ชีวิตที่ 4 ของหมา 9 ชีวิต [YURI]

เขาว่ากันว่า คนมีพรสวรรค์มักจะเป็นที่ต้องการของผู้คน แต่ในบางทีฉันกลับไม่คิดแบบนั้น ต่อให้เราจะมีทั้งพรสวรรค์ที่หาได้ยาก และความพยายามที่จะขัดเกลาความสามารถนั้นอยู่เสมอ

แต่ถ้าหากมันอยู่ในสายตาของคนที่ไม่ต้องการมันละก็ ยังไงก็ไม่มีความหมาย

“เพราะงั้นแหละครับ ช่วยรับเด็กคนนี้ไปแล้วขอ…นิดนึงนะครับ”

มือของชายที่อ้างตัวว่าเป็นผู้รับเลี้ยงฉันกำลังโอบไหล่อย่างน่าขยะแขยง และพูดจานอบน้อมกับชายที่กำลังนั่งมองอย่างเงียบสงบ ก่อนจะผุดยิ้มขึ้นมา

“ได้สิ ฉันจะรับน้ำใจเอาไว้แล้วกัน ถ้าต้องการกองทัพช่วยเมื่อไหร่ก็บอกมาล่ะ”

ชายที่โอบไหล่ฉันยิ้มกว้างออกมาด้วยความยินดี และผละมือออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อจับมือกับชายอีกคน เป็นเรื่องที่ถ้าสรุปให้เข้าใจง่ายที่สุดก็

ฉันเพิ่งถูกประเทศบ้านเกิดขายให้กับประเทศอื่นเรียบร้อยแล้วนั่นเอง

-------------- ------------

(มุมนักเขียน)

เป็นเรื่องแรกที่ได้เอาลงเว็บเลยค่ะ อาจจะมีข้อผิดพลาดบ้างสามารถแจ้งได้เลยนะคะ