เรื่อง Love Design ชายในฝันของยายจอมเพี้ยน

เรื่อง Love Design

ชายในฝันของยายจอมเพี้ยน

     ฉันชื่อฟ้าใส ฉันฝันไว้ว่าอยากจะมีความรักที่สมหวังสมบูรณ์แบบ แต่ฉันก็ยังไม่เคยมีใครเลยสักกะคนเดียว ดูเหมือนยิ่งทำให้ฉันขวนขวายหาความรัก ฉันตั้งสเป็คผู้ชายในฝันของฉันว่าจะต้องเป็นแบบไหน  ข้องแรกฉันชอบผู้ชายที่ดูดีทุกอย่าง เช่น กิริยา มารยาท ความเป็นสุภาพบุรุษ ข้อสอง ต้องเพียบพร้อมทางด้านการศึกษาและฐานะ ข้อสาม หน้าตาต้องดูดีขึ้นไป ข้อสี่ต้องไม่ดื่มเหร้า    สูบบุหรี่และการพนัน และข้อสุดท้าย ข้อที่ห้า ต้องรักฉันอย่างจริงใจ ข้อนี้สำคัญที่สุด

     นั้นคือสเป็คของฉันแต่ถะว่ามันไม่ได้มีอยู่จริงเพราะแต่ละคนทุกคนย่อมมีความแตกต่างกันแต่นั้นก็เป็นเพียงความคิดของฉันเท่านั้นเอง

     เช้าวันหนึ่งขณะที่ฟ้าใสนอนหลับอยู่ก็ได้ยินเสียงเค๊าะประตูดังขึ้น  ก๊อกๆๆ  อื่มๆ......ตื่นแล้ว

      นั้นคือเสียงของฟ้าใสตอบรับ แล้วฟ้าใสก็เดินไปเปิดประตูแล้วก็กลับมาล้มตัวนอนบนเตียงใหม่

 ตื่นได้แล้วจะนอนไปถึงเมื่อไร นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้ว (นั้นคือเสียงแม่บ่นฟ้าใส)

“ก็เมื่อคืนหนูรับรองลูกค้าเราจนดึกเลยนี่ค่ะแม่”

“แม่เข้าใจแต่นี่มันเที่ยงแล้วน๊ะ”(น้ำเสี่ยงแบบแหลมๆ)

       ฟ้าใสตกใจตื่น! เพราะนึกขึ้นมาได้มีงานจะต้องทำมากมายในรีสอทของเขา  หาอะไรน๊ะ! เที่ยงแล้วเหรอเนี้ย โอ๊ยวันนี้ยิ่งลูกค้าเยอะๆอยู่ด้วย (ฟ้าใสบ่นพึมพำ)

         แม่ (ฟ้าใสเรียก) เดี๋ยวแม่ช่วยบอกคนขับรถด้วยว่าให้เตรียมไปรับลูกค้าที่สนามบินด้วยนะ อ๋อแล้วก็ให้แม่บ้านช่วยดูแลความสะอาดด้วยหนูไม่ยอมให้ลูกค้ามาบ่นเด็จขาด

“ได้ๆ ไอ้ที่เราสั่งเนี้ยแม่จัดการเสร็จแล้วยะ”

 “ขอบคุณค่ะแม่”(ฟ้าใสพูดแล้วก็ยิ้มอย่างโล้งใจ)

 “ แกก็รีบไปอาบน้ำอาบท่าสะเดี๋ยวแม่ไปดูความเรียบร้อยหน่อยเห็นพ่อบอกว่าจะไปดูด้วยเดี๋ยวเขารอ” (แม่สั่งฟ้าใส)

“  จะแม่”

     หลังจากนั้นฟ้าใสก็รีบอาบน้ำแล้วไปทำงาน เวลาบ่ายๆ ของวันนั้นฟ้าใสก็ได้รับโทรศัพท์จาก น้ำใส เพื่อนสุดรักของเขา  น้ำใสเป็นเพื่อนที่เรียนในกรุงเทพฯด้วยกันชอบมาเที่ยวหาฟ้าใสบ่อยๆทั้งสองคนสนิทกันไวเพราะเป็นคนต่างจังหวัดเหมือน

  ( ฟ้าใสรับโทรศัพท์) “ฮันโหล  ว่าไงจะยายน้ำใสแหม! ช่วงนี้เงียบหายไปเลยนะยะ

“ฉันก็ไม่ได้หายอะไรไปนานขนานนั้นนี้เธอเวอร์ไปไหมจ๊ะ”

“    ไม่ได้เวอร์หรอกจ๊ะ เออแล้วโทรมาเนี้ยมีอะไรเหรอ  เอ้....เหรอว่าแกจะกลับมาจากกรุงเทพแล้ว”

