นายประธานสุดเฮี้ยว VS ยัยเซี้ยวสุดแสบ

เนื้อเรื่อง

       สถานที่ที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้ขาดว่าน่าจะเป็นสวนบ้านใครบ้านหนึ่งร้อมรอบไปด้วยกุหลาบหลากพันธุ์ ด่านข้างมีคฤหาศหลังใหญ่มากแต่สำหรับฉันมันน่าจะเรียกว่าวังมากกว่า   พอกวาดสายตาเข้าไปมองก็พบ ผู้ชายคนหนึ่งยืนมองมาทางสวนกุหลาบด้วยท้าทางเศร้าโศรก พอฉันกระพริบตาผู้ชายคนนั้นก็หายไปอ่าวหายไปไหนแล้ว หระ...หรือว่าผะ...ผีม่ายบ้านผีสิงแน่เลย

       “ข้าวโพด เราคงเข้ากันไม่ได้จริงๆนั่นแหละเหมือนที่คนอื่นเขาพูดกันไงว่าเราสองคนมันต่างกันเกินไปเรา...จบกันเท่านี้เถอะนะ...”

        “ม่าย!!!”

        “ยัยข้าวโพด ตื่นสิ ตื่น!!!”

        “ม่ายจริง...ม่ายจริงใช่มั้ยบอกฉันมาสิยัยแก้วบอกมาว่ามันไม่จริง(T^T)”

        “ไม่จริงบ้าอะไรของแก...และหยุดเขย่าฉันด้วย...ฉันไม่ใช่ เกิร์ลลี่ สตอเบอร์รี่ นะเว่ยถึงจะต้อง มาสั่นไหวเล่าใจอยู่ข้างเธอ ถึงหน้าตาจะคล้ายกันก็เหอะ”

         (= =)มานช่างกล้าพูดสะจริงถ้าเจ้าตัวเขารู้เขาคงอกแตกตายไปเลยมั้ง เป็นใครใครก็รับไม่ได้ทั้งนั้นแหละ แต่ช่างไอแก้วไปก่อนกลับเข้าเรื่องดีกว่านะจ๊ะ

         “นี่ข้าวโพดแกเป็นอะไรของแกหะ อยู่ดีดีก็ร้องลั่นจนทั้งห้องตื่นหมดแล้วเนี่ย”

         “แหะๆ...ขอโทษค่ะพอดีหนูฝันร้ายนิดหน่อยนะ”

         “นี่ขนาดนิดหน่อยนะถ้ามากไปกว่านี้ฉันว่าคงหอแตกเลยละ”

          อย่าตอกย้ำได้มั้ยไอแก้ว แค่ไอยำยำ ว่าฉันฉันก็รู้สึกเหมือนโดนหลวงพ่อเทศแล้วละ ถ้าโดนมากกว่านี้ฉันคงต้องไปบวดเป็นชีแน่เลย เหลืออยู่อย่างเดียวจะไปสิ่งอยู่วัดไหน(YoY)

          “งั้นไม่มีอะไรแล้วแก้วสุดสวยคนนี้ขอตัวไปเข้าเฝ่าพระอินตอละเดียวตื่นมาหน้าเหี่ยวแบบยัยยำยำจะยุ้งไปกันใหญ่”

          ไม่มีอะไรก็นอนดีกว่าพรุ้งนี้มีสอบย่อยด้วย แต่ไม่ชอบฝันเมื่อกี้เลยอะรู้สึกว่า...เป็นราง..ร้าย

           (- ๐-)zZzZ

กริ๊งกริ๊ง~กริ๊ง~

          หาวเสียงนาฬิกายัยยำยำเสียงเหมือนคนเดินชนต้นไม้ต้นไม้ล้มไปโดนรถรถกระเด็นไปโดนโตเกียวทาวเวอร์เลย (เว่อไปรึเปล่า)

         “หาวหาว ตายละขอบตาดำเป็นบ้าเลยเพราะแกเลยทีเดียวยัยข้าวโพดทำขอบตาฉันดำเป็นหมาแพนดี้เลยนะ”

         “ข้าวโพดไม่รู้ข้าวโพดมาว(รัก)อยู่ข้าวโพดไม่รู้เรื่องเลยนะไม่รู้จริงๆ”

         “ไปเร็วเดียวไปไม่ทันสอบนะเว้ยไป”

        ยังไม่ได้อาบน้ำเลยสงสัยต้องงัดวิชามารชนิดที่เรียกว่าไม่มีใครปราบได้ เปิดตูห้องน้ำแล้วก็บรรจง  ตูม ตาม โครมเคร้ง เพ้ง เพยะ บึม บูมโคลมคราม ฟิ่ว อาบเสร็จและไปดีกว่า

      “อะไรเนี่ยไม่เข้าใจเลย นี่นี่ไอยำยำ คำตอบข้อ9ตอบอะไรบอกหน่อยสิ”

      “แกจะบ้าเหรอเดียวอาจารย์ได้ยินทำไงฉันก็แย่นะสิ”

         “สนใจไปทำไมอาจารย์ไปเข้าห้องน้ำ บอกหน่อยเร็วเดียวอาจารย์กับมาก่อน”

         “เธอลอกข้อสอบมันไม่ดีรู้รึเปล่า และอีกอย่างอย่าวางใจอะไรง่ายๆ ฮึฮึ”

         ใครหว่าอยู่ห้องเราด้วยรึนี่ หล่อแบบนี้ ไม่น่าจะมีในห้องเรานี่นา ห้องนี้ไม่หน้าเหลี่ยมก็พวกขี่หลีไม่มีใครดีสักคน แล้วไอหมอนี่มาจากไหนหล่อปานเทพพระบุตรแต่มาแหยมฉันฉันก็ไม่ไว้นะถึงจะหล่อก็เถอะ แต่หน้าเหมือนคนที่เห็นในฝันเลยหรือว่าจะเป็นผีเนี่ยคงไม่ใช่มั้ง

           “นายเป็นใครและถ้าฉันจะลอกข้อสอบแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายละ”

           “ข้อที่1ถามเพื่อนเธอดูส่วนข้อที่2เธอก็จะรู้คำตอบเองถ้าเธอรู้ว่าฉันเป็นใคร”

           “นี่ยัยยำยำตกลงคนนี้ชื่ออะไรรึ”

            “เรียกฉันเหรออะ...เออ...เอาหูมาดิ”

           “จะเอาหูไปทำไมแกมี2หูก็น่าจะพอได้แล้วนะ”

            ขำนิดก่อนที่ฉันยื่นหูไปไกล้ๆไกล้ๆประมาณว่าคี่หูเดินข้ามไปหายัยยำยำได้เลย  เร็วดิฟระรอฟังอยู่ชักช้าจริงไม่ทันใจข้าพระเจ้าเอาสะเลย

           “ฟังดีดีฟังเสร็จแล้วก็อย่าหันมาเรียกฉันอีก คนคนนี้...ชื่อว่าแบด เขาคนี้ที่เธออยากรู้นักรู้หนาว่าเปนใครเขาเป็น...”

           “เป็นอะไรก็พูดมาดิว่ะ  ลีลาอยู่ได้”

           “ทำใจสะเพื่อนเธอตายแน่ เขาเป็น ประธานนักเรียนและเป็นหลานผ.อ.อีกด้วยเพราะฉะนั้นแก...ดับอนาจชาติไม่มีดีแน่เลย..”

        ฉันหันไปมองหน้านาย แบด อย่างอึ่ง(O[]O)ทึ่ง(O0O)เสียว(><)ตลึง(O๐O)

ไม่มีคำไหนจะบอกได้ว่าฉันจะรอดจากงานนี้ เลยทีเดียวขาดว่าประมาณว่าแบบว่า ..ตายแน่นอน..

