คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Monochrome love:ฝันดีความรักของเรา
MONOCHROM
love9
-9-
(น้องโด้)
หลังจากที่อาเลย์ของพี่จงแดแยกย้ายกันไปคนละทิศละทางก็ปล่อยให้ผมเดินตามหาผู้ชายแก่ที่ชื่อคิมจงอิน!!!
กินข้าวได้แปบเดียวตัวจงอินก็ขอตัวออกไปไหนไม่รู้ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวจริงๆมันก็ดีอยู่หรอกนะจะได้อยู่กับพี่จงแด .>< แต่คือบรรยากาศมันไม่ค่อยดีอะเลยทำตัวไม่รู้ไม่ชี้ตามประสาวัยใสๆไปก่อน ไม่รู้ป่านนี้จะเคลียกันได้รึยัง ไม่รู้แหละถ้าหน้าพี่จงแดเป็นอะไรแม้แต่นิดน้องโด้จะฟ้องพ่อ ว่าพี่คริสเป็นคนทำร้ายแฟนน้องโด้ (มโนเองเออเองจ้า- -)
ง่าเดินมาจนจะทั่วรีสอร์ท ละนะ ไมไม่เจอใครเลยง่า
“ขอโทษนะฮะ พอจะเห็นผู้ชายตัวประมาณนี้ผิวเข้มๆเดินผ่านบ้างไหม”
“อ่อใช่คนที่ชื่อคิมจงอินรึป่าวครับคุณหนู”
“อ้อใช่ๆฮะ”
“เขาเดินไปตรงบาร์ด้านข้างรีสอร์ทเรานี่แหละครับเมื่อกี้เขาสั่งให้ผมมาแจ้งน้องโด้ ไม่ทราบว่าใช่คุณหนูรึป่าวครับ” พี่พนักงานถามอย่างสุภาพ
“ใช่ฮะผมเอง”
“ครับ นี่ครับ” พี่พนักงานยื้นกระดาษขาวมาให้ผมโค้งรับไว้ตามมารยาท จงอินง่า ทำไมทิ้งน้องโด้ไว้คนเดียว
“กลับไปนอนก่อนได้เลยนะ เค้าอาจจะกลับดึกๆเหงาก็ไปนั่งห้องเลย์ก็ได้”
ง่ายไปไหมยะ พามาเที่ยวแต่ทิ้งเด็กตัวเล็กๆไว้คนเดียวไม่เอาง้ะไม่ยอม
ผมเดินตามทางไปเรื่อยๆว่าจะแวะไปนั่งฟังเพลงแก้เบื่อเดียวจะเดินกลับห้อง นี้ยังไม่ได้ดึกอะไรคงไม่มีพวกขี้เมามาวุ่นวายหรอกมั่ง
มาถึงบาร์เล็กที่ทำเป็นระเบียงสองชั้นลมเย็นๆที่พักเข้ามาทำให้รู้สึกผ่อนคลายไม่น้อยไหนจะแสงสีของบาร์ชวนที่น่านั่งเพลินๆที่สุด เอาล่ะปล่อยแรดซะวันคงไม่เป็นไร ผมกำลังจะยกมือสั่งเครื่องดื่มเด็ดๆมาจิบเพลินๆสายตาดันไปเจอกับพี่จงแดที่เดินเข้ามาพอดี วรั๊ยถ้าพี่จงแดมาเห็นจะมองน้องโด้ไม่มีได้งามก็ได้นะ!
ผมวิ่งหลบมาอีกทางเป็นกำแพงข้างๆเหมือนจะเป็นห้องน้ำนะแต่สายตาแบ๋วๆก็ยังมองไปยังบุคคลที่มาใหม่อยู่ตลอด พี่จงแดเดินไปด้านซ้ายของเวทีดนตรีทำให้ผมเห็นร่างดำๆนั่งอยู่ด้วยเช่นกันมาฮึนั่งกะผู้หญิงด้วย นังบ้าแกจะมากไปแล้ว
ยืนกัดฟันไม่นานก็นึกได้ว่าเราไม่ได้เป็นไรกับเขานิ!ตาแกขี้ฉวยโอกาส
“นิแกเอานี้ใส่ไปเลยจะได้จบๆ”
“อืมเอาก็เอากว่าจะลากมาได้กล่อมตั้งนานอะแก”
“อ่อดีแล้วยังไงมาแบ่งๆกันบ้างล่ะ ดูท่าจะรวยนะฉันยังหาไม่ได้เลย”
“ฮ่าๆฝีมือล้วนๆยะแกห้ามแย่ง จงอินของฉัน”
“ชิรู้แล้วน่า”
ผมได้ยินเสียงมาจากห้องริมสุดของห้องน้ำหญิง จริงๆไม่ได้แอบฟังนะแค่ได้ยินเฉยๆจะไม่สนใจหรอกถ้านามที่เอ่ยมาไม่ใช่คนที่มากับผม!
