Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

ลำดับตอนที่ #227 : ออกเดินทาง

หนึ่งชั่วโมงต่อมา กลางสวนแห่งหนึ่งในโรงเรียนอวาลอน ได้มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังกระทำการที่เรียกได้ว่าไม่ลับๆไม่ล่อๆซักเท่าไหร่ แต่เพราะข่ายมนต์ทรงอำนาจของหนึ่งในพญามังกรแห่งบรรพกาลได้กางเอาไว้ หากภายในเขตแดนไม่เกิดความวินาศสันตะโรขึ้นมาจริงๆ ต่อให้เป็นจอมเวทระดับจ้าวมนตราก็ไม่มีทางรับรู้ได้ว่ายามนี้กำลังเกิดเรื่องอะไรขึ้นภายในโรงเรียน

พวกโนอาห์ที่สัมภาระไม่มีอะไรมากดูจะชิลด์ไปกว่าใคร แต่ไม่รู้ทำไมชายหนุ่มที่น้อยครั้งจะมีสีหน้าปั้นยากในคราวนี้กลับเหมือนกำลังหนักใจในเรื่องอะไรบางอย่าง อันที่จริงคนสังเกตเห็นความปกตินี้ล้วนเป็นทุกคนที่ยืนอยู่ในที่แห่งนี้ แต่อาจจะยกเว้นเพียงคนเดียวซึ่งกำลังมีเรื่องกับเขาอยู่

คนๆนั้นก็คือเซเรน่าที่ตอนนี้ยังไม่คุยกับโนอาห์เลยซักครึ่งคำ

“ฮ่ะๆ อากาศดีจังเลยนะครับ” นิกซ์พยายามพูดอะไรซักอย่างไม่ให้บรรยากาศมันกระอักกระอ่วนไปมากกว่านี้

หลี่เจิ้งหมินที่ยืนว่างอยู่เหมือนกันเลิกคิ้ว “ทั้งๆที่ลมมี่เลยเนี่ยนะ เจ้านี่ช่างเป็นคนที่น่าสนใจยิ่งนัก”

นิกซ์ถอนหายใจไม่รู้จะไปต่อยังไง ครั้นจะหันไปทางซ้ายก็เจอโนอาห์ที่ตอนนี้ยืนเงียบเป็นท่อนไม้ หันไปทางขวาก็เจออาเบลที่ทำหน้าประมาณว่าอย่าเอาเรื่องนี้มาให้ข้าเป็นอันขาด ส่วนอารันที่พอจะพึ่งพาได้มากที่สุดก็กำลังขมักเขม้นกับช่วยบาฮามุทในร่างเด็กสาวสร้างประตูมิติขนาดใหญ่ขึ้นมา

แน่นอนว่าถ้าเป็นตัวนางในสภาพสมบูรณ์พร้อมที่สุด หรืออย่างไก่กาขอแค่มีพลังเวทมากกว่าเจ็ดส่วน การเคลื่อนย้ายคนจำนวนนี้ไปยังเมืองยามาไทไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย แต่ปัญหาอยู่ที่ตอนนี้นางไม่ทรงอำนาจเหมือนเมื่อก่อน เทียบแค่ส่วนสูงก็ไม่ได้แล้ว ดังนั้นจึงต้องมีคนอื่นมาคอยช่วยเหลือบ้าง ซึ่งคนที่เหมาะกับหน้าที่ตรงนี้มากที่สุด คงหนีไม่พ้นอารัน

นับความรู้ทางด้านเวทมนตร์เพียงอย่างเดียว ถ้าไม่นับจอมปิศาจอเมมอนที่หลับใหลอยู่ในตัวนิกซ์ อารันถือว่ามีภาษีดีที่สุดแล้ว โนอาห์กับหลี่เจิ้งหมินนับว่าเป็นยอดฝีมือก็จริง แต่ถ้าวัดกันเรื่องอักขระอาคมเพียงอย่างเดียวต้องตอบว่าไม่ถึงขั้น ส่วนพวกเซเรน่าเองแม้จะเป็นจอมเวทฝีมือดี แต่เมื่อเป็นเวทมนตร์สายมิติมันต้องมีอะไรมากกว่านั้น ส่วนเจ้าจิ้งจอกไป๋หลิงนี่ตัดไปได้เลย ในสภาพนั้นแค่ร่ายลูกไฟออกมาได้ก็เก่งแล้ว

“ว่าแต่...ทางโรงเรียนจะไม่สงสัยเอาเหรอครับที่อยู่ๆพวกเราหายไปน่ะ” นิกซ์เริ่มเป็นกังวล

“แน่นอนว่าต้องสงสัย เผลอๆอาจจะรู้ตัวตั้งแต่เราเข้าประตูมิติไปเลยด้วยซ้ำ” โนอาห์ตอบทันที

นิกซ์เริ่มหน้าเสีย “แล้วแบบนี้....”

“ถูกต้อง นั่นหมายความว่าต่อให้เราไปเมืองยามาไทได้สำเร็จ พาตัวซายากะกลับมาได้ หรือต่อให้กู้เมืองคืนมาได้อะไรก็ตามแต่ ตอนกลับมาก็ไม่วายจะต้องโดนตั้งแง่สอบสวนอยู่ดี” โนอาห์ร่ายยาวพรืด

“คำนวณทุกอย่างไว้เสร็จสรรพ แต่ปัญหาจริงๆฉันว่าจะไม่ใช่แค่เรื่องนั้นนี่สิ” อาเบลเอ่ยเสียงเครียด

“แน่นอนว่าเรื่องที่รอเราอยู่ข้างหน้ามันไม่ง่าย เพียงแต่....” โนอาห์ราวกับตั้งใจจะพูดถึงเซเรน่าโดยเฉพาะ ถึงกับหันไปหาเธอแวบหนึ่งเลยทีเดียว “ทุกคนในที่นี้ใช้เวลาคิดและไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนกันแล้วนี่นะ ต่อให้เป็นฉันก็ห้ามใครไม่ได้”

บรรยากาศกลับมามาคุอีกครั้ง...

“เจ้านี่มีอารมณ์ขันเสียจริง! เพียงแต่รอบนี้คิดแผนอย่างไรไว้บ้างแล้วเล่า?” หลี่เจิ้งหมินเห็นท่าไม่ดีรีบเปลี่ยนเรื่องอีกคน

“ยังไม่เห็นสถานการณ์ พูดยาก” โนอาห์ยักไหล่ หลี่เจิ้งหมินได้ยินตัดบทแบบนั้นก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะหันไปทางนิกซ์ทำสีหน้าประมาณว่าเขาพยายามเต็มที่แล้ว แต่เจ้านี่มันไม่รับมุกเอง ช่วยไม่ได้

ในที่สุดประตูมิติก็ถูกกางขึ้นสำเร็จ แม้จะมีขนาดแค่พอให้คนๆนึงเข้าไปก็ตาม แต่ดูจากสีหน้าของบาฮามุทและอารันก็พอจะเดาออกว่านี่คือความกว้างสูงสุดเท่าที่ทำได้แล้ว

“พวกนายสองคนใช้เวลาตั้งนานกางได้แค่นี้เนี่ยนะ” โนอาห์เลิกคิ้ว

อารันยิ้มเจื่อนๆ “อย่างที่นายเห็น พอดีฉันคนนี้ไม่ได้เป็นสัตว์ประหลาด อีกอย่างบาฮามุทพลังเวทก็ดรอปลงไปมาก แล้วถ้ามันใหญ่กว่านี้...นอกจากจะส่อแววให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นไม่พอ ยังอาจทำให้จอมเวทระดับสูงในโรงเรียนรู้อีก บานเท่านี้แหละเหมาะสมแล้ว”

“จะเข้าก็เข้า ไม่ต้องเรื่องมาก” บาฮามุทพูดสั้นๆแค่นั้น ก่อนจะเดินเข้าไปในประตูมิติบานนั้นทันที “เผื่อพวกเจ้าไม่สบายใจหรือมีคนบางคนไม่กล้า ข้าจะเข้าไปก่อนแล้วกัน”

ทันทีที่บาฮามุทก้าวเข้าไปข้างใน คงไม่ต้องบอกว่าคนต่อไปคือใคร หลี่เจิ้งหมิงโบกมือลาทุกคนราวกับว่าการไปครั้งนี้จะเป็นตั๋วเที่ยวเดียวไม่มีขากลับ ตามมาด้วยอาเบล อารัน ยูกิ และนิกซ์ตามลำดับ

ท้ายที่สุดก็เหลือแต่โนอาห์กับเซเรน่าและไป๋หลิงที่เกาะไหล่โนอาห์อยู่เท่านั้น...

“เชิญเธอก่อนเลย” โนอาห์ผายมือยิ้มๆ

เซเรน่ามองค้อนหนึ่งที ก่อนจะกระทืบเท้าตึงๆเข้าประตูมิติไป โนอาห์ส่ายหน้าน้อยๆเดินตามเข้าไปอีกคน

ทว่าสิ่งที่อยู่อีกด้านของประตูกลับทำให้เจ้าตัวถึงกับประหลาดใจไม่น้อย...