baramos-บารามอส *Sweet White Day*

เนื้อเรื่อง

“นี่เธอ คิดว่าไวท์เดย์นี้จะได้อะไร”

“อืม เขาคงให้แหวนสักวง ไม่ก็สร้อยซักเส้นล่ะมั้ง”

“ต๊าย น่าอิจฮาจังเลย ของฉันคงได้แค่ดอกไม้เหมือนเดิมแหล่ะ”

น่าคือหัวข้อที่กำลังฮือฮาอยู่ในขณะนี้ ‘ไวท์เดย์’ มันคืออะไรหว่า เฟรินครุ่นคิดในใจ

เธอรู้จักแต่วันวาเลนไทน์ เพราะไอ้น้ำแข็งงี่เง่านั่นซื้อชอคโกแลครสแอปเปิ้ลมาให้ (มันเป็นไงหว่าไอ้ชอคโกแลครสแอปเปิ้ลเนี่ย) เธอจึงมารู้ว่านั่นคือวันวาเลนไทน์ ซึ่งเธอก็แอบดีใจเล็กๆที่ก้อน้ำแข็งยักษ์เอามาวางทิ้งไว้ที่หัวเตียง ตอนแรกก็งงๆอยู่หรอกว่าใครเอาของมาวางทิ้งไว้ แต่การ์ดใบเล็กที่ติดอยู่หน้ากล่องทำให้รู้ว่าเป็นของเธอ  เลยไม่รอช้าแกะมันทันที ปรากฏว่าข้างในเป็นชอคโกแลครูปแอปเปิ้ล มีเขียนข้อความสั้นๆเอาไว้ว่า

‘รัก’

ข้างๆนั่นก็เป็นดอกไม้อะไรซักอย่างที่เป็นน้ำแข็ง ทำให้เธอรู้ทันทีว่าใครเป็นเจ้าของกล่องนี้ เฟรินยิ้มแก้มแทบปริ แล้วหอบกล่องใบนั้นไปหาตัวคนให้ทันที

แต่ไปไม่ได้ไกล เพราะว่าคนที่ไห้ก็แอบดูเธออยู่หน้าห้อง

คาโลมีสีหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะปรับเป็นสีหน้าเรียบเฉยแล้วกล่าวว่า

“ฉันกำลังจะกลับมาเอาของ” นั่นคือคำแก้เขินของคนขี้อาย

เฟรินไม่ว่าอะไรเพราะรู้ว่าคาโลคงแอบดูอยู่และคงเขินที่เธอเจอเขาเข้า เลยแอบแกล้งกลับไป

“ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ว่าแต่นายรู้ไหมว่านี่ของใคร” หัวขโมยตัวแสบแกล้งตีหน้าซื่อถาม ทำเอาเจ้าชายหัวคิ้วมุ่นเล็กน้อยแต่ไม่ตอบอะไร

“แล้วนี่ดอกอะไรก็ไม่รู้ เป็นน้ำแข็งไปหมดเลย” เฟรินหยิบดอกไม้ปริศนาขึ้นมา

“ดอกเกล็ดหิมะ” คำตอบสั้นๆของลูกครึ่งภูตสโนว์แลนด์

“หา!! นี่น่ะหรอดอกเกล็ดหิมะ อืม ว่าแต่ใครนะที่รู้ว่าฉันชอบมัน” เฟรินหมุนดอกไม้ในมือเล่นพลางช้อนสายตาไปมองเจ้าชายที่แก้มแดงระเรื่อ แล้วแอบหัวเราะสะใจอยู่ในใจ

“อืมดอกไม้จากสโนว์แลนด์ ดอกไม้ที่เป็นน้ำแข็ง เอ แล้วคนที่ให้จะเป็นมนุษย์น้ำแข็งด้วยรึเปล่าน้า” เฟรินพูดพลางอมยิ้มโดยที่หน้าคาโลตอนนี้กำลังแดงจัดไม่กล้าหันหน้ามาสบตาเธอ แล้วทำท่ารื้อของบนโต๊ะต่อไป