ไม่นานเจ้าของเสียงก็เดินออกมาหล่อนสองคนแต่งตัวเซ็กซี่ใส่ชุดดำและแดงไม่รู้นั่นนมหรือลูกมะพร้าวจะบีบหน้าผมได้อยู่แล้วอ่า
เธอเดินผ่านผม ไป ผู้หญิงชุดแดงคนนั้นมีแก้วอยู่ในมือถ้าจับใจความไม่ผิด เธอต้องเป็นคนที่พูดถึงจงอินแน่ๆเลยแต่เอหรือว่าจะใส่ยาพิษ! ไม่นะผมกลัวผีอะ ถ้าจงอินตายต้องมาตามหลอกผมแน่เลย ไม่ได้การละ
“จงอินขา….เชอเบลเอานี้มาให้” ผู้หญิงชุดแดงเอ่ยถึงชายหนุ่มที่นั่งตาเยิ้มราวกับเมาได้ที่
“อุ๊ยนี้ใครค่ะเนี่ยเพื่อนจงอินเหรอ” คราวนี้เป็นเสียงของเพื่อนเธอบ้างนางชุดดำ - -เธอทำสายตาเย้ายวนส่งไปให้พี่จงแดเล็กน้อยแล้วเดินโยกสะโพกบวมๆตัวเองออกไป
ผมเดินตามเลี่ยงๆไป ใจที่เต้นโครมครามไม่รู้ว่าเพราะโกธร โมโห รึกลัวอะไรก็ช่าง จงอินกำลังจะยกแก้วนั้นดื่ม
ควับ!
อ้าวววววววว!!!
อึกอึก
“นี่จะบ้าเหรอนั่นของจงอินนะ ไอ้บ้า”
ผมคว้าน้ำในแก้วมาดื่มจนหมดใช้มือเช็ดปากเล็กน้อยฮรือทำอะไรลงไปถ้าเป็นอะไรขึ้นมาพี่จงแดจะอยู่ยังไง (เกี่ยว?) แต่เมื่อกี้แกว่าไงนะ นังนมล้นรู้จักน้องโด้น้อยไปแล้วมั้ง!
“เขาเป็นน้องพวกผมคุณช่วยออกไปก่อนนะครับ’
พี่จงแดที่นั่งอยู่ข้างๆคงตกใจไม่น้อยที่เห็นน้องโด้ออกมาสภาพแบบนี้ หมดกันโด้TT^TT
“ไม่ค่ะเชอเบลจะอยู่กับจงอิน”
“ฮึ” จงอินยิ้มออกมาก่อนจะมองไปที่นางชุดแดง
เหรอจะอยู่ใช่ไหมเขาไล่แล้วยังไม่ไปหึ! ได้
ซ่า!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
แล้วผมก็สาดน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะอีกแก้วใส่หน้าที่ผอกไปด้วยเครื่องสำอางเนาๆดูสิดิ้นใหญ่เลยเสียงดังด้วยน่ารำคาญ
“แกนังเด็กบ้า!”
“น้องโด้ทำไมทำไร้มารยาทแบบนี้ บอกให้ไปรอที่ห้องไง”
เสียงจงอินเป็นคนพูดออกมาเขาดูเมาได้ที่จริงๆแต่ทำไมไม่มีสติเลยนะไม่รู้รึไงพวกนี้มันกำลังจะปอกลอกนายอยู่ไอ้บ้า!
น้องโด้โมโหแล้วนะกล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง!
ผมยืนตัวสั่นอยู่แบบนั้นอีกใจอยากจะเดินไปกระชากนังนั่นที่นั่งอ้อนจงอินอยู่ ผมกำหมัดแน่นซักพักก็รู้สึกถึงแรงบีบแขนด้านข้าง
“กลับก่อนนะน้องโด้ไอ้จงอินมันเมาแล้วเดียวพี่ไปสอนน้องโด้ร้องเพลงไงไปเถอะ”
“ได้คืนนี้น้องโด้จะนอนกลับพี่จงแด น้องโด้จะนอนกับพี่แค่คนเดียว”
ผมพูดจบก็หันหลังควงแขนพี่จงแดเกินออกไปทันที
จงอินน้องโด้เสียใจจงอินไม่เคยด่าผมแบบนี้เลย….
.
.
.
.