“ แหม แกเนี้ยรู้ทันจริงน๊ะ เออใช่”(เพื่อนสาวตอบ)

“ จริงเหรอ ! (ฟ้าใสอุทานเสียงดังอย่างดีใจ)แกจะมาวันไหนฉันจะเตรียมต้อนรับแกเลย แล้วแกจะแวะกลับไปบ้านแกก่อนหรือป่าว”

“  ฉันคงยังไม่กลับละกะว่าจะบินตรงมาเลยคงไม่แวะลำพูนหรอกไว้ค่อยแวะช่วงสงการณ์แต่ฉันมีอีกเรื่องอยากจะบอกแก่นะ”

“    เรื่องไรเหรอ”

“  คือฉันไม่ได้มาคนเดียวนะ”

“  แหมแกก็คงจะมากับหวานใจของแกของแกละสิใช่ม๊ะ”

“  มันก็ใช่แต่เนี้ยฉันมีแขกพิเศษมาด้วยนะ”

“ ใครเหรอแก”

“  ขออุบไว้ก่อนละกัน”

“โหย! ก็ฉันอยากรู้นี่นา”

“ใจเย็นๆก่อนเดี๋ยวเดี๋ยวฉันไปคอนเฟิมร์กับพี่พลก่อนว่าเขาจะมาได้ไหมแต่เห็นเขาว่าอยากจะมาเที่ยวที่นี่มากๆเลย”

“เหรอแก...แกบอกฉันหน่อยไม่ได้เหรอว่าใครนะ”

“ก็เพื่อนที่บริษัทพี่พลเขานั้นและ เอาเป็นว่าวันนี้ฉันโทรมาบอกแกแค่เนี้ยก่อนละกันแล้วเดี๋ยว  พรุ่งนี้ฉันจะโทรมาบอกแกใหม่ โอเค นะ”

“โอเค  จะ บาย”

“บาย...นะฟ้าใส”

     แล้วฟ้าใสก็ว่าโทรศัพท์ และก็ยืนคิดว่าเพื่อนรักของเขามาจะต้อนรับยังไงดีและเพื่อนของพี่พลอีก

      เช้าวันรุ่งขึ้นฟ้าใสตื่นนอนแต่เช้าเพื่อออกมารับอากาศบริสุทธิ์อยู่ริมระเบียงของห้องเธอ มันช่างเป็นเช้าที่สดใส สดชื่น เพราะวิวที่รีสอตรงบ้านพักของเธอสวยงามมาก อากาศดีเมื่อแสงอาทิตย์ทอแสงขึ้นมาแตะกับขอบฟ้าช่างสวยงามมากเหลือเกิน ฟ้าใสยืนมองและก็คิดถึงเรื่องต่างๆ และก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าถ้าเธออยู่กับคนที่เธอชอบและรัก และตื่นขึ้นมานั่งชมวิวสวยๆด้วยกันมันจะดีแค่ไหน ฟ้าใสยืนอยู่สักพักใหญ่ก็ไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวไปทำงานต่อ

     วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่งานยุ่งเพราะถึงช่วงฤดูหนาวแล้วก็จะถึงช่วงปีใหม่อีกไม่กี่วันจึงเริ่มมีลูกค้าสั่งจองที่พักและก็กรุ๊ปทัวร์มาจองด้วย

ที่กรุงเทพฯ

     ณ ที่ทำงานของพลกับทาเคชิ พละกำลังเดินมาหาทาเคชิที่ห้องทำงาน ก๊อกๆๆ(พลเค๊าะประตู)

“ เชิญ ครับ (เสียงของทาเคชิ)  อ้าว! คุณพล มีอะไรเหรอครับ”(พูดแบบเสียงไม่ชัด)

“ก็เรื่องที่ผมจะไปเที่ยวตอนวันหยุดปีใหม่นี่ไงครับ ผมจะมาถามคุณว่าตกลงคุณจะไปเที่ยวเชียงใหม่กับผมไหม”

“ อ๋อ.... (ทาเคชิรากเสียงยาว) ผมคิดว่าก็ดีเหมือนกันผมอยากจะไปเที่ยวที่นี่มานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสสักทีนะ และผมคิดว่าเราหน้าจะได้ไปสำรวจดูสินค้าที่จะนำมาแปลรูปใหม่ๆได้เพราะว่ามีโครงการจะผลิตสินค้าใหม่นะคุณพลคุณว่าดีไหมครับ”

“ ก็ดีนะได้ทั้งเที่ยว ได้ทั้งงานด้วย โอเค ถ้างั้นผมจะให้แฟนผมเขาโทรไปบอกเพื่อนทางโน้นให้เตรียมที่พักไว้ให้เรา”