“อืม คงไม่ใช่หรอกมั้ง มนุษย์น้ำแข็งที่ไหนจะมาชอบคนอย่างฉัน คงเป็นของโรมากกว่า หมอนั่นเป็นห้องสมุดเคลื่อนที่คงจะรู้ว่าฉันชอบอะไร นายคิดว่างั้นไหม......คาโล” เฟรินแกล้งยั่วต่อ

แต่ตอนนี้ใบหน้าของคาโลกลับแดงขึ้น หากแต่เป็นการแดงด้วยความโกรธไม่ใช่แดงด้วยความเขิน

‘โกรธสิ เธอหาว่าของที่เขาให้เป็นของคนอื่น รู้ทั้งรู้ว่าคนที่เธอรู้ว่าเธอชอบดอกไม้นี้มีเพียงแค่เขาคนเดียว ยังจะมาถามเขาอีก แล้วแถมบอกว่าเป็นของใครไม่ว่า ดันเป็นของเจ้าหมอนั่น ฮึ่ม อยากยั่วฉันนักใช่ไหมเฟริน ได้!! เดี๋ยวเราได้เห็นดีกัน’

คาโลปรับสีหน้าไปเรียบเฉยดังเดิม หากแต่แววตายังคุกรุ่นไปด้วยความโกรธ เขาไม่ตอบอะไรกลับสาวท้าวเข้าไปใกล้สาวน้อยที่กำลังเพลิดเพลินกับการกินชอคโกแลคอย่างไม่ระวังตัว

ควับ

คาโลคว้ากล่องและชอคโกแลคในมือเฟรินกลับมาได้

“เฮ้ย แกจะทำอะไรน่ะ เอาคืนมานะคาโล” เฟรินกระโดดหยองแหยง จะแย่งเอาของคืน หากแต่เธอตัวเตี้ยกว่าคาโลมากนักแถมไอ้หมอนี่ยังชูของไว้สุดมือ คาโลเลิกคิ้วข้างนึงแล้วพูดแบบกวนๆตอบกลับมาว่า

“ของๆฉัน ทำไมฉันจะเอาคืนไม่ได้” เฟรินชงักไปนิดนึงที่คาโลยอมรับง่ายๆว่าเป็นของมันก่อนจะยิ้มร่าพูดกลับไป

“ฮั่นแน่ นายยอมรับแล้วใช่ไหมว่าเป็นของนาย” หากแต่คาโลไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

“นายอยากได้ไหม”

“อยาก อยากได้สิ” เฟรินพยักหน้าหงึกๆ

คาโลคว้าชอคโกแลคในกล่องมากิน ส่วนเฟรินอ้าปากค้างเตรียมแหกปากโวยวายเต็มที่ คาโลเหยียดยิ้มกลับมาให้แล้วพูดว่า

“อยากได้นักก็เอาไปสิ” พูดเสร็จเจ้าตัวก็ประกบปากทันที

ชอคโกแลครสแอปเปิ้ลถูกป้อนเข้าปากก่อนจะถูกดันให้กลืนลงคอไป หากแต่ในปากยังคงมีกลิ่นหอมหวานนั่นอยู่  ลิ้นสากเกี่ยวกระหวัดในอุ้งปากอย่างชำนาญ จูบที่ทำเอาเซียนอย่างหัวขโมยหลอมละลายแทบทรุดไปกองกับพื้น หากไม่ได้วงแขนที่รัดแน่นนั่นพยุงอยู่

เป็นนานกว่าคาโลจะถอนจุมพิตออก เฟรินหน้าแดงก่ำ หอบหายใจน้อยๆ คาโลยิ่มกริ่มมาให้ แล้วก้มลงไปกระซิบข้างหูคนตัวเล็ก