            “ทำข้อสอบให้เสร็จสะและตอนเที้ยงไปพบผมที่ห้องประธานนะครับ(^^)”

            ฉันพยักหน้างึกงักแสดงว่ารับทราบ แต่ไอยิ้มแบบนั้นมันดูเหมือนยิ้มของพวกฆาตกรบ้าเลือดโรคจิตส่วนฉันก็คงเป็นสาวน้อยน่ารัก(น่าตบ)ที่กำลังจะจบชีวิตไนไม่ช้า(T^T)

             >พักเที้ยง<

        ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

        ฉันเคราะประตูด้วยความกลัวชนิดที่เรียกได้ว่าสั่นยิ่งกว่า เกิร์ลลี่ สตอเบอร์รี่ ปาณนั้นเลย(((><))) แงๆจะมาตายอะไรตอนนี้ว่ะรู้งี้ให้แม่เอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่เกิดดีกว่าไม่น่าเลยฉาน

            “เข้ามาได้เลยครับ”

             แอด......................1....2....3....4....5....6....7....8....9....วินาที

             ฉันเปิดประตูเข้าไปพร้อมไม่พบใครและไม่มีเสียงจากสุดหล่อแบบโหดเลยแม้แต่นิดเดียวเลยเงียบมาก มองซ้ายมองขวาอยู่ไหนฟระฟรือนายแบดจะเป็นมนุษย์ล่องหนฉันตั้งการ์ดพร้อมสู้เต็มที่ดูดูไปแนนี่เหมือนคนบ้าเลยฮะฮะฮะ

              มีเงาบางอย่างเข้ามาทางด่านซ้ายด้วยความที่อยากรู้อยากเห็นเลยเพ่งไปที่เงานั่นห้องนี่ก็โคตรมืดเลยฉันก็เพ่งชนิดว่าท้าเป็นเข็มพุ่งมาฉันคงตาบอดเลยละ

              (=O=)

             “แบร่…!”

         “กรีสส!!!”

              แงๆผีหยอกคนน่ารักบาปสองเท่านะเว้ยแงๆ

             “คิกๆ..ฮะฮะ...”

             เสียงคุ้นเหมือนเคยจุดธูปคุยกะไอผีนี่ที่ไหน หน้าก็คุ้นคุ้นมากมากจนคล้ายคล้ายมากจนใช่เลยนั่นแหละใช่แน่นอน มีคนเดียวในโลกนายประธานแบด  คิดมานานและแบดภาษอังกฤษมานแปลว่า เลว-ชั่วร้ายไม่ใช่เหรอทำไมพ่อแม่ทึงตั้งชื่อแบบนี้ให้ฟระอัปปะมงคลจริงๆ

              “ขำไรอะไรฟระ....เอ้ย...ขำอะไรค่ะ”

              เกือบนรกแตกแล้วไงละ แต่ที่คิดเมื่อกี้ว่าพ่อแม่คิดไงถึงตั้งชื่อนี้พอคิดอีกทีก็ดีแล้วละที่ตั้งชื่อนี้เหมาะสมกับตัวมากนิสัยเยวมากค่ะ เซงได้แค่คิดไม่กล้าด่าว่านายแบดนี่เยวออกไปกลัวโดนบันชีหนังหมูแล้วจะยุ่งมากกว่าเดิม

              “ที่ฉันให้เธอมาในวัน...คิกๆ...แปปนะ...ฮะฮะ...ฮะฮะ”

              พี่ประธานแบดเขาจะขำไรนักหนาว่ะ เห็นแล้วเจ็บใจ(>^<)

              “คือฉันจะโดนไล่ออกมั้ยค่ะเนี่ย คือช่วยลดโทษให้หน่อยได้มั้ยค่ะ หนูไม่อยากโดนไล่ออก”

              “ฮึฮึๆเธอไม่โดนไล่ออกหรอกเธอจะโดนแค่เล่นเกมส์กับฉันถ้าเธอแพ้เกมส์นี้หรือไม่ยอมเล่นหรือเล่นไม่จบ เธอจะโดนหนักกว่าไล่ออกอีก แบบว่าไม่มีที่จะอยู่ในประเทศนี้เลยก็ได้”

             “ตกลงคือฉันต้องเล่นเกมส์อย่างเดียวใช่มั้ยค่ะ”

              แค่เล่นเกมส์มันจะยากอะไรท้าเกมส์ ‘แน่นอนอยู่แล้ว’ รับรองว่าฉันชนะแน่นอนเพราะฉันมันหน้าด่านมากค่ะ

             “มันไม่ง่ายแบบที่เธอคิดหรอก เกมส์ที่ฉันจะให้เธอเล่นคืออาราดินเธอคืออาราดินส่วนฉันคือเจ้าของตะเกียงที่เธออยู่”

             เกมส์บร้าอะไรเนี่ยไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อนเลย สงสัยงานนี้ฉันไม่รอดแน่นอนรับรองล้านเปอเซน

              “กฎง่ายๆเพียงเธอทำตามที่ฉันขอจากใจจริง3ข้อทุกข้อเธอต้องทำให้ได้แล้วกันนะง่ายมั้ย”

              “นึกว่าจะยากแค่นี้นี่เองว่ามาเลยจะให้ไปซื้ออะไรจากโรงอาหาร”

              “เธอต้องย้ายมาอยู่กับฉันที่บ้านพักประธาน”

              “อะไรนะย้ายไปอยู่กับนายที่บ้านพักประธาน @#$%&@#$%&”

              ไม่จริงนายแบดนี่จะให้ฉันไปอยุ่ที่บ้านไม่อาวมานอันตรายต่อฉานมากเกินไปเขาจะรอบฆ่าฉันตอนไหนก็ไม่รู้

               “ท้าเธอคิดว่าจะไปอยู่ในฐานะคนอาศัยเธอคิดผิดมากมายนะเพราะฉันจะให้เธอไปเป็นเมด เมดน่ะรู้จักรึเปล่าครับคุณข้าวโพด”

                (O[]O) ....1....2....3....4................60วินาทีผ่านไป

                “เสียเวลาน่าเธอจะทำหรือไม่ทำก็บอกมา เร็วน่าจะได้เขียนจดหมายเนรเทศเธอออกไปจากประเทศนี้(^^)”

                “ก็ได้ มันไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนิ”

                ทำก็ทำไปเป็นคนใช้มันคงไม่ยากหรอกมั้ง

                >บ้านพักประธาน<

           (O[]O) ..... ม่ายจริงนี่บ้านหรือวังเนี่ย ทำไมมันใหญ่จังเนี่ย นึกว่าจะไม่ใหญ่ขนาดนี้ เท่าที่เคยรู้บ้านพักประธานนักเรียนมันแค่บ้านไม้หลังปานกลางนี่หว่าแล้วไอวังบ้านี่มาได้ไงม่ายจริง....................!!!

                 “ตามเข้ามาเร็วเดียวหลง หลงไปฉันไม่ไปหานะ”

                 “ฉันว่าท่าหลงไปคงไม่ต้องหาแล้วละค่ะ คนที่หลงคงได้ไปที่ชอบก่อนที่ประธานจะหาเจอแล้วละ”

                 ก็หรือว่าไม่จริงละ ใหญ่มาก

                 “นี่ข้าวโพดเธอไม่ต้องเรียกฉันว่าประธานก็ได้”

                 “แล้วจะให้เรียกอะไรระค่ะ....(- -)”

                 “เอ่า...เธอก็เรียกฉันว่า แบด สิฉันคงไม่ให้เธอเรียกว่าที่รักหรอก”

                 (- -) โอโหทึงจะให้เรียกจริงๆฉันก็คงไม่เรียกหรอกแสลงหูตายพอดีแต่ฉันว่าบ้านหลังนี้ใหญ่มากแต่ก็ยังดีที่มองไปทางไหนก็เจอคนไปหมดเลยเดียว ไม่ว่าจะเป็นพวกแม่บ้านพวกคนสวนที่อยู่ด่านนอกนี่ถือว่าเยอะมากมองไปทางไหนก็เจอจริงๆนั่นแหละ แต่พอเดินขึ้นบันไดที่ฉันคิดว่ามันน่าจะมีเป็นล้านๆขั่นบ้านหลังนี่รู้สึกจะมีหลายฉันมากเลยทีเดียวและอีกอย่างฉันเริ่มเป็นกังวลว่าคนเริ่มน้อยไปเลื่อยๆ

                 พอขึ้นมาทึงชั้น1..2..3..4..5..ใช่พอขึ้นมาถึงชั้น5ก็ไม่มีคนเลยบรรยากาศเหมือนในหนังสยองขวัญมากเลยฉันจะโดนฆ่ามั้ยเนี่ย และฉันคงหนีไม่ได้ด้วยท่านายแบดจะฆ่าฉันเพราะตอนนี้โคตรเมื่อยเลย เมื่อยๆอยากนวดจางเลย

                  “เอ่าถึงแล้วเข้าไปสิ....กระเป๋าเธอนี่ใส่อะไรมาบ้างใหญ่เป็นบ้าเลยเนี่ย”

                  “เออเข้าไปทำไมอะค่ะ”

                  “ก็นี่ห้องพักเธอไง....ฉันอุตส่าบอกให้คนเตรียมห้องดีดีให้แล้วนะอย่าเรื่องมาก”

