คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #98 : อัพเพิ่ม
“ใระไปรู้ละพ่อว่าวีะรวยแบบนี้ นอาเป็นเ้าอไร่นี้แล้ว็ยัเป็นลูายเ้าอบริษัทที่ันไปฝึานอยู่ ถ้ารู้ัน็ับเาให้อยู่หมั ไม่โ่ปล่อยไปให้นัม่านหรอ”
“ถามริๆ เถอะนัเนร แรันายริๆ หรือรัเพราะเารวยันแน่”
“็…” หิสาวพูอะไรไม่ออับำถามแทใำอพ่อ เพราะถ้าวีไม่รวยึ้นมา สอาเธอไม่นึอยาะแล ั้แ่เล็นโเธอไม่เยพบับวามสุสบาย นาแม่ยัทิ้เธอับพ่อไปเพราะทนลำบาไม่ไหว พ่อ้อหอบหิ้วเธอไปทำาน่อสร้า้วย ปีหนึ่ๆ ็ย้ายที่บ่อยๆ ทำให้เธอเรียนไม่เป็นหลัแหล่ ว่าพ่อะอยู่ัวไ้ทำานเป็นที่เป็นทา็อนเธอเรียนมัธยม
แร้นแ้นทำให้เธอเลียและลัววามนที่สุ
“ว่าไ”
“เอ๊ะ พ่อะมาาั้นันไปทำไมเล่า ันบอว่ารันายอพ่อ็รัสิ ไม่เอาแล้วันไปนอนีว่า” หิสาวปิปาหาว หมู่นี้เธอ่วนอนลอเวลา ออแรทำอะไร็เหนื่อย วามลำบาีวินท้อมันน่าโมโหะมั
“อะไรัน แเพิ่ื่นมาไ้สอสามั่วโม เฮ้อ…”
“บ่นอะไรนัหนาพ่อ เี๋ยวัน็ลับรุเทพฯ ะหรอ”
“เออ ไม่บ่น็ไ้ นอนมาๆ แบบนี้สิ อนนี้แถึไ้อ้วนึ้นั้เยอะ” มนรีับทแล้วเินถืออบออไป นิลเนรหาวหวอๆ ไปลอทา พอไปถึระเบียหน้าบ้าน็ทิ้ัวลนอน ไม่นาน็หลับสนิท
ม่านาวเ้าเมือเพื่อไปื้ออมาแ่ห้อให้ับแม่และย่าอวี านนี้เธออยาทำ้วยัวเอ เผื่อว่ามันะทำให้ท่านเมาเธอบ้า เธอนั่รถระบะออมาพร้อมป้ามวลที่ะออไปลาในทุเย็น แ่มาไ้รึ่ทารถที่นั่มา็ระุและับไปเสียเยๆ
นายอน นานที่ับรถมาให้รีบลไปู เาสบถหยาบายออมาหลายำเมื่อรถ้านนับแบนมานไป่อไม่ไ้ บนล้อมีะปูอให่เสียบาอยู่
“บ้าเอ๊ย”
“มีอะไรพี่อน” ม่านาวเลื่อนระรถลมาถาม
“เหยียบะปูรับ ยาแบน”
“อ้าว” ม่านาวทำมูย่น “ออมาาไร่ั้ไลแล้ว้วย แย่ั”
“เี๋ยวผมโทรศัพท์ให้นานเอารถมาเปลี่ยนรับ”
“้ออย่านั้น”
รถที่แล่นามหลัมาบีบแรและอล นายอนเอี้ยวัวมามอแล้วหันไปบอม่านาว
“ุุภา เ้าอรีสอร์ปาาวรับ”
เ้าอรถลมาารถ รเ้าัถามเหมือนนมาน้ำใ ทั้ที่นายอนรู้ีว่าุภาับเ้านายเาไม่่อยะินเส้นันเท่าไรนั
“รถเป็นอะไร”
“เหยียบะปูรับ”
ุภาส่ยิ้มเป็นมิรมาให้ม่านาวพร้อมพิาราใบหน้าอเธอไป้วย ม่านาวสวยน้อยว่านิลเนรมาแ่ในัวเธอมีอะไรบาอย่าที่ึูสายาให้เาไม่อยาละสายาไปาใบหน้าอเธอ
“ะไปไหนันหรือรับ”
“ะไปลา่ะ”
“ผมำลัะไปพอีเลย ิรถผมไปไหมรับ”
“เอ่อ…” ม่านาวลัเล อยาะื้ออให้เสร็ในวันนี้เพราะอีแ่สามวันแม่ับย่าวี็ะมาที่นี่แล้ว เธอลัวว่าัวเอะัห้อให้ท่านไม่เสร็ แ่ะให้ไปับผู้ายที่ไหน็ไม่รู้้ำยัรู้ัันวันแรเธอ็ไม่ล้าเหมือนัน “ไม่เป็นไรหรอ่ะ เี๋ยวนานะับรถมาเปลี่ยน”
“ออมาไลถึยี่สิบิโลเมรแล้วนะรับ ว่าะถึะมื่ำลาวายเสีย่อน ไปับผมีว่า ป้ามวลเอ็รู้ัผมี ใ่ไหมรับป้ามวล”
“่ะ” ป้ามวลยิ้มแห้ๆ ไม่อยาะไปับุภาเท่าในัแ่อาหารในรัว็หมหลายอย่า นาหันมามอหน้าม่านาวเป็นเิปรึษา ุภาึัสิน
“ั้นให้นานายอุไป้วยสิรับ”
ม่านาวเห็นเาอาสามานานั้น็เรใ หันมามอหน้าป้ามวลแล้วเป็นนัสินใ
“ล่ะ”
หิสาวลารถพร้อมป้ามวล นายอนึโทรศัพท์บอนานนหนึ่ให้มาัารับรถเ้าปัหา แ่เา็ไม่สบายในัที่ะ้อออไปับุภาที่เป็นไม้เบื่อไม้เมาับวีอยู่หลายเรื่อ เพราะิารรีสอร์อวีทำทีหลัแ่ลับไ้รับเสียื่นมาผู้นมาว่า
“รบวน้วยนะะ”
“ผมเ็มใที่สุรับ ยัไ็เป็นเพื่อนบ้านัน ผมเอ็มีธุระที่าอยู่แล้ว ว่าแุ่…”
“ม่านาว่ะ”
“ผมุภารับ เรียผมสั้นๆ ว่าภา็ไ้”
“อรบวน้วยนะะ แ่าลับันะให้นานที่ไร่มารับ”
“เอาเป็นว่าถ้าผมทำธุระเสร็เร็ว ผมะโทรศัพท์เ้ามาถามุ่อนว่าื้ออเสร็หรือยั ผมอเบอร์โทรศัพท์อุไว้้วยนะรับ” ุภาบอ
ม่านาวอึอัใที่ะให้เบอร์โทรศัพท์ับผู้ายนอื่นทั้ที่ัวเอแฟนอยู่แล้ว แ่สีหน้าื่อๆ อเาทีู่ะเ็มไป้วยวามหวัีทำให้เธอเรใ
“เอ่อ”
ความคิดเห็น