คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Monochrome love:ฉันจะไม่ทำให้คนที่รักร้องไห้
MONOCHROM
love8
(เลย์)
ผมกำลังเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง ไม่นานก็ได้ยินเสียงประตูปิด ไอ้ดำกะน้องโด้ของมันคงจะกลับไปแล้ว
แต่แน่นอนมีเสียฝีเท้าของใครบางคนกำลังมุ่งหน้ามาทางนื้
เอาไงดีเอาไงดีอี้ชิงTT^TT ไอ้ไคมันพูดอะไรไปรึป่าวแล้วจะเข้าใจกันไหมเนี่ยเฮ้อออออ
“รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง”
คริสเดินหน้าฉงนเข้ามาในห้องผม ยิ้มรับหวานๆเอาให้ละลายให้ได้ แต่สุดท้ายร่างสูงก็ไม่มีทีท่าว่าจะเคลิ้มกับผมเลย
“มีไรจะถามก็ถามมาเลยครับ”
ผมตอบหยอดลูกอ้อนๆไปนิ่ดหน่อย หึเช้านนี้จะรอดไหมเน้ออี้ชิง-0-
“จงอินเพื่อนนาย น้องโด้น้องฉัน ไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วทำไม...น้องโด้ถึงรู้จักจงแดบอกมาให้หมดนะอี้ชิง”
คริสยืนกอดอกราวกับจะสืบสวนผู้ต้องหาคดีฆ่าปลวกตาย -0- ยิงคำถามมาขนาดนี้บอกไปก็หมดกันสิครับ คริสยังไม่เคยบอกรักผมเลยนะถ้าเขายังรักมินซอกนั่นอยู่ล่ะ ผมจะทำไงTT^TT เปลืองตัวชะมัดกู-*-
“ทำไมต้องมองอย่างนั้นด้วย ฉันก็ไม่ได้ทำผิดซะหน่อย ไค อ่อ..จงอินเป็นเพื่อนหุ้นส่วนที่ร้าน ส่วนน้องโด้ของนายฉันไม่รู้หรอกว่าไปรู้จักกันตอนไหน..แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาเป็นน้องนาย จริงๆนะตกใจจะแย่ ส่วนจงแดเป็นน้องของจงอินมั้งฉันไม่สนิดหรอกแหะๆ (ทำหน้าสวยใสไร้สติสุดๆ^0^)”
“อ่อเหรอ แล้วไอ้เพื่อนนายนี่มันเลวไหม”
“ก็ไม่นะ ถึงจะกวนๆหน่อยฉันว่าจงอินกับซูโฮก็ดีพอกันเลย^^ สนิดกันๆ”
“ซูโฮ เหรอไอ้หมอที่นายพูดถึงนั่นใช่มะ ไว้ว่างๆพาไปดูหน้าหน่อยนะหึ”
ตายล่ะพูดอะไรออกไป ทำเดือดแต่เช้า เอาไงดีตัดบทแล้วไปดีกว่า ไหนจะเรื่องจงแดอีกให้เขารู้ไม่ได้! ว่ามันเป็นหลานผมฮึ๊ย....หนาวหลัง-0-
“โอ้ๆ ไม่งอนนะ ก็นายถามฉันก็ตอบไง...คริสเราไปหาไรกินกันเถอะ ไว้ระหว่างทางนายอยากรู้อะไรเราก็มาแชร์ๆกันนะ^^”
“อืมได้ตอบสมใจแน่ไม่ต้องห่วงจางอี้ชิง”คริสพูดจบก็เดินออกไปอีกครั้ง
ผมพรู่ปากอย่างโล่งอก
ไม่นานประตูห้องที่พึงเปิดไปก็เปิดอีกครั้ง กึก!
“เตรียมตัววันหยุดนี้เราจะไปทะเลกันให้เวลานายสิบนาทีนะที่รัก” คริสพูดทำหน้าสแยะยิ้ม โหดๆแล้วเดินออกไป ว่าไงนะไปทะเลจะบ้าเหรอตอนอากาศแบบนี้เนี้ยนะ T0T แต่เค้าพูดว่าที่รักเหรอ แอร๊ยเขินๆ><
.
.
.
.
ไม่นานผมก็เก็บของที่จำเป็นบางอย่างของคริสใส่กระเป๋าเสร็จและแน่นอน ของใช้ของผมแทบจะไม่มีนอกจากแปรงสีฟัน - -* ทำไงได้มาข้างบ้านคนอื่นก็ต้องไปเอาของสิ...
ผมนั่งอยู่บนรถสปอร์ตสีเขียวเข้มคันเดิมอีกครั้ง..คริสพาผมไปที่คอนโดตอนแรกก็ว่าจะไม่ให้พามาหรอกซื้อใหม่ซะก็หมดเรื่อง...
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
ผมล่วงไปหยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงขึ้นมาจนคนข้างๆหันมามองตาเขียว.....
ผมมองหน้าเจออีกครั้ง “จงแด” หลานชายโทรมามีไรหว่า -0-
“ว่าไง อ่อ..หลานชาย” คริสยังคงมองผมเงียบเป็นระยะๆ
(อาเลย์ฮะ ผมไม่อยู่ซักสามวันนะ อาเลย์ดูผับแทนได้ไหม)
“เอ้า ไงงั้นอ่า อาก็ไม่ว่างสามวันเหมือนกัน”
(แล้วทำไงล่ะ ผมต้องไปจริงๆ ตกลงไปแล้วด้วย/// ใช่ๆห้ามผิดคำพูดนะไม่งั้นน้อง....ไม่ยอมๆ)
“อ่อ งั้นจง...อ่อหลานชายเอา รายชื่อกลุ่มนั้นส่งเข้าอีเมล์อาให้หน่อย แค่สามวันนะ อาจะหาคนมาช่วยดูก่อนละกัน”
(ลำบากรึป่าว ขอโทษที่บอกกะทันหันนะว่าแต่อาเลย์จะไปไหน...//เร็วๆหน่อยสิ๊น้องโด้ อยากไปแล้วๆ)
ผมฟังในสิที่หลานชายแต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจอ้าปากเหว่อปากห้อยอยู่แบบนี้คือ เมื่อกี้เสียงใครนะ น้องโด้?-0- นี้มันอะไรกันหว้า อี้ชิงปวดหัว !!!!
“มะไม่เป็นไร อาจัดการเอง เดินทางปลอดภัยนะไว้เจอกัน”
ติ๊ด!
คริสไม่พูดอะไรเอาแต่ฮัมเพลงเบาๆ เพราะมากครับ น้ำตาจะไหลอยู่แล้ว !
“อ่อคริสจ๋า...จะว่าอะไรไหมถ้าอี้ชิงจะโทร อ่อ หาซูโฮอะ”
“ไม่ต้องทำเสียงหวานจะถึงคอนโดแล้วไว้ไปคุยที่นั่น”
แงะทำโหดคิดว่าน่ากลัวหรือยังไง ก็กลัวแหละแต่นี้ใครเสี่ยอี้ชิงเจ้าของวูฟผับนะเห้อะ! ไม่นานนักรถคันสวยก็ถึงที่หมาย....
.
.
.
.
“เอ้าจะโทรก็โทรสิแต่เอามานี่ฉันจะพูดเองนายมีไรบอกมันว่ามา”
หลังจากผมวิ่งเข้าไปเอาของที่จำเป็นเสร็จใส่กระเป๋าแบรนหรู... คริสก็เอาแต่เดินสำรวจห้องผมเป็นคนขี้สงสัยตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ อู๋อี้ฟาน!!
“อื้อเรื่องงานนะ เข้าใจกันหน่อยๆ นายเป็นใครจะมาสั่งฉันอย่างเดียวอย่างงี้ได้ไงเหล่า”
“จะฝากบอกมันต้วยไงว่าฉันคือคนที่นายจีบอยู่”
เหว่อ-0- หลงตัวเองสุดๆ นายมันบ้าคริส!