                 ไม่จริงห้องฉันอยู่ตั้งชั้น5ฉันคงตายก่อนได้ให้พรบ้าข้อที่3นี่เสร็จแน่เลย  แต่ยังไงก็มาถึงขั่นนี้แล้วก็อดทนหน่อยว่ะ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ไม่มีลิฟรึไงเนี่ย

                   “อืม....ขอบนายละกันที่ให้คนมาจัดห้องให้”

                   “ไม่เป็นไร ข้อที่สอง”

                   “อะไรคือ ข้อที่สอง....(= =)”

                   “ก็พรข้อที่สองไงล่ะฉันจะขอแล้ว....รึว่าเธอมีปัญหา”

                   จะเอาเลยรึนี่ขอพักสักแปปไม่ได้เหรอ  รู้มั้ยว่าเมื่อยเนี่ย  ข้าวโพดคนนี้อยากตาย

                   “เออ...จะ...จะขออะไรรึค่ะ”

                   “ปลอดแล้วรึไงครับ...ฮะฮะฮะ”

                   “รีบๆขอมาเถอะน่าจะได้ไปพัก”

                   “เธอจะต้องทำข้อสอบอ่านคิดวิเคราะที่จะถึงในวันศุกร์นี้ให้ได้ ฉันจะติวให้เธอเองท้าเธอสอบไม่ผ่านก็น่าจะรู้นะว่าจะเป็นยังไง และอีกอย่างฉันประกาศไปแล้วว่าตั้งแต่วันนี้ทึงวันศุกร์นี้ให้หยุดก็เท่ากับเธอมีเวลาติวหนังสือ4วัน”

                   “(O0O)”

                   หลายท่านอาจไม่รู้แต่เรื่องสอบนี่ฉันเป็นแชมป์เลยฉันเป็นแชมป์สอบไม่เคยผ่านโดยเฉพาะสอบอ่านคิดวิเคราะ  แล้วฉันจะต้องจากประเทศไทยจริงๆหรือเนี่ยไม่จริงใช่มั้ย(T^T)

แม่ค่าพ่อค่าหนูขอโทษ

                    ติ๊ดติ๊ด~ติ๊ด~ติ๊ดติ๊ด~ติ๊ดติ๊ด~

                    เสียงนาฬีกาที่บงบอกฉันว่าฉันเหลือเวลาอีกแค่4วันที่จะได้อยู่ในประเทศไทย เพราะฉันจะโดนนายแบดไล่ออกจากประเทศไทยสาเหตุคือฉันสอบอ่านคิดวิเคราะไม่ผ่าน(T^T)

                    “ตื่นได้แล้วยัยคี่เกียจวันนี้เธอมีติวกับฉันนะ  ท้าเธอไม่ตื่นฉันจะระเบิดห้องเธอให้เละไปพร้อมเธอเลยนะ”

                    จากหน้าตาแบบนี้(= =)กลายเป็น(O0O)กรี๊ดดด

                    “ต่ะ...ตื่น...ตื่นแล่วกำลังจะอาบน้ำแล้วอย่า....อย่าระเบิดฉันนะฉันต้องไปสอบวันศุกร์นะ”

              “ฮะฮะฮะ....ฉันพูดเล่นไม่คิดว่าเธอจะเชื่อขนาดนั้น...ฮะฮะฮะ”

                     “บร้า....(><)”

                     “เร็วๆละกานนะเดียวจากพูดเล่นมันจะเป็นจริงเอานะ....ยัยโง่”

                     แงๆโดนด่าว่าโง่มันเจ็บใจนะ (T^T) เชอะไม่สนใจละไปอาบน้ำก็ได้สั่งอยู่นั่นยังกับว่าฉันมาเปนคนถูกใช้งั้นแหละ(- -)ก็มาเป็นคนถูกใช้จริงๆนั่นแหละช่างหน้าเศร้า

                     ไปอาบน้ำดีกว่าเดียวนายแบดจะมาระเบิดห้องนี้จริงๆ ฉันคงไม่ได้มีหน้าไปลาพ่อแม่แน่เลยเพราะนั้นทำตามที่นายนี่สั่งแหละดีแล้ว

                      เข้าห้องน้ำได้ก็เริ่มบรรเลงเพลง~ตูมมม โคร่ม  เพล้ง  บึม เฟี่ยวบึมบัมบูมบาม คร่าม เพล่ง คราม~ อาบน้ำเสร็จละค่ะ  เพราะฉะนั้นต้องรีบไปหานายแบดดีกว่า

                     ลงมาถึงชั้นล่างด้วยความยากและลำบากมากค่ะเพราะดันหลงทางฉันเลยต้องถามทางกับแม่บ้านคนหนึ่ง กว่าจะรู้เรื่องก็เสียเวลาไปนานแสนนาน เพราะแม่บ้านคนนี้เขาว่าวเหนือสะงั้นฟังแม่บ้านเข้าพูดฟังซ้ายเป็นขวาฟังหลังเป็นหน้า

                     ในที่สุดฉันก็มาถึงและก็เห็นนายแบดยืนหน้าโหดเป็นฆาตกรตรงบันได ไม่ต้องบอกก็รุ้ว่าทำไมเขาถึงทำหน้าอย่างงั้น เพราะเขาขึ้นไปปลุกฉันตอน7โมงครึ่งและเวลาตอนนี้คือ11โมงเกือบเที่ยง

                    “แหะๆขอโทษค่ะพอดีหลงทางนิดหน่อยก็เลยเสียเวลาไปนิดนึง”

                    “บ้านเธอเขาเรียก4ชั่วโมงกว่าๆว่านิดหน่อยรึไงหะ!!!”

                    แงๆอย่าโหดสิ ข้าวโพดคนนี้ก็กลัวเป็นนะเว้ยแงๆ

                    “ก็...ขอโทษค่ะ”

                    “ชั่งมันแล้วกันตามฉันมาฉันจะติวให้เธอเอง”

                    “ค่ะ...ค่ะ”

                    โอ้ยรอดตัวไปน่ากลัวเป็นบ้าเลย นี่ท้าเกิดเขาโกรธมากแล้วบีบขอฉันตายคาบ้านจะทำไงดีว่า(- -) ดูก็รู้ว่าพวกแม่บ้านแต่ละคนของนายแบดเนี่ยไม่มีทีท่าว่าจะตกใจเลยตอนที่นายแบดตวาดฉัน หรือชินแล้วแล้วก็ไม่รุ อยากรู้มากเลยว่านายแบดเขาไปหาแม่บ้านมาจากไหนเยอะขนาดนี้  แต่ที่แน่ๆฉันรู้ว่าแม่บ้านคนที่ฉันถามทางนั่นน่าจะมาจากดอยแน่เลยผ(- -)

                     หลังจากเดินตามนายแบดบอยนี่มานานเขาก็หยุดแล้วก็บอกว่าให้ฉันยืนรอเขาจะเข้าไปเอาแนวข้อสอบในห้องเขามาให้ ฉันก็นั่งรอสักแปปเข้าก็ยกสมุดที่ขาดว่าใหม่ที่สุดในโลกแล้วสำหรับสมุดจดมันดูสะอาดมาก

                      “เอาไป เธอลองเอาไปเปิดอ่านดูแล้วกันส่วนแบบฝึกหัดฉันกอปปี่มาให้ทำด้วยละเดียวฉันมา”

                      ข้อนี้ก็งงข้อนั้นก็อะไรไม่รู้ข้อนู้นก็ไม่แน่ใจข้อ นี้ก็ทำไม่ได้แล้วฉันจะทำได้มั้ยละเนี่ยท้านายแบดบอยกลับฉันขาดว่าฉันโดนด่าหูชาแน่เลย

                     “เสร็จรึยัง”

                     คิดปุปมาปัปทันใจวัยรุ่นจริงวุ้ยแล้วฉันจะทำไงเนี่ยเออเอาไงด๊

                     “อะห่า ขอดูหน่อย”

                     “เออเดียวก่อนเดียว...”

                     “โอ้ทำไมกระดาษเธอมันยังขาวสะอาดไม่เปลี่ยนแบบเดิมเลยล่ะ(- -)”

                     “เออคือว่า....”

