คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เท่าที่รู้คือฉันรักเธอ
เท่าที่รู้คือฉันรักเธอ
มาหาหน่อยดิ เหงาว่ะ
เป็นอะไรอีกล่ะ
ก็เรื่องเดิมๆ
ถ้าไม่ทะเลาะกับเค้า จะนึกถึงกูบ้างมั้ย?
อย่ามาดราม่า จะมาไม่มา?
กูไม่ไป
กูให้เวลามึงครึ่งชั่วโมง
เฮ้ออ!!!! เป็นแบบนี้ทุกที
ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมผมไม่เคยขัดใจมันได้เลยสักครั้ง ไม่ใช่เพราะผมกลัวมันหรอกนะ แต่เป็นเพราะผมแคร์มันมากกว่า
…………………………………..
“พี่โน่!!!!” ทันทีที่ร่างบางเข้ามาในห้องก็อุทานเสียงหลง
“อะไรวะเนี่ยเมาเป็นหมาเลย ” ร่างบางเดินเข้าไปข้างๆของคนตัวสูงที่เลื้อยหมดสภาพอยู่บนโซฟา มองดูกระป๋องเบียร์บนพื้น 4-5 กระป๋อง ที่วางระเกะระกะอยู่
“พี่โน่ พี่โน่ พี่โน่” เรียกชื่อพรางตบหน้าเบาๆ เพื่อเรียกสติร่างสูง
“หะ กันหรอ? ทำไมมาช้าจังวะ กูรอมึงตั้งนาน” ร่างสูงปรือตาขึ้นมาช้าๆ ส่งยิ้มหวานให้กับร่างบาง
“รอกูทำไม”
“คิดถึง” มันจะรู้มั้ยว่าคำว่า คิดถึงของมันทำให้หัวใจผมลิงโลดแค่ไหน แต่คงจะดีกว่านี้ถ้ามันออกมาจากความรู้สึก ไม่ใช่เพราะเมา
“มึงเมามากแล้ว ไปอาบน้ำนอนไป”
“กูยังไม่มาวววววววว” ลิ้นรัวเชียวนะมึง
“ยังไม่เมาก็นั่งดีๆ อย่าเลื้อย” ผมดันมันที่นอนเลื้อยอยู่บนโซฟาให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วนั่งลงข้างๆมันแทน
“เอ่าๆๆๆ ไหวมั้ยเนี่ยมึง จะหลับกลางอากาศอยู่แล้ว”
“เห่ยยยยย” อยู่ๆร่างสูงโน้มศีรษะไปบนตักบาง
“ไม่ไหวว่ะ ขอยืมตักหน่อย”
“เมื่อก่อนเห็นคอแข็ง เบียร์สี่ ห้า กระป๋องไม่น่าจะทำอะไรมึงได้นะ”
“สงสัยไม่ได้กินนานว่ะ ก็แนนเค้าไม่ชอบ กูก็เลยไม่ค่อยได้กิน ทำไมวะ!!!!!! กูยอมทำทุกอย่างเพื่อเค้าขนาดนี้ แต่ก็ยังดีไม่พอสำหรับเค้า” ร่างสูงตอบทั้งๆที่ตายังหลับอยู่
“คราวนี้ทะเลาะกันแรงหรอ”
“เค้าไม่เคยเข้าใจกูเลยว่ะ ไม่เหมือนมึง”
“…..” ในเมื่อกูเป็นคนที่เข้าใจมึงที่สุด แล้วทำไมมึงไม่เลือกกู?
“กัน มึงฟังอยู่รึเปล่า”
“มึงนอนไปเถอะ กูจะกลับแล้ว”
“นอนนี่แหละ ไม่ต้องกลับหรอก ดึกแล้วมันอันตราย”
“รู้ว่าอันตรายแล้วจะเรียกกูมาทำไมวะ”
“มึงไม่สงสารกูหรอ กูเพิ่งทะเลาะกับแฟนนะเว่ย”
“แล้วมึงไม่สงสารกูหรอ ที่ต้องมานั่งฟังเรื่องแฟนใหม่ของแฟนเก่าเนี่ย”
“กัน กูขอโทษ” ร่างสูงลืมตาขึ้นมาสบตากันดวงตาหวานของคนที่ตนอาศัยตักแทนหมอน
“มึงไม่ต้องขอโทษกูหรอกพี่โน่ เพราะมึงไม่ได้รู้สึกมันจริง ไม่อย่างนั้นมึงคงไม่ทิ้งกูไปคบกับเค้าหรอก จริงมั้ย ” คำที่กันพูดออกมามันแทงใจดำจนผมหายเมาเป็นปริดทิ้งเลย ก็คงไม่แปลกถ้ากันจะโกรธผมมาก แต่เค้ากลับไม่เคยทิ้งผมไปไหน และเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างๆผมตลอดมา
“เห่ยยยย!!!! เงียบไปเลย นี่มึงอย่ามาดราม่านะพี่โน่ กูแค่ล้อเล่นเฉยๆ อย่าคิดมาก”
“ทำไมมึงไม่โกรธกูวะ กูแม่ งทำเลวกับมึงไว้มาก”
“รู้ตัวด้วยหรอมึงอะ แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูไม่ได้โกรธมึง”
“มันก็สมควรแล้วถ้ามึงจะโกรธ จะเกลียดกู” ร่างสูงมีสีหน้าสลดลงนิดนึง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังประโยคถัดมาของร่างบาง แค่นี้ก็ดีมากแล้วสำหรับคนอย่างเค้า
“แต่กูไม่เคยเกลียดมึงนะพี่โน่”
“ทำไมวะ?”
