Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

ลำดับตอนที่ #228 : หลงทิศหลงทาง

 ภาพที่โนอาห์เห็นเบื้องหน้าคือป่า แต่ถ้าเป็นป่าธรรมดาหรือต่อให้เป็นป่ามรณะอะไรก็ช่าง ไม่มีทางสร้างความประหลาดใจให้กับเจ้าตัวได้อยู่แล้ว สิ่งที่ตะกิดใจเขาจริงๆกลับเป็นคนที่ดูเหมือนจะยืนงงอยู่ข้างๆเขานี่แหละ

เซเรน่า สวานีเซียร์ สาวน้อยที่พึ่งมีปัญหากับเขาไปหยกๆเมื่อไม่นานมานี้

คำถามก็คือ...คนอื่นหายไปไหน?

โนอาห์พอจะคาดเดาได้ไม่ยากว่าด้วยผลพวงจากความผิดพลาดหรืออุบัติทางเวทมนตร์ ประตูมิติที่ควรจะทำงานได้อย่างราบรื่นกลับเกิดปัญหาขึ้นมา คาดว่าคนอื่นๆคงจะถูกส่งไปคนละทิศละทางไม่ผิดแน่ ก็ขอแค่ว่าปลายทางจะใช่บริเวณเมืองยามาไทจริงๆ มิเช่นนั้นคงสนุกพิลึก

“เธอว่าที่นี่ใช่แถวเมืองยามาไทใช่ไหม” โนอาห์เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาก่อน ก็ไหนๆสาวเจ้าดูท่าจะช็อคตายไปแล้วก็ไม่ปาน

หญิงสาวเหมือนได้สติกลับมาอีกครั้งจากเสียงเรียกของโนอาห์ เธอแทบจะยกมือกุมขมับถ้าไม่ติดด้วยมารบาทของชนชั้นสูง ปัญหาก็คือคำถามของโนอาห์ออกจะน่าคิดจริงๆ

เพราะเธอเองก็ไม่เคยมาเมืองยามาไทก่อนเหมือนกัน

หรือก็คือ...เธอไม่เคยออกมาจากเมืองอัลเทร่าเลยซักครั้งเดียว

“ไม่รู้สิ” เซเรน่าเห็นสายตาแปลกๆของโนอาห์ก็แหวใส่ “อะไรกันยะ! ฉันเกิดที่ไอช่าก็ใช่ว่าจะต้องเคยไปทุกที่ในไอช่าซะหน่อย จะบอกไว้ให้รู้เลยนะว่าฉันน่ะไม่เคยออกมาจากเมืองหลวงเลยซักครั้งเดียว!”

ทว่าปฏิกิริยาตอบรับกลับเหนือความคาดหมายหญิงสาวอยู่บ้าง เซเรน่านึกว่าโนอาห์จะยอกย้อนเธอเหมือนเช่นที่เคยผ่านมา ทว่ารอบนี้นัยต์ตาของโนอาห์กลับมีความรู้สึกบางอย่างแฝงอยู่ลางๆ

“เธอ...น่าสงสารจังเลยนะ แสดงว่าไม่เคยออกไปเห็นโลกกว้างเลยสิเนี่ย โอ๋ๆ” แต่โนอาห์ก็ยังคงเป็นโนอาห์ เขาทำท่าทำทางประกอบกับเสียงได้น่าหมั่นไส้จนเซเรน่าเกือบจะเดินเข้าไปตบหัวชายหนุ่มเข้าจริงๆแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีเสียงเรียกของจิ้งจอกตัวน้อยดังขึ้นเสียก่อน

“โอ๊ะ นี่เธอก็มาด้วยสินะ โชคดีจังเลย หวังว่าคงพึ่งพาได้มากกว่าใครบางคนแถวนี้นะ” โนอาห์เลิกคิ้วสูง ยกมือขึ้นลูบๆไป๋หลิงที่พัวพันรอบขาโนอาห์

เซเรน่าได้แต่แค่นเสียงหายใจ

ไป๋หลิงเองก็ไม่ทำให้โนอาห์ผิดหวัง มันพยักหน้าหงึกๆเหมือนจะบอกว่าบริเวณนี้เป็นเขตเมืองยามาไทไม่ผิดแน่ ปัญหาก็คือชาติกำเนิดอันจริงแท้ของจิ้งจอกน้อยก็คือจิ้งจอกเก้าหางที่มีอายุอย่างต่ำก็หลักร้อยปี ความทรงจำของมันเกี่ยวกับเมืองยามาไทค่อนข้างเลือนราง อย่างน้อยๆไป๋หลิงก็จำไม่ได้แน่ๆว่าตอนนี้พวกโนอาห์กำลังอยู่ส่วนไหนของนอกเมืองยามาไท

“ไม่ต้องเศร้าไปหรอก แค่นี้ก็ช่วยฉันได้มากแล้ว ดีกว่าใครบางคนแถวนี้ตั้งเยอะ” โนอาห์ยิ้มขบขัน

ก่อนเจ้าตัวจะหันไปทางเซเรน่าที่ใกล้จะเดินกระทืบเท้าไปเองอยู่รอมร่อแล้ว

“เอาล่ะ เรามาสงบศึกกันก่อนดีกว่าไหม” อยู่ๆเขาก็เปรยด้วยประโยคที่ออกจะฟังดูแปลกประหลาดไปเสียหน่อย อย่างน้อยๆก็ในความคิดของเซเรน่า

หญิงสาวแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “สงบศึกอะไร นายพูดอะไรฉันไม่เห็นรู้เรื่อง”

ท่าทีของหญิงสาวทำให้โนอาห์หัวเราะได้ไม่น้อย ทว่าก่อนที่เขาจะได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เสียงระเบิดดังสนั่นป่าก็ดึงความสนใจของเขาไปได้ซะก่อน

เซเรน่ากับโนอาห์หันมามองตากันโดยไม่ได้นัดหมาย เสียงที่ว่าฟังดูยังไงก็ไม่น่าเกิดจากเหตุการณ์ทางธรรมชาติอยู่แล้ว ไม่สู้ตามต้นทางของเสียงไปก่อน

“อย่าอยู่ห่างจากฉัน เข้าใจใช่ไหม” โนอาห์หันมาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร รอบนี้เซเรน่ากลับไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำเพียงพยักหน้ารับรู้เท่านั้น โนอาห์เห้นเช่นนั้นก็วางใจ เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินไปบริเวณต้นตอที่เกิดเสียง น่าเสียดายที่เขาไม่ได้มาคนเดียว มิเช่นนั้นด้วยระยะทางแค่นี้อาศัยวิชาตัวเบารับรองกินเวลาไม่นานแน่ แต่เพราะมีเซเรน่าพ่วงมาด้วยอีกคน ครั้นจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวก็เสี่ยงเกินไป ไม่สู้ตามมาด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอด

ถึงอย่างนั้นเซเรน่าก็ไม่ใช่คุณหนูธรรมดาทั่วไป ทั้งคู่จึงใช้เวลาไม่นานก็วิ่งมาตรงบริเวณที่เกิดเสียงได้ทันพอดี จุดเกิดเหตุมาจากถนนใหญ่ เป็นขบวนรถม้าถูกซุ่มโจมตี ดูจากการประดับประดาของรถม้าคาดว่าเจ้าของจะมีฐานะไม่น้อย เพียงแต่สิ่งที่น่าสนใจไม่ใช่ตรงจุดนั้น

            ศพจำนวนมากที่ดูจะเป็นคนคุ้มกันล้มตายเกลื่อนกลาด ที่เหลืออยู่ลำพังแค่ยืนอยู่ก็จะแทบไม่ไหวแล้ว อีกทั้งถ้านำไปเทียบกับฝ่ายที่ซุ่มโจมตีก็ยิ่งเกินกำลัง เป็นปิศาจมากหน้ามากตาหลายชนิดชวนให้โนอาห์และเซเรน่าหวนนึกไปถึงพวกปิศาจที่บุกโจมตีเมืองอัลเทร่า

            และที่พิเศษไปมากกว่านั้นการแต่งกายของคนคุ้มกันรวมไปถึงรถม้ากลับดูไม่เหมือนมาจากเมืองยามาไทซักเท่าไหร่ หรือถ้าจะบอกว่าเป็นขบวนพ่อค้าธรรมดาก็ยิ่งน่าสงสัย เพราะด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ถ้าไม่ใช่พ่อค้าระดับอารันไม่มีทางเดินทางสุ่มสี่สุ่มห้าอยู่แล้ว ถ้าเช่นนั้นบุคคลในรถม้า...เป็นใครกันแน่?

            “เฮ้อ! ข้าบอกแล้วไงล่ะว่าแค่เจ้าคนเดียวข้าคุ้มครองได้สบาย ไม่จำเป็นต้องไปอาศัยมนุษย์พวกนี้เลยซักนิด!” เสียงหนึ่งดังมาจากในรถม้า “ช่วยไม่ได้ อยู่ในนี้อย่าเพิ่มออกไปไหนล่ะ!!”

            พริบตาหลังจากนั้นประตูรถม้าก็เปิดออกดังปัง ชายคนที่พูดก้าวลงจากรถม้าด้วยท่าทีเร่งรีบ โนอาห์กับเซเรน่าเคยเจอกับคนหน้าตาดีมาก็มาก แต่เสน่ห์ของชายผู้นั้นกลับดูประหลาดออกไป คล้ายกับว่าเป็นสิ่งที่ติดตัวเขามาตั้งแต่เกิดอย่างไรอย่างนั้น เรือนผมสีดำยาวถึงกลางหลัง รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้มหากแต่มีผิวสีซีดเสียยิ่งกว่าหิมะ นัยต์ตาสีม่วงที่ดูทรงอำนาจส่ายส่องสายตาไปทั่วบริเวณ และดูเหมือนว่าเขาจะรับรู้ถึงการคงอยู่ของโนอาห์กับเซเรน่าที่หลบหลังต้นไม่ได้ ชายคนดังกล่าวเลิกคิ้วน้อยๆ ก่อนจะหันมาสนใจพวกปิศาจที่รายล้อมอยู่รอบรถม้าต่อ

            ทว่าสิ่งที่ทำให้โนอาห์กับเซเรน่าสนใจกลับไม่ใช่รูปโฉมที่ดูน่าหลงใหลของคนผู้นั้น หากแต่เป็นเขาอันเป็นสัญลักษณ์ของเผ่าพันธ์ปิศาจที่งอกอยู่บนหัว ทว่ากลิ่นอายของปิศาจกลับเบาบางเสียจนสัมผัสแทบไม่ได้ นั่นหมายความว่าถ้าไม่ใช่ปิศาจชั้นต่ำมากๆ ก็ต้องอยู่ในระดับสูงจนลบร่องรอยตัวเองได้สนิท แต่เซเรน่ารู้สึกว่าปิศาจตนนี้ออกจะดูไม่เหมือนปิศาจในทวีปทริสแทนอยู่บ้าง

            ส่วนโนอาห์นั้นยิ่งตกใจกว่าเซเรน่าตั้งไม่รู้เท่าไหร่ จะเขาปิศาจหรือกลิ่นอายปิศาจอะไรนั่นก็ช่าง เพราะรูปพรรณสัณฐานของปิศาจตนนี้มันคล้ายคลึงกับรูปปั้นที่เขาเห็นในห้องใต้ดินจนแทบจะเป็นตนเดียวกันอยู่แล้ว!!