“เหอะ” ผมหัวเราะในลำคอไม่สนหรอก
“ยอบอเซโย ซูโฮของเค้า^^”
(อาว่าไงเลย์ของเค้า ฮ่าๆ)
“ว่างไหมสามวันนี้ ช่วงเย็นมาดูร้านให้หน่อยจิ ” ผมคุยมุ้งมิ้งกับซูโฮคนเดียวไม่ต้องสงสัย - -*
(ง่าก็ได้แหละ แต่มันเป็นวันหยุดของฉันนะ...เลย์อ่า ไม่คิดจะมาเจอกันบ้างเหรอ)
“อื้อไว้วันหลังนะ ทำแบบเดิมนะซูโฮนายก็เคยไปช่วยที่ผับไม่ยุ่งหรอก มีอะไรก็เรียกพนักงานนะ”
(ได้เลยกลับมานายต้องให้รางวัลฉันนะ จุ้บเลย์ของเค้า)
-/////-เขินโครต
เสี่ยววินาทีที่จะตอบกลับ มือยาวกระชากโทรศัพท์ที่แนบหูผมอยู่เมื่อกี้กดเปิดสปีกเกอร์โฟน เสร็จสรรพ
กรอกเสียงอำมหิตของตัวเองจนผมสะดุ้ง -0-
“ไม่ต้องมาเจอเลย อี้ชิงใช้ให้ทำอะไรก็ทำไปเถอะอย่าเรื่องมากแค่นี้นะ อ่อ สุดท้ายอี้ชิงของฉันไม่ใช่ของนาย บาย!”
ติ๊ด!
กรี๊ดนายพูดแบบนี้กับซูโฮของฉันได้ยังไงกันห๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มันเป็นเพียงเสียงเล็กๆที่ดังในใจเท่านั้น-0-
เรื่องจริงคือผมยืนอ้าปากเหว่อ คริสยื่นโทรศัพท์ให้ก่อนจะคว้ากระเป๋าในมือผมเดินนำออกไปผมหันไปมือแผ่นหลังกว้างสิ่งที่คริสทำ มันคือการหึงผมใช่ไหม มันจะเป็นเรื่องจริงได้รึป่าว ?
สีระรื้อแดงบนใบหน้าของผมและคริสยังคงปรากฏให้เห็น เราออกเดินทางจากคอนโดผม
ในหัวผมเต็มไปด้วยเรื่องราวที่แสนยุ่งเหยิงในยามเช้าแก่ๆ แล้วตอนนี้ก็จะบ่ายแล้ว ผมพยายามถามว่าเขาจะพาผมไปทะเลทำไมที่ไหนแต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมบอก...หวังอย่างเดียวอย่าได้ไปกะน้องโด้ของไอ้ดำมันเลย ฮอลลลลTT^TT
.
.
.
(น้องโด้)
ร้านกาแฟ…ด้านล่างของคอนโดหรู
“เย้ในที่สุด พี่จงแดก็ยอมไปน้องโด้ดีใจสุดๆ” ผมกรีดร้องพูดจาหวานจ๋อยแจ๋วไปให้พี่จงแดสุดหล่อของน้องโด้พร้อมกับกอดแขนแสดงความเป็นเจ้าของ(?)ในอนาคตแบบสุดๆแอร๊ย เขินอ่าเอาความใสๆเข้าสู้คือดี ฮ่าๆแน่นอนจงอินพาผมไปเสื้อชุดและของจนครบ คนบ้าไรไม่รู้ถ่วงเวลาชะมัดนี้ก็กี่โมงแล้วกว่าจะถึงเย็นพอดีตอนแรกโทรหาพี่จงแดไม่ยอมไปเลยง่า เลยต้องบุกมาถึงคอนโดแต่ก็ยังไม่ได้ขึ้นไปสำรวจห้องพี่เขาเลยเสียดายจัง
หลังจากที่โทรตามพี่จงแดลงมาด้านล่างเพราะจงอินบอกพี่จงแดไม่ชอบให้ใครเข้าห้อง หึน้องโด้จะเป็นคนแรกเลยคอยดู
“จริงพี่ต้องทิ้งงานเลยนะเนี่ย ถ้าไม่ติดว่าน้องโด้ชวนพี่ไม่ไปหรอก^^” พี่จงแดพูดพลางเอามือมาขยี้หัวผม
แหนะๆมาสัมผัสเดียวเจอๆเห้อะๆ
“มึงมันลีลา สรุปจะไปจริงๆเหรอแล้วผับล่ะใครจะดู อามึงก็อาจจะต้องไป..อ่อช่างเหอะกูปวดหัว!” จงอินที่นั่งอยู่ด้านข้างผมเอาแต่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนจะพยายามติดต่อใคร แต่ติดต่อไม่ได้มั้ง ตั้งแต่กลับจากซื้อของนี้อารมณ์ดูไม่ดีเอาซะเลย
“กูโทรหาอาเลย์กูล่ะ เค้าไม่ว่างเหมือนกันไปไหนว่ะ….เอาเถอะกูไปเก็บของล่ะ เดียวมินซอกรอนาน”
หะกรี๊ดใครคือมินซอก? ต๊ายน้องโด้เสียใจนางเป็นใครไม่ได้ต้องรู้ๆ จังหวะที่จะลุกตามร่างสูงไปกลับมีมือมารสีเข้มจับไว้เสียก่อน
“นั่งลงเลยนะน้องโด้”
“ทำไมอีกล่ะจงอิน น้องโด้อยากรู้ว่ามินซอกคือใคร”
“นั่งซะแล้วจะบอก น้องโด้เองก็ต้องทำตามที่เค้าบอกด้วยนะ”
“อื้อ” ผมกลายเป็นเด็กว่าง่ายซะงั้นเพราะตอนนี้จงอินทำตานิ่งยังกะจะกินน้องโด้ อี้กลัวจังน้องโด้คือเด็กตัวเล็กๆที่กำลังจะโดนทำร้ายใช่ม๊ายย ><
.
.
.
.
.
.
เฟี๊ยๆ
“โอ๊ยๆ พอแล้วเด็กอะไรมือก็เล็กเค้าเจ็บนะ!”
“ไม่รู้ล่ะ ทำไมอาเลย์ถึงมายุ่งกะพี่คริสของน้องโด้ทำไม แล้วไอ่ที่ให้สอนอ่อยคนนี้เอาไปใช้กับพี่คริสหรอกเหรอสมควรตายย๊ากก!”
อุ๊!
พึงรู้ตัวว่าเสียงดังมือใหญ่ของจงอินปิดปากของผมเอาไว้ผู้คนในร้านมองจับจ้องมาที่พวกเรา ง่า อายจังขอโต๊ด><
“เงียบหน่อยถ้าไม่ติดว่าคนเยอะ จูบไปละนะ”
0.0 ตาเบิกกว้างใบหน้าเริ่มแดงและชาราวกับต้องมนต์ หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะจนรู้สึกเหนื่อยไม่ไหวล่ะนะชอบมาทำแบบนี้ใส่
“ออโอด” (ขอโทษ)ผมพูดออกไปจงอินเอามือออกแล้วยิ้มมาให้ หึ
“ก็ที่จงอินเล่ามา กลายเป็นว่าทุกคนรู้จักกันหมด มินซอกคนนี้นะเหรอที่ทำให้พี่จงแดเปลื่ยนไป พี่คริสเนี่ยนะที่ไปแย่งคนที่ชื่อมินซอกจากพี่จงแด เหอะดีเลยน้องโด้จะได้ไปบอกพี่คริส ว่าให้แย่งต่อไปพี่จงแดเป็นของน้องโด้คนเดียว อาเลย์ก็ไม่ได้รักพี่คริสนิตัดใจได้อยู่แล้วล่ะหน่า”
“น้องโด้ครับ” หลังจากที่ผมพล่ามยาวเหมือนสั่งสอนคนแก่ จงอินก็พูดแทรกขึ้นมา
“อย่าไปยุ่งกับเรื่องของเขาเลยนะ น้องโด้สัญญาแล้วว่าจะไม่บอกใคร เรื่องนี้มันจะจบลงเองตามในสิ่งที่มันควรจะเป็น…เค้าไม่ห้ามน้องโด้หรอกที่น้องโด้จะรู้สึกยังไงกับใคร แต่ตอนนี้ช่วยรับรู้ความรู้สึกของพี่ก่อนได้ไหมเด็กดี….”
