ไมมีวันลืม

ข้อมูลเบื้องต้น

ไม่มีวันลืมเธอ

"สวัสดี คะ"

 ฉันชื่อลิน เดินทางตามหาความฝันจะเป็นนักออกแบบท่าเต้น

ฉันทำงานให้ค่ายใหญ่แล้วรับจอบสอนเด็กด้วยคะ

"พี่คะ...หนูจะถึงแล้วคะ"

นันฉันเดินทางไปหาครบครับเพราะไกลปีใหม่แล้ว

"พี่...ไกล้ถึงแล้วคะ"

นันพี่ชายสุดที่รักของฉันคะ 

พี่ฉันชื่อคิมจุนเป็นนักแต่งเพลงแล้วดนตีที่ค่ายใหญ่

ฉันยืนรอพี่ไม่นานนักฉันเห็นพี่เดินมาทางนู

ฉันก็วิ่งไปหาพี่ชายแล้วกอดไว้แนน

"เป็นไง..สบายดีนะเราโตขึนเยอะเลย"

พี่ชายฉันตัวใหญ่มากแต่ก็อุบอุนทุกคังที่ได้กอด

"พี่คะ..เราจะไปไหนกันไม่ใช้ทางกับบ้านนิคะ"

หลังจากที่ฉันยืนกอดพี่ชายอยู่นานพี่ก็พาคึนรถ

คับออกมาได้สักหน่อนแต่..พี่ฉันจะพาไปไหนกัน

"ถึงแล้วก็รู้เอง...อีอยางเราต่างหางที่จะขอบคุณพี่"

ฉันงงกับความมายของพี่ชายแล้วรถก็มาจอดที่หน้าบ้าน

ใครไม่รู้...

"เอามากันแล้วเหรอ"

แล้วนันมีคุณยายแกคนนึงมาทักทายพวกเราสองพี่น้อง

"ลิน...คิดถึงจังเลยข้อกอดหน่อยนะ"

ที่แลกฉันเห็นมีผู้หญิงสวยดูนุมนิมคนหนึงจะเข้ามากอดฉัน

แต่ฉันทอยหลังไปอยู่หลังพี่ชายแล้วแอบมองว่าเธอเป็นใคร

"นี้นะเซ่..เพื่อนเราแต่เด็กคงจำไม่ได้สินะ

ต้อนเด็กตัวติดกันไปไหนก็ไปด้วยกันตลอดจำไม่ได้เหรอ"

ฉันก็นึงขึนทันทีแต่...นึงเท่าไรก็นึงไม่ออก

"ไม่เป็นไรคะพี่คิมจุนเดียวเรามาทำความรู้จักกันไมได้คะ"

แล้วเธอก็เดินเข้ามาหาฉัน

"ฉัน ชื่อเซ่ เป็นน้องของพี่คิมมินยุน

เธอพอจะจำได้ไม"

คิมมินยุน......คิมมินยุน.....คิมมินยุน

ชื่อนี้เต็มหัวฉันไปหมดเลยแต่...อยู่ๆน้ำตาก็ไหล้ออกมา

"โอ๊ะ....ฉันขอโทรนะลิน"

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป

"ไปหาพี่กันพี่รอลินนานแล้วนะ"

แล้วเธอก็พาฉันคึนห้องฉันเดินมาได้สักพัก

ฉันหยุดที่ปานปะตูสีขาว...แล้วคนนันก็เปิด

ปะตูออก..ปะกดเห็นมีรูปผู้ชายคนหนึ่งแต่ขาของฉันก็เดิน

ไปหยุดที่รูปถ่ายที่มีฉันกับผู้ชายคนนันฉันยิบมันคึน

มาดูแล้วอยู่น้ำตามากมายก็พัดเข้ามาแล้วเรื่องต่างๆ

ก็เข้ามาหาฉันในหัวของฉัน

'พี่คะวันนี้ลินอยากกินอาหารที่พี่ทำคะ'

'ได้สิคะเดียวพี่จะทำให้สุดๆเลยรอกินนะคนเก่ง'

'พี่ยุนสีนี้ดีไมคะ'

'พี่ว่าสือสองสีเลยดีไม'

'ก็ดีคะลินรักพี่มินยุนที่สุดในโลกเลยคะ'

'โห.ในโลกเลยเหรอ'

'ใช้คะลินให้พี่เป็นที่หนึ่งในใจลินไปตลอดชีวิตนี้'

'พี่คะ..ทำไมพี่ต้องไปด้วยแล้วลินจะอยู่กับใคร'

แล้วนันเป็นสิทุกทายที่ฉันจำได้ไม่เคยลืมเลย

แล้วทำไมฉันจำอะไรไม่ได้ะ

"ลิน"

ฉันหันไปแต่...ไม่ใช้เข้าถึงจะหน้าตาคายกัน

แคห์ไหนก็ไม่ใช้

ผู้ชายที่อยู่ตงหน้าฉันต้อนนี้เป็นพี่มินยุนกิน้องชาย

ของคิมยุนมินเคาเป็นแฝดกันแต่ไม่ใช้พี่คิมยุน

เค้าเดินมากอดฉันไว้แล้วกะชิบคางหู

"อยากผึ้งนะ...เพราะพี่คิมยุนฝ่ากไว้ว่าท่าน้องลิน

กับมาให้พี่ดูแลกเป็นอยากดี"

ที่แลกก็ตกใจที่ผู้ชายคนนี้เข้ามากอดฉันแนน

แล้วก็ร้องให้ตัวสั้นฉันก็ร้องตามเคาจาก

ที่ร้องอยู่แล้วร้องนักเข้าไปอี

"อะไรนะ...หนูต้องมั้นกับพี่มินยุนกิ"

คืออะไรฉันผึ้งเสียใจมามาดๆนะ

"คือ..ในใบสญญท่าไม่ได้แต่งกับพี่คิมยุนก็ต้องแต่งกับ

มินยุนกิแทนนะ"

"ห๊ะ...สญญบ้าอะไรหนูไม่เอาด้วยลอกคะ"

จะบ้าตายใครไปสญญกันนะ

"มันเป็นความคิดของหนูเลยนะที่บอกว่าจะแต่ง

ก็ต่อพี่คิมยุนแต่งกับเราไม่ได้ก็จะแต่งกับมินยุนแทน

แล้วเรื่องนี้คุณยายก็รับรู้กอนที่ทันจะเสียสะอี"

ฉันนี้นะ..ต้อนไหนกัน...

"ท่าน้องลินไม่อยากแต่งกับพี่ก็ไม่เป็นไรครับแต่..."

"แต่อะไรค่ะ.."

"น้องต้องเอาแวนที่พี่ได้ให้น้องแต่เด็กมาคืนพี่แล้วทุก

อยากจะเป็นโมคะ"

แวนอะไรกัน...

"แล้วหนูจะไปรู้เหรอคะ...ไม่เอาแล้วคะลินจะกับบ้าน

พี่ชายคะเรากับบ้านกันคะ"

"ไม่ได้..."

"ทำไมจะกับไม่ได้ห๊ะ!!!"

"เพราะท่าเธอไม่มีแวนมาคืนเธอก็ต้องแต่งงาน

กับฉันต้อนนี้เดียวนี้หามออกเหรอกับออกไป...

เข้าใจไมคะน้องลิน"

แล้วจูๆๆๆก็มีชายชุดดำวิ่งเคามามากมาย

น่ากลัวจิงจะมาค้าฉันเหรอไม่เอานะไม่

ไม่อยากตาย...

"จะ...แต่งไม"

นี้คูกันชัดๆเลย..โอแม่จ้า..แงแง

จากอีตาบ้าให้ฉันแต่งงานกับเค้าบังคับ

ชัดๆแต่ที่น่าตกใจนี้สะทานทีต่างๆเค้าจัดไว้

ต้อนไหนกันแล้วชุดเจ้าสาวนี้อีละ..แล้วไหน

จะดอกไม้ที่ฉันชอบมากคือลินลี่สีขาวใบเขียวอ่อนอี

เค้าเป็นใครกันถึงรู้ว่าฉันชอบเหรอไม่ชอบอะไร งง

"เจ้าสาวมาแล้วคะ"

ฉันเดินลงไปก็ตกใจทันทีที่เห็นคุณแม่แล้วคุณพ่อ

พวกทันจะไม่มีเวลาให้พวกเราแต่ฉันก็เข้าใจพวกเค้านะ

แต่เค้าจะมองอะไรนักน่าแต่งให้แล้วยังมองเหรอ

ว่าเราจะสวย..ข้อเข้าคางตัวเองหน่อย

"มินยุนกิ.รับน้องด้วยลูก"

"อ่อ..ครับม๊า"

ผมไม่คิดเลยเราจะได้แต่งกับคน

ที่ผมแอบรักมานานแล้วแบบนี้..