                     “ข้าวโพดเธอทำไม่ได้ใช่มั้ยหละ”

                     “ก็ใช่......แต่อย่าว่าอย่าว่าฉันนะฉันทำไม่ได้จริงๆ”

                     “อืม.....ฉันจะว่าเธอทำไม....ฉันเป็นคนบอกเองว่าจะติวให้เธอและฉันยังไม่ได้ติวให้เธอแปลว่าเธอไม่ผิด”

                     “อืม(^^)”

                      เวลาเขาใจดีก็น่ารักไปอีกแบบนะเหมือนเป็นคนละคนเลย

              >ห้องนอนของข้าวโพด<

               หลังจากติวอย่างหนักฉันกับนายแบดก็ไปกินข้าวที่ฉันทำเองกับมือเนื่องจากนายแบดบอกว่า ฉันยังไม่ได้ช่วยงานบ้านอะไรเลยและฉันก็ทำข้าวไข่เจียวให้นายแบดบอยนั่นกิน แต่ดูดูแล้วฉันคงจะหมดอนาคตจริงๆนั่นแหละไข่เจียวที่ทำ เกลียมนิดๆเป็นคนปังปิ่งเลยนี่ขนาดไข่เจียวง่ายๆนะเนี่ยฉันยังทำไม่ได้เลย(T^T)

                      “ที่จริงเขาก็เป็นคนใจดีนะ”

              อุ้ยบ้านี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ยไม่เอาไม่พูดมันไม่ดีจำไว้ยัยข้าวโพด

                      หาว(-๐-)หลับดีกว่าzZzZ

              ติ๊ดติ๊ด~ติ๊ด~ติ๊ดติ๊ด~ติ๊ดติ๊ด

              3วันก่อนนรกแตก(จะเว่อไปมั้ย)

                     รีบตื่นไปดีกว่าจะไปทำให้นายแบดตกใจเล่น อย่างน้อยก็อยากให้รู้ว่าไม่ต้องให้ใครมาปลุกก็ได้ อาบน้ำๆ โคร่มเพล่ง ตู่ม บึม ปึ่งคร่าม ตามบูมเพี๊ยะ แควะบึม โบมบามบึมบูม

                     “เสร็จแล้ว”

                     ตึ่งๆฉันรีบวิ่งลงบันไดมาก โอ้ยไม่น่าอยู่ชั้น5เลยเวลาลงเมื่อยมากค่ะ(T^T)แต่คงได้แค่ทำใจเรามันก็แค่คนอาศัยไม่ใช่เจ้าของเพราะฉะนั้นไม่มีสิทธิเลือก

                     ในที่สุดก็ถึงหน้าห้องนายแบดแล้วเอาละต้องทำให้ตัวเองดูไม่เหนื่อย

                     “ฮึบ”

                     “สวัสดีนายแบด....แบด....อ่าวอยู่ไหนหว่า”

                     “อยู่นี่......ฮึ”

                     “กรี๊ดด!!”

                     แงๆตกใจหมดอยู่ดีดีนายแบดก็โพ่มาจากด่านหลัง แล้วก็กอดคอฉันจากด่านโหลง นึกว่าจะโดนผีหักคอสะแล้ว นายแบดบ้านี่ก็ชอบหุบๆโพ่อยู่เลือยเลย

                    “เธอจะตกใจอะไรนักหนาแกล้งเธอนี่สนุกเป็นบ้าเลย....ฮะฮะฮะ”

                    “ไม่ขำนะแบด”

                    “จุ๊บ....เอ่าจุ๊บปลอบขวัญขวัญเอ้ยขวัญมา....ฮะฮะ”

                     นายแบดหอมแก้มฉันไม่จริงนายแบดหอมแก้มฉัน  กรี๊ดดดด!!! จะดีใจหรือจะเสียใจดีเนี่ยโอ้ว  กรี๊ดดด!!!

                     “นะ..นายจุ๊บฉันนายแบดนายจุ๊บ..จุ๊บฉัน...(O๐O)”

                     “ไปเร็วอย่าพร่ามน่าไปกินข้าวได้แล้ว....หรือว่าเธออยากโดนอีกรอบฉันก็ไม่รังกียจนะ”

                     “ไม่ต้องอย่า....หยุด....ไม่เอาแล้ว”

                     “ฮะฮะฮะ”

                     กรี๊ดดด!!!ตอนเขาจุ๊บเราอ๊ากกรู้สึกอุ่นๆที่แก้มเลย(//><//)

                     “นี่ข้าวโพดได้มั้ยได้โปรดตั้งใจหน่อยสิ”

                     “กะ...ก็ตั้งใจ...ตั้งใจอยู่นี่ไง”

                      “ฮะฮะ....ติดใจที่ฉันจุ๊บเธอละสิ...ลองอีกสักทีมั้ยเพื่อจะตั้งใจขึ้น...ฮะฮะฮะ”

                      เนื่องจากฉันเริ่มติวไม่รู้เรื่อง  นายแบดเลยให้ฉันไปพัก ก่อนแล้วตอนเย็นมาติวใหม่ฉันว่าตัวฉันเรียนรู้เรื่องนะ ลองทดสอบดู 1x2=4 4x4=8 4x8=16 2x16=34 แฮ่เปนไงถูกหมดเลย (ถูกใครพูดว่าถูกเห็นๆอยู่ว่าผิดทุกข้อเลย(- -))

                       ~โคลก คลาก แครก~

                      โอ้ยท้องร้องหิวๆ  ย่องๆย่องย่องๆย่อง ย่องย่องๆ 

                       ~ปลึก โคลม!!!~

               ฉันชนเขากับบางอย่างที่มีขนาดสูง 180 อัพและก็หล่อ (><) ตอนนี้ฉันล้มไม่เป็นท่าอีกไม่ช้าไม่นาน ฉันคงต้องสติเลือนแน่เลยเพราะ ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ามองฉันแบบว่าเธอเป็นอะไรรึเปล่า

                      “แบดหวัดดียามเย็นค่ะ”

                      กรี๊ด!! เห็นหน้าเขาทีไรรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเพิ่งโดนจุ๊บมะกี้เลย อ่า(//><//)

                       “เธอเป็นอะไร หน้าแตงกว่าตูดลิงอีก(- -)”

                      “เปล่าๆไม่มีอะไร”

                       “ เธอพร้อมที่จะเรียนรึยัง ละเธอคงพร้อมแล้วแหละเพราะฉันให้เธอพักมาตั้งนานแล้วนะ”

                      “คือแบบว่าคือ~โคลก คลาก~ อุ๊บ”

                      เสียงท้องฉันร้องดังมาก มากแบบประมาณอยากให้โลกรู้ว่า ท้องกำลังหลั่งน้ำย่อยเพื่อมาย่อยอาหารในกระเพาะฉัน

                      “ฮะฮะฮะ....ให้ฉันเดา...ฮะฮะ..ฉันว่าเธอยังไม่พร้อม....ฮะฮะ....ขำ....ขำเป็นบ้าเลย....ท้องร้องดังมาก...ฮะฮะฮะ”

                       เชอะ...แต่กรี๊ด!!!น่ารักทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด

                      “ก็หิวนิ”

                       “เดียวคราวนี้ฉันทำให้เธอกินเอง...รับรองว่าฟีมือฉันดีกว่าใครเจียวของเธอเยอะ...ฮะฮะฮะ”

                       หลังจากที่เขาหัวเราะจนควรเรียกว่าเข้าขั้นบ้า แล้วเขาก็ทำอาหารที่ฉันขาดว่าชีวิตนี้ฉันคงไม่ได้กิน อย่างเช่นสลัดคอกเทลกุ้ง สเต็กหมูแสนอร่อย ไก่งวงตัวเบ่อเริ่ม

                       “เธออิ่มแล้วใช่มั้ย”

                       “อืมอิมแล้ว นายทำอาหารอร่อยมากเลยรู้ตัวรึเปล่า”

                       “ข้าวโพด...เรียกฉันว่าแบด...ได้มั้ย”

                       “ดะ...ได้ได้”

                       “อืม...เอ่าอิ่มแล้วก็เก็บจานและล้างแล้วตามฉันไปที่ห้องสมุดด้วยแล้วกัน...อืมฉัน รออยู่เร็วๆนะ”

                       เพล้ง!!เพล้ง!เพล้ง!!เพล้ง!!เพล้ง!!เพล้ง!เพล้ง!!เพล้ง!เพล้ง!(กำลังล้างจาน)

                       ในที่สุดก็เสร็จสักทีโอ้วตอนที่ฉันกำลังล้างจาน  กรี๊ด!!! ฉันก็นึกถึงหน้านาย         แบดตอนที่ขอให้ฉันเรียกชื่อเขา หน้าเขาแดงเทือกเลยฉันสงสัยที่หน้าแดงเพราะอายหรือแดงเพราะว่ายังฮาเรื่องที่ฉันท้องร้องไม่หายไม่เข้าใจจริงๆ  แต่ฉันชอบเวลาเขาอยู่ไกล้ฉันอย่างบอกไม่ถูกไม่รู้ว่าอาการนี้เกิดตอนไหน หมอค่ะข้าวโพดคนนี้เป็นอะไรหรือว่าฉันกำลัง.....ตกหลุมรัก....ม่ายจริงใช่มั้ย(><)

