ครูสอนเปียโนที่รัก (钢琴老师)

เนื้อเรื่อง

ยู้แปลจากหนังสือเรียนภาษาจีน 汉语教程    第二册  （上）

ครูสอนเปียโนที่รัก

                       ครั้งแรกที่ฉันได้พบกับเขา ฉันก็ชอบเขามาก ดวงตาที่กลมโตของเขา ผมดำขลับ รูปร่างสูงโปร่ง ดูจากใบหน้าแล้วคงอายุราวสามสิบปี

                        เขาก็คือครูสอนเปียโนของฉันเอง

                        ปีนั้นฉันพึ่งมีอายุครบ18ปี บ่ายวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ แม่พาเขามาที่บ้าน แนะนำให้ฉันรู้จักว่า "  หานซือ นี่คุณครูสอนเปียโนของลูก จากนี้ไปลูกต้องตั้งใจเรียนเปียโนกับคุณครูนะจ๊ะ!"

                         หลังจากนั้น 1 สัปดาห์พวกเราก็เริ่มการเรียนการสอนกัน พอคิดว่าตั้งหนึ่งสัปดาห์ฉันถึงจะได้พบเขาทีหนึ่ง ฉันก็ใจเต้นโครมคราม   เขามาแล้ว ใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนกับกางเกงยีนส์ สำหรับฉันแล้วเขาช่างงามสง่าดั่งรุ่งอรุณในฤดูร้อน ฉันชอบยามเช้าในฤดูร้อนเสียเหลือเกิน

                        เขาถามฉันว่า "นักดนตรีที่น้องชอบที่สุดคือใคร?"

                       " แบชค่ะ "(Johann Sebastian Bach) ฉันตอบเขาไป "แล้วก็ยังมี โชแปง โมสาร์ท"

                       "ดีเลย งั้นพี่จะสอนเล่นเพลงของโชแปงสักเพลงแล้วกันนะ น้องเด็กขนาดนี้ทำไมมีความรู้เกี่ยวกับดนตรีลึกซึ้งจัง?"

                        "อ๋อ ก็คือว่า คุณยายของหนูเป็นครูสอนเปียโน สอนหนูเล่นเปียโนมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ว่าช่วงนี้คุณยายสุขภาพไม่ค่อยดี ก็เลยสอนหนูไม่ได้"

                        เขาสอนฉันเล่นเพลงของโชแปงเพลงหนึ่ง ท่าทางการเล่นเปียโนของเขาทำให้ฉันหลงใหลยิ่งนัก

                       ภายหลังฉันถึงได้รู้ว่า ตอนที่เขาอายุแค่ 15 ปีก็ได้ที่หนึ่งในการแข่งขันการเปียโนระดับประเทศ พออายุ 20 ปีก็เดินทางไปแสดงในหลายประเทศ เขาไปมาแล้วทั้ง ประเทศสหรัฐอเมริกา  ญี่ปุ่น อิตาลี เป็นต้น เขายังชื่นชอบละครโอเปราของอิตาลีเป็นพิเศษ เนื่องจากเขาต้องไปแสดงที่ต่างประเทศบ่อยๆ งานยุ่งมาก ปัจจุบันจึงยังไม่ได้แต่งงาน

                       ฉันเรียนกับเขาสองปี ฝีมือก็ก้าวหน้าไปมาก มีวันหนึ่งใกล้เวลาจะเรียนแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมเขายังไม่มา แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยมาสาย ในใจฉันนั้นรู้สึกโหวงเหวงชอบกล เหมือนกับว่ากำลังจะสูญเสียอะไรบางอย่างไป

                        ฉันรอเขาถึงสองเดือน ถึงได้รับจดหมายจากเขา

ถึงหานซือ

                สองเดือนมานี้พี่ไม่ได้ไปสอนน้องเลย อภัยให้พี่ด้วยนะ วันที่สองของการเรียนครั้งล่าสุด พี่ประสบอุติเหตุรถชน มือขวาได้รับบาดเจ็บ อยู่โรงพยาบาลหนึ่งเดือน เป็นไปได้ว่าพี่ไม่อาจสอนเปียโนได้อีกแล้ว! พี่ต้องการจะไปจากที่แห่งนี้ ไปที่ๆไกลโพ้น แล้วลืมอดีตทุกอย่างให้หมด  แต่ว่าพี่จะไม่ลืมเธอหรอกนะ ไม่ลืมมิตรภาพของเรา บางทีพวกเราอาจจะมีโอกาสได้เจอกันอีก

                                                                                ขอให้การเรียนของน้องก้าวหน้า มีความสุขในชีวิต!

พออ่านจดหมายของเขาจบ ฉันก็ร้องไห้ ฉันคิดว่าฉันจะไม่มีวันพบหน้าเขาอีกต่อไป ตั้งแต่นั้นมาฉันตัดสินใจที่จะไม่เรียนเปียโน ! ฉันไม่ต้องการเรียนกับครูคนอื่นอีกแล้ว ! มีเพียงเขาเท่านั้นที่สอนให้ฉันเล่นบทเพลงมากมายที่มีชื่อเสียงไปทั่วโลก เป็นเขาที่สอนให้ฉันหลงรักละครโอเปราของอิตาลี

                เขาเป็นคุณครูของฉัน เป็นเพื่อน เป็นคนรักคนแรก ฉันจะไม่มีวันลืมเขาเลยตลอดกาล