“เป็นไง อร่อยไหม ของฉัน” เฟรินยิ่งหน้าแดงไปกันใหญ่ ก้มหน้างุดๆหนี

“จะกินอีกไหม ยังมีเหลืออยู่อีกนะ” เฟรินสะดุ้งเฮือกทันทีที่รู้ว่าคาโลจะทำอีก

“ไม่!! ไม่เอาแล้ว ไม่กินแล้ว ปล่อยนะเจ้าบ้า” เฟรินดิ้นขัดขืนยกใหญ่ หวังให้หลุดออกจากเจ้าคนมากเล่ห์

“ไม่เอาแล้วหรอ ฉันเห็นว่านายกินอร่อยออก” คาโลยิ้มร่าเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวแสบหน้าแดงยิ่งดิ้นหนักกว่าเก่า แล้วเอาชอคโกแลคที่เหลือเข้าปากทันทีที่เฟรินไม่ทันเห็น

“ปล่อยฉันนะเจ้าบ้า ไอ้น้ำแข็งแห้ง อุ๊บ!!.....” ปากเล็กถูกปิดปากอีกครั้ง

หากแต่ครั้งนี้ เฟรินกลับเคลิบเคลิ้มก่อนตอบสนองอย่างเต็มที่ ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นใหญ่ทันที จูบที่เร่าร้อน ยาวนานจนแทบขาดใจ ทำเอาเฟรินเผลอเอาแขนโอบรอบคอชายหนุ่มยึดเอาไว้

“อืม หวาน อร่อยดีนะ” คำพูดเรียบๆที่หากคนอื่นฟังคงไม่รู้สึกอะไรหากแต่คนฟังที่รู้ความนัยกลับอายจนบิดม้วน

“บ้า ปล่อยได้แล้ว” เฟรินเริ่มประท้วงอีกครั้ง

คาโลจึงยอมคลายอ้อมแขนลง

...................................

เมื่อคิดถึงแล้วก็หน้าแดงเป็นริ้วๆ เธอมารุ้เอาทีหลังแหละว่าวันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์ที่คนรักมักจะให้ชอคโกแลคหรือดอกไม้กับอีกฝ่าย

‘ว่าแต่วันไวท์เดย์มันวันอะไรหว่า’

ความสงสัยยังไม่คงจางหาย สงสัยคงต้องไปถามเจ้าขอทานผู้รอบรู้ซะแล้ว ว่าแล้วเฟรินกเร่งสาวเท้าเดินกลับป้อมทันที

เมื่อมองหาอยู่สักครู่ก็พลันไปมองเห็นไอ้หัวสีชากำลังนั่งเล่นหมากรุกอยู่กับซีบิลที่มุมห้อง

“เฮ้โร”

“เฟริน สักตาไหม” โรยื่นข้อเสนอทันที

“ไอ้นี่หนิ เจอหน้าทีไรก็ชวนแต่เล่นหมากรุกทุกที” เฟรินแหวเข้าให้

“แล้วนายจะให้ชั้นเล่นอะไรกับนายล่ะ” โรสวนกลับ

“ฮ่าๆ โร ถ้าแกขืนกล้าเล่นอย่างอื่นมีหวังคาโลมันเอาแกตายแน่” ครี้ดกลั้วหัวเราะ

“พอๆเลย ไอ้พวกบ้า โร ชั้นมีอะไรจะถามนายหน่อย” เฟรินที่หันไปจัดการต่อยครี้ดหันกลับมายังเป้าหมาย

“หนึ่งคำถามต่อหนึ่งกระดาน”

“ก็ได้”

โรรีบเคลียร์หมากทันที เฟรินนั่งลงแทนที่ซีบิลก่อนที่จะตีมือโรที่กำลังหยิบ เรือ ม้า และควีนออกไปอย่างละตัว

“เรือกับม้าก็พอแล้วโว้ย”

โรยิ้มๆไม่ว่าอะไร แล้วลงมือเปิดกรานทันที

“รุก”

เฟรินหาวขึ้นมาแล้วโยกคิงหลบ

“รุก”