                         หลังจากคิดเพอฟันอยู่คนเดียวฉันก็เข้าไปติวหนังสือกับแบด  หัวใจฉันเต้นดัง ตุ๊บตับ ตุ๊บตับ ตุ๊บตับ ตูม กรี๊ด!!! ฉันเริ่มเรียนไม่รู้เรื่องอีกแล้ว สติอยู่ไหนจงกลับมานะ เห้ยหัวใจมันเต้นดังเกินไปแล้วใชมั้ย(><)ท้าเกิดนายแบดได้ยินเสียงหัวใจฉันละ เขาคงต้องขำแน่เลย

                        “เสียงดังไปแล้วนะ...เก็บอาการหน่อย”

                       “สะ...เสียง...เสียงอะไร”

                       “ก็เสียงหัวใจไงละ”

                       เขาพูดเสร็จเขาก็หันมามองหน้าฉันแล้วเข้าก็ยิ้ม  แต่ยิ้มครั้งนี้ไม่ใช่ยิ้มที่แสดงอาการหัวเราะหรืออะไรแต่มันเป็น ยิ้มที่อบอุ่นที่สุดที่ฉันเคยได้จากเขา

                       นายแบดยื่นหน้าเขามาใกล้จนฉันได้ยินเสียงหายใจเขาเลย แล้วเขาก็พูดบางอย่างที่ข้างหูฉันทำให้ฉันช็อคมากคำคำนั้นคือ

                       “เธอชอบฉัน ฉันก็ชอบเธอ”

                      (O๐O)ฉันตกใจอย่างแรงแบบว่าสุดๆของสุดๆ  ไม่จริงฉันคงฝันไปแน่เลย

                       “นะ...เอ้ย แบดมะกี้แบดว่าอะไรนะ”

                       “ฟังดีดีนะ....ฉัน....ชอบ....เธอ...มาก”

                       (O๐O)x2 โอ้เจ้าจอด เกิดมาเพิ่งมีคนที่นอกจากแม่และพ่อมาบอกรักฝันนี้ช่างเหมือนจริงจัง  ไหนรองยิกแก้มดูดิ

                       ยิก! กรี๊ด!!! เจ็บอะค่ะแปลว่านี้ไม่ใช้ความฝัน แต่เป็นความจริงที่อธิบายไม่ได้

โอ้ย หัวสมองทำงานไม่ทัน เป็นลมดูกว่า

                       ปิ๊ง!!!

                      ติ๊ดติ๊ด~ติ๊ด~ติ๊ดติ๊ด~ติ๊ดติ๊ด

               2วันก่อนถึงจุดจบ

                      ฉันค่อยลืมตาอันบอบบางขึ้นช้าๆ  เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาก็พบบางคนที่กำลังจ่องฉันชนิดที่ว่าท้าฉันเป็นปลากัดฉันคงท้องออกลูกสักพันล้านตัวแล้ว

                      “ตื่นแล้วเหรอข้าวโพดวันนี้เธอนอนพักไปละกัน  เพราะว่าเธอเป็นไข้น่ะ”

                     “ฉันเป็นไข้เนี่ยน่ะ”

               ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะเป็นไข้ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยเป็นไข้มาก่อนแต่บางทีก็ป่วยบ้างป่วยการเมือง

                      “เอานี่กินยาสะ”

                      “อึ...อืม”

                      อึกๆๆๆ แหวะยาไรหว่าข้มขม

                      “ข้าวโพดเธอนอนพักนะเดียวฉันมาฉันไปทำงานสักแปปเดียวเดี่ยวกับมาหาเธอ”

                     “ค่ะ”

                     ฉันตอบรับสั่นๆแต่ได้ใจความ 

                     ติ๊ก...ต๊อก1ชั่วโมงก็แล้ว2ช.ม.3ช.ม.4ช.ม. เอะไมไปนานจังว่ะ  ไหนบอกว่าจะไปสักแปปเดียวไง นี่มันตั้ง4ชั่วโมงแล้วนะ สงสัยต้องไปดูสะหน่อยแล้ว

                     เปิดประตูออกไปแย้วมองซ้ายมองขวานายแบดก็ไท่อยู่  อ่าวแล้วหายไปไหนเนี่ย

                      ฉันเดินมาถึงชั้นล่างก็ได้ยินเสียงนายแบดกำลังคุยกับ ผู้หญิง!! ฉันคาดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่บ้านหรือแม่สามีในอนาคตเอ่ย!!!แม่นายแบดด้วย (ช่างกล้าพรูด)

                     “แบดค่า ซีซ่า อยากไปเที่ยว พาราเซตาก่อนน่ะค่ะ แบดพาซีซ่าไปหน่อยได้มั้ยค่ะ น้าค่ะ นะค้า”

                     “ได้ครับ...แต่ต้องรอผมว่างก่อนนะคับ”

                     “ค่า ซีซ่า รอได้เสมอค่ะ”

                     ผู้หญิงไรว่ะชื่อ ซีซ่า เสียงก็โคตรบีบบีบเสียงสะเล็กเป็นอะตอมเลย

                      เอาว่ะไหนๆก็มาละเข้าไปทักทายยัย ซีซ่า สะหน่อยอยากจะรู้จังหลุดมาจากสวนสัตว์ที่ไหน จะได้โทรไปแจ้งว่ามี.......หลุดมาหนึ่งตัว

                      “เออ....สวัสดีค่ะ”

                      “อ้าวแม่บ้าน มาพอดีเลย ไปเอาน้ำส้มมาให้ฉันทีสิ”

                      “เออ...คือ...ซีซ่าคับคือ”

                      “ไปซิ จะยืนเซ่อทำไมอีกหล่ะ”

                      “ไม่ทราบว่าคุณ เป็น ใคร ถึงมา สั่ง ฉัน”

                      ฉันเน้นทุกคำพูดให้เจ๊แกฟังสะดังเลย ใครก็สั่งฉันไม่ได้นอกจากแบด(- -)เพราะตอนนี้ฉันอยู่ในกำมือเขาเพราะฉะนั้นฉันเลยต้องทำตามที่เขาสั่งแต่โดยดี แต่แม่ซีซ่านี่ไม่ใช่เจ้านายฉันเพราะฉะนั้น ฉันไม่ทำ

                      “เอะยังไงย่ะ...แบดค่าแม่บ้านคนเนี่ยน่าจะไล่ออกนะค่ะซีซ่าไม่ชอบเลย กริยาแบบนี้น่ะค่ะ”

                      “ข้าวโพด ไปเอาน้ำส้มมาไป”

                      อะไรฟระ ชิ!! ไม่น่าเลยไปก็ไป

                      “ฉันกินเฉพาะน้ำส้มแท้นะย่ะไม่ใส่น้ำตาล ด้วยละเออแล้วก็อย่าใส่ถ้วยแบบบาเช่มาละมันเสียรสชาติ(ถ้วยแบบบาเช่ คือถ้วยแก้วที่เป็นทรงกระบอกสูง)

                     ฉันเดินฟึดฟัดออกมาจากห้องทำงานนายแบด ยัยซีซ่าบ้านั่นก็สั่งจังแล้วจะรู้มั้ยเนี่ยว่าไอถ้วย บาชงบาเช่ มันเป็นยังไง กินเฉพาะน้ำส้มแท้เรื่องมากเป็นบ้ากินน้ำส้มแบบไหนก็เหมือนกันนั่นแหละแล้วฉันจะ ไปเอาน้ำส้มจากไหนบ้านนี้ก็หาส้มยากเหลือเกิน

                      30นาทีผ่านไปฉันเดินตรงไปที่ห้องทำงานนายแบดพร้อมน้ำสีส้ม “(- -) เปิดประตูเข้าไปด้วยความเร็วสูง

                     “นี่ค่ะน้ำส้ม”

                     “นี่แกจะบ้ารึไงยะ...ไปไหนมาตั้งชาติเนี่ย ฉันไม่กงไม่กินมันและ”

                     “อ้าวทำไมทำยังงี้หละ ฉันอุตส่าไปเอามาให้นะ”

                     “ก็ฉันไม่กินใครจะทำไม”

              “ไม่กินก็ไม่ต้องกิน”

                     พอฉันพูดเสร็จฉันก็ยกแก้วน้ำส้มขึ้นมาดื่ม อึกๆ อึก อึกๆ แฮ่ อิ่มเลย เป็นที่รู้กันดีว่านายแบดยังอยู่แต่ที่เงียบไปเพราะเขาคงรำคาญหรือไม่ก็ไม่อยากจะยุ้ง

              ฉันเดินเข้าห้องนอนฉันแต่ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกว่าตัวเองป่วยแปลว่าฉันคงหายป่วย และตอนนี้ฉันไม่สนใจใครทั้งนั้นฉันนอนลงบนที่นอนที่แสนจะนุ่ม

                      เวลาผ่านไป 45 นาทีฉันก็ได้ยินเสียงคนกำลังเดินตรงมาทางห้องฉัน มีอยู่คนเดียว คนคนนั้นคือ

                     ก๊อก ก๊อก ก๊อกก๊อก

                     “ข้าวโพดอยู่รึเปล่า”

                     “....”

