จะหนีอะไรก็หนีได้ แต่ระวังหัวใจจะเผลอรัก

นิยายเรื่องนี้ เป็นแนวชายรักชาย ใครหลงเข้ามาแล้วไม่ชอบ ก็ไม่เป็นไรนะค่ะ เชิญกดออกได้ตามอัธยาศัย แต่ใครที่ชอบก็เชิญอ่านต่อไปเลยค่ะ

_________&&________________&&_______

"นายครับ ผมเจอคนที่นายให้ตามหาแล้วครับ" ฟู่เฉิน ลูกน้องคนสนิทของรามหรือจะเรียกว่าเป็นมือขวาก็ได้

"อืม" พระรามตอบกลับ โดยสายตาไม่ละจากเอกสารในมือ 

"นายครับ นายควรจะแสดงอาการอื่นบ้างนะครับ อย่างเช่น จริงหรอ นายเจอเขาแล้ว ฉันดีใจที่สุดเลย อย่างนี้อ่ะครับ นาย"

"พูดจบยัง" พระรามเงยหน้าจากเอกสารในมือ มองหน้าฟู่เฉินแบบนิ่งๆ แต่ได้อารมณ์

"ครับ ผมขอตัวก่อน" อาการแบบนี้ไม่อยู่ดีกว่า ดีไม่ดีอาจจะตายโดยไม่รู้ตัว

"สวัสดีครับ คุณไวท์" 

"นาย" ไอ้หมอนี้รู้จักชื่อเราได้ไงว่ะ 

"ครับ ผมชื่อพระราม แต่สำหรับคุณไวท์เรียกผมว่ารามก็ได้ครับ คนคุ้นเคยกันผมไม่ถือ" พระรามพูดแล้วยิ้มมุมปาก แบบมีเล่ห์ใน 

หล่อตายล่ะ ไวท์คิดในใจ ไม่กล้าพูดออกไป

"ใคร คุ้นเคยกับนายไม่ทราบ" ไวท์สวนกลับทันที น้อยใครอยากไปรู้จักคนอย่างนายกันไม่ทราบ 

"ก็...คุณไง แถมผมมีสิทธิในตัวคุณเต็มร้อย" พระรามขยับเข้ามากระซิบที่ใบหูของไวท์ จนไวท์ต้องพลักอย่างแรง

"ไอ้บ้ากาม" คนโมโหแก้มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆแล้ว หรือจะเรียกว่าเขินดีนะ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมยังไม่ได้พูดเรื่องใต้สะดือเลยนะ คุณนั้นแหละ ลามกนะเราอ่ะ" พระรามตะโกนไล่หลัง แล้วยิ้มอย่างที่ไม่เคยมาก่อน