เฟรินโยกคิงหลบอีกครั้ง

“รุก”

“รุกฆาต”

คนที่มองดูพากันอึ้ง ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าเฟรินมันเก่ง แต่นึกไม่ถึงว่ามันจะขนะโรภายในสิบนาทีอย่างนี้

“ถามมา”

“วันไวท์เดย์คือวันอะไร” คำถามที่คนฟังหันกลับมามองหน้าคนพูดกันถ้วนหน้า

“นายไม่รู้หรอ” ครี้ดถามย้ำอีกครั้ง

“ถ้ารู้แล้วชั้นจะถามทำไมฟะ ตอบมาเร็วๆโร” เฟรินหันกลับมาเร่ง ทำให้อีกฝ่ายถอนหายใจเฮือก

“ไวท์เดย์คือวันที่คนที่ได้รับของจากวันวาเลนไทน์ต้องคืนของให้อีกฝ่าย” สั้นๆง่ายๆได้ใจความ

‘อืม คืนของให้คนที่ให้เราหรอ คาโลมันให้ของเรา เราก็ต้องให้มันคืน แต่ว่าเราก็ให้มันคืนไปแล้วนี่นา ก็จะ.........อ๊ากตอนนั้นไง คงไม่ต้องให้คืนหรอกมั้ง’

ทุกคนในกลุ่มมองหญิงสาวคนเดียวที่บัดนี้ใบหน้านวลนั้นเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด ทำให้พอเดาได้ว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่

“นายก็ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกน่า เฟริน” เจคตบบ่าปลอบใจเบาๆ

“ใช่ๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก แค่บอกคาโลมันว่า ชั้นให้ร่างกายตอบแทนก็แล้วกัน แค่นั้นมันก็ดีใจแล้ว ฮ่าๆ” ครี้ดแซวทำให้คนอื่นๆพากันหัวเราะ

แต่เฟรินกลับหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม

‘ถ้ามันจะเอาอย่างนั้นจะทำยังไง ตาย ตายแน่คราวนี้ ถึงว่าทำไมมันใจดีนักให้ของขวัญเธอ ทำไงดีชอคโกแลคของมันก็กินหมดแล้ว ดอกเกล็ดหิมะก็ละลายไปแล้วด้วย จะทำยังไงดี’

แล้วเฟรินก็วิญญาณออกจากร่างไป

“เฟริน”

“หือมีอะไรหรอคาโล” เฟรินก้าวออกมาจากห้องน้ำ ชุดนอนผู้ชายตัวหลวมโครกเปียกชื้นิดๆ หล่อนกำลังเอาผ้าเช็ดตัวขยี้ผมเดินไปทางเตียง

เจ้าหล่อนหยุดที่หน้าคาโล พลางเอียงคอเหมือนกับจะถามว่า ‘มีอะไร’ คาโลไม่ตอบ หากแต่ใช้แขนเกี่ยวกระหวัดรัดตัวหญิงสาวให้ลงมานั่งตักแทน

“นายจะทำอะไร ปล่อยนะไอ้บ้า” เฟรินดิ้นโวยวาย

“วันนี้เป็นวันไวท์เดย์” คาโลเกริ่นนำ

“แล้วไง” เฟรินแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

“นายจะไม่มีอะไรตอบแทนชั้นหน่อยหรอ” เสียงทุ้มเริ่มออดอ้อน

“นายก็เอาไปแล้วนี่ ตอนวันวาเลนไทน์อ่ะ” เฟรินใจแข็งตอบกลับไป

“แค่นั้นเอง ไม่พอหรอก นายรู้ไหมว่าดอกเกล็ดหิมะหายากขนาดไหน ชั้นต้องไปหาถึงสโนว์แลนด์เชียวนะ” คาโลเริ่มอ้อนอีกครั้ง ทำเอาเฟรินเริ่มใจอ่อน

“แล้วนายจะเอาอะไรล่ะ ชั้นไม่ค่อยมีตังค์นา นายก็รู้”

