คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Harry Potter [dm/hp] ll ON HOLIDAY (1)
[dm/hp]
“วันนี้สุดยอด” รอนรำพึง
“ใช่ฉันไม่คิดว่าจะมีวันหยุดที่ไม่มีการบ้านแบบนี้นะเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่เสริม
“เธอนั้นแหละที่ลากพวกเรากลับมาเรียนต่อ” รอนพูดกับเฮอร์ไมโอนี่
ตอนนี้ทั้งสองกำลังนั่งอยู่ที่ริมทะเลสาบ ที่ประจำที่พวกเขาจะมานั่งพักกันถ้าไม่มีงานอะไร
“แล้วแฮร์รี่ไปไหนซะล่ะเนี่ย” รอนถามพลางมองหาเพื่อนอีกคน
“แฮร์รี่ไปขอยืมนาฬิกาย้อนเวลามาให้ฉันน่ะ เพราะฉันลงวิชาไว้เกือบทุกตัว ต้องย้อนเวลาไปเรียนส่วนที่จำเป็น”
เฮอร์ไมโอนี่พูดเรียบๆแต่รอนนั้นมองหน้าแฟนสาวด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
“เธอยังจะเรียนย้อนหลังอีกเรอะ”
“แล้วจะทำไม?” เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้วราวกับจะบอกว่า ‘จะมีเรื่องกับฉันรึไง?’ ซึ่งนั้นก็ทำให้รอนเปลี่ยนเรื่องพูดทันที
.
.
.
ตอนนี้เด็กชาย-ไม่สิชายหนุ่มผู้ยังคงรอดชีวิตกำลังเดินถือนาฬิกาย้อนเวลาผ่านระเบียงทางเดินเพื่อไปหาเพื่อนรักทั้งสองคนอยู่ เดินไปทางก็ไม่ใช่ใกล้ร่างบางเลยพิจารณานาฬิการูปร่างย้อนยุคในมืออย่างสนใจ คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ยตั้งสี่ปีแล้วสินะที่ไม่ได้ใช้มันเนี่ย ตอนปีสาม... ใบหน้าหวานยิ้มเมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่มีความสุขเหล่านั้น เวลาทีเขากับเพื่อนๆยังคงชีวิตอย่างมีความสุข และยังไม่มีใครจากไป ทั้งซิเรียสและดัมเบิลดอร์ รีมัส…
“จะว่าไปแล้วก็อยากลองกลับไปใช้ชีวิตช่วงนั้นจังแหะ” แฮร์รี่รำพึงกับตัวเอง
“คุยกับตัวเองอยู่รึไงพ็อตเตอร์” น้ำเสียงเย็นเยียบเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นข้างกาย
แฮร์รี่รีบหันหน้าไปมองควับทันทีก่อนจะต้องชักสีหน้าเมื่อเห็นคนที่คาดเอาไว้ ไอ้คุณชายหน้าหล่อแห่งบ้านสลิธิริน เดรโก มัลฟอย
“แล้วนายว่างมากรึไงถึงมาหาเรื่องชาวบ้านแบบเนี่ยนะฮะ”
มัลฟอยยักไหล่อย่างไม่ยี่หร่ะ
“ฉันเป็นพรีเฟ็คแค่กลัวว่านักเรียนในโรงเรียนจะเป็นบ้าเลยเดินมาดู ก็เท่านั้น”
“ชิ ฉันไม่ได้เป็นบ้ารู้แล้วก็ไสหัวไปไกลๆซะ” แฮร์รี่พูดอย่างฉุนๆก่อนจะก้าวฉับๆหนีออกมาจึงไม่ทันเห็นสีหน้ายิ้มขำๆของมัลฟอยที่มองตามเขามา
“ไอ้บ้า ไอ้บ้า ไอ้บ้า” ร่างบางพูดซ้ำไปซ้ำมาขณะที่เดินอยู่ คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ปากเสียคงเส้นคงวาตลอดเลย แหม แค่ตัวเองรอดคุกอัซคาบันมาแบบหวุดหวิดแค่เนี๊ยะปากก็กลับมาทำงานเสียดสีเขาได้เหมือนเก่าเลยนะ แต่พอเห็นหน้าหล่อๆนั้นเขาก็... บ้าเอ้ยยย ทำไมเขาต้องไปหลงชอบไอ้คนแบบนั้นด้วยเนี๊ยะ
แฮร์รี่กำมือแน่นนึกแค้นตัวเองที่ใจง่ายไปหลงชอบไอ้คนที่ดูดีอยู่ตลอดเวลา หน้าตาหล่อเหลามีสาวตามกรี๊ดทุกที่ในฮอกส์วอต แถมยังเป็นนักเรียนดีเด่นรองแค่เฮอร์ไมโอนี่แต่ปากเสียกับเขาได้ตลอดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โดยไม่รู้ตัวเลยว่านาฬิกาย้อนเวลาในมือถูกปรับไปตามแรงกดมากแค่ไหน จนนาฬิกาส่งแสงแปลกๆก่อนจะเริ่มสั่นระริกขึ้นและ