ผมเหมือนหัวใจหยุดเต้นจงอินที่เรียกแทนตัวเองว่าพี่เป็นครั้งแรกจงอินเป็นคนชอบกวนประสาทล้อเลียนส่งมุขเสี่ยวๆมาให้ไม่ขาดสาย แต่ตอนนี้คนตรงหน้าช่างจริงจังกับคำพูดของตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นและสิ่งที่ทำให้ผมตกใจมากกว่านั้น…เปลือกตาผมปิดลงช้าๆ เคลิ้มไปกับจูบแสนหวานที่พุ่งเข้ามาไม่ทันตั้งตัวจงอินแทรกลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากของผมผมตอบกลับด้วยการกระทำตามธรรมชาติถึงผมจะแรดแต่ก็ไม่ได้ชำนาญซักเท่าไหรคนที่ขโมยจุ้บแรกของผมไปตอนนี้เขาจูบผมอีกครั้งนุ่มนวลและอ่อนหวาน เวลาผ่านไปแค่ไหนไม่รู้ ลมหายใจของเราทั้งสองกำลังหมดผมพึงเกาอี้ร้านอย่างหมดแรง
จงอินยิ้มให้เบาๆก่อนจะเอามือมาเช็ดมุมปากผม สีแดงระรื้อปรากฏบนหน้าคมคาย ผมอายจนทำตัวไม่ถูกจงอินจับหัวผมโยกไปมา
“อายไหมคนเต็มร้านเลย”
“ไอ้บ้า ! –0-”
ผมพูดจบก็วิ่งออกมานอกร้านทันทีมุ่งไปที่จอดรถที่จากมา เหอะเสื่อมเสียหมดกันความน่ารักของผม โดนคนแก่ขโมยไปซะแล้ว ฮือน้องโด้จะงอแงล่ะนะ!
มองนาฬิกานี่จะบ่ายแล้วรีบไปดีกว่าไม่นานจงอินก็เดินผิวปากสบายอารมณ์ ก่อนจะกดรีโหมดหมุนตัวตาม
สเต็บขาแด๊นของเขาแล้วเข้าไปประจำที่คนขับ ผมเองก็หย่อนร่างของตัวเองตามไปเหมือนกัน เหอะเท่มาก ขอบคุณ! -0-
“ออกรถได้แล้ว เดียวตามพี่คริสไม่ทันกันพอดี”
“รับทราบครับ เหลือกน้อยของพี่จงอิน”
“ไม่ได้เหลือก แล้วก็อย่าลืมบอกให้พี่จงแดตามมาล่ะ ไม่งั้นไม่ยอมจริงๆด้วย”
จงอินไม่ตอบแถมส่งสายตายิ้มแย้มกวนเท้าน้อยๆของน้องโด้เป็นอย่างมาก!
“ไม่ต้องมองเลยจะหลับแล้วง่วง!”
ผมพูดจบก็เอนเบาะแล้วหันหลังให้คนบ้าข้างๆทันทีไม่ได้หรอกน้องโด้จะไม่หวั่นไหวให้กับเขาเด็ดขาด!
นั่งรถไปได้ซักพักตากำลังจะปิด
.
.
.
จะปิดแล้ว…
“หลับยาวๆไปเลยนะคืนนี้จะได้ไม่ต้องนอนคิๆ”
0.0 เสียงไอ้บ้าข้างๆผมเปร่งออกมาใจน้องโด้กระตุกวูบ โอ้ยเขินๆๆๆๆ(ตะกุยเบาะ TT0TT )
ผมไม่ตอบอะไรหวังให้เขาเข้าใจว่าผมหลับสนิดแล้วจริงๆ ถ้ามาเห็นหน้าผมที่ทำกำลังน้ำตาเล็ดหน้าาแดงแบบนี้โดนล้อตายแน่ๆ
“พี่จงอินไม่เคยอยากดูแลใครเท่าน้องโด้มาก่อนเลยนะ หลับให้สบายนะเหลือกน้อยของผม”
จงอินเปร่งเสียงแผ่วเบา เอามือมาลูบหัวเบาๆ สัมผัสนั้นผมเคยได้รับอยู่บ่อยครั้งเพราะความเอ็นดูแต่สิ่งที่จงอินให้มามันทำให้ผมอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เขาจะรู้รึป่าวว่าผมได้ยินคำพูดชวนฝันพวกนี้….-/////-
จงอินอันตราย ข่มใจไว้ไปอ่อยพี่จงแดแล้วค่อยว่ากัน ว่ะฮาฮ่าสุดท้ายน้องโด้ก็ไม่ไหวนั่งรถมันเพลินขอหลับหน่อยนะ Zzz
.
.
.
(มินซอก)
“จงแดอ่า ไปที่อื่นเถอะไม่ไปกับเพื่อนจงแดได้ไหมนะๆ”
“ไม่ไปก็ได้นะไม่ง้อหรอก”
ง่าก็ไม่ได้อยากจะเรื่องมากแต่อยากไปแค่สองคนอ่าเข้าใจ๊? งือๆ จงแดพูดไปพลางเดินไปหยิบของใช้โน้นนี้
“ชานยอลล่ะไปรึป่าว แบคฮยอนล่ะนายไม่ชวนไปเหรอ”
..
..
ไม่ตอบ-0-
นึกยังไงไปทะเลในอากาศเริ่มหนาวแล้วแล้วมาชวนปุบปั๊บอย่างนี้ยังไม่ได้รายงานม๊าเลยนะ ม๊ายิ่งชอบเช็คอยู่ช่วงวันหยุดแบบนี้แล้วอีกอย่างพรุ่งนี้ป๊าสั่งให้กลับบ้านไปเอาเงิน งือมินซอกจะทำยังไงดี
“จงแด ฉันไม่ไปนะ”
“อืมไม่ต้องไปหรอก”
“ไปเที่ยวกับใครกันแน่”
“น้องโด้แล้วก็ไอ้จงอิน”
“แค่นี้อะเหรอ”
“ถามมากจริงนะมินซอก ไม่ไปก็ไม่ต้องพูดเลย ปะลุกเดียวไปส่ง”
“’ง่า ถึงแล้วโทรหาฉันนะ” ผมพูดไปลุกไปตามแรงดึงของอีกคน พึงจะดีกันเองจะจากกันอีกแล้วเหรอเนี๊ยตั้งสามวันนะสามวัน-0-
“ฉันไม่มีเบอร์นาย”
จงแดพูดพลางหยิบโทรศัพท์ยื่นมาให้ผมแอร๊ยจะขอเบอร์เลยเหรอ ไวนะเราอะ ฮ่าๆ ผมรับมันมาแล้วก้มหน้าเดินกดโทรศัพท์ไปจงแดกุมมือผมเบาๆแล้วพาเดินไปตามทางของมัน
ผมก็สบายไม่ต้องมองทางกดเบอร์ตัวเองแล้วโทรออกทันที ไหนๆก็ได้จับโทรศัพท์แล้ว ขอเช็คหน่อยล่ะกัน
ข้อความ
หญิงลีหมีน่ารัก: พี่จงแด ไม่ไปเที่ยวไหนเหรอค่ะ?
