คำสาปรัก ใต้เงาทราย ตีพิมพ์กับแนตตี้ พิมพ์ครั้งที่สอง

ลำดับตอนที่ #1 : เหตุการณ์ไม่คาดฝัน

คำสาปรัก ใต้เงาทราย

ตอนที่ 1 เหตุการณ์ไม่คาดฝัน

                “กรี๊ด”เสียงกรีดร้องโหยหวนของมุนินดังขึ้นพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างอย่างตื่นตะลึง ตัวเธอถลาเข้าไปซบใบหน้ากับร่างเย็นชืดไร้วิญญาณของมุนาน้องสาวเพียงคนเดียว ใบหน้างามที่นองไปด้วยน้ำตากลิ้งเกลือกไปบนร่างนั้นอย่างทำใจไม่ได้

                “เกิดอะไรขึ้นพี่นิน”วิกสิตโผล่พรวดมาตามเสียงกรีดร้องของมุนิน ร้องตะโกนถามก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นอึ้งแทบช็อคไปกับภาพที่เห็น

                มุนา สาวน้อยหน้าตาสวยอ่อนหวานอันเป็นที่ชื่นชมของผู้พบเห็น บัดนี้นอนตาเหลือกค้าง มือเรียวยาวกำที่คอตัวเองแน่น ปากบางได้รูปบิดเบี้ยวอย่างคนกำลังตกใจกลัวอะไรบางอย่างสุดขีดและการต่อสู้ดิ้นรนก่อนที่จะหมดลมหายใจ

                “นา!”เขาตะโกนสุดเสียงถลาเข้าไปประคองร่างของคนรักขึ้นมาแนบอก

                เป็นไปได้ยังไงกัน จู่ๆมุนาจะตายได้ยังไง!

                “เกิดอะไรขึ้นครับพี่นิน”เขาเงยหน้าเปื้อนน้ำตาขึ้นถามซ้ำ แต่อีกฝ่ายเอาแต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ เพราะเธอเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน

                “วันนี้วันเกิดนา เราเตรียมทุกอย่างเพื่อจะจัดงานวันเกิดให้เขา แล้วนี่มันอะไรกัน”วิกสิตครางอย่างเจ็บปวดอย่างทำใจรับไม่ได้

                จากงานวันเกิดต้องกลายมาเป็นจัดงานศพแทนงั้นหรือ?

                เขาตั้งใจจะขอเธอแต่งงานวันนี้ โอ……พระเจ้า ได้โปรดบอกเขาทีเถิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น

                มุนินที่ดูจะตั้งสติได้ดีกว่า เธอเช็ดน้ำตาลวกๆ รีบสำรวจหาความผิดปกติบนร่างเขียวคล้ำไร้ลมหายใจของน้องสาวอย่างแปลกใจ กัดริมฝีปากตัวเองแน่นอย่างใช้ความคิดหนัก

                “ดูเหมือนยายนาจะตกใจกลัวอะไรบางอย่าง จนช็อคไป”เธอกล่าวเบาๆก่อนจะค่อยๆวางศีรษะน้องสาวลงบนพื้นตามเดิมอย่างเบามือ

                ลุกเดินออกไปสำรวจรอบๆ วิกสิตได้แต่เงยหน้าขึ้นมองเงียบๆ

                เขาคิดอะไรไม่ออกสักอย่างเดียวในวินาทีนี้ เขาทำใจกับการสูญเสียได้ไม่เร็วพอที่จะมาคิดหาสาเหตุการตายของมุนาได้อย่างนักข่าวสาวมือหนึ่งของเมืองไทยแบบมุนินหรอก

                ร่างบางของมุนินหมุนตัวกลับมาประคองร่างของน้องสาวอีกครั้งหลังจากไม่พบความผิดปกติอะไรมากไปกว่านี้

                ก่อนจะต้องขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เมื่อสังเกตเห็นว่ามือเรียวของมุนากำลังบีบคอตัวเองอยู่ เธอเอื้อมมือไปแกะมือแข็งๆนั้นออกมาวางข้างๆตัวอย่างที่มันควรจะเป็น

                ดูเหมือนวิกสิตเองก็พึ่งจะได้สติ เขาเองก็ออกจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

                จะมีสักกี่คนที่จะบีบคอตัวเองจนตายได้! แล้วมุนาเองก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะมีเรื่องทุกข์ร้อนอะไรพอที่จะฆ่าตัวตายได้เลย มิหนำซ้ำเธอยังกำลังจะแต่งงานอีก

                “แปลก…….อะไรทำให้นาตกใจถึงขนาดยกมือขึ้นมาบีบคอตัวเองจนขาดใจตายได้”มุนินครางเสียงแผ่ว มองดวงตาเบิกค้างอย่างตกใจสุดขีดของน้องสาวด้วยความสงสารจับใจ

                “พี่นินครับ นาอยู่ในห้องนี้คนเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่”วิกสิตถามขึ้น มุนินมองหน้าเขาอย่างสงสัยก่อนจะพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน

                “เมื่อคืนพี่เข้ามาอวยพรวันเกิดยายนาตอนเที่ยงคืน กว่าจะกลับก็เกือบตีสอง ทำไม……วิกสงสัยอะไร”เธอหันมาถามคนที่เกือบเป็นว่าที่น้องเขยอย่างแปลกใจ

                “ตอนนี้ก็พึ่งจะ 6 โมงเช้า ถ้านาตายแค่ไม่กี่ชั่วโมง ศพไม่น่าจะดูซีดจนเหมือนไม่มีเลือดเหลือในร่างกายสักหยดแบบนี้นะครับ”วิกสิตตั้งข้อสังเกต