“อืม ไม่แพงหรอก ชั้นแค่ต้องการนายเท่านั้นเอง” พูดจบเจ้าน้ำแข็งหื่นกามจอมเจ้าเล่ห์ก็รีบจับเฟรินกดทันที

ด้วยร่างกายที่บอบบางกว่าไฉนเลยจะสู้คนตัวโตได้ คาโลรวบแขนทั้งสองข้างของเฟรินไว้ด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกครั้งก็ถลกเสื้อขึ้น ริมผีปากหนาบดเบียนเคล้าคลึงไม่ให้หญิงสาวร้อง  มือใหญ่เริ่มซุกซน บีบเคล้นหน้าอกอย่างไม่ปราณีปราศัย ทำเอาเฟรินที่ดิ้นเร่าๆเริ่มหยุดดิ้นเคลิบเคลิ้มตาม

เมื่อเห็นคนรักไม่ขัดขืนคาโลจึงไล่จูบร้อนลงตามแก้มนวลไปยังเนินอกแล้วขบเม้นเบาๆ

เฟริน ครางแผ่วเบา หากชัดเจนในโสตประสาทของเขา คาโลเริ่มได้ใจ จึงปล่อยมืออีกข้างจากแขนของเฟริน แล้วรูดกางเกงนอนลง

เฟรินไม่รู้สึกตัวเลยว่าตอนนี้เธอไม่เหลืออาภรณ์ใดๆบนร่างอีกแล้ว มือกร้านเริ่มลูบไล้ที่ต้นขานวล ทำเอาร่างกายเธอร้อนรุ่มไปทุกสัมผัสที่ได้รับ สติห่างหาย เหลือแต่เพียงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า คาโลจับขาเธอแยกออกเล็กน้อย ก่อนจะลุกล้ำเข้าสู่ร่างกายเธอ

อ๊ากกกกกกกกกกก

แฮ่ก แฮ่ก

“แกเป็นอะไรของแก เฟริน” คิลถามเสียงงัวเงียที่ถูกปลุกขึ้น เพราะไอ้คนขี้เซามันลุกขึ้นมาแหกปากลั่นห้องกลางดึก

เฟรินหันซ้ายหันขวามองเพื่อนทั้งสองก่อนจะถอนหายใจเฮือก

‘ยังดีที่เป็นแค่ความฝัน’

คิดถึงในฝันแล้วพลันหน้าแดง

“นายเป็นอะไรหรือเปล่าเฟริน หน้าแดงๆนะนั่น” น้ำเสียงห่วงใยที่นานๆจะได้ฟังซักทีมาจากคาโล

“เปล่า ไม่มีอะไร นอนเถอะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็รีบล้มลงไปนอนพร้อมเอาผ้าห่มคลุมโปง ซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีก่ำสุกเอาไว้

คาโลกับคิลมองหน้ากันด้วยท่าทางแปลกของเฟริน ก่อนจะนอนต่อ

‘อีก 3 วันก็วันไวท์เดย์แล้ว เอาไงดีเนี่ย จะให้อะไรมันดี’

เฟรินเดินไปมารอบต้นแอปเปิ้ลหลังป้อม

‘ถ้าขืนไม่ให้มีหวังมันทำอย่างในความฝันแน่ พักนี้มันยิ่งหื่นอยู่ด้วย’

แซก แซก

“ฉันทำขนมให้เขาดีกว่า เธอว่าไง” เสียงหนึ่งดังเข้ามาใกล้ๆ

“อืม ก็เข้าท่าดีนะ ว่าแต่เธอจะทำอะไรน่ะ” อีกเสียงถามขึ้นมา

“ฉันว่าจะทำขนมเค้กให้เขา”

“ไม่เลวนิ งั้นตกลงขนมเค้ก”

