คำสาปรัก ใต้เงาทราย ตีพิมพ์กับแนตตี้ พิมพ์ครั้งที่สอง

ลำดับตอนที่ #3 : เงื่อนงำ

มุนินยืนเหม่อมองปล่องควันที่เบื้องล่างกำลังเผาไหม้ร่างไร้วิญญาณของมุนาน้องสาวของเธอ

ป่านนี้ร่างนั้นคงเหลือแต่เถ้าถ่าน โอ……มุนาน้องพี่ ขอให้พี่รู้ด้วยเถอะว่าอะไรกันที่ทำร้ายเธอถึงขนาดนี้

หญิงสาวรำพึงกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะซวนเซทำท่าจะล้มลง หลังจากที่ร่างกายไม่ได้พักผ่อนเพราะอดนอนติดต่อกันมาหลายคืน
                “พีนิน!.......นั่งพักก่อนดีกว่าครับ”วิกสิตถลาเข้ามาประคองร่างบางนั้นพร้อมกับพาไปนั่งพัก แขกเหรื่อที่มาร่วมงานเริ่มทยอยกันกลับหมดแล้ว จึงเหลือแต่เจ้าภาพสองคนที่ยังนั่งอยู่

“พี่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ คงเป็นเพราะไม่ได้นอนมาหลายวันเลยหน้ามืด”เธอบอกขึ้นพร้อมกับหลับตาพิงกับพนักเก้าอี้อย่างคนหมดแรง

ตั้งแต่ที่มุนาตาย เธอไม่เคยหลับได้อย่างสนิทเลยสักครั้ง แม้ว่าจะพยายามข่มใจสักเท่าไหร่ก็ไม่อาจหลับลงได้ มีเรื่องให้เธอคิดมากมายเหลือเกิน

ดูเหมือนจะมีน้อยครั้งเต็มทีในชีวิตที่เธอจะนอนไม่หลับ รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่างก่อกวนโสตประสาทเธออย่างรุนแรง

ใช่……..ตั้งแต่……ตั้งแต่ที่เธอได้มันมา! เธอพบมันตกอยู่ข้างเตียงน้องสาว หลังจากที่วิกสิตเคลื่อนย้ายศพของมุนาออกไปแล้ว

“พี่มีบางอย่างจะให้วิกดู นี่……..”หญิงสาวบอกขึ้นพร้อมกับซวนเซลุกขึ้นไปเปิดประตูรถ หยิบม้วนกระดาษสีกระดำกระด่างด้วยความเก่าของมันออกมายื่นให้ วิกสิตรับมางงๆก่อนจะคลี่ดูข้างใน คิ้วขมวดมุ่นอย่างแปลกใจ

“กระดาษปาปิรุส พี่นินไปเอามาจากไหนครับ”เขาถามขึ้นอย่างตกใจ เพราะจำได้ว่าเขาเคยบอกให้มุนาเอามันไปคืนพิพิธภัณต์แล้วหลังจากที่ได้มันมาโดยบังเอิญ ซึ่งมุนาเองก็รับปากแล้ว แต่…….มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรือว่ามุนินเป็นคนเก็บไว้

“พี่เจอมันตกอยู่ข้างเตียงยายนา ไม่รู้สิ……พี่สังหรณ์ใจว่ามันมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของยายนา”เธฮยืนยันเสียงหนักแน่น แต่วิกสิตกลับส่ายหน้าอย่างเห็นขัน

“เป็นไปไม่ได้หรอกครับพี่นิน มันเป็นแค่กระดาษปาปิรุสธรรมดาๆ ที่จารึกเรื่องราวในอดีตของชาวอียิปต์เอาไว้ โอเค…….อาจจะเคยมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับคำสาปแช่งเอาไว้ แต่…….เราก็น่าจะรู้ดีนี่ครับว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหล”วิกสิตยักไหล่

เขากับมุนาเป็นนักโบราณคดีเหมือนกันก็จริง แต่เขาไม่ใคร่จะเชื่อเรื่องราวลึกลับพวกนี้นัก ตรงข้ามกลับเห็นว่ามันไร้สาระซะด้วยซ้ำ

ผิดกับมุนาที่ดูจะสนอกสนใจและเชื่ออย่างสนิทใจกับเรื่องลึกลับและอำนาจคำสาปแช่งของชาวอียิปต์โบราณ

“ใช่…….สำหรับใครหลายคน มันอาจจะฟังดูเหลวไหล แต่พี่เชื่ออย่างนั้น ได้โปรดเถอะวิก บอกพี่ได้ไหมว่ายายนาได้มันมาจากไหน”เธอถามคาดคั้น แววตาเว้าวอน วิกสิตถอนหายใจยาวกับความดื้อรั้นของเธอแต่ก็ยอมบอกที่มาของมันให้