(จงแด)
‘น้องโด้จะอาบน้ำก่อนไหมแล้วเดียวอยากให้พี่สอนตรงไหนค่อยมาฝึกจะได้สบายตัว”
น้องโด้ที่นั่งหันหลังเงียบๆมาตั้งแต่กลับมาที่ห้องผมก็ไม่รู้ว่าทำไมจงอินถึงพูดแบบนั้นทั้งที่มันน่าจะตามน้องโด้กลับมาด้วยซ้ำ น้องโด้เองก็คงเสียใจงอนมันอีกแน่ๆ
“พี่จงแด”
“ครับว่าไงเจ้าตัวเล็ก”
“น้องโด้รู้สึกไม่ดีเลยอ่า”
“ไม่สบายเหรอเป็นยังไงไหนบอกพี่สิ”
“ก็แบบ…” ติ๊งๆๆๆๆ ติ๊งๆๆๆๆๆ
ผมก้มลงจับโทรศัพท์ที่ดังแทรกทั้งมา
“แปบนะน้องโด้นั่งพักก่อนเดียวพี่มา”
ผมเดินเลี่ยงไปทางห้องนอนที่ห่างจากมุมพักผ่อนไม่มากนัก
“ว่าไงมินซอก”
(จงแดอ่า ถามไรหน่อยเซ่)
“ว่ามาอย่ากวนล่ะดึกแล้วนายน่าจะไปนอน”
(นายพักอยู่ห้องไหนเหรอ)
“มันเป็นหลังๆแบบบังกะโลไม่ได้เป็นห้องหรอกน่าว่าแต่ถามทำไม”
(อ้อๆงั้นเหรอเลขบ้านพักเลขไรเหรอ)
“อย่ามาตลกจะถามไปทำไมอย่าบอกนะว่าจะตามมาแต่ คงไม่หรอกนายอยู่บ้านนิ”
(บ้าเหรอไงใครจะตาม ก็ไม่ได้คิดถึงขนาดนั้นไร้สาระน่า ที่ถามจะเอาเลขไปแทงหวยม๊าอยากได้เลข - -)
“จริงเหรอม๊านายนี้เล่นหวยด้วยเหรอเนี่ย ห้อง091บอกม๊าด้วยนะว่าให้ถูก”
(เย้แล้วฉันจะบอกม๊านะขอบใจสงสัยจะถูกแน่ๆเลยวางละนะจุ้บ!)
ติ๊ด!
ผมมองสายที่วางไปจนยิ้มไม่หุบไอ้ซาลาเปาบ้า ทำไมชอบทำตัวน่ารักนักนะ กลับไปโดนแน่ๆ
“พี่จงแด….”
ผมหันไปมองเด็กตัวเล็กที่เดินเซมาในห้องไม่กี่ก้าวน้องก็วิ่งมากอดผมหัวที่ซุกอยู่ตรงหน้าอกผมแน่น ตัวสั่นๆ
จนผมทำอะไรถูก
“อยู่กับน้องโด้ก่อนนะ”เด็กตัวเล็กเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาและเหงื่อแตกพรักทั้วหน้าผาก
ผมลูบหัวเบาๆก่อนจะให้น้องนอนลงบนเตียง เด็กน้อยคงเหนื่อยและอยากนอนพักแล้ว
ผมนั่งลงข้างๆจับมือเล็กเบาๆ คลอเพลงหวังในน้องหลับไป
“ร้อนอ่าไม่ไหวแล้ว” น้องชันตัวเองนั่งจากเตียงก่อนจะอดเสื้อตัวใหญ่ออกจนเหลือแค่เสื้อกล้ามตัวเล็กกับผิวขาวละเอียดของน้อง
ใจผมกระตุกไม่แพ้กันตามสัญชาตญาณทำให้ผมต้องควบคุมอารมณ์ที่มันเริ่มเกิดขึ้นข้างใน
“อื้อ” น้องร้องออกมาแล้วลูบไปตามตัวเหมือนคนคลั่งๆ
ผมเอื้อมมือไปจับไหลๆเบาๆ “ใจเย็นๆนะเป็นอะไร”
“ไม่ไหวแล้วนะไม่ไหวแล้วจริงๆ”
น้องพูดจบแล้วยื่นริมฝีปากสวยระดมจูบผมปากเล็กๆเข้ามาหาผมโดยไม่ทันตั้งตัวถึงแม้น้องจะจูบไม่ได้เก่งแต่สัมผัสเร้าร้อนก็ถูกปล่อยออกมาอย่างดุเดือดน้องใช้มือลูบไล้ไปตามแขนและคออย่างต้องการผมพยายามดันตัวน้องออกแล้วผลักในแนบไปกลับเตียงแต่นั้นยิ่งทำให้แย่เข้าไปใหญ่
น้องโด้ใช้มือล็อกคอผมให้กดตกลงอยู่อย่างนั้นก่อนจะหอมลงที่คอของผมอย่างเหลืออดความเสี่ยวซ่านแพร่ไปทั่วร่างกาย แต่ผมต้องมีสติเพราะตอนนี้น้องโด้ดูเหมือนขาดสติมากไปแล้ว “น้องโด้มีสติหน่อยมันไม่ดีนะ!”