เมื่อเสียงสนทนาหายไป เฟรินก็นิ่งคิดไปชั่วครู่

‘ขนมเค้กหรอ เราทำไม่เป็นด้วยสิ เอ๊ะ เรนอนไง เรนอนทำขนมเก่ง น่าจะสอนเราได้นะ’

คิดตกแล้ว เฟรินก็วิ่งจู้ดไปหาเรนอนทันที

“คุณเฟรินจะทำเค้กหรอคะ”

“ฮะ เรนอนสอนผมได้ไหมฮะ”

“แล้วคุณเฟรินจะทำเค้กแบบไหนล่ะคะ”

“อืม เอาแบบง่ายๆแล้วกัน”

“ฮั่นแน่ จะไปให้คาโลใช่ไหมล่ะ” แองจี้ที่อยู่ข้างๆแซวขึ้นทันที ทำเอาเฟรินหน้าแดงแต่ไม่ตอบอะไร

“แองจี้ เธอก็อย่าไปแซวเฟรินเลยน่า นานๆหมอนี่จะทำตัวสมกับเป็นผู้หญิงซักที” มาทิลด้าพูดเสียงเรียบแต่แว้งกัดเล็กน้อย

“งั้นคุณเฟรินทำไวท์ชอคเค้กแล้วกันค่ะ” เรนอนพลิกหน้าตำราทำขนมเค้กให้ดู

“อืม น่ากินดีแฮะ เอาอันนี้ก็ได้ฮะ ว่าแต่ต้องใช้อะไรมั่งอ่ะ” เฟรินเริ่มเอากระเป๋าตังมาสำรวจว่ามีเงินเหลือเท่าไหร่

“อ๋อ ไม่ต้องซื้ออะไรมากหรอกค่ะ ส่วนใหญ่เรนอนมีอยู่แล้ว ซื้อเพียงแค่ไวท์ชอคโกแลคเท่านั้นค่ะ”

“ถ้างั้นไปซื้อกันเลยนะฮะ” เฟรินพูดจบก็ลากเรนอนไปทันที ปล่อยให้แองจี้กับมาทิลด้าวิ่งตามมา

......................................

สามวันที่ผ่านมานี้แม่ยอดยุ่งหลบหน้าหลบตาเขาตลอด พอถามว่าไปทำอะไรที่ไหนมาก็ไม่ยอมบอก พอสะกดรอยตามไปก็เห็นพลุบหายเข้าไปในห้องสามสาว พอไปถามเรนอน เจ้าตัวก็ไม่ได้บอกอะไร พูดเพียงแต่ว่า ‘เดี๋ยวคุณคาโลก็รู้เองค่ะ’ นั่นแหละทำให้เขายิ่งสงสัยหนักเข้าไปอีก ถามใครก็ไม่มีใครรู้

‘วันนี้ก็วันไวท์เดย์แล้ว เฟรินไปอยู่ไหนเนี่ย’ คิดแล้วก็เข้าห้องนอนไป แล้วเขาจึงพบกับคนที่ถามหา

“คาโล” เสียงหวานเอื้อนเอ่ย

“หือ” ชายหนุ่มเปล่งเสียงออกมาจากริมฝีปากที่ตอนนี้ไม่ว่างสักเท่าไหร่

“เอาอีกไหม” เฟรินถาม

“อืม” ชายหนุ่มตอบอย่างเต็มใจ ก่อนจะลิ้มรสความหวานอีกรอบ

นุ่มลิ้น หวานละมุน สัมผัสที่เนียมนุ่ม เนื้อสีขวานวลนุ่มนิ่มทำให้ไม่อยากละไปจากสัมผัสนี้  ไม่น่าเชื่อว่าจะมาจากของชองเฟริน

ชายหนุ่มก้มลงไปเชยชิมรสสัมผัสนี้อีกครั้งและอีกครั้งอย่างไม่รู้จักเบื่อ

ถึงแม้เขาจะไม่ชอบของหวาน หากแต่เถ้าเป็นของๆเฟรินเขาก็ยินดี

รสสัมผัสที่หอมหวานคละคลุ้งอยู่ในปาก เขาอดที่จะกินอีกไม่ได้ เขาอยาก เขาปรารถนาที่กลืนกินอย่างไม่รู้จักพอ