                     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                     “ฉันรู้นะว่าเธออยู่ในนั้นเปิดประตูเดียวนี้เลยข้าวโพด”

                     “รู้แล้วจะถามทำไมค่ะ”

                     เปิดก็โง่น่ะสิค่ะเปิดไปก็โดนด่าเรื่องมะกี้ฉันขออยู่อย่างปลอดภัยในเนี่ยแหละดีแล้ว

                     “จะเปิดหรือๆไม่เปิดหะ ข้าวโพด!!!”

                     ทำไมต้องตะโกนว่ะ กลัวนะ แต่ยังไงฉันก็ไม่เปิดหรอกขอโดนด่าอย่างนี่ดีกว่า

                      “ม่ายเปิด(- -)”

                      “3......2........1........”

                      ปึง!ปึง!!โคล่ม!!!(0o0)

                      พะ....พังประตูเลยรึ....หะ....โหดร้าย.....แงๆ

                      “.....ทำได้ไง.....”

                      “ทำไมเธอไม่เปิดประตู”

                      “ก็ฉัน....ฉันไม่สบายฉันอยากนอน....แคกๆ”

                      ฉันทำเป็นไอให้ นายแบดดู ว่าฉันยังไม่หายเพื่อโทษจะรดลงบ้าง

                      ติด ติด ติดตีด ติดตีด ติดตีด

                      “ฮัลโหล ป่าแช่มเหรอคับ ผมแบดนะคับ”

                      “ค่ะ ป่าแชมเอง คุณแบดมีอะไรรึค่ะ”

                      นายแบดเปิดลำโพง เลยรึเนี่ย โฮโทรศัพย์ที่มี300เครื่องบนโลกนิหว่าว่าแย่จังว่าจะไปซื้อมาใช้สะหน่อยโดนคนเอาไปใช้สะละ ฮิฮิ(จะตายอยู่แล้วยังมีอารมขำอีกนะ)

                      “คือ ผมอยากให้ปิดชั้น5 ห้ามใครขึ้นครับไม่หว่าจะได้ยินเสียงอะไร ป่าแช่มช่วยหน่อยนะคับ”

                       ปิดชั้น5.....ชั้น5.....ชั้นนี้นี่หว่า กรี๊ด!!! นายแบดคงโกรธแล้วจะค่าฉันแน่เลยแงๆม่ายจริงหนูยังมะอยาก ตายตอนนี้น้า

                       “แงๆอย่าเลยนะแบด ได้โปรด”

                      “แค่นี้นะคับป่า ทำตามที่บอกด้วยนะคับ”

                      “แงๆ”

                      “ไม่ได้ ไม่งั้นเดียวเธอก็เป็นอีก”

                      “ฉันสันยาว่าจะไม่เป็นอีก”

                      “เอาน่าเดียวฉันไปปิดประตูแปป”

                      ไม่น่าแงๆพ่อแก้วแม่แก้ว ข้าวโพด คนนี้ยังไม่อยากตาย

                       “เอ่า มานี่”

                       “ม่ายเอา.....นายจะฆ่าฉันฉันไม่ไปหรอก”

                       “จะบ้าเหรอเธอคิดได้ไง....ฉันแค่จะดูแลเธอเองเดียวก็ไม่สบายหนักกว่าเดิมหรอก”

                      “อ่าว”

                      “อย่าบอกนะว่าเวลาฉันตวาดเธอเธอจะคิดแบบนี้ตลอด”

                      “ก็ไม่เชิง .... แต่ฉันจะรู้ได้ไงว่าแบดจะไม่ฆ่าฉัน”

                       ต้องรองเชิงก่อน เกิดนี่เป็นอุบายให้ฉันเข้าไปหาเพื่อจับหักขอได้ง่าย ละก็ไม่มีทางที่ฉันจะเดินไปหานายแน่

                       “ข้าวโพด”

                      “what”

                      ท้าฉันตายอย่างน้อยฉันก็จะได้พูดภาษาอังกฤษก่อนตายสักครั้งในชีวิต…

                       “แมลงสาบ”

                      “กรี๊ด!!!  ไหนไหนแมลงสาบ”

                       “ฮึฮึ”

                      (- -)ตายแน่ฉาน  กระโดดไปทางไหนไม่โดดดันโดดไปทางแบดแล้วคราวนี้ฉันจะตายยังไง ละเนี่ยป่าแช่มจะรู้บ้างมั้ยว่ามีเด็กสาวสุดน่ารักโดนฆ่าตกรรม  ป่าแช่มบาปนะเนี่ยช่วยโจรแงๆ(T^T) ขอให้โชคดีนะค่ะแม่ขอให้รวยนะค่ะพ่อ

                      “เอาเลยฉันทำใจแล้ว”

                      จุ๊บ..........

                      “เอ่าเธอตายรึยังละ”

                      หะ....หอมแก้ม....กรี๊ด!!!  กรี๊ดหอมแก้มรอบสองแล้วค่า

                   “บอกแล้วฉันไม่ฆ่าเธอหรอกน่า....ใครจะกล้าฆ่าแฟนตัวเองได้ลง”

                  “ฟะ...แฟนแฟนนายเหรอฉันเหรอ”

                   “ท่าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นแม่บ้านในหลังนี้เหรอ”

                   (>๐<) กรี๊ดมีแฟนแล้ว

                   “แล้วทำไมแบดต้องบอกห้ามใครขึ้นมาละ”

                   “อืม..ฉันก็แค่อยากอยู่เงียบๆน่ะ...นอนสิเดียวฉันนอนเป็นเพื่อน”

                   “ไม่เอาอะ(- -)”

                   “ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกแค่นอนหลับเป็นเพื่อน”

                   “อืม”

                   “เธอน่ารักนะรู้ตัวรึเปล่า...เอาแบบนี้ละกันถ้าเธอสอบผ่านฉันจะให้เธอขอพรจากฉันหนึ่งข้อ”

                   “ฉันจะสอบให้ผ่าน”

                   “คับ...แต่ถ้าไม่ผ่านฮึฮึน่าจะรู้นะข้าวโพด...ถึงจะเป็นแฟนกันแต่ฉันก็ไม่เว้นนะ”

                    ติ๊ดติ๊ด~ติ๊ด~ติ๊ดติ๊ด~ติ๊ดติ๊ด

                    1วันก่อนจะจากลา

                    “หาว แบดตื่น”

                    อ่าวไม่มีแม้แต่เงาและกลิ่นเลยหายไปไหนหว่า  สงสัยจะไปทำงานอีกแล้วละสิ

                     หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันก็รีบบึ่งไปยังห้องทำงานแบดด้วยความเร็วสูง  แต่เมื่อไปถึงก็แห่วละค่ะพี่น้องเมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วไม่พบแบดบอยของข้าวโพดแล้วเขาจหายไปไหนก็ไม่รุ 

                     “ป่า...ค่ะเห็นแบดมั้ยค่ะ”

                     “เห็นจร้าคุณแบดนั่งเล่นอยู่กับคุณซีซ่า ที่สนามนะจ๊ะคุณข้าวโพดทำไมรึค่ะ”

                     “ป่าค่ะอย่าเรียกว่าคุณเลยป่าเรียกเหมือนป่าเรียกลูกหลานทั่วไปเถอะค่ะ”

                     “จร้าท่างั้นป่าเรียกว่า หนูข้าวโพดนะจ๊ะ”

                     “ค่ะ เมื่อกี้คุณป่าบอกว่า แบดอยู่ไหนนะค่ะ”

                     “อยู่ที่สนามจร้านั่งเล่นอยู่กับคุณซีซ่าจร้า”

                     ซีซ่าเหรอ  มาอีกและคราวนี้ฉันจะไม่ทำตามที่ยัยนี้สั่งเลยคอยดู

              ฉันเดินผ่านห้องโถงใหญ่ด้วยความเร็วสูง  เพื่อจะไปให้ถึงแบดโดยเร็วที่สุด

                     ในที่สุดฉันก็มาถึงสนามนั่งเล่นแล้วแต่ฉันยังไม่เห็นแบดและยัยซีซ่า ไม่รู้สองคนนั้นอยู่ตรงไหน รองใช้ความคิดซิว่าคนอย่างยัยซีซ่าจะไปนั่งแถวไหน  แหะๆนึกออกแล้วกลางสวนกุหลาบแน่ๆเลย

                      “แบดค่ะ...คิกๆ”

                      “ฮะฮะ คับ ซีซ่า”

                     เอะเสียงทางนี้ เจอแล้วอยู่ตรงนี้นี่เอง..