“ผมกับนาออกไปหาข้อมูลเกี่ยวกับแจกันโบราณที่ชาวบ้านคนหนึ่งนำมาขายให้กับร้านขายของเก่า มันเป็นของแท้สมัยราวๆ 800 ปี เห็นจะได้ เราสนใจมากช่วยกันสืบจนรู้ว่าชาวบ้านคนนั้นอยู่ที่ไหน ตอนเราไปพบยายแก่คนนั้นกำลังป่วยหนักร้องครวญครางอยู่พอดี เราสองคนก็เลยรีบพาแกส่งโรงพยาบาล”วิสิตเล่าไปเรื่อยๆก่อนจะเว้นระยะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“แล้วยังไงต่อ เร็วสิ”เธอเร่งเร้า ออกจะหงุดหงิดกับคำตอบเชื่องช้าของวิกสิตอยู่ไม่น้อย

“ใจเย็นสิครับพี่นิน แหม…..ยายแก่นั่นก็เลยมอบกระดาษปาปิรุสนั่นเป็นการตอบแทน หลังจากที่รู้ว่าเราสองคนเป็นนักโบราณคดี”เขาเล่าช้าๆ พลางหลับตานึกเหตุการณ์ย้อนหลังที่เริ่มจะเรือนๆ เพราะเรื่องนี้ผ่านมาก็หลายเดือนแล้ว

จนเขาก็ลืมมันไปเสียสนิทเพราะส่วนตัวแล้วเขาไม่ได้สนใจคลั่งไคล้เรื่องของพวกชาวไอยคุปต์อย่างมุนาคนรัก

“มันเป็นของจริงเหรอ แล้วชาวบ้านธรรมดาอย่างนั้นเอาของมีค่าขนาดนั้นมาจากไหนกัน”

“ตอนแรกผมก็คิดอย่างนั้น แต่มุนายืนยันเสียงหนักแน่นว้ามันเป็นของจริง”วิกสิตยืนยันพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นจิบอีกรอบ

“ยายนารู้ได้ยังไงกัน ยังไม่ได้นำไปตรวจสอบ”เธอขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ

“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่นาเขาสนใจเรื่องนี้มาก จนผมอยากจะเรียกว่าหมกมุ่นซะด้วยซ้ำ นาเขาบอกว่ามั่นใจว่ามันเป็นของแท้แน่ๆ อายุไม่น่าจะต่ำกว่า 3,000 ปี”

คำบอกเล่าของวิกสิตทำเอาหญิงสาวมือไม้เย็นเฉียบ เลือดในกายแทบจะจับเป็นก้อนแข็ง ขนในกายทุกเส้นลุกชัน เอื้อมมือเรียวไปสัมผัสแผ่นปาปิรุสที่เก่าคราคล่ำนั้นแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าถ้าเผลอจับแรงกว่านั้นมันจะฉีกติดมือมา คลี่ออกเบาๆ ภายในเต็มไปด้วยอักษรอียิปต์โบราณที่เธอไม่เข้าใจเลยสักนิด

“วิกเป็นนักโบราณคดี พอจะรู้ไหมว่าในบันทึกฉบับนี้บอกอะไรไว้”เธอเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างมีความหวัง แต่ก็ต้องถอนหายใจหนักเมื่อเห็นอีกฝ่ายส่ายหน้าช้าๆ

“ผมอยู่ในหน่วยงานของโบราณวัตถุไทย ถ้าเป็นบันทึกสมัยอยุธยาหรือธนบุรีล่ะก็ผมมองปราดเดียวก็รู้แต่ภาษาอียิปต์นี่จนใจจริงๆครับ แต่สำหรับนาเขาสามารถอ่านได้คล่องทีเดียวล่ะ”ประโยคสุดท้ายที่กล่าวถึงคนรัก แววตาชื่นชมฉายชัด

ถึงแม้บางครั้งเขาจะไม่ชอบใจนักที่แฟนสาวออกจะหมกมุ่นกับเรื่องราวของชาวอียิปต์โบราณมากเกินไป

“มีทางไหนที่จะทำให้พี่รู้ข้อความในแผ่นปาปิรุสนี้บ้างไหม”เธอหันมาถาม วิกสิตทำท่านึกคิดอยู่นาน ก่อนจะดีดนิ้วเปาะ

