คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 person be lucky ผู้โชคดีแสนพิเศษ
บทที่ 1
Person be lucky
ผู้โชคดี แสนพิเศษ
2 วันต่อมา
“ยุนฮีๆ อัลบั้ม ft วางขายแล้วนะ” จิจุนมาปลุกฉันถึงห้องแต่เช้าเลย ขยันจังนะเรื่องนี้
“จะไปซื้ออัลบั้ม ft ที่วางขายงั้นเหรอ”
“ใช่ๆ เพื่อนรักของฉันรู้ใจฉันจริงๆ” แฮะๆ หลังจากนั้นฉันจึงขอตัวไปอาบน้ำตามเหมือนทุกวัน จนกระทั่งวันนี้ฉันไม่ได้กินข้าวเช้า ก็จิจุนลากฉันออกมาจากบ้านพร้อมอนุญาตแม่ฉันด้วย
“แกรู้เรื่องนี้ยัง”
“เรื่อง…..”
“เรื่องที่ว่าอัลบั้ม ft ชุดใหม่เนี่ยล่ะ จะมีใบลุ้นไปเที่ยวกับ ft พิเศษ 2 ปีเชียวนะ เผลอๆเราสองคนอาจจะเป็นผู้โชคดี 2 คนนั้นก็ได้”
“บ้าหรือไง ถ้าเราใกล้ชิดพวกนั้นเกินไปอาจจะทำให้พวกนั้นไม่ดังก็ได้”
“มีอีกอย่าง ไปเที่ยวที่ว่าหมายถึง…ต่อจากนี้ ft กำลังตามหาตัวนักร้องสาว 2 คน เพื่อเตรียมตัวเปิดอัลบั้มพิเศษไงอีกสามเดือนไง ที่เราจะได้อยู่กับ ft”
“หา! เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย”
“ก็เราสองคนเคยประกวดร้องเพลงไม่ใช่เหรอ ได้รางวัลที่ 1 ด้วย” คนที่ประกวดได้ที่ 1 คือฉันไม่ใช่เหรอ -_-
“งั้นเรามีสิทธิ”
“แต่เดี๋ยวนะ…”
“ไม่มีเดี๋ยว”
“มีสิ อัลบั้มที่ขายวันนี้คนอาจจะไม่ใช่น้อยๆเลย คนซื้อก็เยอะ และ 2 ใบสิทธ์พิเศษที่ว่าน่ะ คนที่เข้าไปซื้อก่อนเราอาจจะได้ก่อนก็ได้”
“มันก็จริง”
“นั่นไงดูสิ มีคนรุมซื้อกันเยอะแยะเลยเห็นมั้ย” ฉันชี้ไปทางที่คนมุงเยอะๆ จนกระทั่งจิจุนไม่รู้เป็นอะไรถึงได้…
“ไม่เป็นไร รอให้คนไปหมดก่อนก็แล้วกัน” เฮ้! เป็นอะไรเนี่ยตอนแรกอยากซื้อจะเป็นจะตายไม่ใช่เหรอ และจิจุนก็เลยหน้าซึมเลยนั่งลงตรงม้านั่งตรงหน้าห้างที่ขายซีดีนั่นล่ะ คิดไปคิดมาก็สงสารจิจุนนิดๆแฮะ ฉันเลยลองถามจิจุนดูเห็นเงียบอยู่นาน
“จิจุน คนเริ่มน้อยลงนิดเดียวแล้วนะ” เงียบ-----------------
“นี่ได้ยินมั้ย” เงียบ---------------------------- ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก(เกี่ยวมั้ยเนี่ย-_-)
“จิจุน! เอ๊ะ!” ฉันมองตามสายตาที่จิจุนมองอยู่ ตอนนี้จิจุนกำลังมองไปทางคนขอทานที่เล่นกีต้าร์อยู่นั่นเอง ฉันเลยเอ่ยถามออกมา “อยากเล่นเหรอ”
“อืม ฉันก็พอเล่นได้นะ แต่ใจหนึ่งก็สงสารลุงเค้า” จิจุนเลยลุกไปทางขอทานที่นั่งอยู่ ฉันเลยเดินตามไป
