รักใสๆ วัยกำลังเรียน2

เนื้อเรื่อง

รักใสๆ วัยกำลังเรียน part2 มาแล้วจ้าาาา

หลังจากที่นายภูผา เรียกเจติยาเสียงดังสนั่น แล้ววิ่งมาด้วยความเร็วสูง!!
''เจติยา !!!'' ภูผาวิ่งมาด้วยใบหน้าตื่นตกใจอะไรบางอย่าง แต่เกิดพลาดเมื่อภูผาสดุดเชือกรองเท้าตัวเองตรงหน้าเจติยาด้วยความพอเหมาะ... เจติยาเอาแขนทั้งสองยกขึ้นมาไขว้กัน ป้องตรงหน้าตัวเอง พร้อมเสียงกรีดร้อง
''อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!'' ภูผาล้มทับบนตัวของเจติยาด้วยแขนทั้งสองที่คร่อมบนตัวเธอ
''เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?'' ภูผากระซิบถามด้วยเสียงที่เบาและนุ่มนวลขณะที่ปลายจมูกของทั้งสองห่างกันแค่เพียงนิดเดียว... เจติยาค่อยๆลืมตาขึ้นและต้องตกใจ ที่เธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นแววตาของภูผาจ้องมองเธออยู่
(พูดในใจ) ''แววตาคู่นี้...ทำไมนะ? ทำไมถึงทำให้เราหวั่นไหวได้ถึงขนาดนี้ แววตานี้ทำไมถึง...''
''เจติยา เจติยา....'' เจติยาสะดุ้งด้วยความตกใจ
''ห...ห๊ะ เอ่อ ฉันไม่เป็นไร นาย... เอ่อ เอาตัวนายออกจากฉันก่อนดีไหม '' เจติยาพูดด้วยความเคอะเขิน พร้อมยิ้มกรุ้มกริบเล็กน้อย
''ล...แล้วนายมีอะไรหรอ เห็นเมื่อกี้เรียกฉันซะดังเลย''
''อ๋อ ฉันแค่จะเอาของที่เธอทำตกมาให้น่ะ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้...''
''ไม่เป็นไร'' เจติยาบอกภูผาโดยที่ไม่กล้าแม้ที่จะจ้องหน้าภูผา
''เธอเขินหรอ?''
''ใครเขิ๊นนนน ฉันไม่ไก้เขินซะหน่อย'' เจติยารีบตอบปฏิเสธภูผาทันที ด้วยที่แก้มทั้ง2ข้าง เป็นสีแดงแล้ว
''หรอ ฉันก็คิดไว้แล้วแหละ นี่ถ้าเธอเขินนี่ ฉันคงคิดว่าเธอคงชอบฉันนะ'' ภูผาทำเหตุหักมุมจากที่กำลังจิ้นๆ เป็นฉากพ่อแง่แม่งอน... เจติยาหันไปมองภูผา ด้วยสีหน้าสงสัยพร้อมพูดว่า
''นี่นายภูผา ฉันเนี่ยไม่คิดอะไรกับนายหรอกนะ ไม่ว่าจะวันนี้ วันไหน ฉันก็ไม่มีทางชอบนายทั้งนั้นแหละ จำไว้ด้วย ฉัน    ไม่    มี    ทาง    ชอบนาย จำไว้''
ภูผาโน้มหน้าเข้าหาเจติยาพร้อมใช้มือจับปลายคางเธอ แล้วพูดว่า
''หรอจ๊ะ เจติยา'' หลังพูดจบประโยคภูผาก็หันหลังเดินจากเจติยาไปพร้อมด้วยสีหน้าที่ยิ้มมุมปาก 
''ย่ะ!!! ฉันพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว'' เจติยาพูดให้หลังภูผาที่เดินจากไปเกือบลับตาแล้ว