มุนินชะงัก หันมาพิจารณาร่างขาวซีดของน้องสาวอีกครั้ง

ใช่……เป็นอย่างที่วิกสิตบอกจริงๆ ร่างบางของมุนาขาวโพลนปราศจากสีเลือด ทั้งที่ไม่น่าจะเสียชีวิตเกินสามชั่วโมง

หญิงสาวหยิบเข็มกลัดจากปกเสื้อคลุมตัวสวยที่ใส่มาด้วยตั้งใจจะพาน้องสาวไปทำบุญวันเกิดแต่เช้าพร้อมกับวิกสิต เอื้อมมือไปบีบเค้นให้เลือดไหลมารวมกันยังปลายนิ้วของมุนาแล้วจิ้มลงไปเต็มแรง ท่ามกลางความงุนงงของวิกสิต

จริงอย่างที่คาด! ไม่มีเลือดออกมาสักหยด

“เหมือนถูกดูดเลือดเลย”วิกสิตพูดขึ้นลอยๆ แต่มันกลับทำให้เส้นขนในกายของมุนินลุกชันขึ้นอย่างน่าตกใจ

“เป็นไปไม่ได้! ยายนาจะถูกดูดเลือดจากอะไร”เธอตอบกลับเสียงห้วน แต่ภายในน้ำเสียงนั้นกลับไม่มั่นคงนัก เพราะสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ มันก็บ่งชัดไปทางนั้น หากแต่เจ้าตัวไม่กล้ายอมรับมันเท่านั้นเอง

เธอกลัวอะไรบางอย่างงั้นหรือ…….เธอกำลังกลัวอะไร

“เราจะบอกแขกที่จะมางานคืนนี้ว่ายังไง”วิกสิตหันมาถาม ภายหลังจากอุ้มของมุนาไปวางบนเตียง เขาลูบผมที่ปลิวมาปรกบังใบหน้าขาวซีดของมุนาอย่างอาลัยอาวรณ์ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาเรื่อยๆอย่างควบคุมไม่ได้

“ก็บอกพวกเขาตามตรงว่ายายนาตายแล้ว คงต้องบอกว่าหัวใจวาย”มุนินบอกเสียงขื่น ขณะก้มลงจุมพิตไปบนหน้าผากเย็นชืดนั้นเป็นการอำลาเป็นครั้งสุดท้าย

หลังจากพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อสามปีก่อน เธอต้องอยู่เพียงลำพังกับมุนาน้องสาวในบ้านพักหลังเล็กที่พ่อกับแม่ช่วยกันเก็บหอมรอมริบกว่าจะซื้อมันมาได้ครอบครัวของเธอไม่ได้ร่ำรวย เธอกับน้องสาว จึงต้องทำงานหนักทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ เพื่อส่งเสียตัวเองและน้องให้เรียนจบ

นับว่าโชคดีที่เธอเรียนปีสี่ เทอมสุดท้ายแล้ว ตอนที่พ่อแม่เสียชีวิต หลังจากเรียนจบเธอก็ได้งานทำทันทีในตำแหน่งนักข่าวของหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ ด้วยการที่เธอมีความสามารถในการหาข่าวยากๆ เธอจึงก้าวหน้าอย่างรวดเร็วจนได้ตำแหน่งหัวหน้านักข่าวมนเวลาแค่ 2 ปี

ส่วนมุนาหลังจากเรียนจบก็กำลังจะแต่งงานกับวิกสิต ชายหนุ่มที่กำลังคบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียน วันนี้เป็นวันที่น้องสาวของเธอควรจะมีความสุขไม่ใช่หรือ…….แล้วมันเกิดอะไรขึ้น!

“เราจะแจ้งความไหม”คำถามของวิกสิตปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์ เธอส่ายหน้าช้า

“ไม่!……พี่กำลังสงสัยอะไรบางอย่างและพี่เชื่อว่าตำรวจก็ช่วยอะไรเราไม่ได้ ในห้องนี้ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ ไม่มีแม้แต่เสียงร้องขอความช่วยเหลือของยายนา ตำรวจก็คงจะสันนิษฐานว่ายายนาฆ่าตัวตายหรือไม่ก็หัวใจวาย”เธอบอกเสียงห้วน

“พี่นินสงสัยอะไร”

“พี่สงสัยว่าการตายของยายนามันจะต้องไม่ธรรมดา ไม่ว่าอะไรก็ตามพี่ก็จะต้องรู้ให้ได้”มุนินบอกขึ้นน้ำเสียงมีแววเด็ดเดี่ยว เหมือนมีบางอย่างให้เธอค้นหา

แววตาของมันเยาะหยัน….. ใช่……กำลังมีคนมองอยู่ มันกำลังหัวเราะเยาะเธออย่างท้าทาย และ…..รอคอย……

“พี่นิน……”วิกสิตเอื้อมมือมาแตะลำแขนกลมกลึงนั้นอย่างไม่สบายใจ

“ผมว่ามันเป็นไปไม่ได้ ไม่มีใครเชื่อเราหรอกครับ”

“ก็เพราะอย่างนี้ไง เราถึงบอกตำรวจไม่ได้ บอกทุกคนว่ายายนาหัวใจวายเฉียบพลัน ตอนนี้พี่ปวดหัวมากเลยวิก คิดอะไรไม่ออก ช่วยจัดการเรื่องงานศพแทนพี่ทีเถอะ”เธอบอกกับคนที่เกือบจะกลายเป็นน้องเขยของเธออย่างขอร้อง วิกสิตพยักหน้าก่อนจะรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย