ยูซู~~

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง

ณ มหาวิทยาลัยนัมซกยอน

 แย่!!!!

จุนซู: สำเร็จจนได้ อุตส่าพยายามมาตั้งนานกว่าจะได้ใบอันทรงคุณค่านี้

มา

ยูชอน: นิ... แค่ได้รับปริญญาทำเป็นดีใจยังกะถูกหวยไปได้

จุนซู: ไอ้!! ปาร์คยูชอน ถ้าแกไม่ได้มาแสดงความยินดีกับชั้นก้อกลับไป

เลย ก่อนที่จะเจอดี เชอะ จุนซูกล่าวตัดพ้อ

ยูชอน: โอ้ๆ อย่างอนเลยนะ นี่...นาย อย่างอนไม่เข้าท่าสิ 

   เออ..นึกออกแล้วว่าจะทำให้จุนซูหายงอนยังไงดี ฮิฮิ (ยูชอนหัวเราะ

อย่างมีเลสไน)

ทันใดนั้นเองยูชอนก้อพูดขึ้นว่า จุนซูเราไม่ได้ไปสวนสนุกกันนานแล้ว

นะ...คือ....................

จุนซู: อย่ามาชวนซะให้ยากเลยยังไงก้อไม่ไปกับนายหรอก

 (แต่จะว่าไปแล้วนะ มันก้อน่าไปเหมือนกัน ไม่ได้! ยังไงก้ออย่าไปยอม 

เดี๋ยวเสียฟอร์ม จุนซูแอบคิดเบา ๆ)

จุนซู: ถ้านายอยากให้ชั้นไปกับนายละก้อ... มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกัน

หน่อย ฮิฮิ

ยูชอน: นายมีข้อแลกเปลี่ยน บ้าบอ อะไรก้อบอกมาเลย 

จุนซู: นี่ ! ไอ้ปาร์คยูชอน เมื่อกี้แกว่าใครว่า บ้าบอ ฮะ ถ้าแน่จริงก้อพูด

อีกสิ เดี๋ยวนายได้เจอดีแน่ (จุนซูทำหน้าเบ้ใส่)

ยูชอน: โตป่านนี้แล้วยังทำตัวเป็นเด็ก ๆ ไปได้ รีบไปเร็วเดี๋ยวสวนสนุก

ปิด

จุนซู: สวนสนุกบ้านนายสิ ที่ปิดตอน 9 โมงเช้า แล้วอีกอย่าง ใครบอกว่า

จะไปกับนาย ชั้นยังไม่ได้บอกข้อตกลงของชั้นกับนายเลยนะ

ยูชอน: เออ~ช่างมันเถอะน่า รีบไปเร็ว 

 (ยูชอนไม่สนว่าจุนซูจะพูดว่าอะไร สนแค่อย่างเดียวคือ แบกจุนซู ใส่รถ

แล้วรีบขับไปให้ถึงสวนสนุกให้เร็วที่สุด )

จุนซู: นายจะบ้าหรอ ขับเร็วขนาดนี้ ชั้นว่านะ ไปไม่ถึงสวนสนุกหรอก 

จะถึงโรงพักมากกว่า   

  ทันใดนั้นเอง ปี้ด ๆๆๆๆๆๆๆ !!!!!!

จุนซู: นายหยุดทำไมล่ะ 

ยูชอน: ถูกอย่างที่นายพูดจริง ๆ ด้วย

จุนซู: ทำไมหรอ เกิดเรื่องอะไรขึ้น

ยูชอน: ตำรวจเรียก ให้เราจอด จริง ๆ ด้วย ทีนี้จะทำยังไงดีละ

จุนซู: นี่ ชั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะ นายขับเร็วเอง ดังนั้น ก้ออย่าใช้

คำว่า "เรา" ดิ 

ยูชอน: อ้าว~ นี่คุณ จางวูซก นี่หน่า สวัสดีครับจำผมได้รึเปล่าครับ ผม 

ปาร์คยูชอนเอง

จางวูซก(ตำรวจร่างใหญ่): เออจำได้แล้ว ไม่ได้เจอกันตั้งนาน โตขึ้น

เยอะเลยหนิ แล้วนี่จะรีบไปไหน ใจเย็น ๆ ก้อได้
 
ยูชอน: ก้อคือว่า ผมมีธุระด่วน มากครับต้องรีบไป ผมไปและนะครับ บาย

  (ทันใดนั้นเองยูชอนก้อรีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจ

เลยว่าจะมีใครมาเรียกอีก)

 อีกไม่กี่นาที ต่อจากนั้น ก็ถึง สวนสนุก

พอถึง ทั้งคู่ก้อเล่นอย่างมีคว่มสุขจนลืมดูเวลา

จนสวนสนุกปิดทำการ

จุนซู: นี่ ยูชอน นายว่าปะ ทำไมอยู่ดี ๆ คนถึง หายไปไหนหมดก้อไม่รุ

จนบรรยากาศก้อเริ่มวังเวงขึ้นมา ทุกที ๆ

 ลมหนาวพัดผ่านหลังของทั้งคู่ไป

จนตาของจุนซูเริ่มพร่ามัว และพร้อมจะปิดลงมาทุกเวลา

       ทันใดนั้นเอง "ปั้ง"เสียงคล้ายคนกำลังกระแทกประตู

จนทำให้ทั้งสอง สติแตก วิ่งกระเจิงกระเจิง 

เข้าไปในห้องน้ำชายด้วยกัน
 
  และเกิดเหตุการณ์ที่ไม่ขาดฝัน

ร่างบางลื่นล้ม ทำให้ร่างใหญ่ต้องเอื่อมมือไปรับ

แต่กลับล้มทับกันที่พื้นห้องน้ำ 

ร่างกายแนบชิด

ริมฝีปากประกบติดกัน

ความอบอุ่นได้ถูกถ่ายแท จากอีกคน สู่ อีกคน

เสื้อผ้าหลุดออก และกองอยู่ที่พื้น

ทำให้ร่างกายเปลือยเปล่า

ร่างใหญ่ใช้ริมฝีปากถูไถจากช่วงบนไปคอและจบที่ช่วงล่างของลำตัว

แม้ลมหนาวยามค่ำคืนจะพัดผ่าน

แต่ทั้งคู่กลับไม่สะทกสะท้าน

การกระทำนั้นถูกดำเนินต่อจนถึงรุ่งเช้า

พอจะได้สติกลับคืนมา

สวนสนุกก้อเปิดอีกครั้ง

ทั้งคู่รีบสวมเสื้อผ้า

และรีบออกไปจากสถานที่แห่งนั้น

จากการเที่ยวในครั้งนี่ทั้งสองได้บทเรียนที่ลืมไม่ลง
















.........................................................................................

   **จาก..คนที่รักปาร์ค**