“ ครับ คุณพลมีเพื่อนที่นั้นด้วยเหรอครับ”

“อ๋อ.... เขาเป็นเพื่อนของแฟนผมนะครับที่บ้านเขาทำรีสอทอยู่นะครับ”

“ก็ดีสิครับ”

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

     พอพูดจบพลก็ออกมาจากห้องของทาเคชิแล้วก็โทรไปหา น้ำใส ซึ่งก็คือแฟนของเขานั้นเอง

ณ ที่เชียงใหม่

     ฟ้าใสนั่งทำงานอยู่ตรงหน้าเคารเตอร์ประชาสัมพันธ์ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา

“ฮันโหล   ฟ้าใสรีสอร์ทสวัสดีค่ะ”

“ฮันโหล   ฉันเองนะฟ้าใส”(นั้นคือเพื่อนสาวคนสนิทโทรมา)

“อ้าว! ทำไมถึงโทรเข้าเบอร์นี้ละ”

“ก็ฉันโทรเข้ามือถือแกแล้วไม่ติดนะสิยายฟ้า”

“สงสัยแบตรหมดแน่เลยมิน่าถึงว่าเงียบเชียว แล้วมีอะไรละแก”

“ก็เรื่องที่ฉันคุยกับแกไปเมื่อวันนั้นนะ”

“อ๋อ...แล้วแกจะมาเมื่อไรละ”

“ก็ถ้าไม่มีอะไรติดขัดละก็  ก็น่าจะมาถึงวันที่ 24 ธันวาคม นะแก”

“อืม  แล้วจะให้ฉันเตรียมอะไรบ้างละ”

“ก็ขอห้องให้แขกพิเศษของฉัน 1 คนนะฉันขอแบบเป็นบ้านเดี่ยวนะและก็วิวสวยๆด้วยนะส่วนฉันกับพี่พลก็ขอห้องเดิมละกัน”

“ ได้จ๊ะ”

“ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลฉันจะโทรมาบอกแกก่อนละกันจะ”

“ได้จ๊ะ”

     แล้วน้ำใสก็วางสวายไป ขณะเดียวกันฟ้าใสก็ดีใจมากๆ ที่เพื่อนของเขา จะมาหาเขาแล้วมาเที่ยวสนุกกันเหมือนเมื่อปีก่อนๆนั้น

ณ กรุงเทพฯ

     ที่ทำงานของพล วันนี้งานยุ่งมากๆ เลย พลทำงานจนไม่มีเวลาพักเพราะต้องเคลียงานและวันนี้ก็เป็นวันที่ 23 แล้วด้วย  เสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น พลรีบรับโทรศัพท์

“ฮันโหล  ครับ อ้าว! มาโนชมีอะไรเหรอ”

“พี่พลครับ ที่โรงงานมีปัญหาครับก็เครื่องจักรมันเสียนะพี่”

“อ้าว ! (พล ส่งเสียงตกใจ ) แล้วมันเป็นอะไร”

“ผมก็ยังไม่ทราบแน่ชัดครับพี่ ทางช่างที่นี่เขาให้ผมโทรมาถามว่าจะเอายังไงดีครับเพราะว่าช่างเขาอยากให้พี่มาดูเครื่องแล้วเซ็นอนุมัติเบิกสั่งซื้ออะไหล่นะครับ”

“เอาอย่านี้ละกันเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะรีบไปแต่เช้าเพราะวันนี้คงไปไม่ทันนะ”

“โอ  ครับพี่”

     จากนั้นพลก็นึกถึงมาได้ว่าเขาจะต้องไปโรงงานผลิตที่ระยอง และวันพรุ่งนี้ก็วันที่ 24 แล้วแต่งานก็ยังเคลียไม่เส็จแถมยังต้องไประยองอีก เขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าเขาจะให้ทาเคชิไปก่อนเขาสักวันสองวันแล้วเราจะรีบตามไป พอนึกออก พลก็รีบเดินไปหาทาเคชิ ในระหว่างทางที่จะเดินไปหาทาเคชิ พลก็เจอกับเขากลางทางพอดีเลย

“อ้าว! คุณทาเคชิผมกำลังไปหาคุณพอดีเลย”

“อะไรเหรอครับ”

“ดีที่โรงานที่ระยองมีปัญหานิดหน่อยนะครับผมเลยต้องไปดูแลอาจจะกลับมาไปทันก็เลยจะมาบอกว่า ผมจะให้คุณบินไปเชียงใหม่ก่อนนะครับไม่ต้องรอผมคุณว่าดีไหม”