เฟรินไม่เคยทำให้เขาเบื่อเลยจริงๆ

ของๆเธอหวานล้ำเสมอสำหรับเขา

ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะทำให้เขาหลงใหลได้ขนาดนี้

“คาโล พอแล้วนะ” เฟรินห้าม

“หือ พอแล้วหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม

“อืม นายกินของฉันจนหมดแล้วอ่ะ”

“แต่ฉันอยากกินอีก” คาโลเอ่ยเสียงอ้อน

“พอเถอะนะ ไว้วันหลัง” เฟรินถอนหายใจพรืด เธอรู้สึกมีความสุขแต่ก็รู้สึกอ่อนล้าเหมือนกัน

“นายสัญญานะว่าวันหลังจะทำให้ฉันอีก” คาโลให้เฟรินสัญญา

“อืม ว่าแต่อร่อยมากเลยหรอ เค้กน่ะ” เฟริมถาม

“อืม อร่อยมากเลย ไม่น่าเชื่อว่านายจะทำขนมอร่อยขนาดนี้ เรนอนสอนหรอ” คาโลถาม

“อืม” เฟรินยิ้มแก้มปริที่คาโลชอบเค้กที่เธอทำ แอบทำแทบตายตั้งสามวันสามคืน อดหลับอดนอนแทบแย่

“ว่าแต่ ฉันอยากกินอีกอย่าง นายให้ได้ไหม” แววตาของคาดลส่อเจ้าเล่ห์ ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนไปเป็นดังเดิมเพราะกลัวเฟรินเห็น

“นายอยากกินอะไรล่ะ” เฟรินถามใสซื่อ หารู้ไม่ว่าเธอตกหลุมพลางของจอมหื่นกามแสนเจ้าเล่ห์ที่เธอประนามมันไว้ดักคอยอยู่แล้ว

“ฉันอยากกินนายไงล่ะ”

เฟรินผวา ตั้งท่าจะวิ่งหนีทันที หากแค่คาโลไวกว่ารีบกอดเฟรินไว้แน่นทันที แถมไม่ลืมลงเวทล็อคประตูห้องเพื่อกันตัวขัดจังหวะ

“ปล่อยโว้ย ไม่เอา ถ้าแกไม่ปล่อยฉันจะไม่ทำเค้กให้กิน.........”

แล้วเสียงก็ขาดหายไป เพราะบัดนี้เจ้าของเค้กกลับกลายเป็นเค้กให้คาโลกินซะแล้ว

ก็เค้กยังหวานขนาดนี้ แล้วคนทำจะหวานขนาดไหน

*********************************************************************

นอกรอบ

เฟรินเริ่มดิ้นพร่านพลางคิดในใจว่า ‘ทำไมมันคล้ายกับความฝันเลยวะ อย่างงี้เราก็เสร็จนะสิ’

แล้วใบหน้าที่แดงก่ำก็เริ่มซีด ก่อนจะตัดสินใจรวบรวมแรงทั้งหมดตีเข่าเข้าที่ท้องคาโลทันที เล่นเอาคุณชายน้ำแข็งตัวงอเป็นกุ้ง เจ้าตัวดีเมื่อเห็นโอกาสก็ไม่รอช้า รีบแผ่นออกจากเตียงโดยไว

‘เกือบไม่รอดแล้วสิตู’

“เห้ย แล้วแกมัวแต่นั่งดูอะไรอยู่ ทำไมไม่ช่วยกันเลยวะ มันจบตั้งนานแล้วแกยังปล่อยไอ้คาโลให้ทำชั้นอยู่ได้” เฟรินเริ่มหันกับมาด่า