“มันมีไม่กี่เหตุผลหรอกนะ ที่คนๆนึงจะสามารถให้อภัยใครสักคนได้ ถึงแม้ว่าเค้าจะทำกับเราให้เจ็บขนาดไหนก็ตาม”
“สำบัดสำนวนจริงๆนะมึง มึงก็รู้ว่ากูโง่ แล้วมึงจะพากูอ้อมโลกทำไมวะ”
“กูรู้ว่ามึงโง่ แต่ไม่คิดว่าจะโง่ขนาดนี้ไง” รางบางเอามือผลักหัวของอีกฝ่าย พร้อมกับลุกขึ้น
“กูจะนอนแล้ว ไปอาบน้ำก่อนนอนด้วยนะมึง แล้วพรุ่งนี้ตื่นไปส่งกูแต่เช้าด้วย กูมีเรียน” ขาเรียวก้าวเข้าไปในห้องนอนของร่างสูง ยังไม่วายตะโกนบอกร่างสูง ที่ยังมึนๆ งงๆอยู่
“แล้วมึงไม่อาบหรอ”
“ไม่!!!!!!!!!!”
…………………………………………………………….
“เร็วๆเข้าดิพี่โน่ ถ้ากูเข้าเรียนไม่ทันนะ”
“มึงจะบ่นอะไรจริงจังวะกัน บ่นมาตั้งแต่คอนโดละ”
“มึงก็รู้ว่ากูรีบ ยังจะพาแวะโน่น แวะนี่อีก”
“ก็กูหิวนี่หว่า เอ้า!!!ถึงแล้ว” รถของร่างสูงจอดหน้าคณะวิศวะฯทิ่ร่างบางเรียนอยู่
“เอออ!!!!!” ร่างบางก้าวลงจากรถ พร้อมปิดประตูกระแทกเสียงดัง
“กัน เดี๋ยวเลิกเรียนกูมารับนะ” ร่างสูงลดกระจกลงมา ตะโกนบอกร่างบางที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าตึกไป
“เอออออออออออออ!!!!”
……………………………………………………………………………
“ทำไมโทรไปไม่รับวะ ไหนบอกว่าจะมารับไง มันลืมหรอวะ” ร่างบางบ่นเบาๆกับตัวเอง
“อ้าววว ไอ้กัน ทำไมยังไม่กลับอีกวะ เห็นลงมาตั้งนานละ”
“รอพี่โน่ มันบอกว่าจะมารับ”
“เห่ยยย!!!รีเทิร์นหรอวะ ” ไอ้แทนพูดด้วยสายตาจับผิด หน้ายิ้มกรุ่มกริ่ม
“เปล่า”
“งั้นก็คงทะเลาะกับพี่แนนมาอีกแล้วอะดิ ช่วงไหนทะเลาะกับแฟนมา เพื่อนกูกลายเป็นคนสำคัญทุกที แต่ตอนไหนเค้าคืนดีกัน เพื่อนกูก็หัวเน่าตามเคย 55555”
“……..” ร่างบางชะงักไปกับคำพูดของเพื่อนสนิทตัวเอง ก็จริงอย่างที่มันว่าเค้าจะมีตัวตนในสายตาพี่โน่ก็ต่อเมื่อ พี่เค้ามีปัญหากับอีกฝ่ายเท่านั้น
“เห่ยย!! ไอ้กัน หน้าเจื่อนเชียวมึง กูล้อเล่นเฉยๆ อย่าทำหน้าจะร้องไห้แบบนั้นดิวะ”
“กูเหมือนคนโง่ งมงายมากเลยใช่มั้ยวะ”
“มึงอย่าคิดมากดิ กูแม่ งปากหมาเองแหละ”
“มึงไม่ผิดหรอกถ้าจะคิดแบบนั้น เพราะใครๆก็คิดแบบนั้น แม้แต่พี่โน่เองก็ตาม”
“กัน!!! มึงไหวมั้ยวะ ถ้าไม่ไหวมึงก็เดินออกมาเหอะ แต่ถ้ามึงทำแบบนี้แล้วมีความสุขกูก็จะไม่ห้ามมึง”
“กูเลือกแล้วแทน กูเลือกที่จะอยู่ข้างๆเค้า อย่างน้อยเวลาที่เค้ามีปัญหาเค้ายังนึกถึงกู” ร่างบางยิ้มให้เพื่อน
“เอาเถอะ!!! เอาที่มึงสบายใจอะ แล้วนี่จะกลับยังไง กูว่าพี่เค้าคงไม่มาแล้วแหละ จะกลับพร้อมกูมั้ย”
“มึงกลับไปก่อนเถอะ กูว่าจะรอพี่เค้าก่อน เค้าอาจจะติดธุระอยู่”
“ให้กูรอเป็นเพื่อนมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก กูอยู่ได้”
ผมรอเกือบจะสามชั่วโมงแล้ว พี่โน่มัวทำอะไรอยู่นะ โทรไปก็ไม่รับ จึงตัดสินใจส่งไลน์ไป
พี่โน่ถึงไหนแล้ว
พี่อยู่คอนโดแนน กันมีอะไรรึเปล่า
