Rose of the Underworld

ลำดับตอนที่ #6 : Mystic Forest

    “หึ ๆ งั้นรึ เจ้าจงไปบอกแก่พันธมิตรของข้านะ ว่าข้าขอบใจมาก เมื่อใดที่ข้าได้กุมอำนาจเหนือดินแดนทั้งสองแล้ว ข้าจะสมนาคุณให้ถึงขนาด” อิคารัสเอ่ยพลางหัวเราะด้วยท่าทางอารมณ์ดีสุดขีด พลางควานหาบางสิ่งในลิ้นชักโต๊ะหนังสือ



“รางวัลสำหรับข่าวชิ้นนี้ ข้าฝากไปให้นายของเจ้าด้วย”ว่าแล้วก็หยิบเพชรเม็ดขนาดเม็ดเกาลัดออกมาใส่ถุงผ้าส่งให้คนเดินสาร คนรับถึงกับตาโต



“ท่านผู้นั้นคงจะซาบซึ้งในพระมหากรุณาอย่างแน่แท้ทีเดียวกระหม่อม” คนเดินสารตอบอย่างตะกุกตะกักด้วยความตื่นเต้นที่เห็นเพชรเม็ดโต



“เอาล่ะ เจ้าไปได้แล้ว อย่าลืมบอกว่าข้าขอบใจมากสำหรับข่าวที่ว่าเจ้าหญิงอเมเลียเล็ดลอดเข้ามาในอาณาจักรข้าด้วยล่ะ”



“ขอรับฝ่าบาท” ว่าแล้วคนส่งข่าวก็ค้อมกายถอยหลังไปจากห้อง



อิคารัสหน้าตาชื่นบาน หัวเราะกับตัวเองอย่างชอบใจ



“โชคดีอะไรอย่างนี้ อยู่ดี ๆ เนื้อก็วิ่งมาเข้าปากเสือ ฮ่า ๆๆๆ คงอีกไม่นานเกินรอ ข้าก็จะได้เป็นจักรพรรดิปกครองเหนือสองอาณาจักร”



“สำหรับเจ้าหญิงอเมเลีย ข้ามีของขวัญเตรียมไว้สำหรับต้อนรับเจ้าโดยเฉพาะ ขอให้รีบมาเร็ว ๆ เถอะ หึ ๆๆ”

…………………………………………………………….



“ทุกคน เกาะเอาไว้แน่น ๆ ข้างหน้าเป็นปากน้ำ เราจะไหลตามกระแสน้ำเข้าสู่แม่น้ำเกรย์วอเตอร์กันแล้วนะ น้ำแรงมาก ทุกคนระวังตัวกันให้ดี” เดมอนตะโกนลงมาจากหัวเรือ เฮเธลรีบจูงอเมเลียเข้าห้องด้านใน



“จากนี่ไป ท่านต้องระวังตัวให้ดี เพราะเข้าเขตป่าอาถรรพ์แล้ว จะมามัวเพลิดเพลินเจริญใจอยู่ไม่ได้นะ อันตรายมีอยู่รอบด้าน ที่สำคัญอย่าอยู่ห่างจากพวกเราล่ะ อย่างน้อยจะอยู่ไหน ต้องมีใครคนใดคนหนึ่งอยู่ด้วยเสมอ” เฮเธลเตือนอย่างเป็นห่วง



“รู้แล้วล่ะน่า บ่นเป็นแม่แก่เชียว” อเมเลียกระเซ้ายิ้ม ๆ ในใจไม่ได้สนใจเรื่องที่เฮเธลเตือนเท่าไหร่ ทำไมเธอจะต้องกลัวด้วยก็ในเมื่อเธอก็ใช้เวทย์เป็นเหมือนกันนี่นา หญิงสาวคิด



ตั้งแต่ออกจากเมืองฮาดีสมา อเมเลียก็เบิกบานขึ้น หญิงสาวอารมณ์ดีเกือบตลอดเวลายกเว้นเวลาที่เฮเธลคอยดุคอยเตือนหรือมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ ๆ



หญิงสาวชอบออกมานั่งเล่นที่ดาดฟ้าของเรือและชมความงามตามธรรมชาติของสองฟากฝั่งแม่น้ำขณะที่เรือแล่นผ่าน สิ่งที่หญิงสาวชื่นชอบมากที่สุดก็คือ สัตว์รูปร่างประหลาด ๆ ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนที่โลกมนุษย์ “เหมือนกับมาทัวร์สวนสัตว์เปิดเลยแฮะ” อเมเลียนึกใจในเสมอเมื่อได้เห็นสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ริมฝั่งแม่น้ำ