                      “แบด....”

                     เมื่อฉันเห็นเขากับยัยซีซ่าตัวแสบแล้วฉันก็เรียกชื่อเขาออกไปเบาๆ  แบดหันมาตามเสียงที่เรียกดูเหมือนเขาจะตกใจมาก  สภาพที่ฉันเห็นคือ นายแบดนอนอยู่ที่ผ้าปูโดยมีซีซ่านอนหนุนอกอยู่ 

                      “ข้าวโพด”

                      “หยุด  อย่าเข้ามา”

                      ฉันบอกให้แบดหยุด เมื่อตอนที่เขากำลังจะเดินเข้ามาเขาหยุดชะงัก ฉันทำอะไรไม่ถูก

                      “ข้าวโพด คือ ว่ามันไม่ใช่แบบนั้น”

                      “ขอโทษนะแต่วิธีแบบนี้ฉันเคยเห็นบ่อยแล้ว”

                      “แบดค่ะแค่คนใช้จะไปสนใจอะไรค่ะ”

                      “หยุดพูดดูถูกคนอื่นได้แล้ว ยัยแรดเผือก!!!”

                      ฉันตะโกนด้วยความโกรธจัด ฉันพยายามกลันน้ำตาใสๆที่กำลังไหลออกมาจากตาฉันด้วยความพยายามสุดชีวิต

                       “นี่แกกล้าด่าฉันเหรอ”

                      “เอาสิตบมาก็ต้องมีเรื่องกันหน่อยละ คิดว่าฉันจะยอมเป็นทาสให้คนอื่นดูถูกตลอดรึไงคิดผิดแล้วละ  อย่าดูถูกคนอย่างฉันอีก”

                       “นี่ ข้าวโพดเข้าใจ..”

                       “ก็ฉันเข้าใจแล้วไง  ฉันเข้าใจว่านายที่ทำแบบนั้นก็เพื่องานหรืออะไรบางอย่าง”

                      “ข้าวโพด มันไม่ใช่..”

                      “ถ้าไม่ใช่ ก็คงแปลว่านายทำเพื่อความสนุกของนายเหมือนกับที่ทำกับฉันใช่มั้ยละใช่มั้ย!!!”

               ฉันเดินออกมาคณะตอนที่ทั้งแบดและยัยแรดเผือกนั่นกำลังอึ่ง  ฉันวิ่งด้วยความเร็วสูงเพื่อขึ้นไปที่ห้อง

                       เมื่อฉันถึงห้องฉันก็หยิบทุกอย่างที่เป็นของฉันใส่กระเป๋า ใบใหญ่ที่ฉันเอามาตอนแรกเพราะตอนนี้ฉันจะกลับหอของฉันเหมือนเดิมแล้ว

                    >คณะเดียวกันนายแบด<

             “โธ่เว้ย !!!”

                    “แบด ซีซ่าถามจริงเถอะแบดจะสนใจอะไรยัยคนใช้ทำไม”

                    “ใครบอกว่าเขาเป็นคนใช้”

                    “ไม่มี..”

                    “ถ้าไม่มีเพราะฉะนั้นอย่าสปประมาถคนไปทั่วเพราะนั่นนะแฟนผม!!!”

                    “ถ้ายัยนั่นเป็นแฟนแล้วซีซ่าเป็นอะไรล่ะละค่ะ”

                    “ก็เป็นแค่ของเล่นไงละ”

                    “แบด...แบดจะทำแบบนี้กะซีซ่าไม่ได้นะ...แบดก็รู้ว่าครอบครัวเราสองคนจะให้เราแต่งงานกัน นั่นมันความคิดของพ่อแม่นิคับมันไม่ใช่ของผม เพราะฉะนั้นผมจะไปสนใจทำบ้าอะไรก็แค่ยกเลิกการหมั้น”

                     “แต่...ถ้าอย่างงั้นของหมั้นทั้งหมดก็ต้องเป็นของครอบครัวฉัน”

                     “ก็เอาไปสิบอกแล้วใครจะสนกับอีแค่เงินไม่เท่าไหร่”

                     “ซีซ่า จะฟ้องคุณแม่”

                      “เชิญไปฟ้องเด็ดแม่เธอได้เลยไป...เธอก็น่าจะรู้นะว่าครอบครัวเธอมันก็แค่ไฮโซแต่เปลือกแต่จริงๆแล้วก็ชอบเกาะคนอื่นเขากินน่ะท้าอยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ก็เชิญตามสบาย”

                      “ไอบ้า...กรี๊ด!!กรี๊ด!!!กรี๊ด!!!”

                      >คณะเดียวกันข้าวโพด<

                      “ฉันมันโง่  ฮือๆ ฉันมันโง่ที่สุด ฉันไม่น่าโง่เลยยัยข้าวโพดโง่เอ้ย ฮือๆ”

                      ฉันลากกระเป๋าด้วยความแรงและความเร็วจึงทำให้มีเสียงดังตึ่งๆ  จนทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวไม่ว่าจะแม่บ้านคนไหน

                       ฉันมองทุกคนแต่ฉันก็ยังลากกระเป๋าไม่หยุด  จนฉันหันไปเจอนายแบดยืนอยู่ตรงประตู พอฉันเห็นเขาน้ำตามันก็เริ่มไหลออกมาทีละนิดทีละนิด   ฉันรีบวิ่งไปอย่างเร็วเพื่อให้เห็นหน้านายแบดน้อยที่สุด

                       “เดียวข้าวโพดเธอจะไปไหน”

                       เข้าจับข้อมือฉันไว้แน่นแน่นจนเรียกว่าบีบ และอยู่ดีดีฉันก็ดันไปนึกถึงภาพที่เห็นตอนที่เขาจู๋จี๋กับยัยแรดเผือกนั่น  อารมโกรธก็เลยปะทุขึ้น

                       “ปล่อย....”

                       “ไม่...เธอไม่ฟังฉันเลยข้าวโพดถ้าเธอไม่ฟังแล้วเธอจะเข้าใจความจริงได้ยังไงละ”

                       “ปล่อย!!”

                       “บอกว่าให้ฟังไงเล่า!!!”

                       “บอกว่าให้ปล่อย!!!”

               ความโกรธฉันมาถึงขีดสุดแล้ว  ฉันสะบัดด้วยความแรงพร้อมน้ำตาก็กระเด็นออกจากขอบตา  น้ำตาเริ่มไหลมากขึ้นเลื่อยๆ

                       “ฉันไม่ปล่อยเธอต้องฟังฉันก่อนข้าวโพด!!!”

                       “ปล่อยนะ...ไม่ใช่ว่ารังเกียจ...แต่มันขยะแขยงเพราะฉะนั้นปล่อย!”