Yuechan  :  แหม หนังสดใช่หาดูง่ายๆ ยิงฟรีๆแบบนี้แล้วด้วย

เฟริน        :  หนอยแกกกกกกกก... ว่าแต่ทำไมเรื่องที่แกแต่งแต่ละเรื่องทำไมเขียนให้ชั้นเสียเปรียบทุกเรื่องเลยวะ

Yuechan  :  อ้าว นายชอบรุกมากกว่ารับงั้นหรอ โอเคได้ ไว้เรื่องหน้าชั้นจะแต่งให้นะ

คาโล        :  อืม นายชอบแบบนั้นหรอ ชั้นยังไงก็ได้

เฟริน        :  ไม่ใช่โว้ยยยยยยย ไอ้พวกบ้า (หน้าชักแดงด้วยไม่รู้ว่าโมโหหรืออายกันแน่) ว่าแต่แกยังไม่ได้ตอบคำถามชั้นเลยนะ จะตอบมาดีๆหรือตอบด้วยเลือด (นางเอกของเราเรียกดาบผ่าปฐพีเข้ามาในมือแล้ว)

Yuechan  :  อ่า...(เฟรินยกดาบขึ้นมาแล้วเดินสุมเข้ามาใกล้) ก็ได้ๆจ้ะ แหะๆ ใจเย็นๆนะ คือว่า.......ที่จริงแล้ว.......ไอ้บทหื่นๆที่ชั้นเขียนมาทุกเรื่องน่ะ ยกเว้น ความรู้สึกของสายลม คาโลมันจ้างให้ชั้นเขียน

เฟริน        :  หนอยยย......ไอ้คาโล ว่าแต่มันให้แกเท่าไหร่

Yuechan  :  เอ่อ ขึ้นอยู่กับว่าเรทขนาดไหน แล้วก็เป็นเรื่องสั้นหรือเรื่องยาวน่ะจ้ะ (ชักเหงื่อตก)

เฟริน       :  บอกมา

Yuechan  :  อ่า ถ้าเรทน้อยแบบเดย์ก็ตอนละ 5000 ไนท์ก็ตอนละ 10000 เรื่องนี้ก็ 8000 จ้ะ

เฟริน       :  ทำไมแกมันหน้าเงินจังฟะ

Yechan  :  แหม ก็ชั้นมันพนักงานกินเงินเดือนธรรมดา เงินเดือนมันก็น้อย เลยต้องรับจ๊อบพิเศษหน่อย

เฟริน     :  งั้นชั้นจะให้แกรับจ๊อบไปทัวร์นรกเอามะ

Yuechan  :  อ่า อย่าเลยจ้ะ สงสารชั้นเถอะนะ ลูกเต้าตาดำๆ สุดแสนจะน่ารักสี่ขาตั้ง 3 ตัว รอชั้นเลี้ยงอยู่  อย่าทำชั้นเลยนะ

เฟริน       :  อ้อ ดีนี่ แกมีลูกให้เลี้ยง แล้วชั้นล่ะ ใครจะรับผิดชอบ

Yuechan  :  แหม คนรับผิดชอบก็คนโน้นไง (ชี้ไปทางคาโล) แล้วอย่างว่า ชั้นรู้นะว่าที่จริงเธอก็ชอบ ถึงแม้ตอนแรกจะทำเป็นดิ้นก็เถอะ เอาน่าๆ ยังไงๆคาโลมันก็จริงจังกับเธอคนเดียว ไงก็ยอมๆมันหน่อยแล้วกัน ชั้นไปก่อนหละ

เฟี้ยว

หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

เฟริน       :  หนอยยย.....แกก็พูดได้สิวะ ยอมมันแกก็ได้เงินแล้วชั้นได้อะไร (ก็ได้ความสุขไงจ้ะ อิอิ) กลับมาให้ชั้นฆ่าก่อนนะโว้ย ไอ้@#$%&@&@&#$

จบที่หน้า 14 บรรทัดที่ 14 พอดิบพอดี เลขสวยชะมัด ขอบคุณทุกท่านที่อ่านนะคะ