“ป่าอาถรรพ์ไม่เหมือนกับป่าที่เราผ่านมานะ” เฮเธลย้ำอีกด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากได้เห็นพฤติกรรมที่ผ่านมาของหญิงสาวซึ่งไม่ค่อยระมัดระวังตัว อันที่จริงเฮเธลก็เข้าใจดีว่าหญิงสาวไม่เคยเจอกับเรื่องอันตรายมาก่อนจึงไม่เข้าใจว่า ความน่ากลัวของป่าอาถรรพ์นั้นมีมากเพียงใด

ขณะที่เฮเธลกำลังจะอ้าปากตำหนิเรื่องความไม่อินังขังขอบของอเมเลีย เรือก็กระเทือนอย่างแรงจนอเมเลียแทบตกจากเก้ายาวติดผนังที่นั่งอยู่ ดีที่เฮเธลคว้าไว้ได้ทัน



“เห็นไหมล่ะ ไม่ทันไรก็เกิดเรื่องแล้ว” เฮเธลบ่น



“มีอะไรเหรอ เกิดอะไรขึ้น” อเมเลียถามอย่างตื่น ๆ



“อยู่ในนี้แหละ ไม่ต้องออกไปดูหรอก พวกข้างนอกคงจัดการได้” เฮเธลบอก



แต่ความอยากรู้อยากเห็นไม่เคยปรานีใคร อเมเลียพยายามที่จะลุกไปชะเง้อชะแง้ดูทั้ง ๆ ที่เรือยังกระเทือนอยู่ตลอดเวลา



“นี่ เจ้านั่งสักทีได้ไหม ข้าเวียนหัว” เฮเธลเอ็ดหญิงสาว



“ก็ฉันอยากรู้นี่นาว่าข้างนอกมีอะไรกัน” อเมเลียแก้ตัวเสียงอ่อย ๆ



“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่อสูรชั้นต่ำน่ะ อย่าพยายามดูเลย มันน่าสะอิดสะเอียนออก”



“ทำไมเหรอ มันเป็นตัวอะไร เจ้าตัวนี้ใช่ไหมที่ทำให้เรือของเรากระเทือนน่ะ” อเมเลียยังคงซักไซ้จนเฮเธลเริ่มรำคาญ



“ถ้าเจ้าอยากรู้นักก็ออกไปดูเถอะ แล้วอย่าหาว่าข้าไม่เตือน” เฮเธลเอ่ยอย่างตัดรำคาญ คิดว่าให้หญิงสาวได้เจอบทเรียนเสียบ้างก็ดี จะได้ลดความซ่าส์ลงบ้าง



แทนที่จะลังเล อเมเลียกลับยิ้มกว้างอย่างดีใจ และรีบเดินเปะปะอย่างทรงตัวไม่อยู่ออกจากห้องไปยังดาดฟ้าเรือทันที เฮเธลทำท่าไม่สนใจจะตามไป หากแต่เมื่อคล้อยหลังไปแล้วก็แอบตามไปห่าง ๆ อย่างเป็นห่วง



เมื่อออกมายังดาดฟ้าแล้วอเมเลียก็ตรงดิ่งไปชะโงกดูตรงกราบเรือทันที่ว่ามีสิ่งใดผิดปรกติอยู่ใต้ผืนน้ำ ขณะนั้น เหล่าองครักษ์ทั้งหลายต่างกระจายกำลังกันอยู่รอบเรือ ไม่มีใครสนใจหญิงสาวเพราะคิดว่าเธออยู่ในความคุ้มครองของเฮเธลแล้ว



อยู่ ๆ บรรยากาศรอบด้านเงียบสงัดปราศจากเสียงของสิ่งมีชีวิต เรือทั้งลำหยุดสะเทือน มีเพียงเสียงระลอกคลื่นของแม่น้ำเกรย์วอเตอร์สายใหญ่ที่เมื่อครู่ยังปั่นป่วนโดยไม่มีสาเหตุ แม่น้ำสายสีเทาบังเกิดฟองอากาศผุดขึ้นมาเป็นพรายจากใต้น้ำ ฟองอากาศเหล่านี้เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ จนดูเหมือนน้ำในแม่น้ำกำลังเดือดพล่าน อเมเลียสังเกตเห็นเงาดำใต้น้ำเริ่มคลี่ขยายออกเป็นเส้นยาว ๆ พันกันรุงรัง เธอเพ่งมองอย่างไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร การเคลื่อนไหวของวัตถุใต้น้ำดูรวดเร็วประหนึ่งอสรพิษก็ไม่ปาน ที่สำคัญมันกำลังขยายจำนวนและขณะที่เธอไม่ทันระวังตัวมันก็โผล่พรวดขึ้นมาเหนือน้ำและรัดร่างของเธอทันที