บึ้ม! “เฮ้ย!!” เกิดเสียงระเบิดขึ้นพร้อมๆกับเสียงร้องตกใจของแฮร์รี่ซึ่งทำให้คนคนอีกที่อยู่ในบริเวณนั้นรีบวิ่งมาทางที่เกิดเหตุทันที
“นี้มันอะไรกันเนี่ย...” มัลฟอยพึมพำเมื่อเห็นแต่ควันที่ฟุ้งกระจายหนาทึบจนมองอะไรไม่เห็น ในใจร้อนรนเป็นห่วงว่าร่างบางจะเป็นยังไงบ้างแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเสกคาถาไล่พวกควันหนาทึบนี้ออกไปให้หมด เพราะกลัวว่าถ้าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าแฮร์รี่อาจจะยิ่งเป็นอะไรอีก
จนในที่สุดกลุ่มควันก็จางลง ทำให้ร่างสูงมองเห็นคนตัวเล็กที่นั่งจุ้มปุ้กอยู่ตรงนั้น
“พ็อตเตอร์นายทำเรื่องบ้าอะไรอีกล่ะเนี่ย?” ถึงใจจะเป็นห่วงแต่มัลฟอยก็ต้องจำใจปั้นหน้าเคร่งถามอย่างเหยียดๆเช่นเคย เพราะกลัวร่างบางจอมยุ่งนี้จะแปลกใจ เขารู้ว่าเขากับแฮร์รี่นั้นเป็นศัตรูกันมานาน แต่พักๆหลังๆนี้ตั้งแต่ออกมาจากห้องต้องประสงค์เขากลับรู้สึกกับแฮร์รี่แปลกๆ แต่ก็ต้องรักษาท่าทีเอาไว้เพราะกลัวว่าถ้าทำตัวแปลกไปแฮร์รี่จะตีตัวออกห่างจากเขาทั้งๆที่ปรกติก็แทบจะตีกันตายทุกครั้งที่เจอหน้าอยู่แล้ว...
“อูย... อะไรเนี่ย” เสียงใสๆดังขึ้น
“พ็อตเตอร์?” มัลฟอยถามอย่างแปลกใจเมื่อเริ่มสังเกตเห็นว่าคนตัวเล็กนั้นตัวเล็กลงกว่าที่เป็นอยู่ และเสียงใสๆนั้นก็ดูเหมือนจะเล็กลงอย่างน่าแปลกใจ และดวงตาสีเทาก็ต้องเบิกกว้างเมื่อแฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างงงๆ
“มัลฟอย? ทำไมนาย...”
หน้าตาท่าทางแบบนี้มันแฮร์รี่ตอนปี 3 ชัดๆ!
.
.
.
“นายจะมาอุ้มชั้นทำซากอะไรเนี่ย ปล่อยน๊า~!” แฮร์รี่โวยวาย
“พูดไม่ดูสังขารตัวเอง ตะกี้นายขาอ่อนเปลี้ยขนาดนั้นจะเดินเองได้ยังไง ฉันอุส่าห์อุ้มนายมานี้นายน่าจะขอบคุณฉันมากกว่านะ”
“เรื่องสิ มัลฟอยปล่อยฉันสิ! ปล่อยนะ” เด็กชายดิ้นผ่านในอ้อมกอดของเดรโกซึ่งนั้นทำให้มัลฟอยต้องแสร้งทำเสียงดุขู่
“หยุดดิ้นนะพ็อตเตอร์ไม่งั้นฉันจะจับนายโยนลงไปจากระเบียงนี้จริงๆด้วย”
เด็กชายหยุดดิ้นแต่ยังคงเสียงแข็ง “นายไม่ทำหรอก”
“หึ” ร่างสูงหัวเราะก้มมองคนในอ้อมกอดที่กำลังมองเขาอย่างท้าทายแต่ประกายในตานั้นบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวก็เสียวๆอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว มัลฟอยจึงแกล้งคลายวงแขนที่กำลังอุ้มแฮร์รี่ในท่าอุ้มเจ้าสาวอยู่ ส่งผลให้คนตัวเล็กรีบผวาคล้องแขนรอบขอเขาแน่นทีเดียว
“เฮ้ย เล่นอะไรบ้าๆน่ะมัลฟอย” เสียงใสติดจะกลัวนิดๆ
“อยากดื้อกับฉันทำไมล่ะ” มัลฟอยพูดเรียบๆยังคงเดินต่อไป
“ทำไมเล่าพ่อฉันก็ไม่ใช่ อาจารย์รึก็เปล่าทำไมฉันจะดื้อกับนายไม่ได้ ปรกติเราก็กัดกันจะตายอยู่แล้วนี้” แฮร์รี่อายุ 13 ยอมอยู่ในวงแขนเดรโกเฉยๆแล้วตอนนี้ แต่ปากอิ่มก็ยังคงทำงานที่มันถนัดต่อไปคือจิกกัดมัลฟอยนั้นเอง
มัลฟอยเสตามองใบหน้าแฮร์รี่นิดๆ นึกหมั่นไส้ระคนเอ็นดูเจ้าตัวเล็กที่ชอบทำตัวอวดเก่งอยู่เรื่อย จึงตัดสินใจจะแกล้งอะไรคนตรงหน้านี้นิดๆหน่อยถือเป็นกำไร เพราะยังไงนายก็คงจำไม่ได้หรอกใช่มั๊ย แฮร์รี่...