“ดีเหรอครับ ผมเกรงใจคุณ แล้วแฟนคุณพลละครับ”

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมให้น้ำใสไปเป็นเพื่อนคุณก่อนด้วย คุณจะได้ไม่เหงาครับ

     พอพูดจบ พลก็โทรหาน้ำใสทันทีเลย”

“ฮันโหล  มีอะไรเหรอค่ะ พี่พล”(แฟนของพล)

“น้ำใสเคลียงานที่ บริษัทเส็รจหรือยัง”

“อ๋อ ....น้ำใสลืมโทรไปบอกพี่พลค่ะว่าน้ำใสจะให้พี่พายคุณทาเคชิไปก่อน เพราะเจ้านายของน้ำใสเขามีประชุมใหญ่อีกทีหนึ่งในวันพรุ่งนี้ค่ะคงคิดว่าอีก สองวันจะตามไปนะค่ะ”(น้ำใสทำงานเป็นเลขาของบริษัทในเครือเดียวกันกับพล)

“อ้าว! พี่ก็ยังเคลียงานไม่เสร็จเลยกะว่าจะให้น้ำไปกับคุณทาเคชิก่อน เอางี้ละกันเดี๋ยวน้ำ โทรไปบอกฟ้านะว่าพี่จะให้คุณทาเคชิ บินไปก่อนสักวัน สองวันแล้วเราสองคนก็บินตามไปพร้อมกัน โอเค ไหม  เดี๋ยวพี่พูดกับทาเคชิเอง นะ โอเค นะ”

“ค่ะ เดี๋ยวน้ำโทรบอกยายฟ้าก่อนนะ

“จ้า”

     หลังจากนั้น พล ก็หันไปพูดกับทาเคชิ

“เออ... คุณทาเคชิ ผมจะให้คุณบินไปก่อนนะครับ แต่คุณคนต้องไปคนเดียว ก่อน นะครับเพราะว่าน้ำใสเขาก็ติดงานเหมือนกัน”

“จะดีเหรอครับ ผมรอแล้วเราไปพร้อมกันก็ได้”

“ไม่ดีหรอกครับงานของคุณเคลียเส็รจแล้วคุณคงจะเบื่อ น่าจะไปพักผ่อนก่อนดีกว่าทางเนี้ยไม่ต้องห่วงครับผมจัดการได้ และคุณก็จะได้เที่ยวหลายๆที่ด้วยไงครับ”

“เอางั้นก็ได้ครับ แล้วผมต้องทำอะไรบ้าง”

“ผมก็จะให้คุณบินไปตามกำหนดเหมือนเดิมแล้วคุณก็รอคนจาดรีสอร์ทมารับ น้ำใสเขาคงโทรบอกทาโน้นไว้แล้วว่าคุณจะมาก่อนครับ”

“โอเค ครับ”

“ขอโทษ! ทีนะคุณทาเคชิ”

“ไม่เป็นไรครับ”                                                                   

ณ เชียงใหม่

      ฟ้าใสกำลังคุยโทรศัพท์ อยู่กับ น้ำใส

“หา! ว่าไงนะ (เสียฟ้าใสตกใจสุดๆ) แกจะให้ฉันไปรับเขาที่สนามบินแกก็ยังจะมาที่หลังอีกเหรอ”

“ขอโทษ! ทีนะเพื่อน ฉันกับพี่พล ยังทำงานไม่เส็จเลย”

“แล้วฉันจะคุยรู้เรื่องไหมเนี้ย โอยๆๆ ตายๆๆ”(ฟ้าใสร้องเสียงดัง)

“แหม! แกมันไม่ยากขนานนั้นหรอกบ้านแกก็ทำรีสอร์ท กลัวอะไรกับอีแค่คนญี่ปุ่นว่ะ!”

“โฮ....แกก็ทุกครั้งมันมีไกด์แล้วก็มีคนช่วยฉันทำงานตลอดเลยแล้วเนี้ยมาคนเดียว แล้วฉันก็ไปรับด้วยตัวเองคนเดียวอีกเพราะตอนนี้งานเยอะคนเลยไม่ค่อยพอ  แล้วฉันจะพูดอะไรกับเขาได้เนี้ย !”

“แกไม่ต้องเป็นห่วงเขาพูดภาไทยได้บ้าง”

“ง่ะ ! แล้วเขาชื่ออะไรมาเวลาไหนมิทราบยะ”

“เขาชื่อ    เคนอิจิโร่ ทาเคชิ  จะ แกเรียกว่า ทาเคชิก็ได้นะ เวลา น่าจะถึงเวลาเที่ยงและแก”

“อืม....โอเค”

“ขอบใจนะเพื่อน”