Rose of the Underworld

ลำดับตอนที่ #5 : The Beginning of the Journey

เฮเธลเดินนำอเมเลียออกจากพระราชวังชั้นในไปสู่กำแพงวังชั้นนอก ที่นั่นมีกลุ่มผู้ติดตามจำนวนหนึ่งรออยู่ เมื่ออเมเลียเดินไปถึงทั้งหมดก็ก้มลงคำนับพร้อมกัน อเมเลียทักทายทุกคนอย่างเป็นกันเองพร้อมทั้งอนุญาติให้ลุกขึ้นคุยกันตามปกติ เฮเธลเริ่มแนะนำให้อเมเลียรู้จักคณะผู้ร่วมเดินทางทีละคน



“นี่ลูอิกส์ องครักษ์ฝ่ายขวา ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเจ้ายังไม่เคยเจอเขาหรอก เพราะตำหนักชั้นในผู้ชายเข้าไม่ได้”



“อะไรนะ ลูอิกส์เป็นผู้ชายเหรอ!” อเมเลียอุทานอย่างไม่อยากเชื่อเพราะรูปลักษณ์ของลูอิกซ์ดูไม่น่าเป็นชายเลย ใบหน้าเรียวตาโตคิ้วเข้มผมยาวปล่อยตรง เรือนร่างสูงโปร่งใส่เสื้อคลุมตัวโคร่งทำให้ดูไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชาย



“ใช่ และในการเดินทางครั้งนี้เราจะให้ลูอิกส์ปลอมตัวเป็นผู้หญิง เพราะอาจทำให้การสืบเบาะแสต่าง ๆ ง่ายกว่าตอนเป็นชาย เพราะฉะนั้นระหว่างการเดินทางในอาณาจักรเทพ พวกเราจะต้องเรียกเขาว่า ลู เฉย ๆ” เฮเธลเสริม



“ส่วนคนอื่น ๆ จะใช้ชื่อเดิมทั้งหมด ข้าเดมอน จะปลอมตัวเป็นพ่อค้าทาส” ชายวัยกลางคนรูปร่างท้วมกล่าวต่อ หน้าตาเขาดุดันคงจะเหมาะกับบทบาทนี้อย่างแน่นอน อเมเลียคิด



“ข้าเป็นองคมนตรี อดีตเป็นเสนาธิการฝ่ายความมั่นคง” เขาแนะนำตัว



“ข้าคือ จิลล์ จะเป็นคนคอยดูแลให้ความสะดวกแก่ท่านตลอดการเดินทาง ส่วนบทบาทในเรือค้าทาสนั้น ข้าเป็นทาสหญิงคนหนึ่งที่ถูกซื้อมาจากเมืองชายแดน” หญิงสาวนามว่าจิลเอ่ย



“ข้าเฟกเก้ ตำแหน่งรองเสนาธิการความมั่นคงจะเป็นผู้คุ้มภัยให้กับคณะของเรา ข้าจะเล่นบทบาทเป็นผู้ช่วยของเดมอน” เฟกเก้กล่าวเสริมเป็นคนสุดท้าย



เขาเป็นรองเสนาธิการที่มีอายุน้อยที่สุดเป็นประวัติการณ์เลยทีเดียว ดูแล้วอายุน่าจะประมาณ 24-25 เท่านั้น เมื่อทั้งคณะรู้จักกันดีแล้วจึงพากันเคลื่อนขบวนออกจากประตูวัง รถม้านับสิบตามขบวนเสด็จ ขณะที่ผ่านตัวเมืองปีศาจไป อเมเลียเหลียวมองบรรยากาศรอบด้านอย่างสนใจ ผู้คนใช้ชีวิตอยู่กันอย่างปรกติไม่ผิดอะไรกับโลกมนุษย์ ผิดกันแต่ที่ว่า ที่นี่คือโลกปีศาจ