“นายนี้ช่างไม่รู้อะไรเลยพ็อตเตอร์ ไม่สิแฮร์รี่”
ดวงตากลมโตสีมรกตมีแววฉงน “ไม่รู้? ไม่รู้อะไรของนาย? แล้วทำไมนายถึงเรียกชื่อฉันล่ะนั้น”
มัลฟอยหยุดเดินและจ้องตาของแฮร์รี่ด้วยท่าทีสบายๆ
“ก็ตัวนายอีกสี่ปีข้างหน้าเป็นแฟนของฉันน่ะสิ”
“!” แฮร์รี่เบิกตากว้างขึ้นท่าทางช็อคอย่างเห็นได้ชัด มัลฟอยมองท่าทางของเด็กชายอย่างขำๆ แต่ก็กลั้นยิ้มเอาไว้พยายามปั้นสีหน้าจริงจังสุดฤทธิ์เข้าใส่เพื่อให้ดูน่าเชื่อถือยิ่งขึ้น
“ไม่จริง” แฮร์รี่เหวด้วยสีหน้าไม่เชื่อถืออย่างชัดเจน อมเมอร์ลินมาบอกเขาก็ไม่เชื่อหรอก!
“จริงสิ” เสียงทุ้มเน้นย้ำหนักแน่น “ลิสเทมเบิร์ก” ก่อนจะบอกรหัสทางเข้าบ้านของตัวเองแล้วเดินเข้าไป ร่างบางในอ้อมแขนไม่ได้แอะใจเลยแม้แต่น้อยว่าเข้ามาในเขตสลิธิรินแล้วเพราะมัวแต่จมปลักอยู่ในความคิดของตนเอง
เขากับมัลฟอยเนี่ยนะ เป็นแฟนกัน? อ๊ากกกกก เขาไม่มีทางจิตวิตกจริตขนาดมาชอบไอ้หมอนี้ได้หรอกจริงๆนะ ก็หมอนี้ไม่เห็นมีอะไรดีเลยนอกจากปากดีแล้วก็... เด็กชายเริ่มพิจารณาร่างสูงที่กำลังอุ้มเขาอยู่ตอนนี้ เอ่อ... หน้าตาดี มีดวงตาสีเทาน่าหลงใหล(เขาคิดว่าไอ้ตาเทาซีดๆนั้นน่าหลงใหลเรอะ?!) จมูกโด่ง ริมฝีปากบางได้รูป สูง แข็งแรง เป็นพรีเฟ็ค เป็นกัปตันทีมควิชดิช(ตามที่เจ้าตัวบอกมา) เท่... เฮ้ย นี้มัลฟอยมันเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเรอะ ดูดีขนาดนี้เชียว แล้วเขาบอกว่ามัลฟอยเท่ ว๊ากกก นี้เขาต้องบ้าไปตามหมอนี้แล้วแน่ๆ หยุดคิดเดี๋ยวนี้นะแฮร์รี่ พ็อตเตอร์!
“หึๆ” มัลฟอยหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นสีหน้าแฮร์รี่เดี๋ยวดีเดี๋ยวเศร้าสลับกันไปมาอย่างน่ารัก
มัลฟอยเดินอุ้มแฮร์รี่มาทีห้องอย่างสบายๆเพราะช่วงเวลานี้ของวันนักเรียนฮอกส์วอตมักจะไปรวมตัวกันอยู่ที่ฮอกส์มีดกันหมด เมื่อมาถึงห้องมัลฟอยจึงวางร่างบางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ตอนนั้นเองที่แฮร์รี่ได้สติคืนมา
เด็กชายเบิกตาเมื่อเห็นว่าห้องของเดรโกนั้นเป็นห้องนอนเดี่ยว นี้เจ้านี้ได้สิทธิพิเศษอีกรึเปล่านะ? รึว่าปีเจ็ดก็ได้อย่างนี้ทุกคน ไม่นี้หน่าไม่เคยได้ยินว่าพวกปีเจ็ดมีห้องเดี่ยวแสดงว่าหมอนี้... ลำเอียงอ๊ะ
หลังจากบ่นในใจอยู่คนเดียวอยู่พักหนึ่งแฮร์รี่ก็สำเหนียกได้ว่าไม่ว่าจะยังไงก็ตามเขาไม่ควรมาอยู่กับไอ้คนน่ากลัวนี้สองต่อสองแบบตอนนี้เด็ดขาด!
- - - - - - - -
ไรเตอร์ อยากจะ talk //
มาเซิร์พๆกับตอนแรกเป็นยังไงกันบ้างคะ มาอยู่ในห้องกันสองต่อสองแล้ว แฮร์รี่จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย?
ลองทายกันสิคะแต่ยังไงๆเดี๋ยวไรต์จะมาอัพให้ในเร็ววันนี้แหละ จะได้รู้ว่าใครทายถูกบาง 55+
ความคิดเห็น