“ลุงค่ะ ขอยืมเล่นกีต้าร์หน่อยค่ะ” OoO โห กล้าขอหน้าด้านๆเลยแฮะ
“ได้สิ ถ้าอยากเล่นนะ” ลุงคนนั้นเค้าก็ยื่นกีต้าร์ให้อย่างง่ายดาย เหลือเชื่อเลยแฮะ จิจุนเดินเข้าไปนั่งประจำที่ ก็นั่งตรงที่ลุงเค้านั่งเมื่อกี้นี้ล่ะ
“อ้าว! ยุนฮี มานี่สิ มาร้องเพลงกัน” อะไรกันเนี่ย ยัยนี่คิดอะไรอยู่ >^<
“จะร้องเพลงอะไรดีล่ะ” ฉันถาม “อืม…เพลงอะไรดีล่ะ Be my girls ล่ะกัน”
“ก็ความคิดดี เอาล่ะนะ” ฉันพูดท่าทางเหมือนจะเล่นจริงๆ
“1 2 3 4” เราสองคนนับพร้อมกัน และเริ่มเล่นเพลง ในตอนนี้ระหว่างที่เราเล่นเพลง จิจุนเล่นกีต้าร์ส่วนฉันร้อง แต่เราเรียกแฟนของ ft มาฟังเพลงกับเกืยบทุกคนเลย แป๊บเดียวคนเต็มเลย เพลงเป็นเพลงสบายๆเลยร้องง่าย ขอบอกอะไรบางอย่างเพลงนี้นี้เล่น 3 นาทีกว่านะ และเราจะข้ามตอนนี้ไปเลยล่ะกัน จะได้ไม่เสียเวลา
พวกเราสองเล่นเพลงนี้เสร็จก็มีเสียงปรบมือจากหลายๆคนพร้อมเศษตังค์ที่แต่ละคนยื่นให้ น่ะวกนี้คิดว่าเราเป็นขอทานหรือไง
“ขอบใจมากนะ หนูช่วยลุงได้เยอะเลย” คุณลุงที่เป็นขอทานเดินมาขอบคุณ
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวช่วยเก็บนะค่ะ” จิจุนพูดพลางเก็บตังค์ที่คนพวกนั้นโยนมาให้ ที่จิจุนขอกีต้าร์มาเล่นเนี่ยเพื่อหาโอกาสเล่นเพลงฆ่าเวลาและช่วยคุณเค้าแน่ๆเลย และอยู่ดีๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่มีวาวเป็นดาราแน่ๆ (เพราะใส่แว่นกันแดดเดินมา) หยุดอยู่ตรงหน้าฉันที่กำลังช่วยเก็บตังค์ที่กระจัดกระจายอยู่ ผู้ชายคนนั้นก้มลงมาตรงหน้าฉันและช่วยเก็บตังค์เฉยเลยใครกันน้า
“เดี๋ยวช่วยนะครับ” เอ๊ะ! เสียงคุ้นๆทำไมนะ สีผมเหมือนแจจินเล้ย
“เอ่อ…ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันพูดเองล่ะ
“พวกคุณเป็นแฟนคลับของ ft island ใช่มั้ยครับ” เอ๊ะ! เค้าถามทำไมรู้ทั้งรู้
“ใช่ค่ะ” ฉันตอบพลางยิ้มไปให้เค้า
“ผมก็เป็นแฟนคลับของวงนี้เหมือนกัน และก็รู้จักอย่างดีด้วย” ชายคนที่ว่าพูดพลางถอดแว่นออก ฉันตกใจเพราะว่า…
“คุณคะ…คือ”
“ใช่ครับ ผมลี แจจิน ผมเห็นคุณและเพื่อนของคุณ เล่นกีต้าร์มาตั้งแต่ไกลแล้วล่ะ คุณลุงคนนั้นเป็นญาติคุณเหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ” ฉันตอบออกไปแบบอึ้งๆ แจจินมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่อยู่ที่ญี่ปุ่นเหรอ
“ผมนึกว่าใช่ซะอีก หึๆ ที่ผมเดินมาหาคุณเนี่ย ก็เพราะผมเอาอัลบั้มนี่มาให้คุณครับ” พี่แจจินยื่นมาอัลบั้มสองชุดมาให้ฉัน ให้เลยเหรอ
“อัลบั้มสองชุดนี้ มีบัตรสิทธ์พิเศษอยู่นะครับ พอคุณเปิดอัลบั้มออกมาก็จะเห็นบัตรอยู่บัตรนั้นจะเขียนเบอร์ของคนใน ft คนหนึ่งนะครับ” พี่อย่าบอกว่าฉันจะได้ออกอัลบั้มใหม่กับพวกพี่งั้นเหรอ
“ฉันเกรงใจจังเลยค่ะ ทำไมพี่แจจินถึงให้เราสองคนล่ะ”
“เพราะฉันเป็นคนเลือกเธอเองยังไงล่ะ” พี่แจจินพูดออกมาเลยทำให้ฉันนิ่งไป หมายความว่ายังไงฉันเลือกเธอ มันแปลกๆนะ -\\\-
“เอ่อ…”
“งั้นตกลงตามนี้นะครับ ผมเลือกคุณแล้วคุณโทรมาด้วยล่ะ อย่าบอกใครนะครับว่าผมแอบหนีออกมา เพราะผมมาเที่ยวห้างกับพวกเพื่อนในกลุ่มผมนั่นล่ะ งั้นผมไปก่อนนะ โทรมาหาด้วยล่ะ เบอร์พวกผมอยู่ในนั้นล่ะ” พี่แจจินพูดพร้อมกับลุกขื้นและหันหลังเดินออกไปช้าๆ และเค้าก็หันกลับมาอีกทีและพูดว่า “ไปก่อนนะ ยุนฮี พวกฉันเลือกเธอนะ”
อีกครั้งที่เค้าเรียกแบบนี้ ว่าแต่เดี๋ยวเค้ารู้ชื่อฉันได้ยังไงกันเนี่ย ก็เค้าวิ่งหายเข้าไปในห้างเรียบร้อยแล้ว
“ยุนฮีเมื่อกี้ใคร” อยู่ดีๆ จิจุนก็โผล่มาทางด้านหลัง
“เพื่อนตอนเด็กน่ะ”
“จริงเหรอ” ทำไมหน้าตาเหมือนจังล่ะ” ลืมบอกไปเลยว่ายัยนี่สายตาสั้นก็เลยมองไม่ค่อยเห็นอะไร แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่ใส่แว่น
“ช่างเถอะๆ ไม่ใช่แจจินซะหน่อย และอีกอย่างเพื่อนฉันซื้อนี่มาให้ด้วย”
“TOP SECRET นี่แกเอามาจากไหนกันเนี่ย” ก็เมื่อกี้พึ่งบอกไป ไม่เคยฟังเลย
“ก็บอกแล้วเพื่อนซื้อให้” โกหกได้อีก -,,-
“โทษทีลืมๆ”
“ไปตรวจสมองหน่อยน่าจะดีนะ”
“จะบ้าหรือไง ฉันไม่เป็นได้เป็นอัลไซเมอร์นะ ว่าแต่จะมีบัตรสิทธ์พิเศษนั้นมั้ยนะ” อย่าจะบอกนะว่ามีแต่ไม่เอาดีกว่าให้จิจุนมันรู้เองล่ะกัน “ยุนฮีเรามาแกะกันเลยดีกว่า” ฉันก็เลยทำตามที่มันบอก
“ยุนฮีใบนี้มัน…”
“ใช่สิทธ์พิเศษที่ว่า”
“ไชโย้! เพื่อนเก่าแกนี้มือต้องมีพลังจิตแน่ๆเลยถึงหยิบได้มาสองชุดเลยเนี่ย เย้ๆ” ที่จริงเพื่อนที่ว่านั่นน่ะ คือแจจินเองล่ะ ฮ่าๆๆ “ยุนฮีทำไมดูเหมือนแกไม่ดีใจล่ะ” ที่จริงแกอยากได้คนเดียวไม่ใช่หรือไง
“ช่างเถอะ”
“อืม นี่เบอร์ใครเนี่ย”
“เบอร์ของ ft มั้ง” ที่จริงใช่เลยล่ะ -_-
“งั้นโทรเบอร์ของแกล่ะกัน” พูดแบบนี้แสดงว่าไม่กล้าโทรหาแน่
“งั้นฉันโทรก็ได้” ฉันเลยหยิบบัตร(หรือเบอร์โทรของ ft นั่นล่ะ) ขึ้นมาหยิบกดและโทรออก
“ขอบใจมากเพื่อนที่แสนดีของฉัน” ยังจะมาขอบใจอีก ทางปลายสายที่ว่ากว่าจะรับก็นานพอตัวในที่สุด
(ฮัลโหล) เสียงคุ้นๆแฮะ
“นี่ใครพูดอยู่ค่ะ” ฉันถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
(เอ่อ…ฮงกิ) หา เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ
“พี่ฮงกิเหรอว้ายยย ฮงกิจริงๆด้วย” ฉันไม่ได้พูดนะ ยัยเพื่อนบ้านั่นล่ะที่พูด
“เบอร์นี้คือเบอร์พี่เหรอค่ะ”
(ไม่ใช่หรอก เบอร์ไอ้แจจินมัน)
(ใครโทรมาเหรอพี่ฮงกิ) เสียงพี่แจจินแน่ๆเลย
(ใครไม่รู้เป็นเสียงผู้หญิง ผู้โชคดีล่ะมั้ง) พี่ฮงกิตอบ
(เอามาให้ผมสิพี่ฮงกิ)
(ใครจะยอมให้ง่ายๆเล่า เดี๋ยวหัดให้เบอร์สาวนะ แจจิน) ถ้าให้เดาตอนนี้พี่ฮงกิคงทำหน้าแบบนี้ => (>3>) แน่ๆเลย
(งอนเหรอแจจ๋า ให้ก็ได้)
(ยุนฮี ขอโทษทีให้เหรอนานนะ) ฉันยังไม่รู้เลยว่ากำลังรออะไร -_-; (ยุนฮีพรุ่งนี้เธอไปเจอฉันที่ป้ายรถแถวบ้านเธอพร้อมเพื่อนเธอนะและก็…เรียบเก็บของด้วย เดี๋ยวเจอกันนะแค่นี้ล่ะ บายยุนฮี) และพี่แจจินก็ตัดสายไปเลย ไม่ปล่อยโอกาสให้ฉันพูดเล้ยย T^T และก็ลืมถามไปเลยว่ารู้จักฉันได้ยังไง
“เป็นยังไงบ้าง ยุนฮี”
“เอ่อ…พี่แจจินบอกให้เรา เอ่อ…พรุ่งนี้น่ะ เตรียมตัวเก็บเสื้อผ้า และก็ไปรอป้ายรถเมล์แถวบ้านเรานั่นล่ะ”
“ว่าแต่พี่แจจินรู้จักฉันได้ยังไง”
“ฉันก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน” แต่ตั้งรู้จักชื่อฉันแล้วเค้ารู้จักบ้านฉันงั้นเหรอ ถามยังเรียกชื่อฉันได้หน้าตาเฉยด้วย แจจินเป็นพี่อายุมากกว่าฉัน 2 ปี ไม่ใช่เหรอ(ฉันอายุ 18) แย่แล้วสิ
“ดีล่ะ งั้นเราสองคนก็ต้องเรียบไปเตรียมของสำหรับพรุ่งนี้แล้วล่ะ”
“ก็ได้”
“กลับบ้านกันเถอะ หมดธุระแล้ว” เมื่อกี้แกเป็นบ้าอะไรแค่บ่นนิดเดียวต้องเงียบด้วย อารมณ์เปลี่ยนง่ายจังแหะ แต่ก็ดีแล้ว ในที่สุดก็กลับบ้านซักทีหิวแล้ว
การเจอกันโดยบังเอิญ………………………………………………..
รู้จักชื่อฉัน………………………………………………………
ที่อยู่ฉัน…………………………………………………
เค้าเป็นใครกันแน่ถึงรู้ได้ขนาดนี้…………….
เกี่ยวข้องกับพ่องั้นเหรอ……………
ไม่เข้าใจเลย………………..
ติดตามตอนไปต่อไปด้วยนะ
ความคิดเห็น