชนศิโรราบ
ลุ่มหลงประดุจภาพ นิรมิตนิรันดร์กาล
รักแม้จะเจ็บเจียน ทะลุเศียรหทัยปาน
เศร้าโศกสลดนาน อุระดุจพระเพลิงเผา
รักอาจคละเคล้าคลึง ชลจึงระทมเศร้า
ไหลรินระเรื่อยเร้า นยนามิเมินมอง
รักถึงจะถูกหมิ่น สวะสิ้นถวิลครอง
ใครเลวรึเพียงลอง ก็มิสนเพราะเพียงรัก
รักน่าขยาดกลัว เพราะแตะตัวอมิตรนัก
ตีตุบเตะตบตั่ก มิประดุจตะลุมบอน
รักเอยจะล่อหลอก รึกะหยอกฤทัยรอน
ให้นรชาติวอน อภิรักษ์ฤทัยคน
รักหนอเพราะมีรัก ขณะเจ็บระกำทน
ให้รู้มิลืมตน และเพราะเป็นมนุษย์เอย
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่อ่านนะ....
จะติจะชมกันได้นะ...
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น