ลูน่าฮาเร็ม: เมื่อคืนหายไปไหนยังไม่ได้ฟังน้องจงแดร้องเพลงเลย อุ้งอิ้งๆ
เห๊อะอิ้งม๊าแก่สินังบ้า ไหนๆนี้ยังมีอีกเหรอกรี๊ดดดดๆกัดฟันๆๆ
สปอยอร่อยแซบ : พรุ่งนี้จะอยู่ผับไหมฉันจะแวะไปหาเธอนะ
เลื่อนไปๆ ความเดือดกำลังปะทุ หน่อยๆ ไม่ไหวแล้วตุ๊ม!!! ติ้งตอง…….
ผมกำลังจะหันไปว๊ากคนที่ยุ่งอยู่กับการเซตกล้องตัวเองในลิฟท์ก็ดันเปิดถึงที่หมายเสียก่อน มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาผมเลยไม่กล้าจะพูดอะไร ใจเย็นนะมินซอก หึๆ
.
.
.บนรถ
“เงียบทำไม ไม่ไปเองจะมางอนไม่ได้นะ”
“ยังไม่รู้ตัวอีกนะจงแด”
“ทำไรผิดอะ อย่าพาลๆ”
“ไม่รู้แหละ ถ้านายถึงแล้วนายต้องเฟสทามมาเข้าใจนะ อะนี้โทรศัพท์”
“บ้าเหรอไงมันไม่ใช่โทรศัพท์ฉันนะ เอาของฉันมานะมินซอก”
“ไม่กลับมาค่อยมาเอาคืน แลกกันไปก่อน”
จงแดสายหัวระอาผมเต็มทีก่อนจะรับมันไป…ทำไมจะแลกไม่ได้โทรศัพท์ผมสวยจะตายสีน้ำเงินลายโบว์จุดๆ น่ารักมากๆ เหอะ ไม่ใช่นิสัยเดิมผมกลับมาหรอกนะ แค่มันมีเรื่องต้องสะสางจริงๆ
“จอดตรงนี้แหละ เดียวม๊าก็มาแล้ว”
“อืมไว้จะซื้อของฝากมาให้นะ อย่าให้รู้ว่าแวบไปกะใครล่ะ”
“บอกตัวเองเหอะ อะโด่”
จังหวะที่ผมกำลังก้าวออกไปใจมันหายยังไงไม่รู้มันไวไปไหมที่จะไม่ได้เจอกันอีกแล้วทั้งๆที่พึงจะเคลียกันได้เมื่อคืน
“เดียวมินซอก”
“หะ”
มือเรียวเอาบางอย่างมาสวมหัวผมไว้มันคือหมวกไหมพรมสีส้มมีตัวอักษรตัวเคตรงกลาง จงแดจัดการใส่หมวกให้ผมอย่างเบามือ ผมมองแววตามสวยราวกับจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว
ไม่เอาน่าแค่สามวันเองจงแดมองขึ้นไปที่หมวกก่อนจะไล่ผมที่หล่นลงมาที่หน้าผากให้ได้ทรง ปากรูปรอยหยักสวยเอ่ยออกมา
“มันหนาว ดูแลตัวเองดีๆนะครับ”
“อื้อ =/////= ”
ผมได้สติก่อนจะผยักหน้าให้ก่อนจะพาตัวเองลงจากรถคันสวยผมโปกมือลาจงแดแล้วยิ้มให้นิดหน่อย จงแดออกรถไปจนลับสายตา
หลังจากนั้นอะเหรอ ผมก็ยืนยิ้มมองฟ้าแก้มปริ บริดไปมาเหมือนคนบ้า -..-
ไม่นานม๊าก็มาพาผมกลับไปบ้านที่ชานเมือง
การเดินทางกลับบ้าน ผมกับม๊าคุยโน้นนี้ตลอดทาง ม๊าบอกว่าผมผอมลงเลยว่าจะซื้อของกินไปฉลองซะทีลูกชายคนโตกลับมา
ผมดีใจนะที่ได้กลับบ้านไปหาป๊าม๊าแล้วก็เจ้าน้องตัวแซบซางหมิน วัยห้าปี ไม่คิดเหมือนกันว่าม๊าจะปล่อยให้มีน้องอายุห่างกันขนาดนี้ เฮ้อ แต่ลึกๆก็ยังหวั่นว่าจงแดจะไปกับใคร อากาศแบบนี้มันไม่ควรจะไปทะเลด้วยซ้ำ
ไม่นานก็ซื้อของอร่อยๆกลับบ้านทางชานมือง
บ้านหลังโตสำหรับครอบครัวเรายังไงซะมันก็อบอุ่นทกครั้งที่ได้กลับมา
“อาซิ่วหมินเอ้ย กลับมาแล้วเหรอดีๆป๊าจะให้ของขวัญหนูนะ ”
“ใช่แล้วป๊า คิดถึงป๊าจัง จุ้บ!”
“ไอ้บ้านี่โตเป็นหนุ่มแล้วนามาทำอะไรแบบนี้”
“ก็คิดถึงนิป๊า ม๊าไม่ต้องน้อยใจนะเตรียมอาหารไปก่อนเดียวเค้าไปจุ้บ ฮ่าๆ”
สุดท้ายรอยยิ้มของครอบครัวตระกลูคิมก็อยู่กันพร้อมหน้ากันผมเองก็มีความสุขจนลืมสะสางเรื่องชะนีนิรนาม
บลาๆในโทรศัพท์จงแดไปเลยอ่า นายต้องโทรมานะจงแด…
.
.
.
.
(จงแด)
“กูออกแล้วนะมึงถึงแล้วเหรอ ไวไปนะห่าจงอิน/// เออๆแหม๋มึงของร้องกูขนาดนี้ก็ต้องมาซะหน่อยสงสาร// น้องโด้เค้าปลื้มกูไม่ใช่มึงฮ่าๆ///เออๆ กูอยู่ไม่ถึงสามวันหรอกนะว่าจะกลับคืนนี้รึไม่ก็พรุ่งนี้เช้าเลยเป็นห่วงคน//ไอ้บ้าเดียวกูทีบที่มาสายเพราะไปสั่งงานที่ผับมาเว้ยพี่ซูโฮเค้าจะได้ไม่เหนื่อย//มึงอ่าแหละตัวดีลากกูมาเออไว้เจอกัน”
ติ้ด!
ผมกดวางสายจากรุ่นพี่ตัวดี ขับรถไปตามเส้นทางที่มันบอก ผมมองภาพตั้งหน้าเจอโทรศัพท์ในมือ น่ารักเป็นบ้าใครเค้าสั่งให้เอารูปตัวเองขึ้นทั้งที่หน้าเบลอแบบนี้นะ หมินๆ^^
มองไปมองมาภาพนี้มันมีผมติดอยู่ด้วยนี้เอง เป็นภาพตอนผมมองอะไรอยู่ก็ไม่รู้แหะ..ปะโถ่มินซอกนายมันบ้าๆจริงๆ
ถ้าไม่ติดว่าจงอินมันจะตอบแทนเรื่องในผับผมคงจะไม่ออกมาแบบนี้ ไม่อยากห่างมินซอกเลย กลัวว่าห่างสายตาไปใครจะมาทำร้ายเอา
เมื่อคืนมินซอกทำผมใจหายมากตอนที่เขาร้องไห้ ผมรับรู้ไม่ได้หมดของความรู้สึกมินซอกหรอกแต่แค่รู้สึกผิดที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้มินซอกเจอกับคนเลวๆแบบนั้น ฉันจะไม่ยอมให้นายเจออะไรแบบนั้นอีกแล้วจงแดสัญญา
ผมวางโทรศัพท์ก่อนจะตั้งสติขับรถไปถึงที่หมาย ถ้าผมพลาดคิดอะไรนอกเรื่องไปมากกว่านี้ มีหวังขับรถชนอีกแน่ๆ
.
.
.
.
รีสอร์ท…
หลังจากที่ขับรถมาสองชั่วโมง ผมก็เดินเข้ามาทางโซนลอบบี้ ของรีสอร์ท
เห็นน้องโด้กระโดดไหวๆอยู่ไม่ไกล น่ารักจริงๆนะเด็กคนนี้ มิน่าจงอินมันยอมถวายหัวขนาดนั้น คืนก่อนงานเมื่อคืนสองสามวันผมกระทืบมันซะน่วม บอกเลยไม่เคยใช้ความรุนแรงกับใคร ไอ้ดำบ้า มันรวมหัวกับอาผมเรื่องกฎ วูฟผับบ้าๆ นั่นเอาซะเลือดขึ้นหน้า ผมก็โง่ไม่ทันพวกเขา เรื่องจริงก็คงจะมีเพียงการพนันโหดๆหลังร้านก็เท่านั้น - - อาผมอีกคนเหอะให้เครียดอยู่ตั้งหลายเดือนเรื่องแบบนี้…ไหนเรื่องมันบานปลายมาขนาดนี้แล้ว ผมจะไม่ปิดหัวใจตัวเองอีกต่อไปอาผมเองก็เดทอยู่กับใครไม่รู้ ไม่เคยจะบอกหลานคนนี้เลยเฮ้อ
“มาช้าจังเลยพี่จงแด^^”
“ครับ พี่ออกมาช้านะ ไหนๆน้องโด้จะให้พี่สอนร้องเพลงไม่ใช่เหรอ”
“อะแฮ่ม มึงตกลงกะกูแล้วนะไอ้จงแด”
“ไม่รู้หรอกน้องโด้น่ารักกูไม่สนแล้วฮ่าๆ”
“หน่อย” จงอินบ้าพลังมันกระโดดล็อคคอผมจนหายใจไม่ออก ปล่อยนะโว้ยไอ้บ้าคนเยอะแยะ
“ปล่อยพี่จงแดของน้องโด้นะ จงอิน!”
“แฮกๆ โอ้ยพี่เจ็บตรงนี้จังเลยน้องโด้ครับ” ผมกวนประสาทมันต่อไปกะจะให้หึงซะให้ตายเลย มันยอมปล่อยก่อนจะส่งสายตากับใบหน้าโหดๆมากให้…ก่อนหน้าที่น้องโด้จะมาหาผมที่คอนโด มันโทรมาพล่ามอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะ ว่าอยากจะพาน้องโด้มาเที่ยวโน้นนี้ ขออยู่กับน้องโด้อีกต่างหาก ถ้าผมไม่ไปความรักของมันคงจะแหลกสลาย เวอร์จริงๆไอ้นี่- - เสียดายที่ไม่ได้พามินซอกมาด้วยแหง่ล่ะ อีกใจก็ไม่อยากให้มามินซอกขี้หนาวไม่สบายง่ายกลับไปค่อยไปหาล่ะกัน
ในระหว่างที่น้องโด้ขะแย่งเท้ามาจับหลังผมว่าเป็นอะไรมากรึป่าวดูเหมือนจงอินมันจะทนไม่ได้ฮ่าๆสะใจ
“นี่ก็สี่โมงแล้ว เข้าไปด้านในกันเหอะลีลานะมึงอ่า”
“อืมๆมึงไปก่อนเลย เดียวกูทำธุระแปป”
“ง่ารีบตามมานะพี่จงแด^^”
“มานี้เลยเด็กดื้อ” จงอินก็ลากน้องโด้พร้อมกระเป๋ากับห่วงยาง? ใบโตไป เหมือนพ่อลูกมากกว่านะผมว่าฮ่าๆ
ต่อสายเฟสทามหาเจ้าตัวกลมไม่นานก็รับไวจริงๆ - -
“ไงฉันถึงแล้วนะ”
“จริงเหรอ ไหนดูรอบๆหน่อยสิ”
“อืมๆแต่ทะเลอยู่ด้านในนะ ในนี้มันรีสอร์ท”
“รู้แล้วน่า ถ่ายไปรอบๆกับชื่อรีสอร์ทด้วยนะ”
“อ่าๆเห็นรึยัง”
“เอ้ยมีฝรั่งยืนใส่ชุดว่ายน้ำด้วยอะ นี่จงแดเอากล้องมาที่หน้านายเดียวนี้นะ”
“หื่นจัง เปาหมินอ่า”
“จะบ้าเหรอ นายไปกับเขารึป่าวคนนั้นอ่า นี่จงแดมองกล้องเดียวนี้นะ!” ผมหัวเราะลั่นนึกเขินแปลกๆมินซอกเข้าใจว่าผมมากับผู้หญิงคนนั้น -0-
“ป่าวหรอกน่า มากับจงอินนี่อยู่บ้านแล้วใช่ไหมในมือนั่นอะไรอะ องุ่นอีกแล้วเหรอ ?”
“อื้อ ก็มันอร่อย^^” มินซอกที่ดูจะหายกังวลแล้วก้มหน้าไปหยิบอะไรเข้าปากน่ารักๆมากๆ นั่งเล่นอะไรอยู่กินตุ้ยเลย น่าหยิกชะมันแก้มขาวๆเนี่ย-////-
“อือๆไม่กวนแล้วอยู่ในบ้านดีๆนะไปล่ะบาย”
“บายๆ จุ้บ”
><ไอ้เปาบ้าใครสั่งให้จุ้บมาที่กล้องขนาดนี้นะปากแดงๆที่ชุ่มไปด้วยน้ำขององุ่นมันทำให้ผมอยากจะกลับโซลนะรู้ไหม ฮอล
ผมเดินตามพวกนั้นเข้าไป เอาไงดีจะนอนซักคืนแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับแล้วกัน…
.
.
.
.
.
(เลย์)
“คริสอ่า พอแล้วน่าแค่นอนพักก็พอๆน้องนายอาจจะถึงแล้วนะ”
“ไมอ่าว อิ้ชิงหอมของนอนหอมอีกพักนะ”
“แค่แปปเดียวนะ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับคอฉันล่ะ” ผมข่มตาลงช้าๆ เป็นการพักผ่อนเพราะตั้งแต่นั่งรถมาถึงที่นี้ไม่ได้นอนเลยตลอกทาง คริสเอาแต่ถามโน้นนี้ ไปเรื่อยทั้งเรื่องเก่าๆเรื่องใหม่ๆ
ผมคิดทบทวนวันเก่าๆที่ตัวเองคิดจะหักอกผู้ชายตัวใหญ่คนนี้ แต่ตอนนี้ความคิดนั้นเปลื่ยนแปลงไปหมดจนผมรู้สึกสบสนผมเหมือนเด็กที่กลืนน้ำลายตัวเอง ผมทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง แม้กระทั่งเรื่องหลานตัวเอง ผมมันโง่ที่ไม่ควบคุมตัวเองให้ได้ดีกว่านี้ กลายเป็นว่าตอนนี้แทนที่จะหาวิธีหักหลังคริสแต่กลายเป็นคิดมากว่าเขารักผมบ้างรึป่าว กลัวว่าจะเสียผู้ชายข้างๆไป ถ้าวันหนึ่งเขาเบื่อผมล่ะถ้าวันหนึ่งเขายังลืมมินซอกไม่ได้ล่ะ วันที่ผับวันนั้นผมเองก็หวั่นตอนเจอมินซอก แต่ก็ไม่คิดว่าคริสจะกลับมาหาผมตอนงานเลิก คิดว่าจะไปกับมันซะแล้ว
โชคก็ไม่ได้เข้าข้างซักเท่าไหร่ตรงที่สืบๆมาว่าจงแดพามินซอกไปด้วยแถมไม่ยอมขึ้นโชว์ที่เตรียมมาเป็นอาทิตย์ๆ เฮ้อหลานผมมันหลงเจ้าเด็กมินซอกจนกู่ ไม่กลับจริงๆ นี้รึป่าวนะถ้าเขารักกันจะทำยังไงก็พรากไม่ได้ เอาเป็นว่าผมจะเปิดใจของดูเจ้ามินซอก อีกทีล่ะกัน แต่ยากหน่อยนะที่จะกลับมายุ่งกับจงแดของผมอีกนะ ถ้านายทำให้หลานฉันเสียใจอีก คอยดู
ติ้งๆ
ผมรีบกดรับโทรศัพท์เพราะไม่อยากรบกวนคนข้างๆ
“ว่าไงมึงอยู่ไหนไอ้ไค”
(กูถึงนานแล้วอยู่ห้องพักข้างๆมึงนี่แหละ มึงเอาไอ้จงแดไปนอนด้วยได้ไหมกูจะนอนกะน้องโด้กู)
“ห๊าว่าไงนะ!!!”