“ผมรู้จักอยู่คนหนึ่ง ทำงานอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ รายนั้นเขาก็สนใจเกี่ยวกับภาษาฮีโมกริฟิกพวกนี้เหมือนกัน อืม……แต่ไม่ได้เจอเขานานแล้ว ไม่รู้ว่ายังทำงานอยู่ที่เดิมรึเปล่า”คำบอกเล่าของวิกสิต ทำให้ความหวังที่ดูจะริบหรี่เมื่อครู่ของเธอเรืองรองขึ้น

“พี่อยากจะพบเขา วิกพาพี่ไปหน่อยจะได้ไหม”เธอขยั้นขยอ วิสิตจำต้องพยักหน้ารับแต่ยังไม่วายมองพี่สาวคนรักอย่างแปลกใจ

“นี่……พี่นินยังไม่เลิกคิดเรื่องนั้นอีกเหรอครับว่าการตายของมุนินเกี่ยวข้องกับอักษรโบราณพวกนี้ ผมพูดตรงๆนะครับว่ามันออกจะดูไร้สาระ”วิกสิตบอกขึ้นพร้อมกับส่ายหน้า

ถึงแม้ว่าเขาจะสงสัยเกี่ยวกับสาเหตุการตายของมุนา แต่จะให้ปักใจเชื่อว่ามันเกี่ยวข้องกับแผ่นปาปิรุสแค่แผ่นเดียวมันก็กระไรอยู่

“พี่สังหรณ์ใจอย่างนั้น เอาเถอะ วิกไม่เชื่อก็อยู่เฉยๆ แต่อย่าห้ามพี่”เธฮบอกเสียงเรียบ คร้านจะอธิบายเหตุผล ที่สำคัญจะให้เธออธิบายได้อย่างไรกันว่ามีบางอย่างเร่งเร้าให้เธฮตามหาเงื่อนงำนี้

“โอเค……ครับพี่นิน ผมจะพาพี่ไปพบกับคุณโอมาร์ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาศาสตร์ โดยเฉพาะภาษาอียิปต์โบราณหรือพวกภาษาฮีโมกรีฟิก”วิกสิตยอมจำนนในที่สุด

เพราะเห็นว่ามุนินเศร้าโศกเสียใจเรื่องของน้องสาวมามากพอแล้ว จึงไม่อยากขัดใจเธอ ถึงยังไงเขาก็รักและเคารพมุนินดุจพี่สาวแท้ๆ

“โอมาร์……เขาเป็นคนต่างชาติหรือ”ประโยคสุดท้ายหันมาถาม ในขณะที่กวาดสายตามองอักษรโบราณนั้นไปมาหลายรอบ ทั้งที่เธออ่านมันไม่ได้เลยสักนิด

“ก็…….ไม่เชิงฮะ เขาเป็นลูกครึ่งไทยกับอียิปต์ แม่เขาเป็นคนไทย เห็นว่าไปๆมาๆระหว่างสองประเทศนี้ผมถึงได้บอกไงว่าถ้าพี่นินอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับอียิปต์ละก็ไปพบเขารับรองจะไม่ผิดหวัง แต่……”เขาหยุดชะงักไว้เพียงแค่นั้นพร้อมกับถอนหายใจยาว

ทำให้มุนินชะงักสายตาที่กำลังกวาดตามองแผ่นปาปิรุสอยู่ชั่วครู่ เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นอีกฝ่ายหยุดเว้นระยะ

“ก็เขาออกจะเป็นคนเข้าถึงยากอยู่สักหน่อย พบเคยเจอเขาแค่ไม่กี่ครั้งเวลาพานาไปพิพิธภัณฑ์ แต่ดูเหมือนเขาจะคุยกับนาถูกคอ”

“อืม…….ถ้าเขาเคยคุยกับยายนาถูกคอก็คงจะไม่ยาก พี่จะบอกในสิ่งที่พี่สงสัยกับเขา”คำตอบของหญิงสาวทำเอาวิกสิตพ่นลมหายใจออกมาพรวดใหญ่

“ผมชักไม่แน่ในใจว่าเขาจะสนใจจนยอมเปิดปากเรื่องชาวอียิปต์ให้เราฟังหรือมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ”วิกสิตแย้ง ทำให้มุนินจิปากอย่างขัดใจ

“ช่างเถอะน่า เอาไว้ให้พี่เจอเขาก่อนก็แล้วกัน ส่วนเรื่องอื่นพี่จะจัดการเอง เขาจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ช่างแต่พี่มั่นใจว่าเขาจะต้องช่วย”เธอบอกวิกสิตอย่างมั่นใจทั้งๆที่ยังไม่เคยเห็นหน้าอีกฝ่าย

วิกสิตยักไหล่ก่อนจะก่อนจะพยักหน้าชวนเธอขึ้นรถขับออกไปยังพิพิธภัณฑ์ที่อยู่ไม่ไกลจากงานศพของมุนานักจึงใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงในการขับรถฝ่าดงจราจรติดขัดในเมืองหลวงมาจอดหน้าพิพิธภัณฑ์นั้นได้

มุนินสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะก้าวลงจากรถเดินตามหลังวิกสิตเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ขนาดใหญ่

ใจกลางเมืองหลวง ยามหน้าพิพิธภัณฑ์ค้อมศีรษะให้ทั้งสองนิดหนึ่งก่อนจะเปิดประตูให้

                “เอ่อ…….ขอโทษทีครับ ผมมาหาคุณโอมาร์ เจ้าหน้าที่ด้านภาษาศาสตร์ของที่นี่ครับ”วิกสิตรีบแจ้งความประสงค์กับเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง

                เจ้าหน้าที่ชายคนนั้นพยักหน้ารับรู้ก่อนจะบอกทั้งสองให้นั่งรอสักครู่ เขาหายเข้าไปด้านในราว 5 นาทีก็กลับออกมา

                “คุณมีธุระอะไรกับคุณโอมาร์ครับ”เจ้าหน้าที่คนเดิมเดินออกมาถาม

                “มีธุระสำคัญค่ะ”มุนินชิงตอบขึ้นเสียเองด้วยเกรงว่าวิกสิตจะเผลอบอกเรื่องกระดาษปาปิรุสแผ่นนั้น เพราะถ้าขืนบอกเธอคงต้องนำมันมาให้แก่พิพิธภัณฑ์แห่งนี้เพื่อที่เขาจะส่งต่อให้กับพิพิธภัณฑ์ของเมืองไคโรที่มาของแผ่นปาปิรุสนั้น

                แต่เธอไม่ยอมหรอก! ตราบที่ยังหาร่องรอยการตายของมุนาไม่พบ

                “อืม…….ตอนนี้คุณโอมาร์ไม่อยู่หรอกครับ ไปกับคณะขุดสุสานของทางไคโร คงอีกหลายเดือนกว่าจะกลับ”อีกฝ่ายตอบเสียงเรียบขมวดคิ้วมองฝ่ายตรงข้ามอย่างฉงน

                สำหรับวิกสิตนั้นเขาพอจะคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้างเพราะเคยมากับผู้หญิงสวยๆหน้าหวานๆคนหนึ่งแต่ไม่ใช่คนนี้แน่ๆ เขาคิดในใจก่อนจะเขม้นมองมุนินเขม็ง ความรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาบังเกิดขึ้น

                เขาเคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้จากที่ไหนกันนะ นึกยังไงก็นึกไม่ออก

                ดูเหมือนเจ้าหน้าที่ชายคนนั้นจะรู้สึกตัว เมื่อเห็นท่าทางอึดอัดของเธอมองตรงมายังเขาพร้อมกับสายตาแสดงความไม่พอใจมาให้ เขารีบถอนสายตาออกจากการมองหน้าเธอ หันมาทางวิกสิตแทน

                “ประทานโทษคุณมีธุระสำคัญกับคุณโอมาร์นี่ พอจะฝากไว้ได้ไหมละครับ”เขาถามขึ้นเมื่อเห็นแววตาผิดหวังของหญิงสาวฉายชัด

                “มะ……ไม่มีค่ะ อีกหลายเดือนเลยเหรอคะคุณโฮมาร์ถึงจะกลับมา”เธอถามเสียงเบาหวิว รู้สึกผิดหวังเป็นที่สุด

                จะถามหาคนอื่นที่สามารถอ่านภาษาอียิปต์โบราณได้ก็กลัวจะถูกจับได้ว่าเธอครอบครองของมีค่าอายุเป็นพันๆปีเอาไว้

                “ใช่ครับ”เจ้าหน้าที่ตอบ หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะโพล่งออกไป

                “ฉันไปหาเขาที่ไคโรได้ไหมคะ”คำถามของเธอสร้างความตกใจให้กับเจ้าหน้าที่คนนั้นรวมทั้งวิกสิตเป็นอย่างมาก

                “พี่นิน! ล้อเล่นน่า”วิกสิตอุทาน

                “ไม่…….พี่พูดจริงนะวิก ในเมื่อเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ พี่ก็ต้องไปหาเขาเอง”เธอบอกขึ้นอย่างมั่นใจ

                เธอเองก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงกัดเรื่องนี้ไม่ปล่อย เธอเป็นคนที่ลองว่าคิดจะทำอะไรแล้วจะต้องทำให้ได้ เธอเชื่อว่าการตายของมุนาจะต้องเกี่ยวข้องกับแผ่นปาปิรุสแผ่นนี้แน่ๆ

playSound(); showPoll();