เมืองปีศาจมีสถาปัตยกรรมที่สวยงามเช่นกันซึ่งทำให้อเมเลียต้องเพ่งพิศอย่างเพลิดเพลิน ตัวตึกไม่ใช้สีสันสดใสสวยงาม หากไม่อึมครึมก็จะฉูดฉาดบาดตา นับว่าเป็นสิ่งที่แปลกใหม่และเข้าทีไม่น้อยสำหรับอเมเลีย เมื่อผ่านตลาดที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คน ขบวนรถม้าเสด็จก็กลายเป็นจุดสนใจ ผู้คนเมื่อทราบข่าวว่าเจ้าหญิงอเมเลียเสด็จต่างก็พากันถวายความเคารพ อเมเลียชะโงกหน้าออกไปส่งยิ้มให้ทางหน้าต่างและโบกมือตอบ เธอรู้สึกเบิกบานในหัวใจ



เนื่องจากการเสด็จไปยังอาณาจักรเทพเป็นความลับ รถม้าจึงวิ่งมาหยุดอยู่ที่ริมแม่น้ำสายใหญ่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ขบวนรถม้าที่เสด็จมาจะแล่นกลับวังไปตามปกติแต่ไม่มีเจ้าหญิงอเมเลียกลับไปด้วย ไม่มีใครรู้ว่า บนรถนั้นว่างเปล่า!



ที่ริมแม่น้ำ เรือกำปั่นใหญ่ลำหนึ่งจอดอยู่ สภาพของมันกลางเก่ากลางใหม่ ท่าทางจะใช้ไอน้ำในการเดินเรือ เมื่อคณะเดินทางขึ้นเรือเรียบร้อยแล้ว เดมอนก็หันมาอธิบายให้หญิงสาวฟัง



“นี่เป็นเรือค้าทาสที่เราส่งคนไปซื้อมาจากชายแดนอาณาจักรเทพ  จากแม่น้ำดำในเขตโลกปีศาจ เราจะล่องเรือนี้ไปยังแม่น้ำเกรย์วอเตอร์ซึ่งกั้นเขตแดนระหว่างสองอาณาจักรแล้วเลี้ยวเข้าสู่แม่น้ำขาวในอาณาจักรเทพ ที่ชายแดนอาณาจักรเทพ เราจะแวะรับบรรดาทาสที่ส่งคนไปซื้อเตรียมไว้ หลังจากนั้นจึงจะมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง เมืองพาราไดซ์”



“แล้วเราจะใช้เวลาเดินทางประมาณกี่วันเหรอคะ” อเมเลียถามขณะก้าวขึ้นเรือ



“จากนี่ไปแม่น้ำเกรย์วอเตอร์ใช้เวลาประมาณ 5 วัน จากเกรย์วอเตอร์ถึงเมืองหลวงคงใช้เวลาประมาณ 15-20 วัน” เฟกเก้มีสีหน้าครุ่นคิดก่อนตอบ



“ทำไมจากแม่น้ำเกรย์วอเตอร์ถึงเมืองพาราไดซ์ถึงใช้เวลานานจัง” อเมเลียถามต่อ



“เพราะเมื่อเข้าอาณาจักรเทพแล้ว เราอาจต้องเสียเวลาตามด่านตรวจรายทางน่ะซี เจ้าพวกอิคารัสมันก็คงไม่ประมาทเหมือนกัน” เฟกเก้ตอบ



อเมเลียอยากถามต่อว่าใครคืออิคารัส แต่ก็รู้สึกละอายไม่กล้าถาม เพราะช่วงเวลาที่ทุกคนเข้าประชุมหารือกัน เธอไม่เคยเข้าร่วมเลยแม้ว่าราชินีจะมีรับสั่งเชิญมาทุกครั้ง



“เอาน่า เดี๋ยวค่อยไปถามเอากับเฮเธลก็ได้” หญิงสาวคิด แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ถามสักที



ทิวทัศน์สองฟากฝั่งแม่น้ำเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้อเมเลียลืมเรื่องพวกนี้ไปเสียสนิท เธอมัวแต่เพลิดเพลินกับความงดงามตามธรรมชาติและบรรยากาศที่สงบสบายและเป็นสุข ท้ายที่สุดเธอก็เลือน ๆ ไปถึงจุดประสงค์ของการเดินทางมาครั้งนี้จนได้ เฮเธลเองก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับการเตรียมแผนงานต่าง ๆ จนไม่ได้มีเวลามาเอาใจใส่ว่าอเมเลียเข้าใจแผนการมากน้อยเพียงใด