ก็ไหนบอกว่าจะมารับ คงลืมไปแล้วสินะ มึงจะหวังอะไรมากวะไอ้กัน เหยียดยิ้มให้กับความโง่ของตัวเอง แล้วตัดสินใจเดินไปโบกแท็กซี่หน้ามหาวิทยาลัย
ระหว่างอยู่บนแท็กซี่ไลน์ของร่างบางก็เข้า
พี่ลืมไปเลยว่าต้องไปรับกัน
ขอโทษนะ กันคงไม่ได้รอใช่มั้ย
เปล่า กันไม่ได้รอ
ใครจะโง่รอวะ กูเลิกเรียนตั้งแต่บ่ายจนป่านนี้แล้ว
ขอโทษนะกัน
พอดีมีเรื่องต้องเคลียร์กับแนน เลยลืมไปซะสนิทเลย
เค้าคนนั้นคงสำคัญมากเลยสินะ…
………………………………………………………………………………
ก๊อกๆๆๆ ใครมาอะไรดึกๆดื่นๆวะ
ร่างบางเดินไปเปิดประตูห้อง ก็พบกับร่างสูงยืนหน้าซึมอยู่
“มึงมา….” ยังพูดไม่จบร่างสูงก็โผลเข้ากอดร่างบาง
“พี่โน่ มึงเป็นอะไรวะ”
“แนนเค้าขอเลิกกับกูว่ะ ทำไมวะ กูรักเค้ามากแต่เหมือนเค้าไม่รักกูเลย”
กูตอบไม่ได้หรอกว่าทำไม เพราะทุกวันนี้กูยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยว่าทำไม
“มึงใจเย็นๆก่อนนะพี่โน่ ถ้ามึงรักเค้าจริง กูเชื่อว่าสักวันเค้าจะมองเห็นค่าของมึง”
“แล้วเมื่อไหร่วะ เมื่อไหร่ที่เค้าจะมองเห็นค่าของกู”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน” ร่างบางตอบด้วยเสียงเบาหวิว
“มึงไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ” ตอนนี้ผมกับพี่โน่นั่งอยู่ภายในห้อง โดยไม่มีบทสนทนาใดๆมาร่วมชั่วโมงแล้ว พี่โน่เอาแต่นั่งกดโทรศัพท์หยุกหยิก คงจะพยายามติดต่อพี่แนนอยู่สินะ
“……”
“เฮ้อ!!!” ผมลุกขึ้นไปหยิบกีตาร์ตัวโปรดขึ้นมาเกาเล่นๆ
แต่จู่ๆมือมันก็เผลอเริ่มบรรเลงอินโทรเพลงที่ผมตั้งใจจะร้องให้พี่โน่ฟังนานแล้ว …เพลงสำหรับพี่โน่
จะอยู่ตรงนี้เพื่อรอเพียงเธอ
จะรักเสมอจนลมหายใจสุดท้าย
หากวันใดไม่เห็นกัน ให้รู้ว่าฉันยังอยู่ไม่ไกล
คอยดูแลดวงใจของฉันเสมอ
ร่างสูงละสายตาจากโทรศัพท์ไปมองใบหน้าหวานที่กำลังตั้งใจจะสื่อความหมายในบทเพลงให้ร่างสูงฟัง
เสียงหวานๆกำลังพยามถ่ายทอดในสิ่งที่อยู่ในใจเสมอมา ....
แต่อยู่ๆร่างสูงก็จับโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมกับส่งรอยยิ้มน้อยๆขึ้นมา
จะอยู่ตรงนี้เพื่อรักเพียงเธอ
จะรักเสมอไม่ว่าเธออยู่กับใคร
เผื่อวันใดเธอต้องการ กลับมาหาฉันยังได้
จะขอเป็นที่พักใจให้เพียงเธอ
“ฮัลโหล แนน” ร่างสูงกดรับโทรศัพท์ ก่อนที่ลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียง พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
…….คงหมดหน้าที่ของผมแล้วสินะ !!!
เธอจะยังไงไม่รู้ เท่าที่รู้คือฉันรักเธอ.....
ฮือ....................
สืบเนื่องจากการฟังเพลง "เท่าที่รู้คือฉันรักเธอ" ทั้งวันซ้ำไปซ้ำมา
มโนจึงบังเกิด เลยอยากลองแต่งดู 55555
ยังไงก็ฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์มือใหม่ด้วยนะ
ความคิดเห็น