“มีอะไร อิ้ชิง”
“อ่อป่าวๆจงอินมันหลงทางนะนอนซะนะครับๆ” ผมเกาครางคริสเบาๆหวังให้เค้าเพลินแล้วอย่าพึงมาสนใจปัญหาระดับโลกแตกของผมอยู่ -0- ดีนะที่คริสชอบให้ผมเกาครางแล้วเผลอเพลินๆตามเรื่องไป
(กก ผัวอยู่ว่างั้น มึงนี้จะเสร็จมันจริงๆแล้วมั้งกูว่า) ฟายแล้วใครบอกมึงว่ากูยังไม่ได้ (?) อ่อของโทษที่นอกเรื่อง><
(อ่อแปปนะ//น้องโด้คร้าบอาบน้ำให้สบายตัวเลยนะเดียวจงอินจัดของใส่ตู้ให้ๆ)
“เออ เรื่องกู มึงดีตายอะสาด จงแดมาด้วยเหรอทำไมมึงไปบอกกู” ผมบีบเสียงให้เบาที่สุดแต่จริงแถบจะวิ่งออกไปกระชากไอ้ดำมากระทืบ เวลาแบบนี้โง่ชวนจงแดมาทำไมมันบ้ารึป่าวว่ะ
(ก็กูโทรหามึงไม่ติดเลยสายไม่ว่างไม่รู้อ่ามันมาแล้วเนี่ยไม่ทันแล้ว เอาเถอะเลย์ยังไงคริสมันก็ต้องรู้ว่าจงแดคือหลานมึง)
“เอื้อ….”คริสมันผลิกตัวออกจากผม โอ้ยโล่งอก ผมเลยถือโอกาสออกไปด้านนอก..
“เออ สุดท้ายกูต้องเป็นคนแก้ปัญหาร้อยแปดของกูคนเดียว ดีมากเพื่อนรักแล้วหลานกูมากะใครถ้ามินซอกมาด้วยมึงลากหัวมันกลับไปให้หมดเลยนะคริสของกูไม่พร้อมเจอๆ ”
(หรา มึงพูดอะไรกูรู้หมดนะอีเลย์ ไม่หรอกจงแดมาคนเดียว ไงคืนนี้หกโมงนะ มากินข้าวกันกูว่าจะฝากตัวกะคริสมึงหน่อยไหนน้องเค้าจะกลายเป็นของกูล่ะบายติ้ด!)
ไอ้เวรดำ กรี๊ดดดดด อยากจะบ้า
ผมจำเป็นต้องเดินตีหน้าให้ปกติแล้วเข้าห้องไปตามเดิม
แต่คริสหายไปไหนแล้ว ไม่นะ อะไรอ่าใต้เตียงก็ไม่มีห้องน้ำล่ะ ไม่มี ตู้เสื้อผ้า เฮี้ยไม่มี
“คริสไปไหนอะ คริส”
อึก!
ร่างใหญ่โอบจากด้านหลังผมเสียงทุ้มนุ่มกระซิบมาที่ด้านหลัง
“ไปเล่นน้ำกันเถอะ”
ผมหมุนตัวมามองคริส โอ้วขุ่นพระ!! ถึงจะเคยเห็นแต่ตอนนี้คริสใส่กางเกงว่ายน้ำพอดีกับสรีระมากๆ เน้นนะม๊ากมากก อึดอัดไหมลูก เอ้ยผิดไม่ใช่ล่ะ
ผมยิ้มกว้างกลบหื่น ฮ่าๆ “ไปสิหนาวๆอย่างนี้ต้องเล่นน้ำ”
แล้วคริสก็ยื่นบางอย่างมาให้ ‘ของนาย”
ผมหยิบมาดู ไอ้ทุเรส มันเป็นกางเกงวายน้ำขายาว เน้นนะยาวจนถึงตาตุ่ม จะบ้าเหรอไงไม่ได้ไปดำน้ำ แถมสีนี้น่าเกลียดสีชมพู อ่อนๆ - -
“จะบ้าเหรอไง คริสอ่า แกล้งฉันนี่ขาก็ยาวสีก็น่าเกลียด”
คริสคล้องคอผม “ใส่ไปเถอะถึงใส่สั้นๆ ฉันคงต้องให้ห้อยน้อยของฉันเล่นน้ำแค่ในห้องน้ำนะ”
ทิ้งระเบิดกองใหญ่ไว้ให้ก่อนจะหยิบบุหรี่ยี่ห้อแพงออกไปสูบ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อี้ชิงอยากจะบ้า เขินโว้ยไหนๆก็มาขั้นนี้ล่ะทำคะแนนต่อ อ่อยแม่งไม่มีไรจะเสียล่ะกู ! >0<
ไม่นานผมก็แต่งตัวเสร็จแล้วกอดคอคริสพากันเดินลงทะเลกันเราสองคนเล่นน้ำสนุกสนาน ชะนีหลายตัวกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ทะเลวันนี้สวยที่สุดเลย ผมมาเที่ยวไกลกับคริสเป็นครั้งแรกยามเย็นของอากาศหนาวมันกับทำให้ผมอุ่นใจ ผมเอาทรายมาโถ่มตัวคริสที่นอนอาบแดดอ่อนๆยามเย็น คริสเองก็เอาไม้มาวาดรูปอะไรของเขาแล้วก็ขำแล้วก็เข้าใจในความจินตนาการของตัวเองอยู่คนเดียวเมื่อก่อนผมมองคริสเป็นผู้ชาเย็นชา ไม่ง้อใคร ไม่มีความอ่อนโยน แต่ในทางกลับกันคริสเป็นคนที่รักใครรักจริง บางทีผมก็อิจฉามินซอกที่เขารอมาโดยตลอด คริสเป็นคนที่เอาใจใส่กับน้องของตัวเองมากๆ ยิ่งผมมาเห็นตอนเขาเล่นอะไรน่ารักๆแบบนี้แล้วมันทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้เลย อ่าคริสฉันอยาจะบอกนายเหลือเกินว่าหัวใจฉันมันผ่องโตเกินไปแล้ว
“อี้ชิงดูปูน้อยตัวนี้สิฮ่าๆ น่ารักนะว่าไหม”
คริสดี้ด้าที่จับเจ้าปูที่มันหลบนอนของมันอยู่ดีๆในหลุม - -สำเร็จรอยยิ้มเงิงกระจายของคริสเป็นอะไรที่เลย์คนนี้ปลื้มม๊ากกกกกกกก
“อื้อน่ารัก มันจะหกโมงแล้วนะ น้องนายคงรอกินข้าว ขึ้นกันเถอะ”
“’ง่าลงไปอีกรอบดีไหมยังไม่ได้พาอิ้ชิงไปดูอะไรเลย”
“อะไรอ่า”
“อ่อไว้พรุ่งนี้ก็ได้^^ปะๆ”
คริสลุกปัดก้นที่เลอะทรายเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือมาให้ผม ผมกุมมือหนาอย่างยินดี ชุดว่ายน้ำของคริสมันเปียกโชกจนทำให้ผมสติเสีย คริสพาผมเดินไปเรื่อยๆ กิ่งไม้อันใหญ่หล่นอยู่แนวชายหาด คริสปล่อยมือผมก่อนจะเดินไปเก็บมัน โอ้ยผู้ชายของอี้ทำไมคนดีแบบนี้รักธรรมชาติสุดๆ - -
คริสเดินมาพร้อมกับก้านไม้ยาวๆมีใบไม้เต็มไปหมด
“อยู่ตั้งนานทำไม่ไม่เก็บขยะตั้งแต่ตรงนั้นล่ะ”
“ใครบอกว่าฉันจะเก็บขยะ ฉันเอามาบังให้อี้ชิงน้อยของนายต่างหากล่ะ”
ปรี๊ดดดด ครับ ทั้งอายทั้งอยากจะจิก
“ไอ้บ้า ทุเรสลามกไอ้คริสบ้า ” ผมด่าพอหอมปากหอมคอ ก่อนจะรับกิ่งไม้มาไว้ด้านหน้าน้องชาย มันก็ไม่ได้แนบจนน่าเกลียดเป็นผู้ชายมีดีก็ต้องโชว์สิยะ!
“ฮ่าๆ แกล้งนายห้ายนี้ฮ่าจริงอะอี้ชิง เดินบังด้านหน้าไว้นะ ฉันจะกุมหลังเองแถวนี้คนชอบมองนายเยอะน่ารำคาญ”
ผมไม่ตอบเดินสงบเสงี่ยมต่อไป อย่าให้ถึงห้องนะ จะจับกดซักรอบไอ้บ้าอู๋อี้ฟานนนนนนน ><
.
.
.
.
จิ๊ก !
กึก!
ตึก!
ผมกำลังกินอาหารค่ำของวันนี้ แน่นอนเสียงที่เกิดขึ้น เกิดจากปลายอาวุธของทั้งคู่ จงแดและคริส ตั้งแต่มาเจอกันน้องโด้เองก็ร่าเริงซะจนไม่ดูซะเลยว่าพี่ชายตัวเองเดือนแค่ไหนแล้ว
จงแดกับคริสเอาแต่กระแทกช้อนประชดประชันกันมาซักพัก เขาแปลกใจว่าทำไมผมมากับคริสได้จงแดอาเลย์ขอโต๊ด><
“พี่จงแด กินนี้สิฮะอ้ามๆ”
“น้องโด้พี่จะกินเอามานี่ๆ”
“ง่า อาเลย์ก็ทำให้พี่คริสสิฮะ”
“ไม่ๆพี่จะเอาอันนี้” คริสยกตัวแล้วก้มไปกินของในช้อนของน้องชายตาโต คือเค้าจะนะว่าไม่ถูกกันแต่จะมาแย่งของกินกันเพื่อ? - -
“ขอบใจนะน้องโด้พี่จงแดจะอิ่มแล้วกินเยอะๆนะ” จงแดทำหน้ากวนประสาทอย่างไม่สนโลก ขยี้หัวเจ้าตักเล็กอย่างที่เคยทำ คริสเองก็กัดฟังกรอบๆยังกะจะกินหัว
ส่วนจงอินมันหายไปได้ซักพักแล้วไอ้บ้านี้ถ้าตีกันอี้ชิงจะห้ามได้ม๊ายยยยย
“นายสองคนเป็นอะไรกันแน่”
จากที่กินอาหารกันแบบเงียบๆ คริสก็เอ่ยขึ้น
“ฉันต้องถามนายมากว่า ว่ามายุ่งกะไรกับอาของฉัน”
“อ่อ…” ผมเหมือนผู้ร้ายโดนจับเหลือตัวนิดเดียว เง้อ จงแดจ้องคริส คริสจ้องจงแด ส่วนน้องโด้หันไปกินดอกไม้ประดับอยู่ข้างโต๊ะดีมากลูก ไม่ต้องสนโลกเลย - -
“ขอโทษนะคริส ฉันไม่รู้ว่านายรู้จักกัน”
“แล้วนายเป็นอามันเหรออี้ชิง?”
“ใช่ นายเองเหรอที่มาเดทกับอาของฉัน” จงแดพูด
“มันเรื่องของกูปะวะ”
เอาแล้วไงสามีใจเย็นคริสง่าอย่าขึ้นกูมึงเซ่-0-
“พอๆ เลยๆคริสพูดดีๆหน่อยไม่ได้เหรอไง ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกว่าจงแดคือหลานชายตอนนี้รู้จักกันไว้ก็ดี^^”ยิ้มสู้คือดีงาม -0-
“เหอะ เรื่องของมึงแต่เค้าคืออากู ” จงแดพูดก่อนจะลุกขึ้น
“เดียว! มินซอกอยู่ไหน”
0.0ความจุกมันเข้ามาเต็มอก คนที่ผมอยากจะอยู่ข้างๆกลับพูดถึงคนๆนั้น
“มึงมีอากูอยู่แล้วมึงจะมายุ่งอะไรกับมินซอกอีก!”
จงแดตบโต๊ะประกาศศึกคนรอบข้างเริ่มหันมาสนใจโต๊ะพวกผมรวมถึงน้องโด้ด้วย
“พี่จงแดเป็นอะไรฮะ” เด็กน้อยละจากความสนใจของตัวเองเมื่อสักครูวิ่งมาเกาะแขนจงแด จิตใจนี่ไม่เป็นห่วงพี่ชายตัวเองเลยว่างั้น - -
“พี่แค่รำคาญพวกชอบแย่งของชาวบ้าน”
“ไอ้จงแด!”
“คริสพอเถอะ” ผมเป็นฝ่ายห้ามบ้าง
“หยุดเลยอี้ชิง มันกับฉันจะต้องเคลียกัน!”
คริสลุกขึ้นก่อนจะเดินลงไปทางชายทะเล เขาจงใจกระแทกไหล่จงแด จงแดเองก็มองตามเขาไป
“อาเล่นอะไร นึกยังไงถึงไปยุ่งกับคนอย่างมัน น้องโด้ปล่อยพี่ พี่จะได้ไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง”
“อุม้ะ อาเลย์ ร้องไห้โอ๋ๆน้องโด้ปลอบเอง” เด็กน้อยตรงมาเกาะผมจากด้านหลัง ใช่ผมกำลังร้องไห้ น้ำใส่ๆคลออยู่เต็มเป้าตาไปหมด มันเจ็บปวดที่ทำอะไรบ้าๆลงไป คริสยังรักมินซอกจริงๆ หลานผมเองจะเจ็บอีกไหม แล้วทำไมผมต้องมาทำอะไรที่มันทำร้ายตัวเองแบบนี้ด้วย ฮือ
“อาของโทษนะ จงแด” หลังจากนั้นผมก็ลุกขึ้นยิ้มให้น้องโด้เป็นเชิงขอบใจ จงแดที่ไม่ค่อยจะเห็นผมในมุมแบบนี้ก็คงจะตกใจไม่น้อยเหมือนกัน
“ไปหาจงอินก่อนนะ อยู่คนเดียวเดียวคนจับตัว” ผมพูดเสียงแผ่วไปให้คนตัวเล็กก่อนจะเดินออกมาจางตรงนั้นผมไม่กล้าพอที่จะบอกว่าผมเองที่บ้าคิดทำอะไรแบบนั้น ปล่อยให้จงแดไปเคลียเรื่องมินซอกเอง เรื่องนี้ผมไม่ควรเข้าไปยุ่งอีกแล้ว
ขาล้าๆพาตัวเองมาที่พักที่เดิม ก่อนจะล้มตัวลงเตียงกว้างปล่อยให้หัวใจที่สั่นครือส่งการให้ความรู้สึกมันระบายออกมาใส่หมอนสีขาว
ฮือนายยังรักมินซอกอยู่…..
.
.
.
.