"วันนี้ฉันสวยใช้ไมนายถึงมองฉันตาคางแบบนี้นะ"

ฉันย่อล่อไปอยางนันเองไม่คิดว่าเคาจะตอบ

"สวยมาก"

เขินนะตาบ้า

แล้วงานก็มามาถึงต้อนที่พวกเราเค้าห้องห่อกันฉันทำใจไม่ได้ห๊ะ..

"ดูแลกน้องด้วยนะมินยุนกิ.เบวนิดเบวหน่อยให้อาพัยกันนะ"

แม่แล้วพ่อก็อวยพอนจนมาถึงคุณพ่อคุณแม่อีตานี้

"นี้มีหลานให้แม่ไว้ๆนะตากิอยากให้แม่รอนานละ"

พูดอะไรฉันก็เขินแยสิ

"ม๊าจัดไปครับเอาสักโลไมครับ"

ห๊ะ..เอาเป็นโล..จะบ้าเหรอ อีตาบ้า คนนะไม่ใช้เครื่องจัก

"ดีๆ55555"

แล้วทุกคนก็ขำฉันหมดมีแต่ฉันคนเดียวนี้ละไม่ขำด้วย

ต้อนนี้ทำตัวไม่ถูเลยฉันนังอยู่ปายเตียงฉันอาบน้ำแล้ว

แล้วเค้าก็อาบแล้วเชนกันฉันไม่รู้เคาคิดอะไรอยู่..

สักพักเค้าก็เดินไปนอนลงแล้วมาดึงฉันให้ไปนอน

คางฉันแล้วก็ชิบคางหูฉัน..

"ผมมีอะไรจะบอก"

"อะไรละ"

"เข้ามาไกล้ๆสิ"

ฉันก็เข้าไปไกล้เค้าแล้วเค้า...

"ฝอด....ชื่นใจ"

อี่ตาบ้ามาหอมแก้มกันนี้ได้ไง

"อ๊ะ...หอมคืนสิผมให้คุณทังตัวแล้วหัวใจของผมเลย"

ตาบ้าพูดมาได้ไม่อาย

"ท่าไม่ผมหอมนะ..."

เดียวสีตาบ้ายืนหน้ามาจะหอมแก้มฉันอยากเดียวเลย

"ทำไมถึงยอดแต่งกับฉันละนายไม่ชอบฉันนิ..

แล้วที่สัมคันนายชอบหาเรืองให้เราทะเละกันบอยจะตาย"

"ฟังนะ...ผมไม่เคยไม่ชอบคุณแต่รักต่างหางแล้ว

รักมานานแล้วด้วยแต่คุณชอบพี่ชายผมเพราะเคาใจดีกับคุณ"

ฉันทำท่าจะพูดแต่เค้าเอามือมาวางไว้ที่ปากฉัน

"ที่ผมทะเละเพราะไม่รู้จะเข้าหาคุณยังไงต่างห่างละ"

ฉันพูดไม่ออกเลยที่พานมาฉันคิดว่าเค้าไม่

ชอบขี่หน้าฉันสะอี

"ผมไม่ขอให้คุณรักผม..แต่ผมอยากดูแลกคุณไปทัง

ชีวิตนี้ได้เหรอไม"

"ได้แต่..."

"แต่อะไรหือ"

จุบ....ฉันจุบเค้าไปทีหนึ่งไม่รู้ทำไมแต่สิงที่เค้าทำมาทัง

หมดฉันไม่รู้ว่ามันคือไรแล้วความสงจำสวนหนึ่งก็เค้ามา

เคาเป็นคนคอยอยู่กับฉันตลอดมาเพราะต้อนเด็กฉัน

ยังจำพี่คิมยุนกับพี่มินยุนกิ..ไม่ได้ในต้อนเด็ก

พี่มินยุนกิเป็นคนเล่นด้วยกับฉันตลอดมา

สึงฉันคิดมาตลอดว่านันคือพี่คิมยุนมิน

"ได้ไงแอบจุบพี่เหรออยากนี้ต้องเอาคืน"

แล้วเค้าก็เค้ามาจุบฉันที่แลกแคห์จุบนะแต่ต้อนนี้

พี่จู๊บฉันมันน่าอายนะสึงฉันยังไมเคยจู๊บกับ

ใครเค้าเป็นคนแลกเลยคะ

"จู๊บ...แลกสีนะ..งันพี่ขอนะที่รัก"

ฉันพายักหน้าเป็นอันว่าตกลงกับพี่ยุน

จบ