                       (T^T) ฮือๆ เมื่อเขาได้ยินคำที่ฉันพูดออกไปเขาก็คลายมือออกช้าๆจนในที่สุดฉันก็เอามือตัวเองออกมาได้  ฉันหันหลังแล้วเดินจากไปแบบช้าๆพร้อมน้ำตาที่ไหลเป็นทาง  ข้าวโพดคนนี้อยากตาย รักครั้งแรกก็คบกันยังไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ

                >หอพักนักเรียนหญิง<

               “อ้าวยัยข้าวโพดแกหายไปไหนมารู้มั้ยพวกฉันเป็นห่วงแกมากแกหายไปตั้งหลายวัน”

                      “ฮึก ฮึก ฮือๆ”

                      “ไอแก้ว มานี่เร็วไอข้าวโพดเป็นอะไรก็ไม่รู้”

                      “ไหนๆ ไอข้าวโพดเป็นอะไร ใครทำแกบอกมา”

                      “ฉันจะ..ฮึก....เล่าละ...เล่า...ฮึก....ให้ฟัง”

                       แล้วฉันก็จัดแจงเล่าเรื่องทั้งหมด พร้อมการสะอึกสะอื้น ทั้งแก้วและยำยำก็ตั่งหน้าตั่งตาฟังอย่างมาก น้ำตาฉันมันก็ไม่หยุดไหลสักที  เล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นฉันคิดว่ายัยยำยำกับยัยแก้วมันน่าจะประติดประต่อเรื่องได้เอง

                       “นิสัยแย่เป็นบ้าเลยฉันไม่คิดเลยว่าประธานนักเรียนโรงเรียนเราจะเป็นแบบนี้”

                       “ใช่ ทำใจสะยัยข้าวโพด  วันข้างหน้ายังมีอีกแกไม่ต้องยึดติดหรอกนะ”

                        “อืม”  

                       “นี่ก็เย็นแล้วนอนเถอะพรุ้งนี้ต้องสอบนะ”

                        คณะที่ฉันกำลังนอนด้วยความสบายใจและอารมความเศร้านิดที่ยังคงแอบแฟงก็มีเสียงเกิดขึ้น

                         ปึงปึงปึงปึง!!!

                        “เปิดหน่อยข้าวโพด เปิดห่ายหน่อยเส่เปิด”

                        “ข้าวโพด  เสียงใครน่ะ”

                        “แบด...”

                        “แบดเหรอเดียวฉันไปไล่ให้เอง ข้าวโพดแกรอตรงนี้นะ”

                        “แก้ว เดียวเดียวฉันออกไปเอง”

                  “อืม”

                  แอด....

                  “แบดนายกลับไปสะ”

                  “ม่าย....ข้าวโพด เธอต้องฟางฉานก่อน”

                  “ข้าวโพด ประธานเม่านี่หว่าแกรีบเข้าห้องเถอะ”

                  “เธอเงียบไปเลย”

                  “แก้ว...ยำยำช่วยแบกหน่อยสิ”

                   เอาไว้ตรงนี้สงสัยคงลบกวนชาวบ้านแน่เลยเอาไปที่ดาดฟ้าดีกว่า

                   “จะไปไหน”

                   “ดาดาฟ้า  เดียวอาจารย์มาเจอจะยุ้งเอา”

                    “อืมๆเอาไปเร็ว”

                    >ดาดฟ้าหอพัก<

             “ขอบใจจ๊ะ แก้วยำยำ ไปนอนเถอะเดียวฉันดูแบดเอง”

                   “จร้า ระวังตัวนะ”

                    เอาไงดีหว่าจะด่าไปก็คงไม่รู้เรื่องอยู่ดี  อืมเฝ่าไปก่อนแล้วกัน

                    “ข้าวโพด...ฉันขอโทษ”

                     เสียงฉันรีบหันไปหานายแบดด้วยความเร็วสูงตอนนี้เขายืนอยู่แต่สภาพเขาตอนนี้ถึงจะยืนอยู่แต่เขาคงเดินไม่ได้เพราะอาการประมาณว่าจะเริ่มยืนไม่อยู่แล้ว    สงสัยมากเลยเขาไปกินเบือมาจากไหนเนี่ยเหม็นมาก   ตอนนี้เขายืนก้มหน้าเหมือนคนกำลังจะสารภาพความผิด

                      นี่ฉันยืนเฝ่านายแบดเป็นเวลานาน ตั้งแต่ตอนเย็นจนตอนนี้เช้าอีกวันนึงแล้วฉันก็ยังเฝ่าเขาอยู่ไม่ร็ทำไมฉันจะปล่อยเขาไว้ตรงนี้ก็ได้แต่ทำไม ทำไมฉันบังคับตัวเองไม่ได้เลยฉันอยากจะไปจากที่นี้มากแต่ทำไมมันก้าวขาไม่ออก  อยากจ่องมองเข้านานๆ

                       นายแบดค่อยลืมตาขึ้นมามองฉัน  ด้วยสีหน้าที่เศร้า

                      “ได้โปรดฟังสิ่งที่ฉันจะพูด”

                      “ไม่ต้องแล้วฉันเชื่อใจแบดแล้วละ แต่อย่ามีคราวหน้าอีกนะ”

                       นายแบดได้ยินเช่นนั้นเขาก็ยิ้มแปล่นและเขามากอดฉันอย่างแน่นแต่กลิ่นตัวแรงไปหน่อยนะแบด เขายิ้มให้ฉันแล้วเขาก็จุ๊บหน้าพากฉันหนึ่งทีก่อนที่เขาจะทำให้ฉันคิดบางอย่างได้

                      “ข้าวโพด เธอเฝ่าฉันทั้งคืนฉันรู้ แต่วันนี้มีสอบอ่านคิดวิเคราะนะ ทำไมเธอไม่ไปนอน”

                       เอาละสิทำไงดีหว่า งานนี้ไม่รอดแน่เลย

                   ฉันรีบลงมาจากดาดาฟ้าแล้วลงไปอาบน้ำส่วนนายแบดก็ไปอาบน้ำเหมือนกันเพราะเขาต้องไม่มีกลิ่นเบียไม่งั้นยุ้งตายเลย

                    ฉันรีบวิ่งเข้าห้องสอบชนิดที่ว่าเชียดชะตาชีวิตจะสิ้น  วิ่งมาหายใจแทบไม่ทัน อาจารย์กำลังยืนแจกข้อสอบอยู่เลย    ฉันเข้าไปทำข้อสอบด้วยความตรึงเครียดมากฉันพยายามใช้ความจำและเรื่องที่ติวกับแบดมาใช้จนหมดเปลือกข้อสุดท้ายฉันตอบเสร็จก็หมดเวลาพอดิบพอดีเลย

                     เมื่อยัยยำยำปากโป้งบอกทุกคนที่รู้จักว่าฉันพนันว่าท้าฉันสอบไม่ผ่านฉันจะโดนไล่ออกจากโรงเรียน

                     วันนี้ก็เป็นวันประกาศผลสอบทุกคนมามุงดูอย่างลุ้นว่าฉันจะโดนเตะออกจากโรงเรียนนี้หรือไม่ ทุกคนต่างให้กำลังใจฉันแม้แต่พวกที่เป็นศัตรูกันต่างแต่ชาติปางก่อนยังให้กำลังใจฉันเลย

                     “เป็นไงบ้าง หาเจอมั้ย มีรึเปล่า”

                     “ยังไม่เจอชื่อเลย”

                     “ไหนนี่เกือบจะหมดแล้วนะ ยังไม่มีชื่อเลย”

                      ทุกคนต่างลุ้นกันมากแต่ที่ลุ้นที่สุดคือฉันกับแบดที่ตอนนี้แบดเริ่มกอดฉันแน่นแล้ว

                      สักพักมีเสียงเอะอะโวยวาย  ดังมาจากปลายกระดาน

                      “เห่ยเจอแล้วเจอแล้ว”

                     “กรี๊ด!!”

                      ฉันกรี๊ดด้วยความดีใจว่าฉันผ่านแล้ว  โอ้จ้อดมันยอดมากคะแนนผ่านแบบว่าเกือบอะคะแนนเกินมาแค่1คะแนน

                      “เย้ๆ”

                      เย้ฉันไม่ต้องออกจากโรงเรียนแล้วเย้ฉันและแบดมองหน้ากันอย่างไม่ละสายตาเลย

เขามองฉันด้วยสายตาที่บอกว่าเธอนี่มันบ้าจริงๆ ถึงจะโดนว่าถึงจะโดนด่าฉันก็ยอมขอแค่ให้ได้อยู่กับแบด

                       “จูบเลยจูเลย”

                       “จูบ”

                        มีเสียงตะโกนให้ฉันกับแบดจูบกัน  แบดมองหน้าฉันสักแล้วก็วิ่งลากฉันหนีเข้าบ้านพักประธานนักเรียน  และเมื่อลับตาคนแล้วเขาก็ จุ๊บ ที่ปากหนึ่งทีเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของจ้า

“เดียวเธอยังไม่ได้ขอพรฉันเลยนะข้าวโพด”

“จริงด้วย  ท้างั้นขอให้นายย้ายห้องฉันมาอยู่ชั้น2ได้มั้ยอยู่ฉัน5มันขึ้นไปเหนื่อยมากเลย”

(- -)ก็มันเหนื่อยจริงๆนี่นา

END