ผมยังดิ้นให้ออกจากเด็กตัวเล็ก
“จงอินนายมันโง่ไม่รู้เหรองาย บ้าที่สุด ไม่น่าช่วยนาย น่าจะปล่อยให้กินน้ำนั่น ฮรือไอ้คนบ้า”
น้องโด้พูดมาเสียงอู้อี้ทำให้ผมจำใจความได้ไม่มากนักผมลูบหน้าผากเบาๆให้น้องเค้าอ่อนแรงลง
“ใจเย็นๆนะจงอินกำลังมา”
น้องโด้หลบตาลงแล้วยอมอ่อนแรงไปบ้างแต่แขนเล็กๆก็ยังล็อกคอผมอยู่ น้ำที่น้องดื่มเข้าไปมันต้องมีสารอะไรแน่ๆที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ รึว่า…จะเป็นพวกยาปลุกเซ็กส์
ผมลูบหัวแล้วค่อยๆให้น้องนอนสบายๆขึ้นบนเตียง แต่เจ้าตัวเล็กก็ยังผลิกตัวกระวนกระวายอยู่อย่างนั้น ผมควรทำยังไงดี?...
.
.
.
.
(มินซอก)
ห้องนี้สินะ
ที่นี้สวยเป็นบ้าจะเข้าไปแล้วน๊า กึก! บ๊ะโชคเข้าข้างมินซอกซะจริงๆเลยอะ ประตูก็ไม่ได้ล็อก
อะอ่าวไม่อยู่เหรอ แต่ไฟเปิดนิ ผมวางกระเป๋าลงบนโซฟากวาดสายตามองไปทั่วห้องรึว่าจะเป็นทางนั้นนอนอยู่แน่ๆลักหลับซะให้เข็ด><
“อื้ออ อือ”
“ใจเย็นๆนะพี่เอาผ้ามาเช็ดให้แล้วเดียวก็ดีขึ้นนะ”
เสียงที่เล็ดลอดออกมาจางประตูที่แง้มไว้ผมค่อยๆเปิดออกเบาๆ อีกใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะผมมาห้องผิดรึป่าวทำไมมีเสียงแปลกๆ
“ย๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
สติที่หลุดกระจุยทำให้ผมตะโกนออกไป จงแดกำลังนอนตะแคงข้างโดนมีร่างเล็กๆอยู่นี่มันอะไรกัน เขาเป็นใคร
จงแดหันมาตามเสียงผมกำหมัดแน่นเดินดิ่งไปจับคนอีกคนที่นอนอยู่ข้างจงแดกระชากเด็กผู้ชายให้ลุกขึ้นมา
“มาได้ไงมินซอก”
“ใช่เรื่องที่นายจะต้องมาถามไหมฮะ!”
“ใจเย็นก่อนสิ”
“เดียวนี้อะไรจงแด” ผมปล่อยแขนของเด็กข้างๆลงบนเตียงแล้วหันไปจับที่คางของจงแดแทน
มันรอยจูบชัดดูสิแดงไปหมด นายมันทุเรสทำไมทำกันแบบนี้ ไอ้เด็กนี้ก็ไม่รู้สึกตัว ตบทีจะเป็นไรไหม
“หยุดนะมินซอก!”
จงแดจับข้อมือทั้งสองข้างของผม
“ปล่อยนะไม่งั้นฉันจะตบนายแทน”
“ตบสิจะได้เลิกงี่เง่า”
“เฟี๊ย!!”
น้ำตาที่รวมทุกความรู้สึกตอนนี้ถูกระเบิดออก เสียงที่ครวญครางของเด็กตัวเล็กที่นอนอยู่ยิ่งทำให้ผมเข้าใจอะไรมากขึ้น
“นายกับเด็กนี่มันทำเรื่องแบบนี้กันได้ยังไง ทีฉันต้องการนายไม่เคยแม้แต่จะให้นี่นะเหรอที่บอกว่าจะเริ่มใหม่นายจะแก้แค้นฉันใช่ไหมจงแดพอกันที”
ผมหันหลังกำลังวิ่งออกไป
“มินซอกมีเหตุผลหน่อยสิ” เขาจับมือผมจากด้านหลัง
“จงแด พี่จงแดใครมาน้องโด้ปวดหัว”
“ปล่อยนายมันเลว”
ผมสลัดข้อมือออกแล้วพาตัวเองออกไปจากที่แบบนี้ซักที
.
.
.
.
(จงแด)
“ไอ้จงอินกว่าจะมาได้นะมึงโทรศัพท์ทำไมไม่รับ!”