อเมเลียกรีดร้องอย่างขยะแขยงและหวาดกลัว พยายามดิ้นรนให้พ้นจากสาหร่ายสีดำที่ลื่นเป็นเมือกและมีกลิ่นคาวจัด ทันใดนั้นเฮเธลก็ปราดเข้ามาและฟันสาหร่ายที่พันร่างของเธออยู่จนขาดในดาบเดียว พร้อมกันนั้นก็หันมาสั่งอเมเลียด้วยเสียงห้วนจัด



“รีบเข้าไปในเรือสิ จะมัวรออะไรอยู่” ว่าแล้วเฮเธลก็หันไปง่วนอยู่กับการรับมือเจ้าสาหร่ายที่น่าขยะแขยงนั่น



อเมเลียรีบผละไปทันที เธอรีบตรงไปยังประตูเรือ เมื่อกระชากประตูออกก็ตกใจจนแทบสิ้นสติ ที่หลังประตูแทนที่จะเป็นบันไดลงไปยังห้องพักส่วนตัว กลับกลายเป็นเวิ้งลึก มองลงไปเห็นผิวน้ำนิ่งสนิทใสราวกับกระจก แต่ที่ก้นสระกลับขาวโพลนไปด้วยกองกระดูกมนุษย์ อเมเลียก้าวขาไม่ออกเสียดื้อ ๆ ได้ยินเสียงของเฮเธลเร่งเร้าให้กลับเข้าไปเร็ว ๆ



“ม..ม.ไม่ได้ ฉันเข้าไปไม่ได้” อเมเลียเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก



“ทำไมอีกเล่า” เฮเธลเอ็ดอย่างหงุดหงิดขณะที่กำลังติดพันอยู่กับการต่อสู้



“ทางนี้ข้ารับมือเอง เจ้ารีบนำองค์หญิงไปยังที่ปลอดภัย” เฟกเก้ซึ่งจัดการกับศัตรูด้านอื่นเรียบร้อยแล้วเข้ามาช่วยรับมือ เฮเธลจึงผละจากการต่อสู้วิ่งมาหาอเมเลีย



“เข้าไปกันเร็ว” เฮเธลคว้าข้อมืออเมเลียเตรียมฉุดเข้าประตูที่อเมเลียเปิดค้างไว้ แต่ก็ต้องชะงักกึกพร้อมกับรำพึงออกมาอย่างประหลาดใจ



“เกิดอะไรขึ้น เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง.. ต้องมีใครใช้เวทมนตร์สร้างประตูข้ามมิติขึ้นแน่”



อเมเลียได้ทีรีบเอ่ยทั้งที่ยังตกใจ



“เห็นแมะ แล้วเมื่อกี๊บอกให้ฉันรีบเข้าไป ถ้าฉันเข้าไปไม่ดูตาม้าตาเรือ ป่านนี้ก็เสร็จแล้วสิ”



เฮเธลยังคงมีสีหน้าหมกมุ่น “ใช่.. และถ้าเมื่อครู่เราสองคนยังอยู่ข้างในก็มีสิทธิ์ถูกดึงตัวเข้าไปในนั้นด้วย.. และลำพังตัวข้าก็ไม่อาจคุ้มครอง

เจ้าได้..  ว่าแต่ใครกันนะที่เป็นผู้สร้างมิตินี้ขึ้น.. จะต้องเป็นผู้ที่มีพลังเวทย์สูงทีเดียว”



ทั้งสองมัวแต่ยืนละล้าละลังอยู่หน้าประตูจนกระทั่งอสูรน่าขยะแขยงเหล่านั้นถูกกำจัดหมด เฟกเก้เป็นคนเดียวที่มีท่าทางสบาย ๆ เขาต่อสู้โดยไม่มีทีท่าว่ายากลำบากแต่อย่างใด และก็สามารถพิชิตปีศาจเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย



เมื่อปีศาจถูกกำจัดไปหมด ประตูมิติที่เกิดขึ้นก็หายไป เฮเธลนำหน้าหญิงสาวเข้าไปในเรือ แต่อเมเลียก็ยังรู้สึกหวาด ๆ อยู่



“เข้ามาเถอะ ในนี้ไม่มีอะไรแล้ว” เฮเธลเรียก



“ไม่เอาล่ะ เธอเข้าไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะอยู่ข้างนอกอีกสักประเดี๋ยว” อเมเลียเอ่ยอย่างแหยง ๆ



“เดี๋ยวก็เจอแบบเมื่อกี๊อีกหรอก ยังไม่เข็ดหรือไง” เฮเธลขู่ ซึ่งก็ได้ผล เพราะหญิงสาวรีบเข้ามาในเรือโดยไม่ต่อปากต่อคำอีก



เรือที่โดยสารมานั้นเริ่มมุ่งหน้าลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ยังใจกลางของป่าอาถรรพ์