(คริส)
“มีเหี้ยไรก็พูดมา”
จงแดมันเดินตามผมมาไม่นานก็มาถึง ผมยืนพึงระเบียงชั้นล่างของทางลงมายังทะเลท้องฟ้าตอนนี้มันมืดสนิดจนแทบมองอะไรไม่เห็นอยู่แล้ว
“มึงจะกลับไปหามินซอกได้รึยัง”
“หะว่าไงนะ”
“มึงนี่มัน….โถ่เว้ย”
“เรื่องของกู กูเคลียเองได้มึงต่างห่างที่ไม่ต้องมายุ่ง”
“กูทนเห็นมินซอกวิ่งตามมึงไม่ไหวหรอกนะ อย่างน้อยๆกูก็มองเขาเป็นน้องชายคนหนึ่ง”
ผมพูดไปตามตรงจริงจะหาโอกาสไปคุยกับมันมาตั้งนานแล้วแต่ไม่คิดว่ามันจะมาเป็นคนไกล้ตัวขนาดนี้
“มึงหมายความว่าไงคริส”
“กูยกให้มินซอกของกูอะ มึงดูแลน้องกูดีๆนะ”
จงแดเดินมาผลักไหล่ผมเอาซะของแถบขึ้นไอ้นี้ หายหัวไปนี่ดูกวนตีนขึ้นเยอะ!
“มินซอกเป็นของกูตั้งแต่แรก มึงนั่นแหละตัวดีมีน่ามาพูด”
จงแดยิ้มเยาะ ไอ่ห่านี้เดียวกูฆ่าหมกทะเล ถ้าไม่ติดว่าเป็นหลานเมียกูนะมึง โหนกมึงหลุดแน่เหอะ!
“เหอะๆ เอาเถอะเอาเป็นว่ามึงเตรียมใจได้กูเป็นอามึงอีกคนในอนาคตก็แล้วกันนะ” ผมตบไหล่มันแรงๆ ก่อนจะยิ้มให้มัน
“ถ้าอากูเสียใจเพราะมึง กูจะไม่ปล่อยมึงไว้กูสาบาน” จงแดหันมาจับคอเสื้อผมจนยับ ไอ้เวรเสื้อเสียหมดห่า
ผมปัดมือมันออก
“มึงก็ห้ามทำให้มินซอกเสียใจเหมือนกัน อาของมึงไม่มีวันร้องไห้เพราะกูหรอกเพราะถ้ากูรักใครกูจะไม่ทำให้คนๆนั้นร้องไห้อย่างที่มึงทำกับมินซอก”
ผมทิ้งลูกแซะไว้ให้มันคิด ผมผิดเองที่มีส่วนทำให้เรื่องมันเกิดขึ้น แต่ตอนนั้นช่วยไม่ได้นิ ก็คนมันรัก ผมพยายามตามดามใจมินซอกมาหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่เห็นมินซอกเสียใจร้องไห้หรือตามหามันในวันเก่าๆ ผมไม่ชอบเลยที่น้องผมเป็นแบบนั้นคนที่สดใสยิ้มเก่งร่าเริงชอบเที่ยวอย่างมินซอกหายไป… แต่พอจงแดกลับมามินซอกดูสดใจขึ้นมีชีวิตชีวาผมเองก็อย่างจะขอบคุณ คนเสียสติคนนั้นที่จู่ๆก็เข้ามาประกาศตัวว่าจะมาจะตามจีบผม จางอิ้งชิงช่วยทำให้ผมลืมมินซอกได้หมดหัวใจ ขอบคุณนะห้อยของฉัน
“เดียว!”
“ก่อนจะพูดมึงไปดูอากูเดียวนี้เลยกลับไปห้องแล้ว ร้องไห้…”
จงแดเอ่ยผมยังหันหลังให้มัน อะไรนะ อิ้ชิงร้องไห้ ผมกุมหัวใจตัวเองเบาๆ ก่อนจะออกตัววิ่งไป
ร้องไห้ทำไมจางอิ้ชิง…..
.
.
.
(มินซอก)
ผลิกตัวครั้งที่สิบ
ผลิกตัวทั้งที่สิบเอ็ด…
โฮ้ยไม่ไหวแล้ว
“จงแดอยู่ไหนอะ ////อ่อที่เดิมเหรอเล่นน้ำมาบ้างป่าว///จริงอ่าดีล่ะอย่าพึงเล่นเลย//อือๆไหนๆก็ว่างก็พักผ่อนซะบ้างนะ/คืนนี้ส่งสัยฉันจะไปหาแหละ///ฮ่าๆในฝันเหรอคงงั้นอ่า/// งือๆบายจุ้บใส่โทรศัพท์ก่อนง่าเร็วๆ/// ฮ่าๆน่ารักง่ะบายๆ”
ติ๊ด!
ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยย!
จากที่ได้ประมวลความต้องการของตัวเองแล้วนั้นผมก็เด้งตัวจากเตียงไปเก็บของที่จะเอาไปใช้ได้ หนึ่งชุดซักสองชุด
ผ้าขนหนู ของใช้ส่วนตัว อะไรอีกน๊า ง่อเสื้อชูชีพลายคิตตี้ไปไหนง่า ซางมินเอาไปแน่ๆไอ้เด็กบ้า และปริ้ง!! ชุดว่ายน้ำกรี๊ดดด เขินๆไม่บอกหรอกมันเป็นไงไห้จงแดดูคนเดียวนะจุ๊ๆ
ป๊าม๊า หนูไปก่อนนะยืมรถหน่อยพรุ่งนี้กลับ
“อ่าซิ่วหมินแกจะไปไหนพึงจะมาบ้านเองนี่ก็มืดแล้วนะซางหมินกำลังจะกลับมาแล้วรอเจอน้องก่อนเซ่”
“ขอโทษน๊าป๊าหนูมีเรื่องจริงๆ อ่าแล้วจะรีบกลับมานะจุ้บ!”
“ไปไหนป๊าถามทำไมไม่ตอบ” คราวนี้เป็นเสียงม๊าตัวขาวน่ารักของผมบ้าง
“อ่อบ้านเพื่อนอ่าม๊า มันมีเรื่องด่วนแล้วจะโทรหานะบ๊าย”
ผมวิ่งหยิบกุญแจรถแล้วเอาร่างบางๆพริ้วๆออกไปทันที
ขึ้นรถออกเดินทางเรียบร้อยก่อนจะกดเปิด GPS ตามเส้นทางที่จงแดอยู่ แค่คิดก็เขินแล้วอ่า จะพาตัวเองไปเป็นของขวัญให้จงแดในวันนี้ ฮรือออออ ฟินๆๆๆ
(-_______- )
----------------------------------------------------------------
กราบขอโทษแม่ยกชานแบคและฮุนฮานเทาโฮที่ยังออกมาเพียงน้อยนิ่ด สามคู่นี้ไกล้จะจบแล้วรออีกนิดนะเจ้าค่ะ
จะทำเป็นสเปเชี่ยลให้เลอ (เขียนถูกป่าวหว่า- -)
ตอนหน้าจัดไคโด้หนักๆสัญญา
เดียวเค้าต้องไปสอบโน้นนี้อีกแล้วอาจจะหายไปนานหน่อยไม่เกินอาทิต
แล้วจะมาต่อนะ^^
ขอบคุณคนที่ยังตามอ่านอยู่แถมกดเฟบให้โค่ดมีความสุขเลยอ่าที่วิวเพิ่ม
ยังไงก็กำลังใจสำคัญคือการเม้นนะ ขอบคุนมากๆๆ
เม้นเสียเถิดจะเกิดโมเม้น อ๊ากกก
เลิฟคนอ่าน ชุ้บ!
#MNClove แท็กฟิค TT^TT
มาทักทายกันได้นะ เม้าๆ 55
โชคดีปีใหม่ด้วยน๊าค่าทุกคนนนนนนนนนน
สุดท้ายส่งไคโด้ไปให้ ฟินล่าเซ่ บ๊ายย จ้าน้องโด้ฝากมา>< ขอบคุนภาพจาก http://chenmin-kaisoo.tumblr.com/archive
น่ารักมากๆ
ความคิดเห็น