“กูขอโทษน้องโด้หลับแล้วเหรอ”
“มึงเข้าไปแล้วดูแล ซะกูน้วมไปหมดแล้ว”
“ห๊า มึงโดนโด้ตบเหรอ แล้วนี้อะไรมึงทำไรมา’จงอินเบิกตากว้าง
“เพราะมึงนั่นแหละทำกูวุ่นวายไป หมด ดูแล้วน้องไม่ค่อยจะดีเพราะเครื่องดื่มที่แม่นั่นให้มึงกิน”
“หมายความว่าไง”
“น้องโด้โดนยาปลุกเซ็กส์ที่กินแทนมึงไงไอ้ฟาย”
มันไม่ตอบอะไรออกตัวรีบเข้าไปหาน้องที่ผมพึ่งจะเช็ดตัวให้เย็นผมหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าเงินออกไปด้านนอกไปหาซาลาเปาขี้โมโห เฮ้อต้องง้ออีกแล้วสิน่าจงแด
ผมเดินออกมาตามทางเท้าทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเจ้าขี้โมโหไปทางไหนหันซ้ายขวาแต่ก็ไม่มีวี่แววแอบดีใจเบาๆที่มินซอกมาหาผมที่นี้ คิดถึงพอดีแต่ทำไม่ดื้อนักนะไม่ฟังกันเลย
ผมกดเบอร์ตัวเองโทรออกอย่างชำนาญ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ผมเนี่ยลมหนาวๆจากชายทะเลยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงมินซอกมากขึ้นถ้าเขากลับบ้านจะขับรถไหวได้ยังไงดึกแล้ว
ผมเดินแล้วก็เดินจนทั่วบริเวณรีสอร์ทที่เรามาพักบาร์ด้านข้างเริ่มเตรียมตัวจะปิดลงสุดท้ายผมก็หามินซอกไม่เจอเงยหน้ามองฟ้าตอนนี้มีเพียงดาวไม่กี่ดวงที่ทำให้ผมเห็นบางทีก็อยากจะขอพร ขอให้เจอมินซอกซะที ตัดสินใจออกเดินมาแนวชายหาดที่มืดสนิทมีเพียงแสงไฟของระเบียงรีสอร์ทไม่กี่ดวง ผมยังเดินไปเรื่อยๆเดินอยู่อย่างนั้น…
สายตาของผมกำลังมองเห็นบางอย่างที่โขดหินกลุ่มหนึ่ง
เงาของคนๆหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่นั่น
และแน่นอนเงานั้นคือเงาของคนที่ผมรัก แม้มันจะมืดผมกลับเห็นชัด….
“มันหนาวนะ”
“ออกไปเลยคนบ้า”
มินซอกดึกผ้าออกแล้วเควี่ยงใส่ผมหน้ามุ่ยๆทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
“ไม่เอามานั่งทำไมตรงนี้มันไกลจากรีสอร์ทมากเลยนะ” ผมพูดจบก็ยังคงเอาผ้าคลุมจากด้านหลังให้เจ้าตัวเล็กอีกครั้ง
“นิไม่ต้องมากอดเลยนะ คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะให้ฉันยกโทษให้ฝันไปเถอะ”
“งั้นทำยังอื่นก็ได้!”
โอ๊ะ!
.
.
.
.
(มินซอก)
คุณเคยมีความรู้สึกหนาวจับใจร่างกายเย็นเยือกจนชาแต่ไม่กี่วินาทีความอบอุ่นมันเข้ามาจนปรับตัวไม่ทันบ้างรึป่าว?
ผมกำลังเป็นแบบนั้นTT^TT จงแดคนบ้านายมันชอบเอาเปรียบ!
“โอ๊ะ”
แก้มกลมๆถูกกระทบจากริมฝีปากอุ่นทำให้ผมร้องออกมาอย่างนั้นทำยังไงให้ตัวเองหายไปจากตรงนี้นะ?
ภายใต้ผ้าคลุ่มผืนเล็กที่คลุมร่างกายของเราทั้งสองไว้ด้วยกันค่ำคืนที่แสนเงียบมีเพียงเสียงหัวใจและคลื่นกระทบฝั่งที่มันดังไม่แพ้กันเลย
ส่งอู้อี้ที่ออกมาจากปากคนที่ยื่นหน้าเกยอยู่บนไหล่ผมลมปากของคนข้างๆเสียงนุ่มๆของเขาทำให้ผมจั้กกระจี้จัง
-///-
“มินซอกจะฟังฉันได้แล้วใช่ไหม”
…..
“น้องโด้น่าสงสารมากนะนายอย่าโกธรน้องเลย”
“งั้นนายเลยสนองเด็กว่างั้น”
“ป่าว!จะช่วยต่างหากจงอินมันกลับมาแล้วป่านนี้คงดูแลต่อจากฉันแล้วล่ะ”
“แล้วทำไมไม่ไปดูแลต่อละ”
“ก็คนที่ฉันต้องดูแลจริงๆกับมาอยู่ที่นี่นะสิ”
-//////-
“นายไม่ต้องกังวลนะฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดแก้แค้นนายอย่าร้องไห้อีกนะฉันไม่ชอบ”
…
“อย่ามาเงียบเซ่เมื่อกี้ยังไล่ฉันอยู่เลยอ่า”
…
“นิ!มินซอก”
จงแดเงยหน้าจากไหล่ผมแล้วเอาผ้าที่คลุมเราทั้งคู่ออกทุกคำพูดของจงแดผมตั้งใจฟังเสมอแต่แค่ตอนนี้ผมไม่อยากจะตอบด้วยคำพูด….
ผมหันไปประกบริมฝีปากทันทีสัมผัสเบาๆที่ผมจูบย้ำๆไม่นานจงแดเหมือนรู้หน้าที่ลุกล้ำลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากหวานอย่างหยุดไม่ได้เขาจับคางผมให้เชิดขึ้นผมเปิดโพรงปากรับสัมผัสนั้นอย่างชอบใจ รู้ไหมผมได้ยินเสียงหัวใจจงแดด้วยล่ะมือข้างนี้กำลังจับที่หน้าอกเขาสัมผัสหัวใจนั้นเบาๆ
จงแดถอนจูบหวานก่อนเพราะกำลังจะหมดลมหายใจ
ผมหายใจหอบก่อนจะยิ้มให้บางๆ ฉันรักนายจังจงแด
ผมยื่นหน้าไปจูบเบาๆตามแก้มตามคอขาวจงแดเองกระตุกเล็กน้อย ตกใจละสิไม่เคยเห็นผมทำแบบนี้มานานแล้ว
“พอได้แล้วมั้งหื่นจังนะนายอะ”
ผมหยุดการกระทำเมื่อครู่สีแดงอ่อนต้องขึ้นข้างแก้มผมอยู่แน่ๆ แซวฉันเหรอเดียวเถอะ
“ก็นายโดนจูบมาฉันก็จะมาลบรอยให้ไง”
“ลบทำไมน้องโด้จูบเก่งจะตาย”
“เงียบเถอะน่า” ผมเอานิ้วเรียวไปจิ้มไปที่ริมฝีปากได้รูปเบาๆจงแดตาโต บอกเลยหน้าผมตอนนี้เจ้าเลห์อย่าบอกใคร
ผมก้มลงต่ำ ต่ำเรื่อยๆจนถึงหน้าอกจงแดจับไหล่ผมเบาๆ เขาเกร็งตัวจนผมอยากจะระเบิดขำออกมา ขี้อายเหมือนเดิมฮิ
ผมก้มลงอีกครั้งจงแดเองพรู่ลมหายใจออกมาเป็นระยะๆจนผมได้ยิน ตัวสั่นๆของจงแดถึงที่นี้จะมืดแต่ไม่ไม่ได้ปิดบังความหวาดหวั่นของจงแดได้เลย…เขากำลังประหม่ามากๆ แล้วผมก็ก้มต่ำลงจนถึงเป้ากางเกง….
“มะ มินซอกนะ นะนาย”
“งั๊ม!!!!!”
“โอ้ยยยยยยยยยยยย”
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ๆๆ
เสียงขำลั่นเป็นเสียงของผมเองส่วนเสียงร้องครวญครางเป็นของจงแด
ฮึสมน้ำหน้า!!!!!!!!!!
“ใช่เวลามาเล่นไหมฮะตกใจจะแย่แล้วนี้กัดคอฉันทำไมเป็นหมาเหรอ!”
ดูสิพูดไปสั่นไปเหงื่อแตกไปหมด คิดเหรอยะว่ามินซอกจะมาทำอะไรอย่างว่าในที่แบบนี้ จงแดนายพลาดฮ่าๆ
“ก็กัดไว้ไง นายจะได้มีรอยชัดๆที่เป็นของฉัน ดูท่าจะชัดมากเลยนะดูสิกลบของน้องโด้ไปหมดเลย”
“หมาบ้า!”
“ไอ้บ้าฉันเป็นแฮมเตอร์แสนน่ารักต่างหากเล่า”
“เหรองั้นได้เวลาแฮมเตอร์เข้ากรงแล้วละ”
“วะว่าไงนะ ม๊ายยยยปล่อยฉันลงน๊า!!!!!!!!!!!” สิ้นเสียงแหกปากระดับสิบของผมตัวก็ลอยขึ้น
“เลือกเอาจะขี่หลังรึจะให้อุ้ม”
อ่อเอาไงอ่ะขี้หลังรึอุ้มขอบคุณนะจงแดที่ยังมีตัวเลือก ไอ้บ้า!
“ขี่หลังก็ได้ มันเสียงตกนะแบบนี้ ว๊าย!” จงแดเหวี่ยงผมลงแรงๆแต่ก็ไม่ถึงกับปล่อยแกล้งกันนิ
ไม่นานผมก็ขี่หลังคนตัวสูงกว่าผมไม่มากแก้มผมแนบไปกับแก้มของคนแบกมาตลอดทางผู้คนแถวนี้น้อยจนแทบไม่มีอย่างว่าดึกป่านนี้แล้วใครจะมาเดิน? -____-
บังกะโลห้อง901
“เราจะเข้าไปจริงๆเหรอ”
“อืมทำไมล่ะ”
“ก็ถ้าน้องโด้ยังไม่หายล่ะ”
“ฮึกลัวน้องมาข่มขืนนายรึไงบ๊องจริงๆ”
จงแดขยี้หัวผมเอาเบาก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ข้าวของ ของผมที่ทำหล่นไว้ตอนขามายังคงอยู่ที่เดิม จงแดกำลังจะเดินไปที่ห้องนอนนั่นแต่ผมไม่ยอมหรอก หึง!
“อย่าเข้าไปนะ” ผมคว้าแขนไว้เบาๆ
“อืมเอางั้นก็ได้นอนโซฟาล่ะกันฉันนอนด้านล่างเอง”
“ไม่เอาฉันจะนอนด้วย”
ผมลากจงแดเอาข้างๆโซฟามีเพียงตัวเดียวเท่านั้นพื้นที่ว่างผมเลยจัดการเอาหมอนโซฟามาว่างๆไว้สองใบตบพื้นใจจงแดมานอนข้างๆกัน
“ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย” ผมดูออกว่าเขากำลังจะควบคุมอารมณ์และหลีกเลี่ยงผม
“จะนอนดีๆปะ”
“อืมนอนก็ได้”
จงแดเดินไปปิดไฟก่อนจะลงนอนข้างๆผม ภายใต้ห้องที่มืดสนิด กลับมีรอยยิ้มกว้างของความพอใจของผมประดับอยู่บนใบหน้า ฮิๆ ผมรู้แล้วละอนาคตใครจะเป็นช้างเท้าหน้าเย้! -__-
.
.
.
.
ในด้านของอีกห้องก่อนหน้านี้
ความเงียบปกคลุมมาพักใหญ่จนร่างสูงทนไม่ไหว คริสยืนพึงกำแพงมองอี้ชิงที่เตรียเก็บของใส่กระเป๋า
“อี้ชิง นายร้องไห้”
“มันไม่เกี่ยวกับนายหรอกไม่เป็นไร”
“อย่าทำเย็นชาใส่ฉันนะ นายก็ผิดที่ไม่ยอมบอกว่าเป็นอาของไอ้นั่น”
“ฉันผิดมาตั้งแต่แรกแล้วละผิดที่มายุ่งกับนายของโทษนะ”
“อย่าพูดแบบนี้มันทำให้ฉันดูแย่นะ”
…
…..
“คริส ฉันว่าฉันควรหยุดตามนายได้แล้วละ”
“อี้ชิง”
“ฉันตัดสินใจแล้ว นับตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันจะไม่มากวนใจนายอีกเลย ส่วนเรื่องหลานฉันกับความรักของนายฉันก็จะไม่เข้าไปยุ่งด้วยเช่นกัน”
“หยุดพูด”
“ฉันเหนื่อยแล้วคริส เหนื่อยจริงๆ”
“ขอโทษ”
..
“ขอร้อง”
..
“อย่าไปไหนจากฉันเลยนะอี้ชิงของคริส”
..
“คริสรักอี้ชิงเข้าแล้วล่ะ”
..
“คบกันนะครับอี้ชิง”
“แล้ว….”
“ฉันจะมีแต่นายมีแค่อี้ชิงหรือเลย์ จะมีแค่นายคนเดียวฉันปล่อยความรักของฉันในตอนนั้นให้หลานนายไปนานแล้ว ต่อไปจะมีแค่นายกับฉันนะอี้ชิง”
“พูดจริงนะ”
“ครับ”
“ไอ้บ้าไอ้เงิงไอ้ขี้เก๊กไอ้ชอบเอาแต่ใจไอ้เจ้าอารมณ์ไอ้หลายใจ!!!!! นายทำให้ฉันร้องไห้นายได้ตัวฉันไปต่อไปนี้นายต้องดูแลและรับผิดชอบเข้าใจไหมห๊า”
“โหยน่ากลัวจังเวลาด่าแล้วมีแก้มบุ๋มกับปากห้อยๆเนี่ย”
“ไม่ต้องมาเขี่ยปากเลยตอบมาก่อนสิว่ะ”
“จะรับผิดชอบทุกวันจนนายเบื่อเลยละ” เสียงแหบพร่าของคริสพูดแล้วหรี่ตาต่ำดูเจ้าเล่ห์ ร่างเล็กถอยหลังเล็กน้อย กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
คริสจับไหล่ให้อี้ชิงนั่งลงบนเตียงกว้างมือหนาเคลื่อนตัวไปสัมผัสกับใบหน้าสวย
“นายรักฉันไหมคบกันนะ”
“อืม”- //////-
“อืมได้ยังไงพูดมานายรักฉันไหม”
“อ้อคบ รักนะ อี้ชิงรักคริส พอใจยัง’
“ยัง”
อื้อออออออออ
(เลย์)
เหตุการ์ณที่ผมกลับมาร้องไห้คนเดียวอย่างไม่เคยเป็นมันทำให้ผมรู้สึกไม่ใช่ตัวเองเลยคริสทำผมเสียความเป็นตัวเอง แต่ไม่นานเขาก็กลับมาในหัวผมสับสนวุ่นวายไปหมดแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจและตัดใจจากเขาจริงๆ
ผมยกความกล้าที่มีพูดออกไปว่าผมจะไม่ตามกวนใจเขาอีกก่อนที่จะเจ็บไปมากกกว่านี้แต่สุดท้ายคริสของผมก็เอ่ยอะไรที่ทำให้ผมเหมือนอยู่ในความฝัน ฝันที่ไม่อยากจะตื่นเขารักผมได้ยินไหมว่าคริสรักอี้ชิงคำพูดที่เหมือนเทปสะดุดถูกกอกลับอยู่ในใจเบาๆค่ำคืนที่แสนจะวุ่นวายกลับถูกกลบด้วยความรักของเราทั้งสองคน ผมรู้แล้วว่าอนาคตผมจะเดินไปกลับใคร เดินไปกลับคนที่ผมเกลียดและคิดไม่ดีกลับเขาตั้งแต่แรก แต่ตอนนี้กลับรักจนไม่สามารถถอนตัวขึ้นมาได้ ฉันรักนายสุดหัวใจ อู๋อี้ฟ่าน
“นายรักฉันไหมคบกันนะ”
“อืม”- //////-
“อืมได้ยังไงพูดมานายรักฉันไหม”
“อ้อคบ รักนะ อี้ชิงรักคริส พอใจยัง’
“ยัง”
อื้อออออออออ
คนเอาแต่ใจประกบฝีปากนุ่มมาที่ฝีปากผม ผมหลับตาลงช้าๆคริสประคองใบหน้าผมไว้ รสหวานๆของการจูบที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกดีๆที่เราสองคนมอบให้กันถูกส่งไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ผมดันคริสออกเบาๆเพราะผมยังไม่ได้หายใจ คริสจูบย้ำมาที่ปากผมอีกครั้งก่อนจะถอนออกมองเรียงไล่เกลี่ยผม ของผมเบาๆสายตาของเขากวาดไปทั่วใบหน้าผมยื่นหน้าไปจูบที่แก้มเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้
“นายมันน่ารักฉันอดใจไม่ไหวทุกที”
“ไว้ก่อนเถอะนะนี่มันดึกแล้ว”
“ไปอาบน้ำกันอี้ชิง”
“สัญญานะว่าแค่อาบน้ำ”
“เห็นฉันเป็นคนยังไงหะ” ก็เห็นเป็นอย่างนี้ไงเล่า - -
ผมไม่ตอบอะไรเขาพาผมเข้าไปในห้องน้ำ แล้วอาบน้ำด้วยกัน
สุดท้ายเราอาบน้ำจนเสร็จไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้น เน้นนะไม่มีจริงๆ ผมล้มตัวนอนพร้อมกับเขาเราสองคนควรได้รับการพักผ่อนเสียที
คริสปิดไฟก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆ
“ที่ฉันไม่ทำอะไรนาย เพราะว่าพรุ่งนี้เราต้องเที่ยวกันจนเหนื่อย นายจะได้ไม่เหนื่อยมากแต่กลับไปอย่าหวังว่าจะรอดนะครับห้อยของคริส”
…..
ผมหลับตาปี๋ฟังคำพูดชวนขนลุกไอ้หื่นบ้าและไม่ตอบคำพูดอะไรทั้งสินได้แต่กัดผ้าห่ม>,< ผมคิดผิดรึป่าวนะที่มาคบกับคนแบบนี้
ความง่วงก็ดึงให้เราทั้งสองคนเข้าสู่ความฝัน วันนี้จะเป็นวันแรกของคำว่า “เราจริงๆ”
ฝันดีความรักของเรา………
----------------------------------------------------------------------------------
มาแล้วววววววววว ไม่รู้ยังมีคนเข้ามาอ่านอยู่บ้างมั๊ยยยยย
ขอโทษนะหลีดเดอร์ที่รัก มาอัพช้ามากๆ เนี่ยงจากเค้าติดซีรี่ย์ น่ากระทืบปะให้ทาย 5555
อ่านแล้วเม้นกันเถอะน้ะ พรีสสสสส
เหนื่อยนะกว่าจะแแต่งออกมาของกำลังใจหน๊อยยยยยยย (เสียงสูง)
ยังไงก็ขอบคุนนะค่ะ ที่เข้ามาแวะมาอ่านแล้วก็ไปอ่านแล้วก็เม้นอะไรก็ช่างเค้าก็ยังจะตั้งใจทำเรื่องนี้ให้จบ^^
ตอนหน้าสวีทหนักๆ ไคโด้นี้ยังไงไมไม่เอ่ยถึง ตบเราได้ - -
ไว้เจอกันตอนหน้า จุ้บบบบบ ปล.ตอนหน้าอีกซักตอนจะเป็นเสปเทาโฮนะครัช อย่าลืมติดตามน้าา
เลิฟคนอ่าน ชุ้บ!
#MNClove แท็กฟิค TT^TT
มาทักทายกันได้นะ เม้าๆ 55
ความคิดเห็น